ΔΡΑΣΚΕΛΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ... (45)

Υπάρχουν στιγμές στην πνευματική ζωή που φτάνει κανείς σε αδιέξοδο, κάποιες φορές δε και σε ένα είδος απόγνωσης  – δεν φαίνεται πουθενά η παρηγοριά του Θεού, η παρουσία Του είναι γεμάτη από τη σιωπή Του. Κι είναι αυτό ίσως που ονομάζουν οι θεολόγοι της Εκκλησίας μας «παιχνίδι της χάρης του Θεού», κατά το οποίο ο Θεός κρύβεται κατά κάποιον τρόπο από τον αγωνιζόμενο χριστιανό, προκειμένου να ενεργοποιήσει αυτός στο ανώτερο δυνατό τις δυνάμεις του, ώστε στη συνέχεια να είναι έτοιμος να λάβει ακόμη μεγαλύτερη χάρη από  Εκείνον. Διότι ποτέ ο Θεός δεν δίνει τη χάρη Του χωρίς να βρίσκεται ο πιστός στο σημείο αντοχής της παρουσίας Του στην ύπαρξή του – πρέπει να έχει τα ανάλογα θεμέλια πνευματικής ζωής -  που σημαίνει ότι η «ώρα του Θεού» για τον πιστό κυμαίνεται σε δύο επίπεδα: και στο επίπεδο της θεωρούμενης απουσίας Του και στο επίπεδο της αισθητής παρουσίας Του. Από την άποψη αυτή η απουσία του Θεού δεν είναι τελικώς απουσία και «άδεια» ώρα, αλλά ώρα πνευματικής κυοφορίας – αυτό που προηγείται της γέννας ως εμφάνισης του Θεού· ταυτοχρόνως όμως σηματοδοτεί και μια οδύνη, γιατί φαίνεται ότι έχει χάσει ο πιστός Εκείνον που είναι η παρηγοριά και η ίδια η ζωή του – το σημείο της απελπισίας του και της απόγνωσής του.   Θυμάται κανείς το παράπονο του μεγάλου Αντωνίου εν προκειμένω, όταν πέρασε από μια τέτοια εμπειρία, όπου μισοπεθαμένος σχεδόν από την εναντίον του σκληρότητα των δαιμόνων είπε στον Κύριο, (που τελικά του εμφανίστηκε και τον παρηγόρησε με άφατη αγαλλίαση): «Πού ήσουνα; Γιατί με άφησες έρμαιο στα χτυπήματα του Πονηρού;» Κι ο Κύριος τού απάντησε ότι ήταν μαζί του πάντοτε σε όλες τις φάσεις τις δοκιμασίες του, αλλά τον άφηνε να αγωνίζεται, ενισχύοντάς τον όμως με μυστικό και αφανή τρόπο, για να φτάσει στο υψηλό σημείο που θα πάρει τη μεγάλη χάρη Του: «Από δω και πέρα θα γίνεις γνωστός σε όλους τους ανθρώπους».  Κι ακόμη θυμάται κανείς το όριο της απελπισίας που έφτασε κάποια στιγμή και ο άγιος Σιλουανός του Άθω, (αλλά και ο μαθητής και υποτακτικός του μέγας Γέροντας κι αυτός αργότερα Σωφρόνιος του Έσσεξ), ο οποίος σε παρόμοια κατάσταση θεώρησε ότι ο Θεός είναι «αδυσώπητος» και σαν να έσπασε κάτι μέσα του. Και τότε του εμφανίστηκε ολοζώντανος ο Κύριος μέσα από την εικόνα του τέμπλου της Μονής του αγίου Παντελεήμονος Αγίου Όρους, για να πάρει ό,τι έκτοτε έγινε η κεντρική εμπειρία της ζωής του: τη μεγάλη χάρη ως γνώση της αγάπης και της άφατης ειρήνης του Κυρίου Ιησού Χριστού.  Συμπέρασμα; Ποτέ δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε για την πιστότητα της αγάπης του Θεού και την αδιάκοπη απέναντί μας εγγύτητά Του, ακόμη και στις πιο στυγνές και δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Ιδίως σ’ αυτές που φαίνεται «απών», μας ετοιμάζει την πιο γλυκιά επίσκεψή Του και το ανέβασμά μας σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο!  Ο ίδιος ο Κύριος άλλωστε πάνω στον Σταυρό δεν βίωσε, κατά τον λόγο Του, την οδύνη της απουσίας του Θεού Πατέρα Του; «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί με ἐγκατέλιπες;» Αλλ' ήλθε η Ανάσταση!

ΟΙ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

«Η αιτία της σημερινής εορτής είναι αυτή: Επί της βασιλείας του Αλεξίου Κομνηνού, ο οποίος πήρε τα σκήπτρα της βασιλείας μετά τον Βοτανειάτη, υπήρξε διαφωνία στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ των λογίων και εναρέτων ανδρών:  Άλλοι εκθείαζαν τον μέγα Βασίλειο, λέγοντας ότι είναι μεγαλοπρεπής στον λόγο, αφού ερεύνησε με αυτόν  τη φύση των όντων και συναγωνιζόταν ως προς τις αρετές σχεδόν και τους αγγέλους, κι επίσης ότι δεν συγχωρούσε τις αμαρτίες των ανθρώπων με πρόχειρο τρόπο, κι ήταν σπουδαίος στο ήθος του, χωρίς να έχει κάτι το γήινο, από την άλλη δε υποβίβαζαν τον θείο Χρυσόστομο, διότι τάχα ήταν αντίθετος προς τον Βασίλειο λόγω της προχειρότητάς του να συγχωρεί εύκολα και να γίνεται ευχάριστος στους ανθρώπους. Άλλοι πάλι υπερύψωναν τον θεϊκό Χρυσόστομο και έλεγαν ότι προηγείται του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου του Θεολόγου, διότι στεκόταν πιο κοντά στον άνθρωπο με τις διδασκαλίες του, καθοδηγώντας και προσκαλώντας όλους με την πιο απλή γλώσσα του στη μετάνοια, όπως και με το πλήθος των γλυκών σαν μέλι λόγων του και την ερμηνευτική του δεινότητα. Άλλοι τέλος έπαιρναν το μέρος του Θεολόγου Γρηγορίου, λόγω της κομψότητας και της φροντισμένης φράσης του, της διεισδυτικότητας των λόγων του και της ζωντάνιας των λέξεων, ο οποίος υπερέβαινε όλους τους φημισμένους για την ελληνική παιδεία τους, αλλά και τους δικούς μας της Εκκλησίας, και έδιναν σ’ αυτόν την ψήφο της νίκης και βεβαίως τον έθεταν υπεράνω των άλλων. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να διαιρεθούν τα πλήθη και άλλοι να ονομάζονται Ιωαννίτες, άλλοι Βασιλείτες και οι υπόλοιποι Γρηγορίτες.

Επειδή λοιπόν διαφωνούσαν έντονα και ήταν χωρισμένοι οι λόγιοι, λίγα χρόνια αργότερα φανερώνονται σε όραμα οι μέγιστοι αυτοί Πατέρες, ο καθένας χωριστά κι έπειτα όλοι μαζί, όχι σε όνειρο αλλά όταν ήταν ξύπνιος,  στον Επίσκοπο Ιωάννη τον μεγάλο, τον δάσκαλο των ιερών γραμμάτων της πόλεως των Ευχαΐτων, άνδρα λόγιο μεν κατά τα άλλα, με παιδεία ελληνική όχι ευκαταφρόνητη (όπως δείχνουν τα κείμενά του), ενάρετο δε σε μέγιστο βαθμό. Και με μια γλώσσα λένε προς αυτόν: Εμείς είμαστε ένα, όπως βλέπεις, ενώπιον του Θεού, και δεν υπάρχει τίποτε ενάντιο και εχθρικό μεταξύ μας, αλλά ο καθένας μας στον δικό του καιρό, με φωτισμό του θείου Πνεύματος, συγγράψαμε τις διδασκαλίες που οδηγούν στη σωτηρία των ανθρώπων, και τους δώσαμε όσα είχαμε μυηθεί από τον Θεό. Πρώτος μεταξύ μας δεν υπάρχει, γι’ αυτό βεβαίως και ούτε δεύτερος. Αλλά αν θα πεις για τον ένα, είναι σαν να λες και για τους άλλους. Γι’ αυτό σήκω και διάταξε αυτούς που μαλώνουν να μη χωρίζονται εξ αιτίας μας. Διότι η έγνοια και η φροντίδα μας, και όσο ζούσαμε και τώρα στη μετάστασή μας στους ουρανούς, ήταν και είναι  να ειρηνεύουν οι πάντες και να είναι μονοιασμένοι μεταξύ τους. Κι ακόμη: σε μία ημέρα βάλε τη μνήμη μας και, όπως εσύ ξέρεις, φτιάξε τα σχετικά με την εορτή μας και κάνε το τούτο παράδοση για τους μεταγενεστέρους, διότι εμείς είμαστε ένα στον Θεό. Οπωσδήποτε δε και εμείς θα βοηθήσουμε στη σωτηρία αυτών  που θα εκτελούν τη μνήμη μας, αφού νομίζουμε ότι έχουμε κάποια δύναμη μπροστά στον Θεό. Αυτά είπαν και φάνηκαν πάλι να ανεβαίνουν προς τον ουρανό, μέσα σε άπειρο φως λάμψης, προσφωνώντας ο ένας τον άλλον με τα ονόματά τους.

