Η επισήμανση του αγίου υμνογράφου, ότι
δηλαδή ο άγιος Θεόδωρος είναι το αντίδωρο του Θεού στην εκκλησία, αφού έλαβε
τον ίδιο ως δώρο, είναι πολύ σημαντική:
Ό,τι προσφέρουμε εν αγάπη στον Θεό, ο Θεός δεν το κρατάει για τον εαυτό Του,
αλλά μας το προσφέρει πολλαπλασιασμένο ως ευεργεσία για εμάς πάλι τους ίδιους.
Του προσφέρουμε για παράδειγμα την προσευχή μας; Την μεταποιεί σε χάρη Του προς
ίαση της ψυχής και του σώματός μας. Κι όχι μόνο για εμάς, αλλά και για όλη την
οικουμένη. Του προσφέρουμε – πάντα βεβαίως με την ενίσχυση Εκείνου – την υπακοή
μας ως κατάθεση της θελήσεώς μας στο θέλημά Του; Παίρνει την υπακοή μας και την
κάνει δική Του υπακοή σε εμάς. Γι’ αυτό και κατά την πίστη μας μεγαλύτερη
ευεργεσία στο ανθρώπινο γένος από την παρουσία των αγίων ως ανθρώπων
προσφερομένων στον Θεό δεν υφίσταται. Οι άγιοι είναι οι ευεργέτες της
ανθρωπότητας, έστω κι αν ο κόσμος δεν κατανοεί τίποτε περί αυτού. Ο Θεός μας
τους γνωρίζει, τους αποδέχεται, τους κάνει πρεσβευτές μας για την υπέρβαση των
όποιων δυσκολιών μας στον κόσμο. Και το μεγαλύτερο αντίδωρο του Θεού στον κόσμο
για το μεγαλύτερο δικό μας δώρο σε Αυτόν, την ίδια την Παναγία
μας, είναι ο ερχομός Του σε εμάς. Εκείνη δηλαδή, πάντα τονίζουμε με
τη χάρη του Θεού, δωρίστηκε σε Αυτόν, κι Εκείνος την προσέλαβε και την έκανε
σάρκα Του προκειμένου να έρθει στον κόσμο ως άνθρωπος. «Τα σα εκ των σων σοι
προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα». Συνεπώς ό,τι κάνουμε για
χάρη του Θεού δεν είναι «χαμένος» χρόνος, όπως πιστεύουν ορισμένοι εκτός της
πίστεως, αλλά ο πολυτιμότερος χρόνος της ζωής μας: επανακάμπτει σε εμάς
και μάλιστα πολλαπλασιασμένο εκ μέρους του Κυρίου μας.
