«Καί οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά τῆς
πίστεως» (Ἐβρ. 11, 34)
Μία ἀνάσα
πρίν τά Χριστούγεννα ἡ ᾽Εκκλησία μας ἔρχεται φιλάνθρωπα, μέσω τῶν ἡρώων τῆς πίστεως ἤδη ἀπό την ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ πρῶτον τον Ἀβραάμ, νά μᾶς ὑπενθυμίσει: ἄν
τήν πίστη μας δέν την δοῦμε ὡς πράξη ζωῆς, ἄν δηλαδή δέν τήν ἐνεργοποιήσουμε μέ τόν τρόπο τῆς ἀγάπης πού κυρίως μᾶς φανέρωσε ὁ
Χριστός, δυστυχῶς τά Χριστούγεννα θά παραμείνουν γιά μία ἀκόμη φορά ἄπιαστο ὄνειρο.
Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι δῶρα καί ξενύχτια καί λαμπιόνια στά δέντρα. Βιώνονται
στό μυστικό βάθος τῆς καρδιᾶς μας, ἐκεῖ πού ζεῖ ὁ Ἴδιος ἀπό τήν ὥρα πού βαπτιστήκαμε, ἐκεῖ πού ἀνανεώνει τήν παρουσία Του μέ τήν κοινωνία τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματός Του, ἐκεῖ επομένως πού μπορεῖ νά ἀνατείλει καί ἡ ἀγάπη πρός
τόν συνάνθρωπό μας. ῎Αν ἡ καρδιά μας εἶναι γεμάτη ἀπό τά «μπάζα» τῶν παθῶν καί τῶν
κακιῶν μας, πού κρύβουν καί καλύπτουν τον Χριστό, ἡ καλύτερη ὥρα γιά νά τά ἀποτινάξουμε εἶναι τώρα, ἐνόψει τῆς ῾Μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν᾽. Τώρα μποροῦμε ἐν
μετανοίᾳ νά στραφοῦμε πρός τόν Κύριο καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά καθαρίσει τόν
στάβλο τῆς καρδιᾶς μας. Κι ἡ μετάνοιά
μας αὐτή θά φανερώσει μέν τήν πίστη μας, ἀλλά καί θα προκαλέσει σ' Ἐκεῖνον τή μεγαλύτερη χαρά
Του, γιατί θά Τοῦ ἀφήσει χῶρο να γεννηθεί καί πάλι μέσα στόν στάβλο τῆς καρδιᾶς αὐτῆς – τόν τόπο πού πιότερο ἀπ’ ὅλα ἀγαπᾶ.
