Στις περισσότερες
συζητήσεις που κάνουμε οι άνθρωποι σπάνια το ζητούμενο είναι η ίδια η αλήθεια. Εκείνο
που διαπιστώνει κανείς στους διαλεγόμενους είναι η διάθεσή τους να επιβεβαιώσουν
ή και να επιβάλουν την άποψή τους, με ταυτόχρονη υποβάθμιση κάθε άλλης από τη
δική τους άποψης και θεώρησης. Τι κρύβει αυτό; Ασφαλώς μία απύθμενη αλαζονεία
και υπερηφάνεια, η οποία ντύνει μ’ ένα υποτιθέμενο καλό ένδυμα τον μοναδικό κυρίαρχο
της «συζήτησης», το εγώ του ανθρώπου. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε συζήτηση,
αλλά, όπως πολλάκις έχει τονισθεί, παράλληλους μονολόγους. Το βλέπουμε
καθημερινά, ιδίως στα τηλεοπτικά πάνελ, όπου οι εκπρόσωποι κομμάτων «διαλέγονται»,
με μοναδική απόβλεψη να προβάλουν τις δικές τους – των κομμάτων τους – θέσεις,
και ει δυνατόν να καταβαραθρώσουν τους αντιπάλους τους. Αλλά συζήτηση μεταξύ
αντιπάλων και ορκισμένων εχθρών δεν υπάρχει. Οπότε η παρακολούθηση τέτοιων «συζητήσεων»
είναι χαμένος χρόνος, ενώ το μόνο κέρδος του ακροατή και θεατή είναι να βλέπει
πώς λειτουργεί ο εγωισμός του ανθρώπου, προκειμένου να αποφεύγει ο ίδιος έναν τέτοιον
δαιμονισμό.
