Ο Γέροντας ήταν σαφής: «Στην
πνευματική ζωή οι κύριες εποχές είναι δύο: το καλοκαίρι και ο χειμώνας. Στο
καλοκαίρι βέβαια βρίσκεις και την πιο όμορφη άνοιξη, ενώ στον χειμώνα περιέχεται
και το φθινόπωρο…».
«Τι εννοείται, Γέροντα;» δεν άντεξα
και τον διέκοψα. «Πώς είναι δύο οι εποχές; Και πώς συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτές
και οι άλλες;»
Χαμογέλασε ο Γέροντας. «Έχεις δίκιο
που απορείς», μου είπε. «Μα, σκέψου: ο Κύριός μας δεν είπε πως όταν αυξηθούν
στον άνθρωπο οι αμαρτίες του τότε γίνεται… ψυγείο και η αγάπη του;» “Διά το πληθυνθήναι την ανομίαν,
ψυγήσεται η αγάπη”.
Λοιπόν, όταν παλεύεις ν’ αγαπάς, θερμαίνεις την καρδιά σου, κι αυτό είναι
καλοκαίρι κι είναι και άνοιξη μαζί. Τότε χαίρεται η καρδιά κι η χαρά αυτή
περνάει μέσα σε όλο το σώμα. Είναι η χάρη του Θεού που έρχεται και σκηνώνει
στην ύπαρξη του ανθρώπου, όπως άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος μας το βεβαίωσε. “Τηρήστε
τις εντολές Μου – και η κύρια εντολή Του είναι η αγάπη – και ο Πατέρας μου θα σας
αγαπήσει και θα έρθουμε να κάνουμε μοναστήρι μέσα σας”. Οπότε, χειμώνας, ψύχος,
παγωνιά, είναι το αντίθετο. Όταν λείπει η αγάπη, που σημαίνει ότι κυριαρχεί ο
εγωισμός και τα πάθη στον άνθρωπο: πώς να αρπάξει για να ‘χει, πώς να
ικανοποιήσει τη σάρκα του, πώς να φανεί το όνομά του, τότε πετρώνει η καρδιά,
γίνεται παγόβουνο, πλησιάζεις έναν τέτοιο άνθρωπο κι αισθάνεσαι ότι θέλεις να
βάλεις… κάτι επάνω σου. Τίποτε δυστυχώς δεν σε ελκύει σ’ αυτόν. Πρέπει να
κάνεις μεγάλη προσπάθεια για να τον δεις με συμπάθεια, να δεις δηλαδή την
κρυμμένη χάρη και το κρυμμένο φως που κάθε άνθρωπος έχει».
Είπε ο Γέροντας και δυο δάκρυα
κύλισαν από τα μάτια του. Έσκυψα το κεφάλι μου κι αναρωτήθηκα: «Μήπως τον…
πάγωσα τον Γέροντα; Σίγουρα, σ’ έναν βαθμό τον έχω βάλει σε αγώνα να βλέπει το
κρυμμένο δικό μου φως». Κύλισαν κι απ’ τα δικά μου μάτια δυο δάκρυα. «Κύριε,
ελέησον», ψιθύρισα. Κι ένιωσα λίγο την ανατολή να πάει να θερμάνει και τη δική
μου καρδιά…
