Ο άγιος Βλάσιος θεωρείται
διπλός προστάτης των ανθρώπων: και για τις παθήσεις του λαιμού και για την αποφυγή των επιθέσεων των
αγρίων ζώων, ειδικά των λύκων και των τσακαλιών.
Από το συναξάρι του υπάρχει εύκολα η εξήγηση: υπήρξε ιατρός, και μάλιστα έφυγε μαρτυρικά με
αποτομή της κεφαλής του∙ ο ίδιος στο όρος που ζούσε εξημέρωνε τα άγρια ζώα.
Η υμνολογία της Εκκλησίας μας σημειώνει ως προς το πρώτο,
από τους στίχους του συναξαριού του: «Αποκόπηκε με ξίφος
ο λαιμός του Βλασίου, κι έτσι θεραπεύει τις ασθένειες αυτών που πονούν στα λαιμά τους»
(«Λαιμόν Βλάσιος εκκοπείς
διά ξίφους, αλγούσι λαιμοίς ρευμάτων είργει βλάβας»). Και ως προς το δεύτερο, από στιχηρό του εσπερινού: «Ως εκείνον που φροντίζει
τους πάντες σε υμνούμε, Βλάσιε, και τους ανθρώπους και τα ζώα που έπασχαν» («Ως προμηθέα σε πάντων υμνούμεν,
Βλάσιε, και λογικών θρεμμάτων και αλόγων
πασχόντων»). Τα καταγεγραμμένα θαύματα του αγίου από
την «ειδικότητά» του αυτή είναι
πάμπολλα. Ήδη αναφέρεται ότι πορευόμενος προς το μαρτύριο
θεράπευσε με το άγγιγμα του χεριού του ένα παιδάκι που είχε μείνει άφωνο και κινδύνευε
να πεθάνει από ασφυξία, γιατί είχε καρφωθεί στο λαιμό του
ένα ψαροκόκαλο. Και αυτό συνήργησε στο να θεωρηθεί ο προστάτης
των παθήσεων του λαιμού. Η δε λαογραφία της πατρίδας μας
αναφέρει πολλές διηγήσεις και έθιμα που ακριβώς προβάλλουν την προστασία του αγίου
από τα άγρια ζώα.
