«Η δειλία του θανάτου είναι φυσικό ιδίωμα του
ανθρώπου, το οποίο οφείλεται στην παρακοή του Αδάμ. Ο τρόμος όμως του θανάτου
αποδεικνύει ότι υπάρχουν αμαρτίες για τις οποίες δεν εδείχθηκε μετάνοια»
(λόγ. στ΄, 3).
Ο φόβος
που δείχνεις πολύ συχνά μπροστά στον θάνατο πρέπει να σε προβληματίσει. Μπορεί
να είναι φόβος δικαιολογημένος γιατί είσαι άνθρωπος: είναι φυσικό ιδίωμα του
ανθρώπου μετά την πτώση του στην αμαρτία. Κι είναι μία περίτρανη απόδειξη τούτο
ότι δεν δημιουργηθήκαμε για να πεθάνουμε. Η αθανασία ήταν η προοπτική του
ανθρώπου, μέσα στα πλαίσια της «κατ’εικόνα
και καθ’ ομοίωσιν Θεού» δημιουργίας του. Αν ο θάνατος ήταν μέσα στο αρχικό
θέλημα του Θεού, τότε θα έπρεπε κανονικά να χαιρόμαστε με την ύπαρξή του. Αλλά
ο θάνατος ήταν το τίμημα της ανυπακοής προς την πηγή της ζωής, τον Θεό. «Διά της αμαρτίας ο θάνατος». Οπότε ο
φόβος σου αυτός, η δειλία σου καλύτερα, μπροστά στον θάνατο δεν είναι μόνο δική σου.
Είναι όλων των ανθρώπων. Ακόμη και ο Κύριος δείλιασε ενόψει του θανάτου Του,
δείχνοντας ότι ήταν καθόλα αληθινός άνθρωπος, καθώς είχε όλα τα συμπτώματα της πεσμένης
φύσης. «Δειλιάζει ο Χριστός εμπρός στον
θάνατο, αλλά δεν τρέμει, για να δείξει καθαρά τα ιδιώματα των δύο Του φύσεων»
(4).
Μπορεί όμως
να είναι όχι ο φόβος της φυσικής δειλίας, αλλ’ εκείνος που σε κάνει να τρέμεις
και να αγωνιάς, που σε κάνει πολλές φορές να μη θέλεις να ακούσεις κουβέντα γι’
αυτόν, ενώ σε κάνει άλλες να μένεις ξάγρυπνος και κάθιδρος τα βράδια. Σαν
εκείνον τον ταλαίπωρο, που ενώ πέθανε ο πατέρας του, δεν τόλμησε να σύρει τα
βήματά του μέσα στον ναό κατά τη διάρκεια της κηδείας, κι ούτε καν πλησίασε το
φέρετρό του στο νεκροταφείο. Μακριά και με τρόμο στην καρδιά και τα μέλη του.
Ο άγιος έχει
κάνει τη διάγνωση. Σ’ έχει ακτινογραφήσει: εφόσον ανήκεις στη δεύτερη
περίπτωση, ο φόβος κι ο τρόμος σου οφείλεται σε αμαρτίες σου, για τις οποίες
δεν έχεις μετανοήσει και δεν έχεις συνεπώς εξομολογηθεί. Σου χτυπάει το
καμπανάκι. Σε προκαλεί να ξυπνήσεις, δηλαδή να μετανοήσεις. Ζήτα από τον Θεό
συγχώρηση, πήγαινε σε πνευματικό. Ο χρόνος λειτουργεί ακόμη υπέρ σου. Γιατί όσο
ζεις κι αναπνέεις, έχεις ελπίδα. «Ουαί τω
τεθνηκότι»! Αν σε βρει ο θάνατος – κι είναι άδηλη η ώρα του – αμετανόητο,
τότε όντως είσαι για… κλάματα!
