Πόσο
λάθος κάνουν και πόσο επιφανειακά κρίνουν τα πράγματα εκείνοι – και μιλάμε για
χριστιανούς δυστυχώς – που μιλώντας για την Παράδοση της Εκκλησίας τη θεωρούν
σαν κάτι ξεπερασμένο, σκουριασμένο, κατάλοιπο κάποιας μακρινής εποχής. Και πόσο
αξιολύπητοι είναι κι οι μερικοί εκείνοι εκκλησιαστικοί, παπάδες, ψαλτάδες και
λοιποί, που με τρόπο άκομψο κι ανίερο λόγω της κοσμικής ζωής τους,
επιβεβαιώνουν μια τέτοια λανθασμένη κρίση! Γιατί αν η Εκκλησία μας είναι το
σώμα του Χριστού, που θα πει «ο Χριστός που παρατείνεται στους αιώνες», τούτο
σημαίνει ότι η Παράδοσή της είναι η ίδια η ζωή του Χριστού, η οποία με το
Πνεύμα το Άγιο περνάει και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά – Εκείνος παραδίδεται
στους ανθρώπους που έχουν καλή διάθεση και πίστη. Επομένως ποιητικό αίτιο της Παράδοσης αυτής είναι η αγάπη του Χριστού και
Θεού μας, το μόνο απόλυτο και αναμφίβολο και αναντίρρητο γεγονός της παγκόσμιας
Ιστορίας. Γι’ αυτό και στα κείμενα της Παράδοσης – την Αγία Γραφή, τα Συνοδικά
κείμενα, τα κείμενα των αγίων Πατέρων μας, την υμνολογία της Εκκλησίας, την
ίδια τη Θεία Λειτουργία – την αγάπη αυτή ψηλαφούμε και οσφραινόμαστε και
γευόμαστε και εσθίουμε. Γι’ αυτό ακόμη, όσο θα υπάρχουν καλοπροαίρετοι
άνθρωποι η Παράδοση αυτή θα βρίσκει τόπο στο βάθος της καρδιάς τους, κρατώντας
την αδιάκοπα ζωντανή, έστω κι αν διάφορες σκοτεινές δυνάμεις του κόσμου τούτου
παλεύουν να την εξαλείψουν. Πόσο ανάγλυφα μας το λέει αυτό ο μέγας απόστολος
Παύλος, με τη βαθιά αγάπη του προς τον Χριστό: «Αυτό που ζω τώρα σωματικά είναι
η πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό Του για
χάρη μου». Η αγάπη του Υιού του Θεού που οδηγεί στην παράδοσή Του για χάρη του
καθενός μας. Μπροστά στην αληθινή έννοια της Παράδοσης που καίει τα πάντα από
τη φωτιά της αγάπης του Θεού, κυρίως πάνω στον Σταυρό, πόσο κούφια και άνευρα και ψεύτικα ακούγονται
όλα αυτά που λέγονται από ασχέτους, αλλά κι από μερικούς κάποιες φορές «σχετικούς»!
