«Άκουσες
θεϊκή υμνωδία, νύμφη του Χριστού, κι απέκτησες φτερά για την υψηλή ευγένεια».
Ο υμνογράφος της αγίας Ευγενίας με απέριττο και σαφή λόγο εκφράζει με τον στίχο
του μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες: η πίστη και η αγάπη του Χριστού, η στροφή
προς Εκείνον κάνει τον άνθρωπο να οδηγείται στην αληθινή ευγένεια, δηλαδή να ζει
με υγεία ψυχής. Και μάλιστα όχι πηγαίνοντας με τον αργό τρόπο μιας... χελώνας ή
και... σέρνοντας - κι αυτό βέβαια δεν είναι αρνητικό, αφού έχουμε προς τα πρόσω
πορεία - αλλά με φτερά, τρέχοντας και πετώντας, σαν το ελάφι που σφόδρα διψασμένο
τρέχει "επί τας πηγάς των υδάτων". Ενώ αντιθέτως: όταν ο άνθρωπος
στρέφεται εμπαθώς προς τον κόσμο, εκζητώντας τη δόξα του κόσμου, τότε δυστυχώς πληγώνεται
στην ψυχή, χάνεται η ομορφιά αυτής και ο άνθρωπος γίνεται δύσμορφος. Κι αυτό γιατί η σχέση με τον Θεό είναι η φυσιολογία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε
από τον Θεό για να ζει με τον Θεό και να κατατείνει προς Εκείνον. «Ότι εξ Αυτού και δι’ Αυτού και εις Αυτόν τα πάντα»,
που σημειώνει και ο απόστολος Παύλος. Η ευγενής Ευγενία προβάλλεται εν προκειμένω ως τύπος του αληθινού
και φυσιολογικού ανθρώπου.
