«Όταν κυριαρχήσουν οι δαίμονες στην ψυχή μας και
μας σκοτίσουν τον νου, δεν υπάρχει πλέον σ’ εμάς τους άθλιους ούτε νήψη ούτε
διάκριση ούτε αυτογνωσία ούτε ντροπή» (λόγ. κστ΄ 7).
Θέλεις να
κρύψεις το πρόσωπό σου και να εξαφανιστείς! Γιατί όχι μόνο ο περίγυρος και ο
κόσμος στον οποίον ζεις χαρακτηρίζονται από έλλειψη νήψης, δηλαδή πνευματικής
εγρήγορσης, και έλλειψη διάκρισης και αυτογνωσίας και κυρίως ντροπής – η θρασύτητα
είναι εκείνο που συναντάς πλέον στην καθημερινότητά σου ως κάτι το «φυσικό» -
αλλά πολύ συχνά και συ ο ίδιος επισημαίνεις τα παραπάνω στον εαυτό σου!
Είναι
συμπτώματα σκοτισμού του νου και της ψυχής, λέει ο όσιος. Συμπτώματα δηλαδή
πνευματικής τύφλωσης, συνεπώς ανυπαρξίας του φωτός του Θεού. Γιατί όπου υπάρχει
Θεός, εκεί και το φως Του αρχίζει και λάμπει σε όλες τις διαστάσεις της ψυχής: στους
λογισμούς, στα συναισθήματα, στις επιθυμίες, με αποτέλεσμα να φτάνει ο άνθρωπος
να γίνεται, καθώς λένε οι άγιοι, «όλος μάτια και όλος φως»!
Κι είναι
φρικτό και να το σκεφτεί κανείς: η ανυπαρξία του φωτός του Θεού δεν φέρνει
απλώς τον σκοτισμό και την τύφλωση – ένα μόνον «άδειασμα» του ανθρώπου κι ένα
μόνο «κενό» της ψυχής του – αλλά ταυτοχρόνως φέρνει μία πλήρωση, ένα «γέμισμα»:
από τον Πονηρό διάβολο, που ως χαρά του έχει να αρπάζει τις ψυχές από τον
Πατέρα τους Θεό και να τις κάνει δικά του υποχείρια, οπότε η γεύση της κόλασής
του να γίνεται και γεύση εκείνων! Κι αυτό είναι το τίμημα πάντοτε της κυριαρχίας
του διαβόλου στην ανθρώπινη ψυχή: να ζει «ανάλγητα και αναίσθητα και αδιάκριτα
και τυφλά», δηλαδή να ζει την κόλαση ήδη από το εδώ και το τώρα!
Μα εσύ
πιστεύεις ότι το να αποκλίνεις λίγο από το θέλημα του Θεού, λίγο να αμαρτήσεις,
δεν είναι κάτι τόσο… τρομερό. Αλλά τα πράγματα, βλέπεις, είναι δυστυχώς πιο
τραγικά από τις πεποιθήσεις σου. Γιατί πρώτον, και η παραμικρή απόκλιση θα
φέρει, αν δεν υπάρξει γρήγορη μετάνοια, τη μεγαλύτερη απόκλιση και τη
μεγαλύτερη αμαρτία· και δεύτερον, την ώρα της απόκλισης από το θέλημα του Θεού
και συνεπώς της απώλειας της χάρης Του, σ’ έχει παραλάβει ήδη ο αντίπαλος και ο
εχθρός σατανάς.
Είναι ένα
από τα μυστήρια της ανθρώπινης φύσης: πάντοτε και αδιάκοπα είμαστε δούλοι σε
Κάποιον ή σε κάτι. Κι αν αυτός ο Κάποιος δεν είναι ο Δημιουργός και Πατέρας μας
Θεός, τότε δυστυχώς είναι οι εχθροί της ψυχής μας δαίμονες! Μην αφήνεις χώρο λοιπόν μέσα σου γι’ αυτούς.
Που σημαίνει: κρατήσου διαπαντός από τον Κύριο. Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν
με», ας μη φεύγει από το στόμα σου. Μην αφήνεις τον ήλιο μακριά σου…
