«Χριστός
μοι, αντί πάντων εστίν, ο Μαρδάριος διαπρυσίως εβόα, και πατρίς και σέβας
και όνομα». (Ο Χριστός είναι για μένα τα πάντα, φώναζε δυνατά ο Μαρδάριος: και
πατρίδα και αξία και όνομα). Είναι συγκινητική η ομολογία αυτή του αγίου Μαρδαρίου,
δεδομένου ότι μας αποκαλύπτει πως για τους αγίους ο Χριστός δεν είναι κάτι στη ζωή
τους, έστω και πολύ σημαντικό, αλλά τα πάντα. Είναι δηλαδή Εκείνος που προσδιορίζει
την ύπαρξή τους και όλη την ψυχοσωματική τους οντότητα. Το «Χριστός μοι αντί πάντων» αποτελεί την επιβεβαίωση
αυτού που έλεγαν όλοι οι άγιοι μάρτυρες, οι οποίοι σε κάθε ερώτηση του ανακριτή
και του δημίου τους απαντούσαν με το «Χριστιανός
ειμι», όπως και τη συνεπή συνέχεια της ομολογίας του αποστόλου Παύλου, που διαλαλούσε «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» και
«εμοί το ζην Χριστός». Για τους χριστιανούς
επομένως η όποια αξία της ζωής είναι αξία στον βαθμό που σχετίζεται με τον Χριστό,
όπως και η αυτοσυνειδησία τους, η ταυτότητά τους εξαρτάται απολύτως και αποκλειστικά
από Εκείνον.
