Διαρκώς
επαναλαμβάνουμε αυτό που αποτελεί την κεντρική εντολή του Κυρίου, το «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».
Και δικαιολογημένα: από την τήρηση της εντολής αυτής – που συνιστά τη φυσιολογία
του ανθρώπου βεβαίως ως δημιουργημένου «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ» που
είναι Αγάπη – εξαρτάται η πνευματική καλή πορεία του πιστού, αυτή αποδεικνύει
την υπάρχουσα ή μη πίστη στον Χριστό, αυτή θα είναι το «εισιτήριο» για την είσοδο
του ανθρώπου στον Παράδεισο ως καλή σχέση με τον Κύριο. Κι είναι καλό επίσης να
υπενθυμίζουμε ότι ένα βασικό στοιχείο της αληθινής εν Χριστώ αγάπης είναι και ο
καλός λόγος μας προς τον συνάνθρωπό μας. Προκειμένου ορισμένοι άγιοι Πατέρες μας
μάλιστα, σαν τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος για παράδειγμα, να μας πουν τη σημασία
του καλού λόγου, φτάνουν στην «υπερβολή» της καλής υποκρισίας, δηλαδή να είμαστε
ευγενείς και με καλό λόγο ακόμη και μ’ εκείνον που η καρδιά μας δεν τα ‘χει και
τόσο καλά. Ίσως έτσι, σημειώνει, μπορεί να ντραπούμε τα λόγια μας και προσπαθήσουμε
και για την καρδιακή αποκατάσταση της αρνητικής σχέσης μας. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος,
μέγας κι αυτός ασκητικός διδάσκαλος, εν προκειμένω σημειώνει ότι αν έχει κανείς
στο στόμα του ζάχαρη για τους συνανθρώπους του, θα εισπράττει συνήθως από αυτούς
μέλι. Ένα σύντομο παράδειγμα: Πριν λίγα χρόνια, μου έλεγε αδελφός κληρικός, συνάντησε
ένα νεαρό παιδί, δεκαπεντάχρονο, που ταλαιπωρείτο πολύ από τη σκληρότητα του
πατέρα του. Ρώτησε το όνομά του, τον άκουσε με προσοχή, τον κτύπησε φιλόστοργα
στην πλάτη. Αποτέλεσμα: το παιδί τόσο συγκινήθηκε από τον καλό και στοργικό λόγο
του ιερέα, ώστε έκτοτε παρέμεινε κοντά του, έγινε παιδί της Εκκλησίας που λέμε,
ανδρώθηκε με εκκλησιαστικό φρόνημα. Ο καλός λόγος λοιπόν μεταστρέφει και τον
κακό ακόμη, όπως λέει και η παροιμία, ενώ ο κακός και τον καλό τον κάνει κακό. Μην
τσιγκουνευόμαστε τα καλά λόγια μας προς τον συνάνθρωπό μας, και μάλιστα έναντι
των παιδιών μας. Χωρίς να φτάνουμε βεβαίως στο επίπεδο της υπερβολής – κάτι που
εύκολα επισημαίνεται και λειτουργεί αρνητικά – θα βλέπουμε τα θετικά αποτελέσματα
για όλους: και για τους άλλους, αλλά και για εμάς τους ίδιους.
