Ένα από τα
φόβητρα της κάθε εποχής – ίσως το πιο μεγάλο; - είναι η αρρώστια. Ενώ θεωρείται
δεδομένη η «επίσκεψή» της στη ζωή μας, κι όχι μόνο μια φορά, ενώ κατανοείται ως
το αποτέλεσμα της φθοράς της αμαρτίας, όμως δυσανασχετούμε όταν καταφθάνει, μας
προκαλεί ταραχή κι ίσως κάποιες φορές και πανικό. Το πρώτο που ακούγεται από τους
περισσοτέρους ως ευχή, ευκαίρως ακαίρως, είναι «την υγειά μας να ’χουμε κι όλα
τ’ άλλα…». Ο Χριστός ήλθε για να καταργήσει τη φθορά της αμαρτίας κι άρα και
την αρρώστια, όμως η πλήρης κατάργησή της θα έλθει μετά τον ερχομό Του στη
Δεύτερή Του Παρουσία. Μέχρι τότε υφίσταται και θα υπάρχει και μάλιστα με
πνευματική αξιοποίησή της από τους πιστούς, θεωρούμενη ως μέσον προαγωγής στην
πίστη και στην υπομονή τους. Είναι από τους πειρασμούς που δέχεται ο άνθρωπος
στη ζωή του, και με την όραση της πίστης ο χριστιανός μπορεί και να… χαίρεται
με την ύπαρξή της. Διότι «έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος». Ο
απόστολος Παύλος πέρασε από ένα τέτοιο καμίνι πειρασμού αρρώστιας. Ήταν τέτοιος
ο πόνος και η οδύνη του που ο μεγάλος αυτός απόστολος δεν άντεξε και στράφηκε
στον Χριστό να τον θεραπεύσει. «Τρις» λέει παρεκάλεσα τον Κύριο να με απαλλάξει.
Και ποια η απάντηση του Κυρίου; «Σου αρκεί η χάρη μου. Γιατί η δύναμή μου
φτάνει στην τελείωσή της μέσα από τις ασθένειες». Σαν ν’ ανοίχτηκαν τα μάτια
του δούλου του Θεού και κατανοεί και εξαγγέλλει: «Άρα θα καυχηθώ με ευχαρίστηση
για τις αρρώστιες μου, προκειμένου να σκηνώσει επιπλέον μέσα μου η χάρη του Θεού». Και βγάζει
και το τελικό, παράδοξο και παράλογο για τον κοσμικό άνθρωπο,
συμπέρασμα: «Όταν ασθενώ, τότε δυνατός ειμι».
