ΔΡΑΣΚΕΛΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ... (36)

 

 Ὅλοι οἱ ρεμβασμοί γιά ἕνα παρελθόν πού ἤδη ἔχει φύγει καί πού ἔρχεται συχνά ὡραιοποιημένο γιά νά μᾶς κάνει δραπέτες ἀπό τόν μόνο σωτήριο χρόνο, τό παρόν, ἤ καί πού συχνά μᾶς καταπλακώνει καί μᾶς στοιχειώνει ἀπό ἐνοχές ἁμαρτημάτων καί ἀγνοημάτων, εἶναι πειρασμός πού ἀπό πίσω κρύβεται ὁ πονηρός. Παρομοίως·  ὅλα τά ὄνειρα κι οἱ φαντασιώσεις γιά ἕνα μέλλον πού δέν ξέρουμε ἄν θά ἔρθει καί πῶς θά εἶναι, ἀλλά ἐμεῖς τό λογιζόμαστε εἴτε μ’ εὐφορία εἴτε μέ πανικό, συνιστᾶ διολίσθηση μέ τρόπο ἀνεπαίσθητο σέ ἀτραπούς πού εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τήν ἴδια τήν ψυχή μας. Τό μόνο πού μποροῦμε νά λέμε γι’ αὐτό πού εἶναι πέρα ἀπό τό παρόν, εἴτε παρελθόν εἴτε μέλλον, εἶναι τό «Κύριε ἐλέησον». Νά ἐλεήσει ὁ Κύριος τό ὅποιο παρελθόν μας ὥστε νά σβήσει κάθε ἁμαρτία του, ὅταν μάλιστα ρίχνουμε τήν ἁμαρτία αὐτή ἐνώπιόν Του ἐν ἐξομολογήσει, ἀλλά καί νά ἐλεήσει τό ὅποιο μέλλον ἐπιτρέψει νά ἔχουμε, ὥστε νά εἶναι αὐτό πάνω στό ἅγιο θέλημά Του. Τό περισσόν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστι.