Δ΄
Χαιρετισμοί
«Χαίρε, χρωτός του εμού θεραπεία· χαίρε,
ψυχής της εμής σωτηρία»
(Χαίρε
Παναγία, που είσαι η θεραπεία του σώματός μου και η σωτηρία της ψυχής μου).
Σε κάθε
πρόβλημα αρρώστιας και πόνου, το πρώτο όνομα που έρχεται στα χείλη των πιστών, κι
ίσως και πιο μπροστά και από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, είναι της Παναγίας.
«Παναγία μου, βοήθα με», κραυγάζουν όλοι, μυστικά, νοερά, φωναχτά – ακόμη κι οι
θεωρούμενοι «άθεοι» - νιώθοντας ότι Αυτή
είναι η πρώτη καταφυγή τους, Εκείνη που θα σκύψει να αφουγκραστεί το πρόβλημά τους
και θα δώσει απάντηση στον όποιο πόνο και την όποια δοκιμασία τους. Και μην πει
κανείς ότι αυτό δεν είναι σωστό γιατί προηγείται ο Κύριος, διότι ο Κύριος αφενός χαίρεται όταν
αναφέρονται οι άνθρωποι στην Παναγία Μητέρα Του – η Παναγία αποτελεί τη μεγαλύτερη χαρά Του ως συνισταμένη όλων των
χαρίτων και όλης της ομορφιάς του κόσμου! – αφετέρου η όποια, παρακλητική ή
δοξολογική, αναφορά σ’ Εκείνην στην πραγματικότητα είναι αναφορά στον Ίδιο: η
Παναγία μας παίρνει τις προσευχές και τις επικλήσεις μας για να τις καταθέσει
ενώπιον του Υιού και Θεού Της.
Και
πράγματι: όλη η ιστορία της χριστιανικής πίστεως έχει καταγράψει άπειρο αριθμό
θαυμάτων από τις φιλεύσπλαχνες επεμβάσεις της για τη θεραπεία όλων των
σωματικών ασθενειών που έχουν αναφανεί στο ανθρώπινο γένος, κάθε φορά βεβαίως
που υπάρχει η απαραίτητη προς τούτο προϋπόθεση: η πίστη προς τον Κύριο και την Ίδια. Ο λαός μας το γνωρίζει πολύ καλά: «Πολύ
ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου». Κι ίσως για τους περισσοτέρους
ισχύει αυτό που συνέβαινε και με τον όσιο Γέροντα Παΐσιο, ο οποίος συνήθιζε να
λέγει ότι στο κάθε πρόβλημά του στρεφόταν πρώτα στην Παναγία, γιατί «ντρεπόταν»
να στραφεί σ’ Εκείνον που είναι ο άπειρος και παντοδύναμος Θεός. «Την Παναγία
την κρατάω από το φουστάνι διαρκώς» ήταν ένας συγκινητικός και χαριτωμένος
λόγος του.
Όμως η
Εκκλησία μας επισημαίνει το αυτονόητο: μαζί με τις δεήσεις στην Παναγία για τη
θεραπεία των σωματικών μας ασθενειών πρέπει να καταφεύγουμε σ’ Εκείνην και για
την ίαση των ψυχικών πνευματικών μας ασθενειών, την ίαση δηλαδή από τα πάθη μας.
Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα. Είναι και ψυχή, η οποία όταν πάσχει λόγω των παθών της οδηγεί σε ό,τι χειρότερο
υπάρχει: τον χωρισμό από τον αιώνιο Θεό. Οπότε μια θεραπεία σωματική χωρίς την
ψυχική ίαση τι νόημα θα είχε; Να είναι ίσως κάποιος υγιής για να μπορεί να
συνεχίζει μάλλον τις αμαρτίες του!
Την
Παναγία πρέπει να Την επικαλούμαστε πάντοτε: πρώτα όμως για τη σωτηρία της ψυχής
μας – ό,τι μας διδάσκει η Εκκλησία μας με το «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς» - κι έπειτα, αν
είναι προς το συμφέρον μας, και για τη θεραπεία του σώματός μας. Μη ξεχνάμε: ο
Χριστός και η Παναγία μάς θέλουν ολόκληρους κοντά Τους, δηλαδή και με την ψυχή
και με το σώμα μας. Για να μη συμβαίνει αυτό που και ο όσιος Γέροντας Πορφύριος
είχε παρατηρήσει σε κάποια κυρία, που προσευχόταν μόνο για τη θεραπεία οφθαλμικής
της πάθησης: «Δεν μου δόθηκες πνευματικά ολόκληρη. Προσευχόσουν μόνο για τη
σωματική σου θεραπεία, κι όχι και της ψυχής σου»!
