Πολύ
συχνά ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, προβάλλει τόν προπάτορα Ἀβραάμ ὡς
πρότυπο τῆς πίστεως στόν Θεό – αὐτόν πρόβαλε καί ὁ Κύριος ὡς ἀληθινό ἄνθρωπο τοῦ
Θεοῦ, τήν πίστη τοῦ ὁποίου πρέπει νά ἀκολουθεῖ κανείς γιά νά ‘χει τόν Θεό του.
Στό πρόσωπο καί στή ζωή τοῦ Ἀβραάμ λοιπόν βλέπουμε τά κύρια χαρακτηριστικά τῆς πίστεως αὐτῆς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί τήν
πλήρη ἀντιστροφή τῆς «πίστης» τοῦ κοσμικοῦ ἀνθρώπου:
- Ὁ πιστός
σάν τόν Ἀβραάμ ριζώνει στόν Οὐρανό - ἐκεῖ ἔχει τά θεμέλια τῆς ζωῆς του - ὁπότε ὅ,τι
κοσμικό καί ἐπίγειο θεωρεῖται δευτερεῦον
ὡς παρερχόμενο· ὁ ἄπιστος ἤ ὀλιγόπιστος
ριζώνει στόν κόσμο τοῦτο καί παραθεωρεῖ τόν Οὐρανό.
- Ὁ πιστός
ἔχει ὡς κύριο μέλημά του τήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, συνεπῶς τήν τήρηση τῶν ἁγίων ἐντολῶν Του, γεγονός πού φέρνει
πάντοτε εἰρήνη στήν ψυχή καί γαλήνη στή συνείδησή του· ὁ ἄπιστος ἤ ὀλιγόπιστος
παλεύει καί ἀγωνίζεται καί ἀγχώνεται γιά ὅ,τι συνήθως φιλήδονο ἤ φιλόδοξο ἤ
φιλάργυρο – πῶς δηλαδή νά ἱκανοποιήσει τή σάρκα του ἤ ν’ ἀποκτήσει σπουδαῖο ὄνομα
καί νά κυριαρχήσει ἐπί τῶν ἄλλων ἤ ν’ ἀποκτήσει πολλά χρήματα καί κτήματα –
πράγματα πού προκαλοῦν πάντοτε στενοχώριες κι ἐχθρότητες καί πολέμους, μέ τό
συνωδό σ’ αὐτά στοιχεῖο τοῦ τρόμου τοῦ θανάτου.
Ὁ ἀληθινά
πιστός ζεῖ ἀπό τώρα, ἔστω καί μέσα στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἕναν παράδεισο. Ὁ ἄπιστος
ζεῖ ἀπό τώρα, ἔστω καί μέσα σέ ἀνέσεις, μία κόλαση.
