Η στάση του αγίου πρωτομάρτυρα Στεφάνου, να συγχωρεί και να
προσεύχεται για τους εχθρούς και λιθοβολιστές του – «Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς
τήν ἁμαρτίαν ταύτην» - δεν
είναι μία επιλογή μόνο δική του, σαν ένα είδος εξαίρεσης.
Συνιστά την εντολή του Κυρίου, σύμφωνα
με τα λόγια και την ίδια τη ζωή Του, που αφορά όλους μας.
Αν δηλαδή δεν συγχωρούμε εκ καρδίας όλους εκείνους που μας βλάπτουν
και μας αδικούν, έστω κι αν φαίνεται ότι έχουμε χίλια δίκια,
δεν μπορούμε να ανήκουμε στον Χριστό. Το
αποδεικτικό στοιχείο ότι είμαστε Εκείνου, ότι Εκείνος κατοικεί
μέσα μας, ότι Εκείνος θα μας δεχθεί χαίρων στη Βασιλεία
Του, ευλογώντας την εκεί παρουσία μας, είναι η χωρίς όρια αγάπη μας προς όλους και η άφεση των αμαρτιών των
συνανθρώπων μας. Χωρίς την ανεξικακία αυτή, η οποία τίθεται σε ενέργεια με τη δύναμη ασφαλώς του ίδιου του Κυρίου,
δεν βλέπουμε πρόσωπο Θεού, κι ακόμη χειρότερα:
ευρισκόμαστε υπό την κυριαρχία του πονηρού διαβόλου.
