«Ανώτερη από το βάπτισμα αποδεικνύεται η μετά
το βάπτισμα πηγή των δακρύων (της μετανοίας), αν και είναι κάπως τολμηρό αυτό
που λέγω. Διότι εκείνο μας καθαρίζει από τα προηγούμενά μας κακά, ενώ τούτο, το
βάπτισμα των δακρύων, από τα μετέπειτα. Και το πρώτο, εφόσον το ελάβαμε όλοι
στη νηπιακή ηλικία, το εμολύναμε. Ενώ με το δεύτερο καθαρίζουμε πάλι και το
πρώτο. Και εάν η φιλανθρωπία του Θεού δεν το είχε χαρίσει αυτό στους ανθρώπους,
οι σωζόμενοι θα ήταν πράγματι σπάνιοι και δυσεύρετοι» (λόγ. ζ΄ 8).
Υποκλίνεσαι
στην τόλμη του αγίου! Η μετάνοια υπεράνω του αγίου βαπτίσματος; Το βάπτισμα δεν
είναι εκείνο που μας ενσωματώνει στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, και μας
κάνει να είμαστε μέλη Του και ένα μαζί Του; Τι ανώτερο και κοντινότερο από το
κλαδί σε σχέση με το δέντρο; Το κλαδί είναι το ίδιο το δέντρο: η προέκτασή του.
«Ο πιστεύσας και βαπτισθείς ούτος
σωθήσεται».
Κι όμως! Ο
τολμηρός λόγος του αγίου μάλλον είναι φυσιολογικός. Εκφράζει την πίστη
της Εκκλησίας και την πνευματική της ζωή μ’ έναν βαθιά προσωπικό τρόπο: με τον
τρόπο εκείνου που έχει εκκλησιάσει και διαποτίσει τη χριστιανικότητά του με τα
πιο καθαρά και γνήσια νάματα της αμώμητης ορθόδοξης πίστης.
Μπορείς να
βαπτισθείς και να γίνεις μέλος Χριστού, αν δεν έχεις μετανοήσει; Και για μεν
τον ενήλικα κατανοητό: προηγείται η μετάνοια. Με τα νήπια όμως; Η Εκκλησία έστω και νήπιο σε θεωρεί ανοικτό στη
χάρη του Θεού, εξαλείφοντάς σου την αναγκαστική ροπή προς την αμαρτία. Οπότε σου
δίνει τη δύναμη να μπεις σωστά στον πνευματικό αγώνα, της αέναης δηλαδή
ανάβασής σου στην κλίμακα της μετάνοιας.
Γιατί η καθημερινότητα και η πραγματικότητα της ζωής σε προσγειώνει:
έστω και απελευθερωμένος συνεχίζεις να υποδουλώνεσαι στην αμαρτία: εξακολουθούν
και σε πειράζουν τα πάθη σου, δέχεσαι
πολλαπλασίως τις επιθέσεις του Πονηρού, επηρεάζεσαι από τον κόσμο της πτώσης. Λοιπόν
θα μπορούσες να είσαι αναμάρτητος, όμως τελικώς… δεν είσαι. Κι είναι τόσο
σίγουρο αυτό, ώστε ο Ευαγγελιστής της αγάπης σημειώνει: «Αν πει κανείς ότι δεν
έχει αμαρτίες, είναι ψεύτης».
Έτσι
δυστυχώς η αμαρτία μάς κυνηγά σαν τη σκιά μας και μετά το βάπτισμα. Είναι ο ρεαλισμός της
ανθρώπινης φύσης μας. Και τότε τι γίνεται με τις αμαρτίες αυτές τις μετά το
βάπτισμα; Δοξάζουμε τον Θεό για την άπειρη φιλανθρωπία του και τη
φιλάνθρωπη συγκατάβασή του! Μας έδωσε
άλλο πνευματικό βάπτισμα, που όχι μόνο εξαλείφει τις αμαρτίες μας αυτές, αλλά καθαρίζει
και το πρώτο, με την έννοια ότι μας φέρνει και πάλι στο αφετηριακό σημείο της
εξόδου μας από την κολυμβήθρα, αμόλυντους και κατακάθαρους πνευματικά! Και το
άλλο αυτό βάπτισμα, ως διαρκές δεύτερο βάπτισμα, είναι ακριβώς η μετάνοια. Η
αληθινή όμως: αυτή που σε βαπτίζει στις πηγές των δικών σου δακρύων! Για σκέψου
το μεγαλείο και τη δυναμική του μυστηρίου αυτού: το χαρισματικό παρελθόν σου
αδιάκοπα ολοζώντανο παρόν! Με τα δάκρυά
σου κάθε φορά να λάμπεις ως μέλος Χριστού και να φοράς… φωτοστέφανο! Να ζεις
αδιάκοπα την Πεντηκοστή!
