Ο
άγιος υμνογράφος Ιωσήφ μας υπενθυμίζει με δύο ύμνους του μία ενέργεια του Θεού, που
φανερώνει πόσο βαθιά φιλόστοργος και φιλάνθρωπος είναι. Είναι ίσως η κορυφαία στιγμή της σύνθεσης του κανόνα του για τον όσιο
Λουκά. Περί τίνος πρόκειται; Ο όσιος από μικρή ηλικία στράφηκε ένθερμα
προς τον Χριστό. Έφυγε μάλιστα κρυφά από τους γονείς του
και προχώρησε στις πνευματικές ασκήσεις του, ακολουθώντας
και τη μοναχική ζωή. Η μητέρα του ιδιαιτέρως πόνεσε πολύ
από την κρυφή φυγή του, γι’ αυτό και με δάκρυα και σπαραγμό
ψυχής παρακαλούσε τον Κύριο να της φανερώσει το πού βρίσκεται. Κι ο Κύριος ακριβώς κάμφθηκε. Χωρίς να θέλει
κάτι τέτοιο ο αγαπημένος του δούλος Λουκάς, Εκείνος της
τον φανέρωσε. Έτσι και ο Λουκάς στεφανώθηκε από τον Χριστό
για την ολοσχερή αγάπη του προς Αυτόν, την υπερβαίνουσα
και το γονεϊκό φίλτρο, και η μητέρα του δέχτηκε τον καρπό
της προσευχής της: έμαθε για το παιδί της. Θεωρούμε ότι είναι η κορυφαία στιγμή της ακολουθίας, διότι δείχνει ότι ο Κύριος μπροστά στα καρδιακά αιτήματα του ανθρώπου
κάμπτεται. Δεν ξέρουμε, αλλά μας
θυμίζει λίγο η υπενθύμιση αυτή του αγίου υμνογράφου αυτό που είναι γνωστό σαν ιστορία
από τις επεμβάσεις της Παναγίας: οι απορριπτόμενοι του Παραδείσου,
λόγω της «ακρίβειας» του αποστόλου Πέτρου, του κρατούντος τα κλειδιά
της Βασιλείας, γίνονταν δεκτοί «παρανόμως» από την Παναγία, η οποία τους εισήγαγε στον Παράδεισο από το πλάι της θύρας με το μαφόρι
της.
