Το
απολυτίκιο της ημέρας του Ευαγγελισμού μας επισημαίνει μεταξύ άλλων και το πώς πρέπει να στεκόμαστε απέναντι στη Θεοτόκο.
Καλούμαστε να τη δούμε γεμάτη από τη χάρη και το φως του Θεού.
Όχι γιατί από μόνη της έχει την ιδιαιτερότητα αυτή, αλλά γιατί ο ίδιος ο Θεός προσέβλεψε πάνω της και την επισκίασε με το
Πανάγιο Πνεύμα Του. Η Παναγία, ιδίως
μετά τον Ευαγγελισμό, ποτέ δεν είναι μόνη της. Μολονότι και προ του Ευαγγελισμού είχε τη χάρη του Θεού λόγω της αγιασμένης
ζωής της – μη ξεχνάμε ότι από παιδούλα τριών ετών εισήλθε στον Ναό και ζούσε με
συνεχείς προσευχές και νηστείες – όμως εκεί που έλαβε τη σχετική πληρότητα της χάρης
ήταν στον Ευαγγελισμό της, οπότε έκτοτε η παρουσία του Χριστού
την συνόδευε σε κάθε βήμα της και σε κάθε εκδήλωση της ζωής της. Γι’ αυτό και στο πρόσωπο της Παναγίας κρίνεται και η ποιότητα της πίστης
των Χριστιανών: τυχόν αποδοχή της Παναγίας ως Κεχαριτωμένης
και φανέρωσης του Ιησού Χριστού σημαίνει ορθή αποδοχή και Εκείνου. Τυχόν απόρριψη ή υποβάθμιση της Παναγίας σημαίνει ταυτοχρόνως και απόρριψη
ή αλλοίωση της εικόνας και του Χριστού.
