«Ξεσχίζοντας το σώμα σου με φοβερό τρόπο οι προστάτες του σκοταδιού, Θύρσε, δεν μάραναν τον τοκετό του λογισμού σου, ο οποίος ενισχυόταν δυνατά με αγάπη, από τη θεϊκή στοργή». (Το σώμα ξέοντες δεινώς οι του σκότους προστάται, λογισμού σου τον
τόκον ουκ εχαύνωσαν, στοργή
τη θεϊκή δυνατώς εν αγάπη, Θύρσε, κρατυνόμενον). Η αλήθεια που προβάλλει εν προκειμένω ο άγιος Θεοφάνης,
ο υμνογράφος του αγίου Θύρσου, είναι πολύ σημαντική: ο πιστός χριστιανός πρέπει να βρίσκεται
σε μία κατάσταση τοκετού των λογισμών του, δηλαδή να γεννά,
να προεκτείνει την αγάπη του Θεού που (πρέπει να) διακατέχει την ύπαρξή του.
Ο λογισμός μας δηλαδή, αν είμαστε χριστιανοί,
πρέπει να βρίσκεται πάντοτε στην αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
Οι λογισμοί μας πρέπει να είναι αδιάκοπα σε κατάσταση «εγκυμοσύνης» του καρπού του αγίου Πνεύματος.
Να μη γινόμαστε στείροι και άκαρποι. Πρόκειται
για διαφορετική διατύπωση
της εικόνας που απεκάλυψε ο ίδιος ο Κύριος, ότι Εκείνος
είναι το αμπέλι και ο Θεός Πατέρας ο γεωργός. «Και παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν αίρει αυτό,
και παν το καρπόν φέρον καθαίρει αυτό, ίνα πλείονα καρπόν φέρη». Κάθε κλήμα,
κάθε χριστιανός δηλαδή, που δεν μένει ενωμένο
με το αμπέλι που είναι ο Χριστός, ο Θεός Πατέρας το κόβει
και το πετά. Ενώ κάθε κλήμα που μένει ενωμένο με το αμπέλι,
το καθαρίζει, ώστε να φέρει περισσότερο
καρπό. Είναι μία εικόνα, που τον
Χριστιανό δεν τον αφήνει σε ησυχία. Καλούμαστε να βρισκόμαστε πάντοτε
σε αέναη πορεία αυξήσεως και καρποφορίας.
