Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α !

 

«Χριστός ἐξ Οὐρανῶν ἀπαντήσατε»! Ἡ κάθοδος τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι γεγονός. Ἐκεῖνος «ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη», φανερώνοντας τήν ἄπειρη ἀγάπη Του καί τήν ἄβυσσο τῆς ταπείνωσής Του. Καί δέν ἦρθε ἁπλῶς γιά μιά ἐπίσκεψη ἐθιμοτυπικοῦ χαρακτήρα, ἀλλά γιά νά μείνει αἰωνίως μαζί μας: νά μᾶς κάνει κομμάτι τοῦ Ἑαυτοῦ Του, νά μποροῦμε νά γίνουμε κατά χάρη κι ἐμεῖς ὅ,τι εἶναι Ἐκεῖνος ἀπό τή φύση Του, καταργώντας αὐτό πού ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο αἰώνων: τήν ἴδια τήν ἁμαρτία. Ὅλη ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἰδίως τῶν ἡμερῶν αὐτῶν, περιέχει ἀφθάστου μεγαλείου ὕμνους πού τονίζουν ὅλες τίς διαστάσεις τοῦ ὑπεροχικοῦ αὐτοῦ μυστηρίου τῆς πίστεώς μας. Ἡ δοσμένη αὐτή δωρεά τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ ὅμως καί τό ναί τοῦ ἀνθρώπου. Νά θελήσουμε τήν προσφορά τῆς ἀγάπης Του. Χωρίς τή θέλησή μας αὐτή ἡ χάρη κι η δωρεά παραμένει ἀνενέργητη. Κι αὐτό τονίζει ὁ ὑμνογράφος: Ἀφοῦ ὁ Χριστός ἦλθε, ἐμεῖς πρέπει νά σπεύσουμε νά Τόν συναντήσουμε. «Ἀπαντήσατε»! Χωρίς καί τή δική μας κίνηση πρός Αὐτόν – κίνηση πού καί πάλι ὁ Ἴδιος τήν ὑποκινεῖ - σωτηρία δέν ὑφίσταται. Σάν ἐκεῖνον πού ὅταν βρέχει κρατάει ὀμπρέλλα! Καί τί σημαίνει κίνηση καί «ἀπάντησις»; Νά στραφοῦμε πρῶτα πρός Ἐκεῖνον, νά Τόν θελήσουμε στή ζωή μας καί νά ἁπλώσουμε τό χέρι μας στό ἤδη ἁπλωμένο δικό Του, προκειμένου νά… ξεκολλήσουμε ἀπό τό βάρος τοῦ καθισιοῦ μας. Καθισμένοι ἀκινητοποιημένοι στά πάθη μας, τό μόνο πού εἰσπράττουμε εἶναι βεβαίως ὁ… βοῦρκος μας κι ὄχι τό πέταγμά μας σάν τόν ἀετό στά ὕψη τοῦ Οὐρανοῦ!