Είναι
ένα φαινόμενο που πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα, γιατί αναφέρεται, ίσως
ελαφρά και αδιόρατα, στην παθολογία της πνευματικής μας ζωής: κάποιους ανθρώπους,
φίλους και κοντινούς μας πολύ συχνά, με καλές και στοργικές σχέσεις απέναντί τους,
όσο περνάει ο καιρός, τους κάνουμε λίγο πέρα, τους χάνουμε από το κέντρο της καρδιάς
μας, τους αφήνουμε να ξεθωριάζει η εικόνα τους, δεν έχουν ενδιαφέρον πια για μας,
βαριόμαστε να τους πάρουμε κι ένα… τηλέφωνο. Όχι γιατί υπήρξε ή υπάρχει κάποιος
ξεχωριστός λόγος, αλλά να, γιατί… έτσι τα φέρνει η ζωή – μας «ρουφάει» η
καθημερινότητά μας, τα προβλήματά μας, ο ρυθμός και η ρουτίνα της ζωής μας. Και
ξάφνου, οι άνθρωποι αυτοί αρχίζουν και πάλι να αποκτούν ένα ιδιαίτερο νόημα για
εμάς, αποκτούν ενδιαφέρον, γιατί τυχαίνει να μπορούν οι ίδιοι να εξυπηρετήσουν
κάποια συμφέροντά μας ή να γίνουν η «γέφυρα» προκειμένου να μας φέρουν σε επαφή
με ανθρώπους που για εμάς έχουν ξεχωριστή σημασία. Το ξεθωριασμένο χρώμα τους έτσι
ξαναβρίσκει τη… λάμψη του – τους πλησιάζουμε γιατί γίνανε και πάλι σημαντικοί στη
ζωή μας. Καταλαβαίνουμε αμέσως γιατί το φαινόμενο σηματοδοτεί την παθογένεια της
πνευματικής μας κατάστασης: μας κρούει το καμπανάκι που λέμε, για να μην πούμε
τη βαριά καμπάνα, ότι βρισκόμαστε μακριά από τον Χριστό μας, ότι μάλλον το πλήθος
των ανομιών μας μάς έχει κατακλύσει ώστε να ζούμε – εν αγνοίᾳ μας; - τη χειμωνιά
της έλλειψης της γνήσιας και αληθινής αγάπης. «Διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν
ψυγήσεται ἡ ἀγάπη». Διότι η αληθινή αγάπη δεν περιθωριοποιεί κανέναν, όσο μακριά
κι αν βρίσκεται από τα συμφέροντά μας· δεν μπορεί να ξεθωριάσει η εικόνα του μέσα
μας, έστω κι αν βρίσκεται μίλια μακριά μας· δεν μπορεί να είναι ασήμαντος που
τον προσπερνούμε με χαρακτηριστική αδιαφορία – πώς μπορεί να γίνει αυτό, όταν ο
ίδιος ο Χριστός μας αποκαλύπτει ότι Εκείνος υπάρχει πίσω από τον καθένα και μάλιστα
και τον πιο ελάχιστο; «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου… ἐμοί ἐποιήσατε».
Χρειάζεται άραγε να έρθει η ώρα της Κρίσεως του Θεού, είτε με τον θάνατό μας είτε
με τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, για να ακούσουμε το παράπονό Του ότι Τον κάναμε
πέρα και Τον χάσαμε από τη ζωή μας, γιατί τα πάθη και τα συμφέροντά μας ήτανε
στην προτεραιότητα; Ο κάθε άνθρωπος, και μάλιστα γνωστός και φίλος, έχει ακριβώς
τον μαγνήτη που μαγνητίζει κάθε αληθινό πιστό χριστιανό αδιάκοπα χωρίς μεταπτώσεις:
αποτελεί εικόνα του Χριστού, είναι ο ίδιος ο κρυμμένος Χριστός, είναι ο άγνωστος
εαυτός μας!
