«Ο φίλος της σιωπής προσεγγίζει τον Θεό και
συνομιλώντας μυστικά μαζί Του φωτίζεται από Αυτόν. Η σιωπή του Ιησού
δημιούργησε στον Πιλάτο σεβασμό. Και η ηρεμία και η σιωπή ενός (ταπεινού)
ανδρός καταργεί την κενόδοξη καυχησιολογία ενός άλλου» (λόγ. ια΄ 4).
«Η σιωπή
είναι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος», σημειώνει ο μέγας ασκητικός δάσκαλος
όσιος Ισαάκ ο Σύρος. Που θα πει: πρώτον,
αυτός που προσπαθεί να την εξασκήσει στον παρόντα αιώνα, ήδη από τώρα μετέχει
στον μέλλοντα – ζει καταστάσεις παραδείσιες της Βασιλείας των Ουρανών· και
δεύτερον, ο παρών αιών, ο απατεών, χαρακτηρίζεται από την πολυλογία και την
αμετροέπεια, τη φλυαρία και την αργολογία. Κι ακόμη, ίσως τραγικότερα: χαρακτηρίζεται πολύ συχνά από μία… δαιμονική
σιωπή, η οποία όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με την παραπάνω, αλλά μαζί με τη
φλυαρία των λογισμών που συνήθως τη συνοδεύει, οδηγεί σε μεγαλύτερη ζόφωση την καρδιά του ανθρώπου. Γιατί είναι σιωπή
αδιάκριτη, καρπός του εγωισμού, που δείχνει απροκάλυπτα την έλλειψη
επικοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους, όπως και την έχθρα και το μίσος που
συχνά τους καταλαμβάνει. Μία σιωπή δηλαδή, που κάνει τον έναν να μη θέλει ούτε
και να βλέπει τον άλλον, γιατί απλώς τον… έχει «εξαφανίσει» από το πρόσωπο της
γης του, και τον έχει "θάψει" με τους πονηρούς λογισμούς του!
Δεν μιλάει
εδώ ο όσιος γι’ αυτήν τη δεύτερη σιωπή. Μιλάει για την πρώτη, την αρετή του
ουρανού, την οποία ακριβώς χαρακτηρίζει ως «εν γνώσει» σιωπή, αυτή δηλαδή που
ασκείται με επίγνωση και διάκριση. Και τι λέει; Κρατάει κανείς σιωπή, γιατί
θέλει να… συνομιλεί με τον Θεό. Μυστικά και εσωτερικά. Στην καρδιά του μέσα,
γιατί ξέρει ότι εκεί είναι ο τόπος συνάντησης μαζί Του. «Ιδού, η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι». Μας καθοδηγεί μαζί με τον
όσιο Ισαάκ που και πάλι επισημαίνει: «Στρέψου στην καρδιά σου κι εκεί θα βρεις
τον Θεό. Γιατί μία είναι η σκάλα που οδηγεί στην καρδιά και στον Θεό». Όσο
δηλαδή κατεβαίνεις τόσο και ανεβαίνεις. Όσο πας προς τα κάτω, τόσο βρίσκεις…
Ουρανό!
Μιλάμε
λοιπόν για μία σιωπή που όχι μόνο δεν καταργεί τον λόγο, αλλά τον εξυψώνει στο
ανώτερο δυνατό σημείο του: τον κάνει
διάλογο με τον ίδιο τον Θεό. Κι αυτός ο διάλογος, η προσευχή, ως
επικοινωνία και «συνουσία» με τον
Θεό, σε φέρνει ολοένα και περισσότερο κοντά Του, συνεπώς σε φωτίζει και σε αγιάζει
και σε κάνει αληθινό, γιατί Εκείνος είναι το φως και ο αγιασμός και η αλήθεια. Οπότε
σιωπάς, για να ζεις - ο Θεός είναι η
ζωή· «εξαφανίζεσαι» από την οχλοβοή του κόσμου, για να είσαι… παρών στο
πανηγύρι του Θεού και των αγίων! «Η με
επίγνωση σιωπή είναι μυστική πνευματική πρόοδος, κρυφή πνευματική ανάβαση!»
(3).
Λάμποντας
μέσα στο φως του Θεού, εν σιωπή, προκαλείς τον μέγιστο σεβασμό. Σαν τον Κύριο,
που με τη σιωπή Του έκανε τον Πιλάτο να… μαζευτεί! Ο ηγεμόνας με σεβασμό
μπροστά στον κατάδικο!
Λοιπόν,
επιχείρησέ το! Μάθε και να σιωπάς. Και γέμιζε τη σιωπή σου με τη… «φλυαρία» σου
προς τον Θεό. Και τότε θα δεις τη διάκριση που θ’ ανατείλει μέσα σου: Θα ξέρεις
πότε να μιλάς στον κόσμο και πότε να σιωπάς. Θα μιλάς «διά τον Θεόν», και θα
σιωπάς «διά τον Θεόν»!
