«Ἡ πίστις
σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 17,19)
α. Δέκα λεπροί, (πάσχοντες συνεπώς ανίατα κατά την τότε
εποχή), θεραπεύονται από τον Κύριο, όταν Αυτός ανταποκρίνεται στις κραυγές
τους: «Ιησού, επιστάτα, ελέησον ημάς».
Ενώ όμως θεραπεύονται όλοι, ο ένας μόνον, ξένος μάλιστα, γυρίζει να
ευχαριστήσει τον Κύριο, γεγονός που επισύρει το παράπονο του Κυρίου: «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;»
Η κατάληξη μάλιστα του περιστατικού με την εκτίμηση του Κυρίου είναι
συγκλονιστική: «Η πίστις σου σέσωκέ σε».
Του συγκεκριμένου ενός η πίστη υπήρξε σωτηριώδης. Των άλλων όχι.
β. 1. Λέμε λοιπόν σωτηριώδη πίστη, γιατί πίστη στον Κύριο
έδειξαν και οι άλλοι λεπροί, η οποία μάλιστα αποδείχτηκε αποτελεσματική: θεραπεύτηκαν!
Και όμως οι άλλοι δεν σώθηκαν. Συνεπώς, όταν ο Κύριος λέει ότι ο ένας που
γύρισε να ευχαριστήσει σώθηκε, εννοεί ότι η πίστη του αυτή όχι απλώς τον έκανε
υγιή σωματικά, αλλ’ ότι βοήθησε να σχετιστεί και με τον Θεό. Διότι τελικώς,
όπως όλοι γνωρίζουμε, αυτό συνιστά τη σωτηρία του ανθρώπου: η σχέση του με τον
Θεό και η διαρκής παραμονή του σέ Αυτόν.
2. Απαρχής λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι ο Κύριος δεν δέχεται
την πίστη του ανθρώπου απλώς για να είναι ο άνθρωπος σωματικά υγιής. Μπορεί
κάποιος να είναι υγιής και να έχει διαγράψει τον Θεό από τη ζωή του, που
σημαίνει ότι η υγεία καθεαυτήν δεν αποτελεί απόλυτη αξία. Πολλοί υγιείς συνεπώς
δεν πρόκειται χωρίς μετάνοια να ιδούν Θεού πρόσωπο! Και το λέμε και το
επισημαίνουμε, γιατί πολλές φορές συμπεριφερόμαστε κι εμείς σαν τους εννέα, οι
οποίοι έδειξαν μεν πίστη, αλλά για να έχουν μόνο την υγεία τους. Πόσες φορές
δεν προστρέχουμε στον Θεό όταν αρρωσταίνουμε, με μόνο αίτημα την ίασή μας! Κι όταν γίνουμε καλά, τότε λησμονούμε τον
Θεό, φανερώνοντας έτσι ότι η προτεραιότητά μας δεν είναι ο Θεός και το άγιο
θέλημά Του, αλλά η καλή θεωρούμενη ζωή μας στον κόσμο τούτο. Λοιπόν, δεν αρκεί
η πίστη μόνη στον Θεό για να έχουμε αποκλειστικά την υγειά μας. Το ζητούμενο
και σωτηριώδες είναι πώς να έχουμε εκείνη την πίστη, η οποία θα μας διατηρεί
μονίμως ενωμένους με τον Θεό.
3. Ποια τα γνωρίσματα της σωτηριώδους αυτής πίστεως, όπως
τα επισημαίνουμε στον θεραπευμένο λεπρό που επαίνεσε ο Κύριος;
(1) Η πίστη αυτή συνιστά προσωπικό γεγονός. «Η πίστις σ ο υ...». Πρόκειται
δηλαδή γιά απόφαση ευθύνης και ελεύθερης επιλογής: επιλέγω να εμπιστεύομαι την
ύπαρξή μου στον Θεό και να Τον έχω κέντρο της ζωής μου.
(2) Αναφέρεται συγκεκριμένα στον Χριστό ως τον Κύριο και
τον επιστάτη του ανθρώπου. Πιστεύω στον Χριστό ως τον ενανθρωπήσαντα Θεό και
όχι γενικώς και αορίστως σε κάποια θεότητα. Σ᾽ Αυτόν που έχει τη δύναμη να
θεραπεύει τις πληγές των ανθρώπων, λόγω μάλιστα του απείρου ελέους Του και της
αγάπης Του: «ελέησον ημάς».
(3) Η πίστη αυτή – το βλέπουμε και στους δέκα λεπρούς –
αποδεικνύεται στην πράξη. Τίθεται δηλαδή σε ενέργεια, γίνεται αποτελεσματική,
όταν ο πιστός υπακούει. «Και εν τω
πορεύεσθαι εκαθαρίσθησαν». Ποτέ με
άλλα λόγια η πίστη δεν κατανοείται ως θεωρητικό απλώς και ιδεολογικό γεγονός.
Και (4) το κρισιμότερο σημείο: έχει δοξολογικό και
ευχαριστιακό χαρακτήρα, κάτι που σημαίνει ότι η παράκληση προς τον Θεό πρέπει
πάντοτε να συνδυάζεται με τη δοξολογία του ονόματός Του και την ευχαριστία προς
Αυτόν. Κι είναι αναγκαίο να επισημάνουμε για μία ακόμη φορά ότι η ευχαριστία
προς τον Θεό αποτελεί ανώτερο πνευματικό επίπεδο από ό,τι η παράκλησή Του. Κι
αυτό γιατί η ευχαριστία δείχνει αρχοντιά ψυχής, αφού κινητήρια δύναμη έχει την
αγάπη κι όχι μόνο μία συγκεκριμένη ανάγκη.
γ. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε προσευχή της Εκκλησίας
συνυπάρχουν και τα τρία αυτά: η δοξολογία, η ευχαριστία (με αποκορύφωμα τη Θεία
Ευχαριστία), η παράκληση. ´Οσο λοιπόν εμβαπτιζόμαστε στην εκκλησιαστική ζωή,
τόσο και η προσευχή μας προσλαμβάνει την ορθή της κατεύθυνση, αποκαλύπτοντας
έτσι ότι και η πίστη μας βρίσκεται στον δρόμο της σωτηριώδους και για εμάς
μορφής της.
