«Ο άγιος Σαβίνος καταγόταν από την Ερμούπολη της
Αιγύπτου, κι έζησε στους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Κρυβόταν μαζί με
άλλους ευσεβείς χριστιανούς έξω από την πόλη σ’ ένα μικρό δωμάτιο λόγω των
διωγμών, ενώ κατεζητείτο από τους ειδωλολάτρες, επειδή γινόταν πολύς λόγος γι’
αυτόν από τους χριστιανούς, και λόγω της ένδοξης γενιάς του και λόγω της υπεροχής του σε σχέση με τους άλλους ως προς τον
ζήλο της πίστεώς του. Κάποια στιγμή λοιπόν τον βρήκαν και τον συνέλαβαν.
Οδηγήθηκε ενώπιον του ηγεμόνα της πόλης, κάποιον Αρριανό στο όνομα, κι αφού
ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, τον έστησαν όρθιο και τον έγδαραν τόσο
πολύ, ώστε να πέσουν κάτω οι σάρκες του στη γη. Έπειτα τον κατάφλεξαν με
πύρινες λαμπάδες, κι επιπλέον αφού τον πρόσδεσαν σε μεγάλη πέτρα, τον έριξαν
στον Σκάμανδρο ποταμό, οπότε και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου».
Άγνωστος
για τους πολλούς ο άγιος μάρτυς Σαββίνος, πολύ γνωστός όμως για τον Κύριο και τους
αγίους Του. «Αριστέα», θριαμβευτή δηλαδή
και νικητή, τον χαρακτηρίζει ο υμνογράφος Γεώργιος, και όχι μία φορά. Και
δικαίως: είναι αυτός που με τη χάρη του αγίου Πνεύματος τον ανέδειξε ο Κύριος
ισχυρό στρατιώτη του κατά των εχθρών της πίστεως, με αποτέλεσμα να δοξολογεί
τον Κύριο ως νικητής. «Κραταιόν κατ’εχθρών
ανέδειξας οπλίτην σου· διά τούτο αριστεύων, εδόξασέ σε, φιλάνθρωπε»
(στιχηρά εσπερινού). Και στην γ΄ ωδή: «Θωρακισμένος
με την ανίκητη εξουσία, δηλαδή την πίστη και την αγάπη του Χριστού, θριάμβευσες
απέναντι στους εχθρούς» («Κράτος
απροσμάχητον, θωρακισάμενος, ένδοξε, την του Χριστού, πίστιν και αγάπην, κατ’ εχθρών συ ηρίστευσας».
Και
καταλαβαίνουμε έτσι ότι η δύναμη του χριστιανού μάρτυρα, και κάθε χριστιανού
ασφαλώς, δεν είναι τα επίγεια όπλα κι όλες ίσως οι επίγειες δυνάμεις: αυτές
είναι εύκολο να υπερκεραστούν από άλλους που εξοπλίζονται περισσότερο. Η
μεγαλύτερη δύναμη, κυριολεκτικά ανίκητη, που κανείς δεν μπορεί να την προσβάλει
και να την καταβάλει, είναι η πίστη και η αγάπη του Χριστού. Γιατί με αυτές
κατοικεί ο ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός μέσα στον άνθρωπο, συνεπώς γίνεται αυτός πράγματι
ακαταμάχητος. Κι ακόμη: αυτή είναι πάντοτε η έννοια της αριστείας στη
χριστιανική μας πίστη: γίνεσαι πρώτος, γίνεσαι άριστος, στον βαθμό που
αποδύεσαι στον αγώνα της τήρησης των αγίων εντολών του Κυρίου. Κι όσο τις τηρείς,
τόσο και αριστεύεις. Γι’ αυτό και ο Κύριος ανατρέπει όλες τις ανθρώπινες έννοιες
πρωτιάς: Πρώτος είναι ο τελευταίος, λέει, κύριος γίνεται δηλαδή αυτός που
υπηρετεί τον άλλον. Γιατί το ίδιο έκανε και Εκείνος! «Ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος».
Γι’ αυτό
και ο υμνογράφος δεν διστάζει, μπροστά ακριβώς σ’ αυτό το μεγαλείο του μάρτυρα
Σαβίνου, να επισημάνει ότι οι λόγοι της ομολογίας του ενώπιον του διώκτη
ηγεμόνα, όπως και η καρτερία του στα
μαρτύρια, λειτούργησαν αντιστοίχως ως
μαστίγιο και σεισμός! Ο ένθεος νους του αγίου υμνογράφου βλέπει το βάθος των
πραγμάτων: «Έπληξες με τα λόγια της ένθεης ομολογίας σου, σαν να ήταν μαστίγιο, τους
διώκτες σου, Σαβίνε» («Ώσπερ μάστιγι
έπληξας, ρήμασι, Σαβίνε, ομολογίας σου της ενθέου τους διώκοντας») (ωδή
δ΄). «Τράνταξες σαν σεισμός τα θεμέλια της πλάνης με την καρτερία και την
υπομονή σου, Σαβίνε» («Πλάνης τα θεμέλια
τη καρτερία σου έσεισας, Σαβίνε») (ωδή γ΄).
Είναι
αποκάλυψη του μεγαλείου της χριστιανικής πίστης: απλώς ομολογείς την πίστη σου,
και τα λόγια σου λειτουργούν σαν μαστίγωμα. Στέκεσαι καρτερικά, δεχόμενος
μαρτύρια, λόγω της πιστότητάς σου στον Κύριο, κι είναι σαν να τραντάζονται τα
σύμπαντα της πονηρίας. Βρισκόμαστε μπροστά στο μυστήριο τελικώς της παρουσίας του
ίδιου του Κυρίου, τον Οποίον «προεκτείνει» και ο κάθε μάρτυράς Του: Και ο
Κύριος με το Πάθος Του τράνταξε και έσεισε τον κόσμο όλον! Τα λόγια Του ήταν τα
λόγια της αιώνιας ζωής, που μαστίγωσαν και πλήγωσαν τον Πονηρό και τα όργανά
Του! Ο άγιος Σαβίνος, μάλλον και ο άγιος Σαβίνος, μας κάνει να παίρνουμε στάση
προσοχής και ευλαβικής προσκύνησης! Είναι ο ίδιος ο Κύριος «εν ετέρα μορφή»!
