ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ
ΦΥΣΗΣ
«Ηλιαχτίδα,
ηλιαχτίδα και η δική μου κόρη»! Το
επαναλάμβανε γιατί έβλεπε την ομοιότητα και την αναλογία: ναι στη ζωή η μία,
ναι στη ζωή και η άλλη. Χωρίς την ηλιαχτίδα αδύνατο να κτιστεί ζωή: βγάλε τον
ήλιο και μαύρο σκοτάδι η ζωή σου. Μάλλον μόνο σκοτάδι χωρίς καν οποιαδήποτε
οσμή ζωής. Κυριαρχία θανάτου! Χωρίς τη
δική του πια ηλιαχτίδα, την κόρη του – το ‘λεγε και «γέμιζε» το στόμα του! –
άδεια και η δική του πια ζωή. «Πώς ένα πλασματάκι τόσο δα σού δίνει τέτοιο
νόημα;» αναρωτήθηκε. Και αναρρίγησε.
Ο νους του
πέταξε και πάλι. Είδε τις δύο ηλιαχτίδες να τρέχουν, να παίζουν, να
συναγωνίζονται ποια θα παραβγεί την άλλη! Σαν να γέμισε το μυαλό του
κοριτσίστικες φωνές. Και μαζί, τον πλημμύρισαν χρώματα κι αρώματα. Η κάθε μία
πετούσε από δέντρο σε δέντρο, από κλαδί σε κλαδί. Κρύβονταν, εμφανίζονταν, γίνονταν
ένα με όλων των ειδών τα λουλούδια, με τις αποχρώσεις τους, με τις ευωδιές
τους…
Δεν μπόρεσε να
τις παρακολουθήσει στο τρελό κυνηγητό τους. Έπρεπε να γίνει κι αυτός…
ηλιαχτίδα. Αδύνατο! Προστέθηκαν κι άλλες στο πανηγύρι τους: η δική του
ηλιαχτίδα - η πρώτη και μοναδική - και μαζί και οι άλλες, οι πιο «κοινές» κι
επίγειες!
Στροβιλίζονταν,
έκαναν φιγούρες που σχημάτιζαν εξαίρετα
σχέδια, και τελικά παρέσυραν μαζί τους κι όλη τη φύση. Χόρευαν μαζί τους
τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, ο αέρας, κάθε ζωντανό πλάσμα της φύσης. Σαν
να ζαλίστηκε με τον τρελό ρυθμό - η ηλιαχτίδα του, η δική του ηλιαχτίδα,
πρωθιέρεια στον μαγικό χορό της φύσης!
Κάθισε
εξουθενωμένος. Ούτε να πιάσει το λευκό γράμμα από τη ζαλάδα του.
https://www.youtube.com/watch?v=R7Mekb84Mg0
