Ο
υμνογράφος των αγίων μάς προβληματίζει με μία σκέψη του.
Αναφερόμενος σε έναν από τους μάρτυρες, τον άγιο Θεόδωρο, λέει ότι στο μέσον του σταδίου
ευρισκόμενος κήρυξε με ελεύθερη φωνή και ανδρεία τον Χριστό που σαρκώθηκε για χάρη
μας. ῾῾Σταδίου μέσον παραστάς, τον σωτήριον Λόγον, δι᾽ημάς σαρκωθέντα, ελευθέρα τη φωνή, εκήρυξας ανδρικώς᾽᾽. Κι έχει ιδιαίτερη σημασία
ο λόγος του, διότι επισημαίνει ότι η ελευθερία σε έναν κόσμο
κυριαρχημένο από τον Πονηρό έχει ως τίμημα το μαρτύριο κι ακόμη και τον θάνατο.
Οι άρχοντες του κόσμου τούτου, όργανα οι
περισσότεροι του κοσμοκράτορος διαβόλου, δεν είναι εύκολοι
στο να ακούνε κριτική και να ελέγχονται για τις πράξεις και τις ενέργειές τους.
Το μόνο που ζητούν και απαιτούν είναι η κλίση του αυχένα του λαού,
η υποδούλωσή του, προκειμένου να πραγματοποιούν
τα άνομα σχέδιά τους, δηλαδή την ανάπαυσή τους και την καλοπέρασή
τους. Και δεν ισχύει τούτο μόνο σε εποχές τυραννίας,
όπως ίσως θα σκεφτόταν κανείς. Ισχύει δυστυχώς
πάντοτε, ακόμη και στις λεγόμενες εποχές της ελευθερίας
και της δημοκρατίας. Κι αυτό γιατί έτσι λειτουργεί η εκάστοτε
εξουσία. Πόση ελευθερία για παράδειγμα υπάρχει στα δημοκρατικά
κόμματα, όταν η διατύπωση γνώμης αντίθετης προς τη γνώμη
του αρχηγού ή του εκάστοτε διευθυντηρίου του κόμματος φέρνει τις περισσότερες φορές
ως αποτέλεσμα την αποπομπή του από το κόμμα; Δηλαδή,
είσαι ελεύθερος να διαφωνείς, αλλά όμως
δεν μπορείς πια να είσαι μαζί μας.
