Η αγάπη του αγίου Φιλαρέτου που έπαιρνε αδιάκοπα τη μορφή της προσφοράς
και της ελεημοσύνης προς τους αναγκεμένους συνανθρώπους του, δεν ήταν ένας καρπός απλώς της από τη φύση του ευαίσθητης καρδιάς του.
Χωρίς να αρνούμαστε το γεγονός ότι πράγματι και ως χαρακτήρας είχε
μία φυσική συμπάθεια προς τους συνανθρώπους του, την ευσπλαχνία
του την απέκτησε με τους πνευματικούς αγώνες που έκανε, προκειμένου τα εμπαθή στοιχεία που ταλαιπωρούσαν και αυτόν να τα μεταστρέψει
στο ένθεο πάθος της αγάπης. «Σκόρπισες στους πτωχούς τον υλικό πλούτο που είχες, Φιλάρετε, ορμώμενος από την πίστη σου στον Θεό»,
επισημαίνει ο υμνογράφος, που
θα πει: η πίστη του στον Θεό ήταν εκείνη
που τον έκανε να στραφεί με αγάπη προς τον συνάνθρωπο, κατανοώντας
ότι η αγάπη προς αυτόν αποτελεί την ενεργοποίηση της πίστεως. «Πίστις δι’ αγάπης ενεργουμένη» που λέει και
ο απόστολος Παύλος. Με τον άγιο Φιλάρετο λοιπόν,
για μια ακόμη φορά, κατανοούμε ότι η αγάπη συνιστά το εκάστοτε
παρόν της πίστεως, δηλαδή η πίστη είναι ζωντανή,
όταν φανερώνεται με την αγάπη.
