Είναι πολύ όμορφη
η εικόνα που χρησιμοποιεί ο υμνογράφος του
οσίου Γεωργίου προκειμένου να περιγράψει την ασκητική βιοτή του:
ο όσιος φανερώνοντας τον εγκάρδιο έρωτά του προς τον Χριστό,
εν κατανύξει ψυχής κατέβρεχε την αγία γη με τα δάκρυά του – πολλές
φορές τονίζουν οι ύμνοι το χάρισμα των δακρύων που είχε ο όσιος – και με τις τρίχες
της κεφαλής του νοερώς σφούγγιζε τα πόδια του Κυρίου, σαν
να Τον έβλεπε νοερώς μπροστά του. «Φανερώνοντας τον εγκάρδιο έρωτά σου προς τον Χριστό, ένδοξε, εν κατανύξει κατάβρεχες τη γη με τα δάκρυα,
και με τις τρίχες της κεφαλής σου σφούγγιζες τα πόδια του Χριστού,
βλέποντάς Τον και εννοώντας Τον ως παρόντα, Αυτόν που πόθησες». Κι όχι μόνον τούτο:
οι άγιοι τόποι, η αγία Σιών, θεωρούνται από τον υμνογράφο ως σκαλοπάτι για να ανέλθει ο όσιος στην
άνω Σιών, τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο αγιασμένος τόπος δηλαδή λειτουργούσε για τον όσιο Γεώργιο ως διαρκής
πρόκληση και αφορμή μνήμης του Χριστού και ενθυμήσεως της αληθινής πατρίδας.
Ο ίδιος ο Χριστός εξέλεξε ως τόπο ερχομού Του τη Σιών, ο τόπος αυτός έγινε για τον όσιο, λόγω της αγάπης
του προς τον Χριστό, εφαλτήριο ανόδου του προς Εκείνον.
