ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Ἄν ἤθελε κανείς μέ μία λέξη νά χαρακτηρίσει τούς μεγάλους αὐτούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν Ἀθανάσιο καί τόν Κύριλλο, οἱ ὁποῖοι ἔλαμψαν στήν Ἐκκλησία μέ τή θεολογία τους - ὁ πρῶτος μέ τόν ἀγώνα του νά καταδείξει τίς πλάνες τοῦ αἱρεσιάρχη Ἀρείου, ὁ δεύτερος μέ τόν ἀγώνα του νά καταδείξει τίς πλάνες τοῦ αἱρεσιάρχη Νεστορίου – θά τούς χαρακτήριζε ὡς ἀγωνιστές τῆς ἀλήθειας, κατά τή φράση τῆς Γραφῆς «ἕως θανάτου ἀγώνισαι ὑπέρ τῆς ἀληθείας»· πού θά πεῖ: ἀγωνιστές γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, γιατί Αὐτός εἶναι ἡ ἀλήθεια. Πράγματι, ὅλη ἡ ζωή τους, κυρίως δέ τοῦ Ἀθανασίου, ἦταν νά μαρτυροῦν τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ἐκκλησίας, διακυβεύοντας διαρκῶς τή ζωή τους – δεκαεπτά χρόνια ἀπό τά σαρανταέξι τῆς ἀρχιερωσύνης του ὁ Ἀθανάσιος μάλιστα τά πέρασε στήν ἐξορία, κυνηγημένος κυρίως ἀπό τόν υἱό τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου Κωνστάντιο, ὁ ὁποῖος εἶχε παρασυρθεῖ στήν αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ.

Καί τί μᾶς διδάσκει κι ἐμᾶς σήμερα; Ὅτι ὅταν τό διακύβευμα εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖ δέν χωροῦν συμβιβασμοί. Καί πρέπει νά τονίζουμε τήν πραγματικότητα αὐτή, ἰδίως σήμερα πού ἀκούγονται πολλές «λογικές καί συνετές» φωνές ὡς πρός τό θέμα τῆς Μακεδονίας. «Πρέπει νά συμβιβαστοῦμε», ἀκοῦμε, «διότι διαφορετικά οἱ Μεγάλες Δυνάμεις τῆς Ἀμερικῆς καί τῆς Εὐρώπης, θά μᾶς στριμώξουν γεωπολιτικά, θά μᾶς συντρίψουν τελικά, γιατί δέν ὑπακοῦμε στά κελεύσματά τους». Δέν θυμίζει τό σκεπτικό, κατανοητό βεβαίως καθ’ ὅλα ἀπό τή «στέρεα» λογική μας, αὐτό πού ἔλεγαν κι οἱ Ἑβραῖοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ: πρέπει νά κάνουμε πέρα τόν πλάνο αὐτόν, τόν Ἰησοῦ, γιατί θά μᾶς συντρίψουν οἱ Ρωμαῖοι; Κι ἀκόμη· δέν θυμίζει αὐτό πού ἔλεγαν ὅλοι οἱ «σκεπτόμενοι» Ἕλληνες, κυρίως οἱ μορφωμένοι, παραμονές τῆς ἐπανάστασης τοῦ ’21; «Μή ξεσηκωθοῦμε, γιατί ὅλες οἱ Μεγάλες Δυνάμεις θά συνασπιστοῦν ἐναντίον μας».

Καταλαβαίνουμε ὅτι πρόκειται περί τῆς λογικῆς τῆς διπλωματίας - ἤ ἀλλιῶς περί τῆς ἀρχῆς «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα...» - ἡ ὁποία προτάσσει πάντοτε τη λογική ἔναντι τῆς καρδιᾶς. Κι ἡ λογική βεβαίως πρέπει νά λαμβάνεται ὄντως υπόψη τίς περισσότερες φορές, ἀλλά μέ τήν παρατήρηση ὅτι τό βασικό στοιχεῖο της εἶναι ἡ δειλία, συνεπῶς σέ ὁρισμένες κρίσιμες στιγμές: γιά τήν πίστη καί τήν πατρίδα, πρέπει νά ὑπερβαίνεται καί νά ἀκολουθοῦνται τά κελεύσματα τῆς καρδιᾶς, καθοδηγούμενα τότε ἀπό τή λογική. Νά καί ἕνα σύγχρονο παράδειγμα. Πῶς ἀντέδρασαν οἱ Κύπριοι ἀδελφοί μας στό σχέδιο Ἀνάν καί δέν ὑποτάχτηκαν; Μέ τή λογική τῶν παραπάνω θά ἔπρεπε νά κλίνουν τό κεφάλι, μέ ἄγνωστες τίς συνέπειες ἕως σήμερα.

Ἀλλά καί πέραν ὅλων αὐτῶν, μέ τήν ἴδια λογική τῶν «λογικῶν»: δέν πρέπει νά σκεφτοῦμε, ἄν δέν ἀντιδράσουμε καί ὑπακούσουμε, τήν ἄλλη Μεγάλη Δύναμη, τή Ρωσία, ἡ ὁποία διαμηνύει σέ ὅλους τούς τόνους ὅτι δέν συμφωνεῖ μέ ὅ,τι διαδραματίζεται καί θά μᾶς τήν ἔχει στημένη κι αὐτή στό Συμβούλιο Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ; Μπρός γκρεμός καί πίσω ρέμα δηλαδή! Ἀλλά τό πρωτεῦον γιά μᾶς εἶναι ἡ ἀλήθεια! Ὅταν ἐπιλέγει κανείς, γιά ὁποιοδήποτε λόγο, τήν πλάνη καί τό ψέμα - ἰδίως ἐν προκειμένῳ γιά τό θέμα τῆς «Μακεδονικῆς» λεγόμενης γλώσσας καί τοῦ «Μακεδονικοῦ» λεγόμενου ἔθνους, τά ὁποῖα δεν ὑφίστανται -  ἀργά ἤ γρήγορα θά ἔρθει ἡ ὥρα νά τό πληρώσει. Γιατί τό ψέμα δέν εὐλογεῖται ποτέ ἀπό τόν Θεό!

Ἀλλά τόν Θεό… ποιός Τόν ὑπολογίζει ἀπό τούς ἰθύνοντες;