Ο δε θεϊκός εκείνος άνδρας σηκώθηκε, ο Ιωάννης Ευχαΐτων δηλαδή, και έκανε όπως τον προέτρεψαν οι άγιοι: και το πλήθος και τους διαφωνούντες ησύχασε (διότι ο άνδρας θεωρείτο φημισμένος για την αρετή του), και την εορτή αυτή παρέδωσε στην Εκκλησία, ώστε να την εορτάζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και πρόσεξε το φρόνημα του άνδρα: Επειδή βρήκε τον μήνα Ιανουάριο να έχει και τους τρεις αυτούς, δηλαδή κατά την πρώτη του μηνός, τον μέγα Βασίλειο, κατά την εικοστή Πέμπτη, τον θείο Γρηγόριο, και κατά την εικοστή έβδομη, τον θείο Χρυσόστομο, τους μάζεψε πάλι κατά την τριακοστή, στέφοντάς τους με κανόνες και τροπάρια και εγκώμια, όπως τους αρμόζει. Κι όλα αυτά -  που έγιναν, όπως νομίζω, και με τη σύμφωνη γνώμη τους - δεν υπολείπονται διόλου από τίποτε που  είναι άξιο επαίνου, ώστε να ξεπερνούν και όλα όσα από εκείνον και έγιναν και θα γίνουν».

Ο άγιος Ιωάννης ο Ευχαϊτων είναι όχι μόνον αυτός που δέχτηκε την κατά χάρη Θεού εμφάνιση των αγίων τριών Ιεραρχών, ώστε να επιλυθεί η διαφωνία των λογίων της Κωνσταντινουπόλεως περί του ποιος είναι ο μεγαλύτερος από τους τρεις, αλλά και αυτός που εμπνεύστηκε να γράψει «κανόνες και τροπάρια και εγκώμια» κατά το συναξάρι. Και πράγματι, η σημερινή υμνολογία αποτελεί εν πρώτοις έναν εγκωμιασμό από τον άγιο Ευχαΐτων του πνευματικού ύψους και των τριών Ιεραρχών, οι οποίοι υπήρξαν μεταξύ άλλων «άλλοι άγγελοι μετά σαρκός», «κατά μέθεξιν θεοί, διότι είχαν μέσα τους ζωντανό και λαλούντα τον από τη φύση Του μόνο αληθινό Θεό»,   «οι των ηθών διορθωταί και των ψυχών οικονόμοι, οι σωτήρες οι κοινοί των απάντων, οι και πράξεων ημίν και λόγων τύπους δείξαντες, οι παιδευταί του βίου» (οι διορθωτές των ηθών και οι φροντιστές των ψυχών, οι κοινοί σωτήρες όλων, αυτοί που έδειξαν σε εμάς τα παραδείγματα των πράξεων και των λόγων, οι εκπαιδευτές του βίου μας), όπως και «οι μεγάλοι φωστήρες, οι αρραγείς πύργοι της Εκκλησίας», «οι λαβόντες σοφίαν παρά Θεού, ως άλλοι τρεις απόστολοι του Χριστού». Δεν υπάρχει εγκώμιο που δεν χρησιμοποιεί ο άγιος υμνογράφος, για να αποδώσει πρώτον, αυτό που οραματικά και θεοπτικά έζησε: την παρουσία των αγίων στη ζωή του, δεύτερον, την τεράστια θεολογική συμβολή τους στη ζωή της Εκκλησίας.

Κι ως προς το πρώτο. Η υπέρ φύσιν εμπειρία του να δει οραματικά τους αγίους προβάλλεται δεόντως από τον άγιο. Προκειμένου μάλιστα να προβάλει την ισότητά τους, όπως ήταν και ο κύριος σκοπός του οράματος, χρησιμοποιεί φράσεις που αναφέρονται στη συζυγία του άνδρα με τη γυναίκα. «Ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω», λέει ο λόγος του Θεού, «ους ο Θεός συνήνωσεν εις ομότιμον ένωσιν, εγκωμιαστής μη χωριζέτω άνθρωπος» (αυτούς που ο Θεός συνένωσε σε ομότιμη ένωση, άνθρωπος εγκωμιαστής ας μη τους χωρίζει), λέει ο υμνογράφος. Για να συνεχίσει: «θεωρώντας τους ίσους στα χαρίσματά τους,  ας τους καθιστά με τους ύμνους του άξιους και ίσων ύμνων» («αλλ’ ίσους ηγούμενος, εν τοις αυτοίς χαρίσμασιν, ίσων και των ύμνων, μελωδών αξιούτω»).   Μπορεί να φαίνεται υπερβολική η σύγκριση, αλλά ο υμνογράφος στηρίζεται στην προσωπική του εμπειρία και κάνει υπακοή: εξαγγέλλει ό,τι οι άγιοι, συνεπώς και ο Κύριος, του είπαν. Και προχωρεί και σε άλλη εικόνα για να αποδώσει και πάλι την ίδια αλήθεια: «Από τον Ουρανό δύο μεγάλα λυχνάρια φωτίζουν όλον τον κόσμο με διαδοχή του ενός προς το άλλο: ο ήλιος και η σελήνη. Από τη γη με πολύ φανερό τρόπο φωτίζουν όλη την οικουμένη τρεις ίδιοι υπερμεγέθεις ήλιοι, που λάμπουν μαζί: ο Βασίλειος, ο Γρηγόριος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος» («Εξ ουρανού μεν μέγιστοι δύω λύχνοι φωτίζουσιν εκ διαδοχής αλλήλων την υφήλιον∙ εκ γης δε φανότερον την σύμπασαν αυγάζουσι τρεις κατά τ’ αυτό υπερμεγέθεις  φωστήρες, συλλάμποντες αλλήλοις»).

Και ως προς το δεύτερο: η τεράστια θεολογική συμβολή τους στην Εκκλησία. Ο υμνογράφος βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για τον αγώνα των αγίων υπέρ της αληθούς πίστεως: τη διακράτηση της αλήθειας για την αγία Τριάδα. Και οι τρεις αγωνίστηκαν να φανερώσουν ανόθευτη την αποκάλυψη του Χριστού και το κήρυγμα των Αποστόλων περί του Θεού. Για παράδειγμα: «Διδαχθήκαμε να θεολογούμε την Μοναδική Τριάδα και παραλάβαμε να υμνούμε την Τριαδική Μονάδα. Μάθαμε να προσκυνούμε από τους Πατέρες μία τρισυπόστατη Φύση» («Τριάδα Μοναδικήν θεολογείν εδιδάχθημεν∙ Μονάδα Τριαδικήν υμνείν παρελάβομεν∙ προσκυνείν εμάθομεν, παρά των Πατέρων, μίαν Φύσιν τρισυπόστατον»). «Ο Υιός και Λόγος του Θεού ήταν από την αρχή συνάναρχος με τον Πατέρα. Συνυπήρχε το άγιον Πνεύμα με τον Λόγο του Θεού, αλλά προερχόμενο από τον Γεννήτορα Πατέρα. Απλή, ομοούσια, συμφυής Θεότητα, όπως κηρύσσουν οι θείοι Κήρυκες, οι τρεις Ιεράρχες» («Ο Λόγος ην εν αρχή, προς τον Πατέρα συνάναρχος∙ τω Λόγω Πνεύμα συνήν, αλλ’  εκ του Γεννήτορος∙ απλή ομοούσιος, συμφυής Θεότης, ως οι θείοί φασι Κήρυκες»). 

