ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ!
Σχεδόν
ξενύχτησε! Αρνήθηκε να του… κλέψει ο ύπνος αυτό που ήταν η υπέρτατη ευτυχία
του! Ζούσε την ευτυχία! Ήταν ευτυχισμένος.
Κατανοούσε
εκείνους τους συνανθρώπους του που την ευτυχία την επιζητούν στα χρήματα, στην
καριέρα, στα ξενύχτια! Είχε παγιδευτεί κάποτε κι αυτός με τέτοιους λογισμούς,
και ήξερε. Μα, τώρα που βίωνε τη μαγεία της ανθρώπινης ύπαρξης, τόσο άμεσα,
τόσο ζωντανά, τόσο δικιά του, όλα τα έβλεπε σχεδόν… μηδαμινά!
Όταν κάποια
στιγμή έκλαψε το μικρούλι, η μάνα του – η αγαπημένη του γυναίκα: πόσο μέσα ήταν
στον πιο αληθινό ρόλο της! – μέχρι να ετοιμαστεί για τον θηλασμό, του το έδωσε
να το κρατήσει. Κι αυτήν τη φορά, όπως και τις λίγες των προηγουμένων ημερών, η
καρδιά του κόντευε να σπάσει. Λίγο αδέξια, είναι αλήθεια, στην αρχή, πολύ
καλύτερα στη συνέχεια, ένιωθε ότι πράγματι κρατάει έναν ατίμητο θησαυρό. «Είσαι
τέλεια, μικρή μου πριγκίπισσα!» της είπε με λαχτάρα. «Ποιος να συγκριθεί μαζί
σου;» Του ήρθε να τη… χορέψει! Συγκρατήθηκε.
Ξημέρωσε. Ο
ήλιος πήρε ν’ ανατέλλει, μένοντας απόλυτα πιστός στην από καταβολής κόσμου
αποστολή του. Άρχοντας, θέλοντας να μετάσχει κι αυτός στο μεγάλο πανηγύρι του
ζευγαριού: τη γέννα του παιδιού τους, έστειλε την πιο ωραία ηλιαχτίδα του να
κτυπήσει διακριτικά το τζάμι του παραθύρου τους. Κι αυτή, παιχνιδιάρικο παιδί, που
άκουσε στο ξεκίνημα του ταξιδιού της το χαρμόσυνο γεγονός – το ‘δε στο χαμόγελο
του πατέρα της βασιλιά – κόντεψε να
σπάσει την… καρδιά της από τη λαχτάρα να φτάσει πρώτη, να φέρει τα συχαρίκια
του!
Η ηλιαχτίδα!
Το «ναι» για τη συνέχεια της ζωής! Η καθημερινή ανανέωση της ελπίδας για τον
άνθρωπο κι όλη τη φύση.
«Μα, μία
ηλιαχτίδα δεν είναι και η δική μου κόρη;» αναρωτήθηκε, καθώς την παρέδιδε στο
στήθος της μάνας.
Το λευκό
γράμμα κάτι άρχισε να… υποψιάζεται!
https://www.youtube.com/watch?v=h_ecAWPdIo0
