Οι
ύμνοι για τον άγιο Μελέτιο επικεντρώνουν εκτός από τη θεολογική του προσφορά και την
αγάπη του για την Αγία Γραφή και στην αγιασμένη ζωή του.
Τον παραλληλίζουν μάλιστα με τους αγίους αποστόλους, τον τρόπο ζωής των οποίων προσπάθησε να ακολουθήσει και γι’ αυτό τοποθετήθηκε
και στη θέση τους. «Ομοιώθηκες διά των αρετών σου με τους
Αποστόλους του Χριστού και έλαβες την αυθεντία και τον θρόνο εκείνων κατά προφανή
τρόπο, Μελέτιε πανένδοξε» («Ομοιωθείς
δι’ αρετών τοις του Χριστού Αποστόλοις, την εκείνων αυθεντίαν
και θρόνον εκληρώσω προφανώς, Μελέτιε πανένδοξε»)
(ωδή γ΄). Σ’ ένα στιχηρό του εσπερινού
όμως η ασκητική ζωή του αγίου καταγράφεται σε όλα σχεδόν τα στάδιά της:
«Μάρανες με την εγκράτεια τα σκιρτήματα της σάρκας. Και υπέταξες τα πάθη, Μελέτιε, και λάμπρυνες και εύφρανες τον εαυτό σου με τη λαμπρότητα της απάθειας.
Και ιερούργησες τον Χριστό με αγνότητα και με καθαρότητα» («Εγκρατεία εμάρανας της σαρκός τα σκιρτήματα∙ και παθών, Μελέτιε, κατεκράτησας
και απαθείας λαμπρότητι σεαυτόν εφαίδρυνας∙ και αγνώς
και καθαρώς τω Χριστώ ιερούργησας»). Ο άγιος Θεοφάνης
παίρνει τη ζωή του αγίου Μελετίου ως βάση, και αξιωματικά
μας λέγει: δεν μπορεί κανείς να ιερουργεί τον Χριστό,
να προσφέρει δηλαδή τη ζωή του θυσία σ’ Εκείνον με όλη την ύπαρξή
του – μη ξεχνάμε δε ότι ιερείς με τη γενική ιερωσύνη είναι όλοι οι βαπτισμένοι στο
όνομα της αγίας Τριάδος και όχι μόνο οι κληρικοί - παρά μόνον αν αγωνίζεται να φτάσει στην απάθεια ως υπέρβαση των κακών
παθών. Κι αυτό επιτυγχάνεται με την εγκράτεια. Ιδιαιτέρως τούτο, ενόψει της Μεγάλης Σαρακοστής
νομίζουμε πως είναι ό,τι πιο επίκαιρο. Η εγκράτεια που τονίζει η ευλογημένη αυτή περίοδος, ορθά ασκούμενη, δηλαδή με τον τρόπο της Εκκλησίας,
οδηγεί στον έλεγχο των παθών και έτσι στην άμεση σχέση με τον Χριστό,
την ιερουργία της ζωής μας σ’ Εκείνον.
