Φαίνεται λίγο περίεργο το γεγονός ότι ένας τόσο μεγάλος ασκητής σαν τον όσιο Πατάπιο, με τόση σκληραγωγία απέναντι στον εαυτό του, είχε μία απέραντα τρυφερή καρδιά, έτοιμη να καμφθεί μπροστά στις ικεσίες του κάθε πονεμένου. Αλλά η άσκηση ενός χριστιανού πιστού σ’ αυτό ακριβώς δεν αποσκοπεί; Να ελέγξει ο ίδιος, με τη χάρη του Θεού, τα πάθη του εγωισμού του και να τα μεταποιήσει σε πάθος αγάπης. Έτσι όσο πιο σκληρή η σκληραγωγία, τόσο και πιο «σάρκινη» η καρδιά, τόσο και μεγαλύτερη η ευαισθησία και η τρυφερότητα. Μην ξεχνάμε ότι ο σκοπός των πάντων στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας είναι να φθάσει ο άνθρωπος να ζει ορθά την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Κι αν μάλιστα δεν υπάρχει η θυσιαστική αγάπη προς τον συνάνθρωπο, πρέπει να αμφισβητήσουμε και την υποψία έστω της αγάπης προς τον Θεό. Κι αυτά βεβαίως θεμελιωμένα στη βάση όλων των αρετών, την αγία ταπείνωση. Ο ταπεινός σήμερα όσιος, με τη μεγάλη καρδιά που χωρούσε Θεό και ανθρώπους, γίνεται φάρος τηλαυγής για την πορεία μας ως χριστιανών.
