Ο
υμνογράφος σημειώνοντας την αληθινή προοπτική του ανθρώπου: την εν Χριστώ θέωσή του, προβαίνει
και σε δύο εκτιμήσεις: πρώτον∙ ο άνθρωπος που έχει ως
προτεραιότητα της ζωής του το θέλημα του Θεού, είναι ο ισορροπημένος άνθρωπος, ο ψυχικά ομαλός,
που δεν εκτρέπεται στη μανία της αθεΐας και της αίρεσης.
«Διότι αληθινά καταφρόνησες τη μανία και την τρέλα των αθέων»
(«της γαρ μανίας αληθώς των αθέων κατεφρόνησας»)
(ωδή δ΄). Ο υμνογράφος εν προκειμένω κινείται
αγιογραφικά. Η παραπάνω εκτίμησή του είναι η εκτίμηση της
θεόπνευστης Γραφής: «Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού:
ουκ έστι Θεός»: Είπε ο ανόητος μέσα στην καρδιά του: Δεν υπάρχει Θεός.
Και δεύτερον∙ ο αληθινός χριστιανός
είναι και ο πραγματικά προοδευτικός άνθρωπος, εκείνος που
κοιτάζει μπροστά στη ζωή του, υπερβαίνοντας διαρκώς τα όποια
σφάλματά του ή τις αμαρτίες του. Η ζωή του χριστιανού με
άλλα λόγια αποτελεί μία διαρκή υπέρβαση προς ό,τι αληθινό
και ανθρώπινο υπάρχει: την επικράτηση της δικαιοσύνης του
Θεού στον κόσμο. Σε έναν ωραιότατο ύμνο από την ωδή ε΄ ο
υμνογράφος σημειώνει: «Ανέλαβες στους ώμους σου την πανοπλία
του Σταυρού κι ακολούθησες, πάτερ, τον Χριστό, αφήνοντας στη λήθη τα περασμένα και
προχωρώντας στους δρόμους που βρίσκονται μπροστά» («Επί
των ώμων αναλαβών την διά Σταυρού πανοπλίαν, συ τω Χριστώ
ηκολούθησας, των οπίσω, πάτερ,
λήθην ποιούμενος και τοις έμπροσθεν δρόμοις επεκτεινόμενος»).
Την αλήθεια αυτή μπορεί να τη δανείζεται ο υμνογράφος από τον απόστολο
Παύλο, αλλά για να τονίσει ότι ο χριστιανός έχει μία δυναμικότητα
που μπορεί να τραντάξει τον κόσμο. Διότι ακολουθεί πάντοτε
τον Χριστό κι αφήνει πίσω του οτιδήποτε σάπιο και ευτελές. Η ζωή του χριστιανού, αν είναι λίγο συνεπής,
είναι μία βόμβα ανθρωπισμού στον αιχμαλωτισμένο από τον διάβολο
κόσμο μας. Τα αποτελέσματα μπορεί να μην είναι αμέσως εμφανή
και ορατά, υπάρχουν όμως και δρουν κατά υπόγειο τρόπο,
όπως και ο σπόρος που δεν φαίνεται θαμμένος στη γη, έρχεται ώρα που καρποφορεί, για να γίνει δέντρο
μεγάλο.