Ο άγιος υμνογράφος όμως εν προκειμένω προβαίνει σε μία σημαντική επισήμανση: Βεβαίως οι άγιοι Πατέρες αυτοί εξήγγελλαν  ό,τι ο Κύριος απεκάλυψε και οι Απόστολοι κήρυσσαν, αλλά με τη σοφία που τους δόθηκε από τον Θεό και τη βοήθεια βεβαίως των ανθρωπίνων γνώσεών τους, αυτό που οι απόστολοι κήρυσσαν με απλό τρόπο, εκείνοι το στερέωσαν και το περιχαράκωσαν, ώστε να είναι απρόσβλητο από τις φιλοσοφικές ενστάσεις της εποχή τους. Με άλλα λόγια την αλήθεια που αποκαλύφθηκε εν Χριστώ, οι άγιοι Πατέρες προσπάθησαν να  την διατυπώσουν με τέτοιον ισχυρό ανθρώπινο λόγο, ώστε να μην μπορούν οι διάφοροι αιρετικοί να την αλλοιώσουν με τα φληναφήματά τους – κάτι που έγινε δεκτό από την Εκκλησία μας, διά του στόματός της, της Οικουμενικής Συνόδου, και της συνειδήσεως της Εκκλησίας, του φρονήματος των πιστών.  Κι είναι αυτοί συνεπώς που προέβησαν στη σύνθεση αυτού που λέμε «ελληνορθοδοξία». Ελληνορθοδοξία δηλαδή είναι η αποκαλυμμένη από τον Χριστό πίστη, δοσμένη όμως με κατηγορίες ελληνικές και με όρους φιλοσοφικούς. Περιεχόμενο ο χριστιανισμός, ένδυμα ο ελληνισμός. Κι αυτό το έκαναν, διότι αυτή τότε ήταν η πρόκληση της εποχής: να δοθεί η πίστη μέσω του ελληνισμού. Δεν ήταν σκοπός τους η διάσωση του ελληνισμού. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν η προβολή της αληθινής πίστεως, της ίδιας της αλήθειας, δηλαδή ο Χριστός. Στην εποχή τους όμως το ένδυμα για να διατυπωθεί αυτή η αλήθεια ήταν ο ελληνισμός. Κι από την άποψη αυτή ο ελληνισμός αναβαπτίστηκε και εσαεί παραμένει λαμπρυσμένος, λόγω ακριβώς της σύνδεσής του με τη χριστιανική πίστη. Σ’ ένα από τα καθίσματα του όρθρου λοιπόν λέει ο υμνογράφος: «Λάβατε τη σοφία από τον Θεό, σαν άλλοι τρεις Απόστολοι του Χριστού, και με τον λόγο της γνώσεως στερεώνετε τα δόγματα με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος, τα οποία προηγουμένως με απλά λόγια αλλά και με γνώση έδωσαν οι αλιείς απόστολοι του Χριστού. Διότι έπρεπε και με αυτόν τον τρόπο ο απλός σεβασμός μας να γίνει στέρεος και να αποκτήσει σύσταση, μέσα από σας, πανσεβάσμιοι Πατέρες» («Την σοφίαν λαβόντες παρά Θεού, ως Απόστολοι άλλοι τρεις του Χριστού, τω λόγω της γνώσεως συνιστάτε τα δόγματα, α το πριν εν λόγοις απλοίς κατεβάλλοντο Αλιείς εν γνώσει, δυνάμει του Πνεύματος∙ έδει γαρ και ούτω, το απλούν ημών σέβας, την σύστασιν κτήσασθαι, δι’ υμών, πανσεβάσμιοι»).

Με τα παραπάνω καταλαβαίνουμε και αυτό που διαρκώς τονίζει η Εκκλησία μας, όταν αναφέρεται στους τρεις Ιεράρχες ως προστάτες της παιδείας. Ότι δηλαδή η παιδεία γι’ αυτούς δεν εξαντλείτο στην κατά κόσμο μόρφωσή τους, την οποία αυτοί πλούσια κατείχαν – ό,τι συνήθως θεωρείται από τους πολλούς παιδεία. Η κοσμική παιδεία, η ανθρώπινη σοφία μόνη της, η επιστήμη θα λέγαμε,  όπως ήδη είχαν επισημάνει και οι αρχαίοι Έλληνες «πανουργία και ου σοφία φαίνεται», δεν θεωρείται δηλαδή αληθινή σοφία αλλά πονηρία. Διότι η ανάπτυξη μόνο της λογικής, χωρίς παράλληλη καλλιέργεια της καρδιάς οδηγεί συνήθως σε καταστροφή. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, όλες οι αναταραχές μέχρι σήμερα στην ανθρωπότητα αποτελούν την επιβεβαίωση και του λόγου το αληθές. Για την Εκκλησία μας, όπως φαίνεται από τους τρεις Ιεράρχες, η αληθινή παιδεία είναι αυτή που οδηγεί τον άνθρωπο σε τέτοια εσωτερική καλλιέργεια, ώστε να γίνει μία φανέρωση του Χριστού μέσα στον κόσμο. Το όραμα της χριστιανικής παιδείας, που πρόβαλλαν διαρκώς οι τρεις Ιεράρχες, ήταν το «μορφωθήναι Χριστόν εν ημίν». Να φθάσουμε οι άνθρωποι στον τύπο του αληθινού ανθρώπου που έδειξε ο Χριστός. Διότι Αυτός εκτός από Θεός είναι και ο αληθινός άνθρωπος. Οι άγιοι Ιεράρχες μας λοιπόν χρησιμοποίησαν την ανθρώπινη γνώση και τη σοφία τους, προκειμένου να συσταθεί, με την έννοια να στερεωθεί και να αρθρωθεί σε λόγο, η απλότητα του κηρύγματος των Αποστόλων. Ο άγιος Ιωάννης ο Ευχαΐτων, ο υμνογράφος των αγίων, μας το λέει και ως εξής: «Γίνατε νοήμονες άνθρωποι από την κοσμική και γήινη σοφία, ένδοξοι Πατέρες, αλλά αποκτήσατε κυβέρνηση από τη σοφία του Θεού, δηλαδή η θεϊκή σοφία σας καθοδηγούσε και σας κατεύθυνε. Γι’ αυτό και σαν θεραπαινίδα, σαν δούλη δηλαδή, υποτάξατε την κοσμική στη θεία με πάνσοφο τρόπο» («Νοήμονες εκ της κάτω σοφίας γενόμενοι, κυβέρνησιν, ένδοξοι, παρά της θείας εκτήσασθε∙ όθεν ως θεράπαιναν ταύτην εκείνη πανσόφως υπετάξατε»). Βεβαίως αξίζει η επιστήμη και κάθε ανθρώπινη γνώση και σοφία. Αλλά για να βοηθά τον άνθρωπο στην αναγωγή του προς τον Θεό. Κάτι που δυστυχώς ήδη εδώ και αρκετά χρόνια έχει χαθεί από την ελληνική εκπαίδευση. Η εορτή έτσι των Τριών Ιεραρχών στην εποχή μας μένει μετέωρη. Η παιδεία που προβάλλουν οι άγιοι αποτελεί ένα διαρκώς ζητούμενο.

ΔΡΑΣΚΕΛΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ... (44)

 Η μόνη ασυγχώρητη αμαρτία, κατά τον λόγο του Κυρίου, είναι η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή πρώτον η αμετανοησία και η απιστία – πώς να συγχωρηθεί κανείς όταν δεν πιστεύει στον Θεό και δεν μετανοεί για τις αμαρτίες του; - αλλά και δεύτερον η αδυναμία αναγνώρισης της χάρης του Θεού εκεί που υφίσταται, με ταυτόχρονη παρερμηνεία και διαστρέβλωσή της – όχι μόνο δεν «βλέπει» κανείς τη χάρη του Θεού, αλλά την ερμηνεύει ως παρουσία του Πονηρού! Αυτό δεν βλέπουμε στους θρησκευτικούς άρχοντες των Ιουδαίων της εποχής του Χριστού για παράδειγμα, όταν Εκείνος επιτελούσε τα έργα του Θεού κι εκείνοι, τυφλοί πνευματικά, τα απέδιδαν στον Πονηρό Διάβολο; «Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια», για να θυμηθούμε μία από τις πολλές περιπτώσεις. Αλλά το ίδιο δεν κάνουμε πολλές φορές κι εμείς, οι λεγόμενοι χριστιανοί, όταν όχι μόνο δεν χαιρόμαστε εκεί που εξόφθαλμα ενεργεί ο Θεός - στη μετάνοια κάποιων συνανθρώπων μας για παράδειγμα που αλλάζουν όντως τρόπο ζωής, στην παρουσία μέσα στο κοινωνικό σώμα ενός συνανθρώπου μας που φαίνεται να λειτουργεί ως ο άνθρωπος του Θεού, ή ακόμη περισσότερο στην περίπτωση που συνήθως με την εμπνευσμένη καθοδήγηση ενός εκκλησιαστικού ανδρός επιτελείται σπουδαίο πνευματικό και κοινωνικό έργο σε μια ενορία ή σε μια Εκκλησία γενικότερα – αλλά αντιθέτως σπεύδουμε να ρίξουμε λάσπη και να ενσπείρουμε το ζιζάνιο της αμφισβήτησης; «Σιγά μην άλλαξαν αυτοί οι άνθρωποι, θέατρο παίζουν!»· «σιγά μην είναι αυτός άνθρωπος του Θεού κι έχει αυτά τα χαρίσματα, θεομπαίκτης είναι!»· «σιγά μην είναι έργο Θεού αυτό που επιτελείται, από πίσω κρύβεται κάποιο πονηρό σχέδιο!» κ.ο.κ.  Κι αυτό γιατί; Διότι με μαύρη την ψυχή μας από τον εγωισμό δεν αντέχουμε να γίνεται κάτι καλό… ερήμην ημών ή χωρίς ίσως την… έγκρισή μας! Που σημαίνει ότι αρνούμαστε να δρα ο Θεός έξω από το δικό μας πεδίο δράσης και χωρίς να παίρνει την… άδειά μας! Καταλαβαίνουμε αμέσως ότι στις περιπτώσεις αυτές, πέρα από το γεγονός ότι κινούμαστε ψυχοπαθολογικά, γινόμαστε ο ορισμός της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, συνεπώς είμαστε θεομάχοι έχοντας ασφαλώς την πεποίθηση κατά τα άλλα ότι με τις ενέργειές μας, τα λόγια αλλά και τις σκέψεις μας «ἀποδίδομεν δόξαν τῷ Θεῷ».

Λ Ε Υ Κ Ο ΓΡΑΜΜΑ... (10)

ΛΕΥΚΟ ΓΡΑΜΜΑ…

Κάθισε στο γραφείο του, έβαλε μπροστά του τη λευκή σελίδα, πήρε το στυλό. Τα συναισθήματά του συνωστίζονταν μέσα του και έψαχνε να τα βάλει σε κάποια σειρά.

Μα «πώς να χωρέσεις σε χαρτί την άβυσσο;» Άβυσσος η καρδιά του, άβυσσος και η αγάπη του για την κορούλα του. Πώς να χωρέσουν σ’ ένα χαρτί; Κατάλαβε ότι τελικά η… όλη επιχείρηση θα κατέληγε σε αποτυχία!

Η καρδιά του με όλο αυτό το ξέσπασμα στοργής και αγάπης που ένιωθε τον έσπρωχνε σε διπλή κατεύθυνση: στην άφατη χαρά, αλλά και στη μεγάλη οδύνη. Ζούσε το μεγαλείο της παρουσίας του μικρού του, αλλά και τον τριβέλιζε η σκέψη πως αυτό δεν θα κρατούσε και πολύ. Ήθελε να αιχμαλωτίσει το παρόν!

Ξανάσκυψε πάνω στο χαρτί. Και τελικά τα… κατάφερε. Γέμισε το χαρτί. Όχι όμως μ’ αυτό που νόμιζε: αράδες με το μελάνι. Αλλά με τα δάκρυα τελικά της χαράς του, που ήταν αυτά που κέρδισαν τη μάχη. Γιατί το παρόν, αυτό που τώρα ζούμε, είναι πάντα ο νικητής. Το μέλλον που τον είχε μελαγχολήσει ήταν πολύ… άδηλο. Δεν ήξερε καν αν θα έλθει, κι όπως το φανταζόταν. Κι ένιωσε, σαν θείο φωτισμό, ότι τότε που θα έλθει, θα του δώσει μάλλον χαρά και όχι λύπη. Γιατί όλα πρέπει να γίνονται στον καιρό τους με αυτά που σέρνει και απαιτεί ο καιρός.  

Τα δάκρυα έπεφταν και ύγραιναν το χαρτί. Βαθούλωναν τα σημεία που τα μάζευαν. Δεν έγραψε τελικά τίποτε. Δίπλωσε τη σελίδα, την έβαλε «κενή», έτσι νόμιζε, μέσα στη θήκη της, κι έγραψε πολύ καθαρά και καλλιγραφικά απέξω το όνομα της κόρης του. «Στην αγαπημένη μου …». Έκλεισε το γράμμα, δεν είπε τίποτε στη γυναίκα του γι’ αυτό, και το έβαλε βαθιά μέσα στο συρτάρι του γραφείου του.

*

Δεν μπόρεσε, δυστυχώς γι’ αυτόν, να δει αυτό που θα ανακάλυπτε η κόρη του αρκετά χρόνια αργότερα, όταν «τυχαία» θα έβρισκε το γράμμα του πατέρα της, το σταλμένο σ’ εκείνην.

Είχε σκιρτήσει η καρδιά της όταν το είδε. Κάθισε στην θέση του γραφείου και με τρεμάμενα χέρια το άνοιξε.

Η σελίδα διατηρούσε τα βαθουλωμένα σημεία του. Αλλά πάνω ακριβώς σ’ αυτά υπήρχαν ανάγλυφα δύο μεγάλες λέξεις:

Σ Ε   Α Γ Α Π Ω!

Αναλύθηκε σε δάκρυα… Για την αγάπη των γονιών της... Για την αγάπη του πατέρα της... Για ένα... λευκό κατά τα άλλα γράμμα!

 -Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη  ''λευκό γράμμα'' (Λευκό Γράμμα)  [Δεκέμβριος 2016]

https://www.youtube.com/watch?v=A45pu7il0x8&t=42s

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ´ ΛΟΥΚΑ (ΖΑΚΧΑΙΟΥ) (᾽Ανακομιδή λειψάνων ἁγίου ᾽Ιωάννου Χρυσοστόμου)

 

 

῾Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπε ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος...᾽ (῾Εβρ. ζ´ 26 )

α. ῾Η ᾽Εκκλησία μας ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν μεγάλων αὐτῆς Πατέρων καί Διδασκάλων ἁγίων ἀρχιερέων ἔχει ἐπιλέξει ἐκεῖνο τό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός ῾Εβραίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τό ὁποῖο κάνει λόγο γιά τήν ἀρχιερωσύνη τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, προκειμένου δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου νά φανερώσει ὅτι οἱ ἅγιοι αὐτοί Πατέρες ἔζησαν τήν ἐπί γῆς ζωή τους κατά τόν τρόπο τοῦ Κυρίου. ῞Οπως δηλαδή ὁ Κύριος ὑπῆρξε ὁ κατεξοχήν ἀρχιερεύς ἐπειδή θυσιάστηκε ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς, κατά τόν ἴδιο τρόπο καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μετέχοντας στήν ἀρχιερωσύνη αὐτή τοῦ Κυρίου ἔζησαν τή ζωή τους ἀντιστοίχως: μέ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ τους ὑπέρ τοῦ ποιμνίου τους καί ὑπέρ τῆς ᾽Εκκλησίας, μέ ὁσιότητα καί ἀκακία. Αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ τή σημερινή ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ μεγάλου Πατρός καί Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου ἁγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

β. 1. Καί θά πρέπει νά θυμίσουμε καταρχάς ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτέλεσε τό ἀπολυτρωτικό Του ἔργο καί μέ τό κήρυγμα καί τά θαύματά Του φανερώνοντας τό προφητικό λεγόμενο ἀξίωμά Του, καί μέ τήν παντοδυναμία Του ὡς Θεός μέ τήν ᾽Ανάσταση, τήν ᾽Ανάληψη, τήν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καθέδρα Του, τήν ἀποστολή τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἵδρυση τῆς ᾽Εκκλησίας Του φανερώνοντας τό βασιλικό ἀξίωμά Του, καί προπαντός μέ τήν ὅλη ἐν Πάθει ζωή Του ἀποκορύφωμα τῆς ὁποίας ἦταν ὁ Σταυρός φανερώνοντας τό ἀρχιερατικό ἀξίωμά Του. ῾Η ἀρχιερωσύνη ἰδίως τοῦ Κυρίου ἦταν αὐτή πού ἐπέφερε τό ἀποφασιστικό πλῆγμα κατά τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, συνεπῶς καί τοῦ ἀποτελέσματός της τοῦ θανάτου, ἀφοῦ ὁ Κύριος ἐπάνω στόν Σταυρό βεβαιώνει τόν θυσιαστικό χαρακτήρα τῆς ἱερωσύνης, ῾αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου᾽ καί καταργώντας ῾τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστιν τόν διάβολον᾽. Γι᾽ αὐτό καί ῾ἔδει παθεῖν  τόν Χριστόν᾽, κατά τόν προφητικό καί εὐαγγελικό λόγο.

2. Σ᾽ αὐτήν τήν ἀληθινή ἀρχιερωσύνη τοῦ Κυρίου, τύπος τῆς ὁποίας ἦταν ἡ ἱερωσύνη στήν Παλαιά Διαθήκη, μετέχουν ὅλοι οἱ ἐν Χριστῷ βαπτισμένοι στήν ᾽Εκκλησία – πρόκειται γιά τήν πνευματική λεγόμενη ἱερωσύνη, τό ῾βασίλειον ἱεράτευμα᾽ κατά τόν ἀπόστολο - ἰδίως δέ οἱ ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς κατά ῾προσθήκην Πνεύματος᾽ (ἱ. Χρυσόστομος)  μέ τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης - ἡ λεγόμενη εἰδική ἤ χειροτονημένη ἱερωσύνη. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί, λαϊκοί καί κυρίως κληρικοί, ἔχουν δεχθεῖ τή χάρη τῆς θυσίας ὡς μέλη Χριστοῦ. Κι ὅταν λέμε χάρη θυσίας ἐννοοῦμε τή χάρη τῆς ἐν ἀγάπῃ διακονίας πρός χάρη τῶν ἀδελφῶν καί ὅλου τοῦ κόσμου πού φθάνει μέχρι τοῦ βαθμοῦ τῆς πλήρους παραθεώρησης τῶν προσωπικῶν συμφερόντων ὑπέρ τῶν συνανθρώπων τους. ῾Αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς. Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ᾽ (ὁ Κύριος).

῎Αν τήν ἱερωσύνη δέν τήν κατανοήσει κανείς κατ᾽ αὐτό τό πρότυπο τοῦ Κυρίου καί τῶν ἀποστόλων Του -  τό ξαναλέμε: ὡς θυσιαστική ἐν ἀγάπῃ διακονία τοῦ συνανθρώπου – τότε δυστυχῶς διαστρέφεται καί ἐκφυλίζεται σέ κοσμικοῦ τύπου ἐξάσκησή της, ἡ ὁποία ἐλέγχθηκε καί καταδικάστηκε  ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο: ῾Οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν καί κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ἡμῖν, ἀλλ᾽ ὅστις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔστω πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος᾽. ῾Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι᾽. ῾᾽Εγώ εἰμι ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν᾽. ῞Ολοι λοιπόν οἱ πιστοί, κατεξοχήν εἴπαμε οἱ κληρικοί, ἔχουμε τή δυναμική τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ὅταν ἐπιβεβαιώνεται  διά τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς μᾶς κάνει ἀληθινά μετόχους τῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, μᾶς κάνει δηλαδή ὄντως ἱερεῖς. Αὐτή εἶναι καί ἡ πραγματική ἔννοια πού δίνει καί ὁ Κύριος γιά τόν ποιμένα. ᾽Αληθινός ποιμένας εἶναι αὐτός πού θυσιάζεται γιά τό ποίμνιό του καί πού βρίσκεται σέ ἑτοιμότητα πάντοτε νά σκύβει ἐν ἀγάπῃ πρός τά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων γινόμενος ῾τοῖς πᾶσι τά πάντα᾽. ῾᾽Εγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός. ῾Ο ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων᾽.

3. Τέτοιος ἱερέας καί ἀρχιερέας καί τέτοιος ποιμένας κατά τό πρότυπο τοῦ Κυρίου ὑπῆρξε καί ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος. ῞Ολη του ἡ ζωή ἦταν μία ἀδιάκοπη δοξολογία τοῦ Κυρίου καί μία ἀέναη διακονία τῶν συνανθρώπων του. Καί πρό τῆς χειροτονίας του σέ κληρικό, κατεξοχήν ὅμως μετά ἀπό αὐτήν, ἰδίως ἀφότου ἀνῆλθε στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ προσωπική του ζωή ἦταν ἡ ζωή τῶν ἄλλων. ῎Εχοντας καθαρίσει διά τῆς ἀσκητικῆς του διαγωγῆς ὅσο ἦταν δυνατόν στόν ἄνθρωπο τήν καρδιά του ἀπό τά ψεκτά πάθη – τή φιληδονία, τή φιλαργυρία, τη φιλοδοξία – δέχτηκε τίς φωτιστικές ἀκτίνες τοῦ Πνεύματος καί βίωσε τήν ἀληθινή ἀγάπη. Συνεπῶς ἡ ἀναφορά του διαρκῶς ἦταν ὁ Θεός καί ὁ συνάνθρωπος. Καί μάλιστα εἶχε κατανοήσει στόν ἀπόλυτο βαθμό ὅτι τόν Θεό Τόν συναντᾶ κανείς στό πρόσωπο καί τοῦ πιό ἐλάχιστου ἀδελφοῦ. Τό ῾ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε᾽ τοῦ Κυρίου τό εἶχε ὡς τό στημόνι τῆς ἁγιασμένης βιοτῆς του.

 Οἱ βιογράφοι του ἐπισημαίνουν τήν παραπάνω ἀλήθεια λέγοντας ὅτι ὁ καθένας τόν τραβοῦσε πρός τή μεριά του γιά τή λύση τοῦ προβλήματός του: ὁ πτωχός γιά τήν τροφή του, ὁ κυνηγημένος γιά τήν κάλυψή του, ὁ ἀδικημένος γιά τήν ὑπεράσπισή του, ὁ ἄστεγος γιά τό κατάλυμά του. Θά ἔλεγε κανείς χωρίς ὑπερβολή πώς ὅ,τι βλέπουμε στή Θεία Εὐχαριστία: τόν ἴδιο τόν Κύριο νά κομματιάζεται καί νά προσφέρεται σέ ὅλους, τό ἴδιο βλέπουμε καί στή ζωή τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου. Μέ τά ἴδια τά λόγια τοῦ ἁγίου: ῾Παῦλος πανταχοῦ παραινεῖ: μή τό ἑαυτοῦ ζητεῖν, ἀλλά τό τοῦ πλησίον ἕκαστον᾽(῾Ο Παῦλος παντοῦ συμβουλεύει: νά μή ζητάει ὁ καθένας τό δικό του, ἀλλά τό τοῦ πλησίον του). ῾Καί γάρ ἀρχή καί τέλος ἀρετῆς ἁπάσης ἡ ἀγάπη᾽ (Γιατί ἀρχή καί τέλος κάθε ἀρετῆς εἶναι ἡ ἀγάπη).

4. Κι εἶναι εὐνόητο γιά τόν λόγο αὐτό καί τό γιατί συγκρούστηκε μέ ὅλες τίς ἐξουσίες τῆς ἐποχῆς, ἐκκλησιαστικές καί πολιτικές: διότι κριτήριό του ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἀνθρώπινα συμφέροντα. Κι εἶναι γνωστό ὅτι ὅποιος ἀκολουθεῖ μέ συνέπεια ῾τό εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ᾽ θά ὑποστεῖ διωγμούς. ῾Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διωχθήσονται᾽. ῾Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν᾽. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ὑπῆρξε καί μέγας μάρτυρας, ἀφοῦ τελικῶς ἄφησε τήν τελευταία πνοή σέ μακρινά μέρη ἐξορίας λόγω τῆς πιστότητάς του στή φωτισμένη ἀπό τόν λόγο τοῦ Κυρίου συνείδησή του.

γ. ῾Η ὁσιότητα καί ἡ ἀκακία τοῦ Κυρίου ὡς ἀρχιερέως εἶναι δεδομένο ὅτι ἔγινε ὁσιότητα καί ἀκακία ὅλων τῶν ἁγίων Του, ὅπως τοῦ σήμερα ἑορταζομένου ἁγίου Χρυσοστόμου, καί ἀποτελεῖ ὅριο πρός τό ὁποῖο καλούμαστε νά πορευτοῦμε ὅλοι οἱ ἐν Χριστῷ βαπτισμένοι. Κληρικοί καί λαϊκοί δηλαδή χρειάζεται νά ἐνεργοποιοῦμε καθημερινά στή ζωή μας τήν ἱερωσύνη πού λάβαμε ὡς μέλη Χριστοῦ, πού σημαίνει, καθώς εἴπαμε, νά ζοῦμε ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ. ᾽Αγάπη καί ἀλήθεια ὅμως ἔχουν ὡς ῾δομικό᾽ στοιχεῖο τους τή θυσία, τό προσωπικό κόστος. Πόσο εὔκολο ἄραγε εἶναι νά ῾ξεβολευτοῦμε᾽ ἀπό ἕναν ἴσως ἰδεολογοποιημένο χριστιανισμό μας; 

Λ Ε Υ Κ Ο ΓΡΑΜΜΑ... (9)

ΘΑΛΑΣΣΑ ΒΡΟΧΩΝ…

Του ήλθε να κλάψει. Τα σύννεφα που μάζεψαν στην καρδιά του οι τελευταίες σκέψεις έφεραν… βροχή! Ήξερε ότι δεν σκέπτεται λογικά, αλλά δεν κατάφερε να ορθοποδήσει εντελώς.

Ήταν μόνος στο παιδικό δωμάτιο, ενώ η γυναίκα του ετοίμαζε το φαγητό. Απίθωσε την πριγκιποπούλα του στο κρεβατάκι της, έχοντας στην καρδιά του μία… θάλασσα.

Πώς του ήλθε η σκέψη για τη «θάλασσα των βροχών» στο φεγγάρι. «Καμία σχέση», μονολόγησε, και τότε χαμογέλασε. Η θάλασσα εκείνη είναι το τεράστιο άνοιγμα που σχηματίστηκε στη σελήνη από πρόσκρουση μεγάλου μετεωρίτη, και μάλλον η πιο σκοτεινή πλευρά της. Δεν καλοθυμόταν. Εδώ έχουμε θάλασσα από βροχή των δακρύων.

«Για σύνελθε», μάλωσε τον εαυτό του. «Όλα στην… ώρα τους!»

Είχε απορήσει κυριολεκτικά με τον εαυτό του. Η σκέψη του αποχωρισμού, όσο παράλογο κι αν φαινόταν τώρα, του έφερνε μία καταχνιά και μία σκοτεινιά. «Εδώ ταιριάζουμε με τη θάλασσα της σελήνης», είπε.

Θέλησε να τραγουδήσει και να αλλάξει διάθεση. Μα μέσα του το ήξερε: δεν θα αργούσε και πολύ να έλθει  η ώρα του αποχωρισμού. Η «θάλασσα των βροχών» θα γινόταν μάλλον και γι’ αυτόν πραγματικότητα. Γιατί ο καιρός κυλάει γρήγορα… Γιατί «ο χρόνος χτυπάει πισώπλατα», που λέει ο στίχος ενός γνωστού τραγουδιού…

Ένιωσε την ανάγκη να αποτυπώσει την καρδιά του στο λευκό ακόμη γράμμα…

 -Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη  ''λευκό γράμμα'' (Θάλασσα Βροχών)  [Δεκέμβριος 2016]

 https://www.youtube.com/watch?v=smg2frsWS6M

ΔΡΑΣΚΕΛΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ... (43)

 Όχι, αυτό δεν είναι δρασκελιά μέσα στο φως, αλλά μέσα στο σκοτάδι! Γιατί η σημερινή ημέρα είναι ημέρα που επικρατεί το σκοτάδι του ψεύδους και της πλάνης και της σύγχυσης. Μιλάμε για τη συμφωνία των Πρεσπών που σήμερα αναμένεται να ψηφισθεί από την περίεργη πλειοψηφία των βουλευτών της Ελληνικής Βουλής. Κι η αντίδρασή μας κι η ένστασή μας δεν είναι ίσως για τη σύνθετη ονομασία – ασφαλώς και γι’ αυτήν, όταν μάλιστα όλοι οι ηγέτες της Ελλάδος, (αλλά και η ίδια η Εκκλησία της Ελλάδος εν συνόδω πέρυσι), αφότου τέθηκε το θέμα, ήταν αρνητικοί έστω και με την υποψία της αναφοράς στο όνομα της Μακεδονίας για τη χώρα των Σκοπίων. Πρωτίστως αντιδρούμε και ενιστάμεθα αφενός για τα ψεύδη που συνυπάρχουν με το όνομα: Μακεδονικό ανύπαρκτο «έθνος» και μακεδονική ανύπαρκτη «γλώσσα», αφετέρου για την όλη διαδικασία που ακολουθήθηκε για τη συμφωνία,  η οποία έγινε «ἐν κρυπτῷ και παραβύστῳ», όπως λέμε. Παλαιότερα, συναντιόντουσαν ο πρωθυπουργός με τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συζητούσαν, γιατί επρόκειτο για σημαντικότατο εθνικό θέμα, τώρα τίποτε. Ούτε Δημοψήφισμα ούτε διακομματική συζήτηση για ενιαία εθνική γραμμή. Οπότε, φαίνεται ότι είναι «τελειωμένα» τα πράγματα. Όμως…, υπάρχει ένα όμως! Και γι’ αυτό γράφουμε το σημείωμα αυτό, αφού το μόνο που δεν θέλουμε να κάνουμε, (και για το οποίο μας πιάνει κυριολεκτικά «αλλεργία»), είναι να είμαστε... πολιτικοί αναλυτές! Τυχαίνει όμως να είμαστε Χριστιανοί και Έλληνες. Και ως Χριστιανοί πρέπει να θυμηθούμε τον παράγοντα που… συνήθως λησμονούμε! Τον παράγοντα Θεό! Ό,τι είχε υπενθυμίσει και ο όσιος Παΐσιος ο αγιορείτης σε θορυβημένους και πανικόβλητους προσκυνητές, οι οποίοι τον ρωτούσαν για τα εθνικά θέματα. Και τι τους είχε πει ο άγιος του Θεού; «Γιατί ξεχνάτε τον Θεό και την Πρόνοιά Του; Δεν υπάρχει Θεός; Δεν είναι Αυτός από τον Οποίο εξαρτάται η ζωή μας και τίποτε δεν γίνεται χωρίς Εκείνου τη βούληση;» Λοιπόν, είναι ο Χριστός μας που αποτελεί την υπόθεση του σύμπαντος κόσμου, Αυτός που είναι ο «δι’ Οὗ τά πάντα ἐγένετο» και «τά πάντα ἐν Αὐτῷ συνέστηκε» και «ὁ διδούς πᾶσι ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα». Που θα πει: αν οι χριστιανοί, οι εν επιγνώσει χριστιανοί, αναφερόμαστε στον Χριστό εν αγάπη, τότε και η συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και οτιδήποτε άλλο που φαίνεται ότι είναι ενάντιο στα εθνικά μας συμφέροντα, θα λειτουργήσει - με τρόπο που ξέρει Εκείνος - υπέρ ημών και υπέρ του ευσεβούς Γένους μας. Με την προϋπόθεση βεβαίως ότι αγαπάμε τον Θεό και είμαστε ευσεβείς. Διότι, όπως σημειώνει ο απόστολος, «τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν». Είμαστε όμως ευσεβείς; Αγαπάμε τον Θεό;

Λ Ε Υ Κ Ο ΓΡΑΜΜΑ (8)

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ 

Κρατούσε και πάλι αγκαλιά την κόρη του. Κι ήταν σαν να κρατάει τον κόσμο όλο. Χάρηκε γιατί του ήλθαν δύο σκέψεις έχοντας σαν θρόνο τα χέρια του, για να αναπαύεται ο θησαυρός του.

Η μία ήταν ότι γινόταν… ένα είδος φιλόσοφου: η μικρούλα του τον έκανε να φιλοσοφεί τη ζωή και να του ανοίγει κρυμμένες διαστάσεις του ψυχισμού του. Η δεύτερη τον χαροποίησε περισσότερο. Γιατί διαπίστωσε ότι ο ερχομός του παιδιού του τον έσπρωχνε με μεγαλύτερη ένταση και αγάπη προς τη γυναίκα του. «Πόσο δυστυχισμένοι πρέπει να είναι αυτοί που ενώνονται στον γάμο τους, γίνονται ένα, φέρνουν τέτοια πλάσματα σαν κι αυτό… - έσφιξε περισσότερο το πλασματάκι του και… λίγο τρόμαξε! – και μετά… χωρίζουν!  Πρέπει να νιώθουν σαν εκείνον που συντρίβεται μετά από μία πρόσκρουση και γίνεται δύο… κομμάτια»!

Και μόνο η σκέψη αυτή τον μελαγχόλησε. Προσπάθησε να την αποδιώξει. Μα ήταν μία πραγματικότητα της ζωής! Ο χωρισμός!

Συνειρμικά, του ήλθε η λέξη «αποχωρισμός». Ο χωρισμός ως θεληματική πράξη που πληγώνει και τραυματίζει. Ίσως διαπαντός τον άνθρωπο. Ο αποχωρισμός ως σύμπτωμα της ίδιας της κίνησης και της πορείας της ζωής: οι γονείς που αποχωρίζονται τα μικρά τους όταν πηγαίνουν πρώτη φορά στο σχολείο· ο αποχωρισμός όταν έρχεται η ώρα για τη στρατιωτική θητεία· ο αποχωρισμός για σπουδές σε επαρχία ή από επαρχία στις μεγάλες πόλεις, κι ακόμη χειρότερα: για σπουδές στο εξωτερικό.

Το τελευταίο που πήγε να σκεφτεί προσπάθησε να το… αποδιώξει, σαν ενοχλητική μύγα! Δεν τα κατάφερε: ο αποχωρισμός όταν κι η κόρη του θα έλθει η ώρα που θα βρει το ταίρι της για να φτιάξει το δικό της σπιτικό! Ο αποχωρισμός αυτός του καρφώθηκε σαν αγκάθι στον νου και στην καρδιά! Ένιωθε πληγωμένος. Αισθάνθηκε την ανάγκη να σκύψει και να φιλήσει το γλυκό προσωπάκι. Έσκυψε περισσότερο και ρούφηξε τη μυρωδιά από τα ρουχαλάκια της μικρούλας του που θα… παντρευόταν!

 -Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη  ''λευκό γράμμα'' (αποχωρισμός)  [Δεκέμβριος 2016]

 https://www.youtube.com/watch?v=ossjwPEODDs

ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΚΑΜΙΑ…

Ο Γέροντας την κοίταξε πονετικά πολύ

κι έσκυψε το κεφάλι· απόκριση δεν έδωσε καμία.

