«Όσο εύκολα αλλάζουν και ξεπέφτουν οι ευθείς,
τόσο δύσκολα μπορούν να μεταβληθούν οι αντίθετοι, οι πονηροί» (λόγ. κδ΄
11).
Η τρεπτότητα
είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Μόνον ο Θεός είναι άτρεπτος και
απολύτως αναλλοίωτος – ο μόνος όντως πιστός. Δεν αναφερόμαστε στα κτιστά
πνεύματα, αγγέλους και δαίμονες: και αυτοί μετά την πτώση του πρώτου αγγέλου,
του εωσφόρου, καταστάθηκαν μερικώς άτρεπτοι: οι μεν άγγελοι παγιωμένοι στο
αγαθό, οι δε δαίμονες παγιωμένοι στο πονηρό και κακό.
Τι τραγικότητα
όμως για τον άνθρωπο! Η τροπή προς το πονηρό είναι απείρως ευκολότερη από την
τροπή προς το αγαθό, προς τον Θεό. Να είσαι δημιούργημα του Θεού, να σε διακρατεί
με τη γεμάτη αγάπη Πρόνοιά Του, να σου δίνει διαρκώς ώθηση προς τον αληθινό
σκοπό σου: τη ζωντανή σχέση σου μαζί Του, κι εσύ να ρέπεις αδιάκοπα προς το αντίθετο!
Τι μυστήριο περικλείει την ελευθερία του ανθρώπου! Ποιος μπορεί να εξηγήσει
αυτό που λογικά δεν μπορεί να κατανοηθεί με τίποτε;
Το ‘δειξε η
δημιουργία του ανθρώπου: με μόνη την υποκίνηση του Πονηρού, ο άνθρωπος δείχνει
ανυπακοή προς τον Πατέρα και Πλάστη του· το ‘δειξε όλη η πορεία της πρώτης
αποκάλυψης στην Παλαιά Διαθήκη: ο εκλεκτός Ισραήλ διαρκώς αμφισβητεί και
αντιδρά στις επεμβάσεις του Θεού· το βεβαίωσε με τον πιο περίτρανο τρόπο ο
ερχομός του Χριστού, του Ίδιου του Θεού ως ανθρώπου: οι άνθρωποι Τον
περιφρόνησαν, Τον αμφισβήτησαν, Τον σταύρωσαν! Κι έκτοτε το ίδιο: «ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών
και εις σημείον αντιλεγόμενον»! «Οι
ίδιοι ουκ έλαβον Αυτόν»!
Το βλέπεις
κι εσύ στην καθημερινότητά σου: πιο εύκολα στρέφεσαι προς το κακό - το κακό, με
ωραίο ασφαλώς περιτύλιγμα, σε έλκει περισσότερο. Αυτό που λέει ο στίχος του
λαϊκού άσματος: «είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας», φαίνεται να ισχύει και σε
σένα.
Τι γίνεται
λοιπόν; Υπάρχουν ασφαλώς εξηγήσεις, αλλά δεν επαρκούν για μία πλήρη απάντηση.
Για παράδειγμα: η ροπή προς το κακό λειτουργεί εγγενώς πια προς τη φύση σου,
φτιάχνοντας μία δεύτερη φύση, τη συνήθεια. Πόσο εύκολα μπορείς να αντισταθείς
σε ό,τι έχεις κακώς συνηθίσει; Τα πάθη έπειτα: οι δυνάμεις δηλαδή της ψυχής σου
που λόγω ακριβώς της κακής συνήθειας έχουν διαστρεβλωθεί, έχοντας σύμμαχο και
το ίδιο το σώμα σου: νιώθουν την ηδονή που τους δημιουργεί η πονηρία και η
αμαρτία. Πόσο εύκολα μπορείς να αντιπαλέψεις με αυτό που σου είναι τόσο
ευχάριστο;
Κι όμως! Είναι τόσο αναγκαία η στροφή τελικώς προς τον
ανηφορικό δρόμο της αρετής, κατά τον Κύριο, διότι είναι η μόνη που οδηγεί στη
ζωή. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος του θανάτου. Κι έχεις δύο στοιχεία «καταπέλτες»
για να πάρεις τον δρόμο αυτό: Πρώτον, τη βοήθεια του ίδιου του Κυρίου – δεν παλεύεις
μόνος! Και δεύτερον, όσο επιμένεις και συνηθίζεις στο αγαθό, τόσο πια αυτό
γίνεται η τρυφή και η απόλαυσή σου.
