που ‘βγαζε μέσα απ’ της καρδιάς
του το νταμάρι.
Κι έγραφε πάνω τους ρητά απ’ τη
Γραφή και
τους Πατέρες, νομίζοντας πως
έτσι θα καλύψει
του σκότους και του μίσους του
την άβυσσο.
Και φυσικά δεν έβλεπε, γιατί ‘τανε
τυφλός,
πως όσες πέτρες έριχνε κι ακόμη
άλλες τόσες
πάνω του γύρναγαν δαιμονική μ’
ορμή.
Το τρισχειρότερο γι’ αυτόν,
αδυνατούσε
να ιδεί πως με τις πέτρες του ο
Χριστός
του Άγιου φιλοτεχνούσε το
στεφάνι.