«Γέροντα, πες μου, το παιδί… τι θ’ απογίνει;

θα σωθεί; Είναι πεσμένο από καιρό στην ηρωίνη».

Με τσακισμένη την ψυχή ρώτησε η γυναίκα

κι άπλωσε χέρια μ’ ίδρωτα στου Γέροντα τα πόδια.

Ο Γέροντας δεν κούνησε ούτε και αποκρίθη πάλι.

Μόνο δυο δάκρυα καυτερά βγήκαν απ’ την καρδιά του

που βάψανε με κόκκινο τα χέρια της γυναίκας.

Πώς να της πει πως αύριο ο γιος θα την κτυπήσει

και μαύρες θα 'ν’ οι μελανιές στην έρμη την ψυχή της!

 

Λ Ε Υ Κ Ο ΓΡΑΜΜΑ... (7)

ΦΑΝΤΑΣΙΑ – TANGO DE GRECIA

Καταλάβαινε ότι ξεπερνάει τα όρια. Ότι βγαίνει από την πραγματικότητα της ζωής. Η φαντασία του οργίαζε.

 «Μα, τι είναι πραγματικότητα της ζωής;» αναρωτήθηκε. «Μπορεί κανείς αυτό που λένε «ζωή» να το φυλακίσει μέσα στα στεγανά όρια των πέντε αισθήσεων; Γιατί όλοι οι αληθινοί και σπουδαίοι στοχαστές την χαρακτηρίζουν μυστήριο; Διότι προφανώς έχει τέτοιο βάθος, που οι αισθήσεις μόνες αδυνατούν να προσδιορίσουν. Θυμήθηκε αυτό που κάπου είχε διαβάσει: ποιος μπορεί να ορίσει τι είναι ένα μυρμήγκι; Μπορεί ίσως να το περιγράψει, να δει την κίνησή του, αλλά πέραν τούτου… ουδέν - το βάθος του νοήματός του πάντοτε θα του  διαφεύγει!

Άρα, η φαντασία είναι βασικό κομμάτι της ζωής.  Ή, καλύτερα: όχι βασικό, αλλά το κύριο και σπουδαιότερο κομμάτι της ζωής. Να μη νιώθει ενοχές λοιπόν που βλέπει και «οραματίζεται» τον χορό της φύσης μέσα από την ύπαρξη της κόρης του.

Βρισκόταν σε κατάσταση ψυχικής ευφορίας. «Κοίταξε», μονολόγησε, «πώς αυτό το πλασματάκι μου δίνει τέτοια ενέργεια. Πώς με παρακινεί να βλέπω πέρα από τα… φαινόμενα».

Και τότε αισθάνθηκε πως υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι μέσα του, αλλά τα αγνοεί. Ένα ραβδάκι χρειάζεται μόνον, ένα «μαγικό ραβδάκι» ίσως, για να έρθουν στην επιφάνεια όλα τα κρυμμένα του και να γίνει πιο πλατύς στην ψυχή από ό,τι ήταν πριν.

Για κείνον, το ραβδάκι ήταν η θέρμη της αγάπης του για την κορούλα του. Ή μήπως δεν ήταν μόνον για κείνον;  Στοχάστηκε: μήπως όταν αγαπάμε, βαθιά και αληθινά -  όπως αυτό που νιώθω με το παιδάκι μου, ή όπως νιώθει ίσως ο ερωτευμένος που χορεύει με πάθος ένα τανγκό με την αγαπημένη του - πατάμε σε σκαλί που μας πηγαίνει  ψηλότερα; Που μας ανοίγει τα μάτια για να δούμε λίγο από το μεγαλείο αυτού που είμαστε ως άνθρωποι; Οπότε, αυτό που θέλω να γράψω στη λευκή ακόμη σελίδα, μήπως είναι μικρότερο από την πραγματικότητα;

Η φαντασία του τον έκανε να δει τον εαυτό του να χορεύει ένα… τανγκό. «TΆNGO DE GRECIA», σκέφτηκε κι έσπευσε να μοιραστεί τη σκέψη του με την αγαπημένη του.

 -Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη  ''λευκό γράμμα'' (Tango de Grecia)  [Δεκέμβριος 2016]

 

ΣΥΓΓΝΩΜΗ…

Μην κρύβεσαι από μένα, αδελφέ μου,

μη με φοβάσαι και μην προσπαθείς

να μ’ αποφύγεις ή και να με χτυπήσεις.

Δικό μου είναι το φταίξιμο

και σου ζητώ γονατιστός συγγνώμη.

Δεν σου 'δειξα, ως όφειλα,

ότι είμαι ο εαυτός σου

και θα 'πρεπε κοιτώντας με

να βλέπεις το σπιτικό σου.

 

Λ Ε Υ Κ Ο ΓΡΑΜΜΑ... (6)

ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

«Ηλιαχτίδα, ηλιαχτίδα και η δική μου κόρη»!  Το επαναλάμβανε γιατί έβλεπε την ομοιότητα και την αναλογία: ναι στη ζωή η μία, ναι στη ζωή και η άλλη. Χωρίς την ηλιαχτίδα αδύνατο να κτιστεί ζωή: βγάλε τον ήλιο και μαύρο σκοτάδι η ζωή σου. Μάλλον μόνο σκοτάδι χωρίς καν οποιαδήποτε οσμή ζωής. Κυριαρχία θανάτου!  Χωρίς τη δική του πια ηλιαχτίδα, την κόρη του – το ‘λεγε και «γέμιζε» το στόμα του! – άδεια και η δική του πια ζωή. «Πώς ένα πλασματάκι τόσο δα σού δίνει τέτοιο νόημα;» αναρωτήθηκε. Και αναρρίγησε.

Ο νους του πέταξε και πάλι. Είδε τις δύο ηλιαχτίδες να τρέχουν, να παίζουν, να συναγωνίζονται ποια θα παραβγεί την άλλη! Σαν να γέμισε το μυαλό του κοριτσίστικες φωνές. Και μαζί, τον πλημμύρισαν χρώματα κι αρώματα. Η κάθε μία πετούσε από δέντρο σε δέντρο, από κλαδί σε κλαδί. Κρύβονταν, εμφανίζονταν, γίνονταν ένα με όλων των ειδών τα λουλούδια, με τις αποχρώσεις τους, με τις ευωδιές τους…

Δεν μπόρεσε να τις παρακολουθήσει στο τρελό κυνηγητό τους. Έπρεπε να γίνει κι αυτός… ηλιαχτίδα. Αδύνατο! Προστέθηκαν κι άλλες στο πανηγύρι τους: η δική του ηλιαχτίδα - η πρώτη και μοναδική - και μαζί και οι άλλες, οι πιο «κοινές» κι επίγειες!

Στροβιλίζονταν, έκαναν φιγούρες που σχημάτιζαν εξαίρετα  σχέδια, και τελικά παρέσυραν μαζί τους κι όλη τη φύση. Χόρευαν μαζί τους τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, ο αέρας, κάθε ζωντανό πλάσμα της φύσης. Σαν να ζαλίστηκε με τον τρελό ρυθμό - η ηλιαχτίδα του, η δική του ηλιαχτίδα, πρωθιέρεια στον μαγικό χορό της φύσης!

Κάθισε εξουθενωμένος. Ούτε να πιάσει το λευκό γράμμα από τη ζαλάδα του.

  -Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη  ''λευκό γράμμα'' (Χορός της φύσης)  [Δεκέμβριος 2016]

https://www.youtube.com/watch?v=R7Mekb84Mg0

 

ΔΡΑΣΚΕΛΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ... (42)

 Στις περισσότερες συζητήσεις που κάνουμε οι άνθρωποι σπάνια το ζητούμενο είναι η ίδια η αλήθεια. Εκείνο που διαπιστώνει κανείς στους διαλεγόμενους είναι η διάθεσή τους να επιβεβαιώσουν ή και να επιβάλουν την άποψή τους, με ταυτόχρονη υποβάθμιση κάθε άλλης από τη δική τους άποψης και θεώρησης. Τι κρύβει αυτό; Ασφαλώς μία απύθμενη αλαζονεία και υπερηφάνεια, η οποία ντύνει μ’ ένα υποτιθέμενο καλό ένδυμα τον μοναδικό κυρίαρχο της «συζήτησης», το εγώ του ανθρώπου. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε συζήτηση, αλλά, όπως πολλάκις έχει τονισθεί, παράλληλους μονολόγους. Το βλέπουμε καθημερινά, ιδίως στα τηλεοπτικά πάνελ, όπου οι εκπρόσωποι κομμάτων «διαλέγονται», με μοναδική απόβλεψη να προβάλουν τις δικές τους – των κομμάτων τους – θέσεις, και ει δυνατόν να καταβαραθρώσουν τους αντιπάλους τους. Αλλά συζήτηση μεταξύ αντιπάλων και ορκισμένων εχθρών δεν υπάρχει. Οπότε η παρακολούθηση τέτοιων «συζητήσεων» είναι χαμένος χρόνος, ενώ το μόνο κέρδος του ακροατή και θεατή είναι να βλέπει πώς λειτουργεί ο εγωισμός του ανθρώπου, προκειμένου να αποφεύγει ο ίδιος έναν τέτοιον δαιμονισμό.

