Η μόνη
ασυγχώρητη αμαρτία, κατά τον λόγο του Κυρίου, είναι η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος,
δηλαδή πρώτον η αμετανοησία και η απιστία – πώς να συγχωρηθεί κανείς όταν δεν
πιστεύει στον Θεό και δεν μετανοεί για τις αμαρτίες του; - αλλά και δεύτερον η
αδυναμία αναγνώρισης της χάρης του Θεού εκεί που υφίσταται, με ταυτόχρονη
παρερμηνεία και διαστρέβλωσή της – όχι μόνο δεν «βλέπει» κανείς τη χάρη του Θεού,
αλλά την ερμηνεύει ως παρουσία του Πονηρού! Αυτό δεν βλέπουμε στους θρησκευτικούς
άρχοντες των Ιουδαίων της εποχής του Χριστού για παράδειγμα, όταν Εκείνος
επιτελούσε τα έργα του Θεού κι εκείνοι, τυφλοί πνευματικά, τα απέδιδαν στον
Πονηρό Διάβολο; «Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια», για να
θυμηθούμε μία από τις πολλές περιπτώσεις. Αλλά το ίδιο δεν κάνουμε πολλές φορές
κι εμείς, οι λεγόμενοι χριστιανοί, όταν όχι μόνο δεν χαιρόμαστε εκεί που εξόφθαλμα
ενεργεί ο Θεός - στη μετάνοια κάποιων συνανθρώπων μας για παράδειγμα που αλλάζουν
όντως τρόπο ζωής, στην παρουσία μέσα στο κοινωνικό σώμα ενός συνανθρώπου μας
που φαίνεται να λειτουργεί ως ο άνθρωπος του Θεού, ή ακόμη περισσότερο στην περίπτωση
που συνήθως με την εμπνευσμένη καθοδήγηση ενός εκκλησιαστικού ανδρός επιτελείται
σπουδαίο πνευματικό και κοινωνικό έργο σε μια ενορία ή σε μια Εκκλησία γενικότερα
– αλλά αντιθέτως σπεύδουμε να ρίξουμε λάσπη και να ενσπείρουμε το ζιζάνιο της αμφισβήτησης;
«Σιγά μην άλλαξαν αυτοί οι άνθρωποι, θέατρο παίζουν!»· «σιγά μην είναι αυτός άνθρωπος
του Θεού κι έχει αυτά τα χαρίσματα, θεομπαίκτης είναι!»· «σιγά μην είναι έργο Θεού
αυτό που επιτελείται, από πίσω κρύβεται κάποιο πονηρό σχέδιο!» κ.ο.κ. Κι αυτό γιατί; Διότι με μαύρη την ψυχή μας από
τον εγωισμό δεν αντέχουμε να γίνεται κάτι καλό… ερήμην ημών ή χωρίς ίσως την… έγκρισή
μας! Που σημαίνει ότι αρνούμαστε να δρα ο Θεός έξω από το δικό μας πεδίο δράσης
και χωρίς να παίρνει την… άδειά μας! Καταλαβαίνουμε αμέσως ότι στις περιπτώσεις
αυτές, πέρα από το γεγονός ότι κινούμαστε ψυχοπαθολογικά, γινόμαστε ο ορισμός της
βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, συνεπώς είμαστε θεομάχοι έχοντας ασφαλώς την
πεποίθηση κατά τα άλλα ότι με τις ενέργειές μας, τα λόγια αλλά και τις σκέψεις μας
«ἀποδίδομεν δόξαν τῷ Θεῷ».
