Υπάρχουν
φορές πού ο άνθρωπος «ανατρέπει» το θέλημα του Θεού και Τον κάνει να… «ηττάται»!
Πρόκειται για τις θεωρούμενες «ήττες» του Θεού, οι οποίες αποτελούν τη χαρά και
την επιδίωξή Του - δεν υπάρχει ίσως μεγαλύτερη ευφροσύνη για τον Κύριο να βλέπει
τα δημιουργήματά Του να «παλεύουν» μ’ Αυτόν και να φθάνουν στο σημείο να Τον κάμπτουν.
Κι αυτό γιατί ο Θεός μας στέκεται αδιάκοπα με αγάπη απέναντί μας και περιμένει
και τη δική μας αγάπη και ταπείνωση. Με την πρώτη αντίστασή Του στα αιτήματά μας προκαλεί
τη φανέρωση του αληθινού περιεχομένου της καρδιάς μας, αν δηλαδή αυτό που ζητάμε
είναι όντως αυτό που μας διακατέχει, αν συνιστά πράγματι τον πόνο μας. Κι όταν
βλέπει την επιμονή μας, όταν βλέπει ότι μπροστά σ’ αυτό που ζητάμε κάνουμε πέρα
οτιδήποτε «κουρελιάζει» τον εγωισμό μας, όταν βλέπει ότι έχουμε εξαρτήσει όλη
την ύπαρξή μας από Εκείνον, τότε ναι, υπακούει σε εμάς και τροποποιεί το θέλημά
Του. Σαν την περίπτωση με τον Ιακώβ στην Παλαιά Διαθήκη, που πάλεψε με τον Κύριο
και Τον νίκησε, σαν την περίπτωση της Χαναναίας γυναίκας που έκαμψε τον Κύριο
με το αίτημά της για τη θεραπεία της κόρης της, για να της πει επαινετικά ότι «τέτοια
μεγάλη πίστη δεν συνάντησε πουθενά στον Ισραήλ».
