Η υπακοή στη χριστιανική πίστη
δεν κατανοείται κατά τον τρόπο των κοσμικών ανθρώπων, ως εξωτερικός
καταναγκασμός που προσβάλλει την ελευθερία του ανθρώπου. Κατανοείται ως
ελεύθερη εν αγάπη κίνηση του πιστού να αποδεχθεί το θέλημα του Θεού στη ζωή
του, οπότε η υπακοή φτιάχνει χώρο στην ύπαρξή του να κατοικήσει ο Θεός. Ο
πιστός επιλέγει το «γενηθήτω το θέλημά Σου» και όχι «το θέλημά μου». Κι αυτό θεωρείται
καίριο κριτήριο για να αναγνωρίζει κανείς τη γνησιότητα ή όχι της πνευματικής ζωής.
Ο άγιος Σιλουανός του Άθω, για παράδειγμα, καθώς μας διέσωσε το γεγονός ο Γέρων
Σωφρόνιος του Έσσεξ, αμφισβήτησε «όραμα»
ενός μοναχού για την Παναγία, με αυτό ακριβώς το επιχείρημα: «Η Παναγία ήταν
πρότυπο υπακοής στον Θεό σε όλη τη ζωή της.
Εσύ, πάτερ μου, ζεις κατά το δικό σου θέλημα, συνεπώς είναι αδύνατο να σου
εμφανίστηκε η υπήκοος στον Θεό Θεοτόκος».
