Ἰδιόμελο
Ν΄ Ψαλμοῦ. Ἦχος πλάγιος τοῦ β΄.
«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη.
Σήμερον δέχεται ἡ Βηθλεέμ, τόν καθήμενον διά παντός σύν Πατρί. Σήμερον Ἄγγελοι
τό βρέφος τό τεχθέν, θεοπρεπῶς δοξολογοῦσι. Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καί ἐπί γῆς εἰρήνη,
ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
(Δόξα στόν
Ὕψιστο Θεό καί ἐπί γῆς εἰρήνη. Σήμερα δέχεται ἡ Βηθλεέμ αὐτόν πού κάθεται
παντοτινά μαζί μέ τόν Πατέρα. Σήμερα Ἄγγελοι δοξολογοῦν μέ τρόπο θεϊκό τό
βρέφος πού γεννήθηκε. Δόξα στόν Ὕψιστο Θεό κι εἰρήνη στή γῆ, ἀγάπη κι εὐλογία
στούς ἀνθρώπους).
Σέ ἦχο
πλάγιο τοῦ β΄ ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς καλεῖ νά ἀνοίξουμε τά μάτια καί τίς αἰσθήσεις μας, πνευματικές
καί σωματικές, προκειμένου νά δοῦμε τό μέγα μυστήριο τῆς ἡμέρας. Καί ποιό εἶναι
αὐτό; Ἀσφαλῶς ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος μέ ὅ,τι θετικά ἀποτελέσματα ἔφερε τοῦτο
διαχρονικά στήν ἀνθρωπότητα καί τόν κόσμο ὅλον. Ὅμως ὁ τονισμός πέφτει καί ἀλλοῦ:
στήν ὑπέρ φύσιν ταπείνωση τοῦ Θεοῦ μας. Ὄχι μόνον γιατί ὁ παντοδύναμος ἔγινε ἕνας
ἁπλός ἄνθρωπος, ἀλλά καί γιατί ἀκολούθησε ὅλην τήν πορεία τῆς γέννησης ἑνός ἀνθρώπου καί
περικλείσθηκε «σ’ ἕνα κομμάτι κρέας, σ’ ἕνα μικρό βρέφος», ὅπως σημειώνει κάπου
ὁ μεγάλος ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης· κι ἀκόμη, γιατί ἐπέλεξε γιά νά ‘ρθει ὄχι
μία μεγαλούπολη, «ἀντάξια» τῆς μεγαλωσύνης Του, ἀλλά τό ἀσημότερο χωριό μιᾶς
περιθωριακῆς περιοχῆς, τῆς ἁπλῆς Ἰουδαίας. Ναί, «οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν».
Καί τό δικό μας «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ» γίνεται ἕνα μέ τό «δόξα» τῶν ἀγγέλων.
