Ο
υμνογράφος της οσιομάρτυρος Ιωάννης ο μοναχός, στο
Δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού της ακολουθίας της, κινούμενος στα χνάρια της ποιητικής έμπνευσης της μεγάλης επίσης υμνογράφου οσίας Κασσιανής,
χρησιμοποιώντας μάλιστα και ίδιες εκφράσεις, μας φέρνει ενώπιον του μεγαλείου της καρδιακής συντριβής της:
«Άφησε τα ωραία και ποικίλα του βίου η οσία και μάρτυς,
σήκωσε τον σταυρό στους ώμους της και προσήλθε να σε νυμφευθεί,
Χριστέ. Και με θρηνητικά δάκρυα φώναζε:
Μη με απορρίψεις την πόρνη, συ που καθαρίζεις
τους ασώτους. Μη περιφρονήσεις τα δάκρυα που χύνω για τις
φοβερές αμαρτίες μου. Αλλά δέξου με, όπως την πόρνη εκείνη που σου πρόσφερε το μύρο, και να ακούσω κι εγώ: η πίστη σου σε έσωσε,
πήγαινε στον δρόμο της ειρήνης» («Καταλιπούσα τα τερπνά και ποικίλα του βίου η οσία και μάρτυς,
και τον σταυρόν αραμένη επ’ ώμων, προσήλθε
του νυμφευθήναί σοι, Χριστέ, και
σηυν οιμωγαίς δακρύων εβόα∙ Μη με την πόρνης απορρίψης, ο ασώτους καθαίρων∙ μη μου τα δάκρυα παρίδης των δεινών οφλημάτων∙ αλλά
δέξαι με, ώσπερ την πόρνην εκείνην, την το μύρον σοι προσενέγκασαν, και ακούσω καγώ∙
η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην»).
Ο υμνογράφος πράγματι μας κατανύσσει περιγράφοντας τον εσωτερικό
αγώνα της οσίας Ευδοκίας και μας ανάγει στην πνευματική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας,
τότε που το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, αιρόμενοι
στα φτερά της ποίησης της αγίας Κασσιανής, γινόμαστε μέτοχοι
και εμείς της συντριβής της γυναίκας εκείνης του Ευαγγελίου, που έλουσε με τα δάκρυα της αγάπης της τα πόδια του Κυρίου. Είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό στον Ιωάννη τον μοναχό, τον άγιο υμνογράφο.
