ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

 

«ἐγερθείς παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ
καί φεῦγε εἰς Αἴγυπτον» (Ματθ. 2, 13)

Ἡ ἐντολή τοῦ ἀγγέλου στόν Ἰωσήφ ὡς προστάτη τῆς Παναγίας καί τοῦ νεογεννηθέντος Χριστοῦ εἶναι σαφής: νά τούς πάρει καί νά τούς φυγαδεύσει στήν Αἴγυπτο. Δέν πρόκειται νά τονίσουμε αὐτό πού ἐπανειλημμένως ἀπό πολλούς ἔχει ἐπισημανθεῖ· ὅτι δηλαδή καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ ἴδια ἡ Παναγία ὑπῆρξαν πρόσφυγες καί μετανάστες ὥστε νά γίνουν καί οἱ ἀντίστοιχοι συνειρμοί μέ τούς σημερινούς μετανάστες, γιά νά τονιστεῖ ἡ ὑπέρ αὐτῶν καλή μας διάθεση ἤ ὄχι - ὁ χριστιανός ἔτσι κι ἀλλιῶς διάκεται εὐμενῶς καί ἀγαθῶς πρός τόν κάθε συνάνθρωπό του ἀνεξάρτητα ἀπό τήν κατάστασή του. Ἐκεῖνο πού περισσότερο θά θέλαμε νά τονίσουμε εἶναι τό γεγονός ὅτι Θεός ὤν ὁ Κύριος, ἔστω καί στή βρεφική του ἡλικία ὡς ἄνθρωπος, δέν ἐπιλέγει ἕναν θαυμαστό τρόπο σωτηρίας του, ἀλλά τόν πιό ταπεινό καί δύσκολο: τή φυγή καί μάλιστα σέ ἄγνωστα γιά τόν Ἰωσήφ καί τήν Παναγία μέρη, μέ ὅλη τή δυσκολία τοῦ ἐγχειρήματος αὐτοῦ. Καί γίνεται καί σ’ αὐτό τό πρότυπό μας· νά μή ἐπιδιώκουμε τήν εὔκολη καί θαυματουργική λύση τῶν προβλημάτων μας, ἀλλά τήν πιό ἀνθρώπινη καί πρόσφορη στά δεδομένα τῶν περιστάσεων καί τοῦ περιβάλλοντός μας. Κι ἀκόμη· ὅταν ἔχουμε νά συγκρουστοῦμε μέ πονηρούς ἀνθρώπους καί ἐχθρικές δυνάμεις, τό συνετό δέν εἶναι μία εὐθεῖα κατά μέτωπον ἐπίθεση ἀπέναντί τους - ἐκτός κι ἄν δέν ἔχουμε ἄλλη ἐπιλογή - ἀλλά ἡ ἀποφυγή καί ἡ διαφυγή. Τό «φεῦγε καί σώζου» ἄλλωστε ξέρουμε ὅτι ἐπικράτησε ὡς βασική ἀρχή σέ ὅλους τούς μετέπειτα αἰῶνες στά θέματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Πρόκειται ἴσως γι’ αὐτό πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀργότερα προέτρεψε: «μή ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ». Ὁπότε ὑπάρχουν φορές πού ὁ χριστιανός συμπεριφέρεται ὡς λιοντάρι· ἀλλά καί ἄλλες πού ἔχει τή συμπεριφορά τοῦ «φρονίμου ὄφεως». Δέν εἶναι τυχαῖο πού ἡ διάκριση θεωρεῖται ἡ μάνα ὅλων τῶν ἀρετῶν.