Το
«να ‘σαι ο εαυτός σου», που ακούμε συχνά από πολλούς συνανθρώπους μας, πρέπει
να μας προβληματίζει. Διότι πρέπει να ξέρει κανείς καλά τον άνθρωπο για να λέει
τι πρέπει να είναι και τι μπορεί να γίνει. Συνήθως οι πολλοί που το προτείνουν
έχουν στο μυαλό τους τον άνθρωπο που κέντρο του έχει το εγώ του και τα πάθη
του. Με αποτέλεσμα βεβαίως την καλλιέργεια του εγωισμού και του πνεύματος
χωρισμού και διάσπασης των ανθρώπων. Διότι «όπου ο εγωισμός, κι ο χωρισμός».
Κατά τη χριστιανική πίστη το να ‘μαστε ο εαυτός μας σημαίνει ότι τον κατανοούμε
ως κατ’ εικόνα Θεού δημιουργημένο, που θα πει κατ’ εικόνα Χριστού – Εκείνος
είναι ο αληθινός τύπος του ανθρώπου – συνεπώς είμαστε ο εαυτός μας όταν προσπαθούμε
με τη χάρη Του να είμαστε Εκείνος, ζώντας τη ζωή Του ως δική μας. Κι ακόμη· ότι
ακριβώς γι’ αυτό, τον εαυτό μας τον βρίσκουμε στα πρόσωπα των άλλων συνανθρώπων
μας, κατά την εντολή μάλιστα του Δημιουργού «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς
σεαυτόν». Είμαστε λοιπόν ο εαυτός μας όταν τον άλλον, τον κάθε άλλον, τον
θεωρούμε κομμάτι μας και δικό μας, οπότε τότε, κατά την υπόσχεση του Κυρίου,
βρίσκουμε πράγματι τον αληθινό εαυτό μας και κυρίως τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό
αναπαυόμενο στην ύπαρξή μας.
