Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό της σύγκρισης μεταξύ αυτού που
προβάλλει η κοσμική νοοτροπία τη σημερινή ημέρα (14 Φεβρουαρίου):
έναν αμφιβόλου υπάρξεως και ποιότητας «άγιο», τον Βαλεντίνο, ως «άγιο» του έρωτα
(διότι ο άγιος Βαλεντίνος μπορεί να υπάρχει ως μάρτυς, αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που συνήθως προβάλλεται στο πρόσωπό
του), και αυτού που προβάλλει η Ορθόδοξη Εκκλησία:
τον όσιο πατέρα Αυξέντιο τον εν τω Βουνώ. Διότι και οι δύο γίνονται αφορμή να προβληθεί ο έρωτας, αλλά στην πρώτη περίπτωση με την ανθρώπινη κοσμική διάστασή του,
δηλαδή ως «παιδί της φτώχειας» κατά τον Πλάτωνα: ο ερωτευμένος εκλιπαρεί και
ζητιανεύει την ανταπόκριση του άλλου, συνεπώς τις ανάγκες
του εαυτού του ζητά να καλύψει· ενώ στη δεύτερη
με τη μεγαλειώδη διάσταση του θεϊκού έρωτα, που κάνει τον
άνθρωπο να γίνει μεθεκτός του Θεού και να διαχέει έπειτα τις ακτίνες της αγάπης
του Θεού και σε όλον τον κόσμο, ανεξάρτητα από το ποιος
είναι ο άλλος που τις δέχεται και σε ποια κατάσταση βρίσκεται. Στην περίπτωση αυτή έχουμε την αληθινή αρχοντιά της αγάπης, που προσφέρεται «ερήμην» του άλλου, δηλαδή χωρίς να περιμένει οποιαδήποτε
ανταπόκριση.
