ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ
Κρατούσε και πάλι
αγκαλιά την κόρη του. Κι ήταν σαν να κρατάει τον κόσμο όλο. Χάρηκε γιατί του
ήλθαν δύο σκέψεις έχοντας σαν θρόνο τα χέρια του, για να αναπαύεται ο θησαυρός
του.
Η μία ήταν ότι
γινόταν… ένα είδος φιλόσοφου: η μικρούλα του τον έκανε να φιλοσοφεί τη ζωή και
να του ανοίγει κρυμμένες διαστάσεις του ψυχισμού του. Η δεύτερη τον χαροποίησε
περισσότερο. Γιατί διαπίστωσε ότι ο ερχομός του παιδιού του τον έσπρωχνε με
μεγαλύτερη ένταση και αγάπη προς τη γυναίκα του. «Πόσο δυστυχισμένοι πρέπει να
είναι αυτοί που ενώνονται στον γάμο τους, γίνονται ένα, φέρνουν τέτοια πλάσματα
σαν κι αυτό… - έσφιξε περισσότερο το πλασματάκι του και… λίγο τρόμαξε! – και
μετά… χωρίζουν! Πρέπει να νιώθουν σαν
εκείνον που συντρίβεται μετά από μία πρόσκρουση και γίνεται δύο… κομμάτια»!
Και μόνο η σκέψη αυτή
τον μελαγχόλησε. Προσπάθησε να την αποδιώξει. Μα ήταν μία πραγματικότητα της
ζωής! Ο χωρισμός!
Συνειρμικά, του ήλθε
η λέξη «αποχωρισμός». Ο χωρισμός ως θεληματική πράξη που πληγώνει και
τραυματίζει. Ίσως διαπαντός τον άνθρωπο. Ο αποχωρισμός ως σύμπτωμα της ίδιας
της κίνησης και της πορείας της ζωής: οι γονείς που αποχωρίζονται τα μικρά τους
όταν πηγαίνουν πρώτη φορά στο σχολείο· ο αποχωρισμός όταν έρχεται η ώρα για τη
στρατιωτική θητεία· ο αποχωρισμός για σπουδές σε επαρχία ή από επαρχία στις
μεγάλες πόλεις, κι ακόμη χειρότερα: για σπουδές στο εξωτερικό.
Το τελευταίο που πήγε
να σκεφτεί προσπάθησε να το… αποδιώξει, σαν ενοχλητική μύγα! Δεν τα κατάφερε: ο
αποχωρισμός όταν κι η κόρη του θα έλθει η ώρα που θα βρει το ταίρι της για να
φτιάξει το δικό της σπιτικό! Ο αποχωρισμός αυτός του καρφώθηκε σαν αγκάθι στον
νου και στην καρδιά! Ένιωθε πληγωμένος. Αισθάνθηκε την ανάγκη να σκύψει και να
φιλήσει το γλυκό προσωπάκι. Έσκυψε περισσότερο και ρούφηξε τη μυρωδιά από τα
ρουχαλάκια της μικρούλας του που θα… παντρευόταν!
-Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη ''λευκό γράμμα'' (αποχωρισμός) [Δεκέμβριος 2016]