Λ Ε Υ Κ Ο ΓΡΑΜΜΑ... (5)

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ!

Σχεδόν ξενύχτησε! Αρνήθηκε να του… κλέψει ο ύπνος αυτό που ήταν η υπέρτατη ευτυχία του! Ζούσε την ευτυχία! Ήταν ευτυχισμένος.

Κατανοούσε εκείνους τους συνανθρώπους του που την ευτυχία την επιζητούν στα χρήματα, στην καριέρα, στα ξενύχτια! Είχε παγιδευτεί κάποτε κι αυτός με τέτοιους λογισμούς, και ήξερε. Μα, τώρα που βίωνε τη μαγεία της ανθρώπινης ύπαρξης, τόσο άμεσα, τόσο ζωντανά, τόσο δικιά του, όλα τα έβλεπε σχεδόν… μηδαμινά!

Όταν κάποια στιγμή έκλαψε το μικρούλι, η μάνα του – η αγαπημένη του γυναίκα: πόσο μέσα ήταν στον πιο αληθινό ρόλο της! – μέχρι να ετοιμαστεί για τον θηλασμό, του το έδωσε να το κρατήσει. Κι αυτήν τη φορά, όπως και τις λίγες των προηγουμένων ημερών, η καρδιά του κόντευε να σπάσει. Λίγο αδέξια, είναι αλήθεια, στην αρχή, πολύ καλύτερα στη συνέχεια, ένιωθε ότι πράγματι κρατάει έναν ατίμητο θησαυρό. «Είσαι τέλεια, μικρή μου πριγκίπισσα!» της είπε με λαχτάρα. «Ποιος να συγκριθεί μαζί σου;» Του ήρθε να τη… χορέψει! Συγκρατήθηκε.

Ξημέρωσε. Ο ήλιος πήρε ν’ ανατέλλει, μένοντας απόλυτα πιστός στην από καταβολής κόσμου αποστολή του. Άρχοντας, θέλοντας να μετάσχει κι αυτός στο μεγάλο πανηγύρι του ζευγαριού: τη γέννα του παιδιού τους, έστειλε την πιο ωραία ηλιαχτίδα του να κτυπήσει διακριτικά το τζάμι του παραθύρου τους. Κι αυτή, παιχνιδιάρικο παιδί, που άκουσε στο ξεκίνημα του ταξιδιού της το χαρμόσυνο γεγονός – το ‘δε στο χαμόγελο  του πατέρα της βασιλιά – κόντεψε να σπάσει την… καρδιά της από τη λαχτάρα να φτάσει πρώτη, να φέρει τα συχαρίκια του!

Η ηλιαχτίδα! Το «ναι» για τη συνέχεια της ζωής! Η καθημερινή ανανέωση της ελπίδας για τον άνθρωπο κι όλη τη φύση.

«Μα, μία ηλιαχτίδα δεν είναι και η δική μου κόρη;» αναρωτήθηκε, καθώς την παρέδιδε στο στήθος της μάνας.

Το λευκό γράμμα κάτι άρχισε να… υποψιάζεται!

  -Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη  ''λευκό γράμμα'' (Ηλιαχτίδα)  [Δεκέμβριος 2016]

https://www.youtube.com/watch?v=h_ecAWPdIo0

 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Ἄν ἤθελε κανείς μέ μία λέξη νά χαρακτηρίσει τούς μεγάλους αὐτούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν Ἀθανάσιο καί τόν Κύριλλο, οἱ ὁποῖοι ἔλαμψαν στήν Ἐκκλησία μέ τή θεολογία τους - ὁ πρῶτος μέ τόν ἀγώνα του νά καταδείξει τίς πλάνες τοῦ αἱρεσιάρχη Ἀρείου, ὁ δεύτερος μέ τόν ἀγώνα του νά καταδείξει τίς πλάνες τοῦ αἱρεσιάρχη Νεστορίου – θά τούς χαρακτήριζε ὡς ἀγωνιστές τῆς ἀλήθειας, κατά τή φράση τῆς Γραφῆς «ἕως θανάτου ἀγώνισαι ὑπέρ τῆς ἀληθείας»· πού θά πεῖ: ἀγωνιστές γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, γιατί Αὐτός εἶναι ἡ ἀλήθεια. Πράγματι, ὅλη ἡ ζωή τους, κυρίως δέ τοῦ Ἀθανασίου, ἦταν νά μαρτυροῦν τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ἐκκλησίας, διακυβεύοντας διαρκῶς τή ζωή τους – δεκαεπτά χρόνια ἀπό τά σαρανταέξι τῆς ἀρχιερωσύνης του ὁ Ἀθανάσιος μάλιστα τά πέρασε στήν ἐξορία, κυνηγημένος κυρίως ἀπό τόν υἱό τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου Κωνστάντιο, ὁ ὁποῖος εἶχε παρασυρθεῖ στήν αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ.

Καί τί μᾶς διδάσκει κι ἐμᾶς σήμερα; Ὅτι ὅταν τό διακύβευμα εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖ δέν χωροῦν συμβιβασμοί. Καί πρέπει νά τονίζουμε τήν πραγματικότητα αὐτή, ἰδίως σήμερα πού ἀκούγονται πολλές «λογικές καί συνετές» φωνές ὡς πρός τό θέμα τῆς Μακεδονίας. «Πρέπει νά συμβιβαστοῦμε», ἀκοῦμε, «διότι διαφορετικά οἱ Μεγάλες Δυνάμεις τῆς Ἀμερικῆς καί τῆς Εὐρώπης, θά μᾶς στριμώξουν γεωπολιτικά, θά μᾶς συντρίψουν τελικά, γιατί δέν ὑπακοῦμε στά κελεύσματά τους». Δέν θυμίζει τό σκεπτικό, κατανοητό βεβαίως καθ’ ὅλα ἀπό τή «στέρεα» λογική μας, αὐτό πού ἔλεγαν κι οἱ Ἑβραῖοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ: πρέπει νά κάνουμε πέρα τόν πλάνο αὐτόν, τόν Ἰησοῦ, γιατί θά μᾶς συντρίψουν οἱ Ρωμαῖοι; Κι ἀκόμη· δέν θυμίζει αὐτό πού ἔλεγαν ὅλοι οἱ «σκεπτόμενοι» Ἕλληνες, κυρίως οἱ μορφωμένοι, παραμονές τῆς ἐπανάστασης τοῦ ’21; «Μή ξεσηκωθοῦμε, γιατί ὅλες οἱ Μεγάλες Δυνάμεις θά συνασπιστοῦν ἐναντίον μας».

Καταλαβαίνουμε ὅτι πρόκειται περί τῆς λογικῆς τῆς διπλωματίας - ἤ ἀλλιῶς περί τῆς ἀρχῆς «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα...» - ἡ ὁποία προτάσσει πάντοτε τη λογική ἔναντι τῆς καρδιᾶς. Κι ἡ λογική βεβαίως πρέπει νά λαμβάνεται ὄντως υπόψη τίς περισσότερες φορές, ἀλλά μέ τήν παρατήρηση ὅτι τό βασικό στοιχεῖο της εἶναι ἡ δειλία, συνεπῶς σέ ὁρισμένες κρίσιμες στιγμές: γιά τήν πίστη καί τήν πατρίδα, πρέπει νά ὑπερβαίνεται καί νά ἀκολουθοῦνται τά κελεύσματα τῆς καρδιᾶς, καθοδηγούμενα τότε ἀπό τή λογική. Νά καί ἕνα σύγχρονο παράδειγμα. Πῶς ἀντέδρασαν οἱ Κύπριοι ἀδελφοί μας στό σχέδιο Ἀνάν καί δέν ὑποτάχτηκαν; Μέ τή λογική τῶν παραπάνω θά ἔπρεπε νά κλίνουν τό κεφάλι, μέ ἄγνωστες τίς συνέπειες ἕως σήμερα.

Ἀλλά καί πέραν ὅλων αὐτῶν, μέ τήν ἴδια λογική τῶν «λογικῶν»: δέν πρέπει νά σκεφτοῦμε, ἄν δέν ἀντιδράσουμε καί ὑπακούσουμε, τήν ἄλλη Μεγάλη Δύναμη, τή Ρωσία, ἡ ὁποία διαμηνύει σέ ὅλους τούς τόνους ὅτι δέν συμφωνεῖ μέ ὅ,τι διαδραματίζεται καί θά μᾶς τήν ἔχει στημένη κι αὐτή στό Συμβούλιο Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ; Μπρός γκρεμός καί πίσω ρέμα δηλαδή! Ἀλλά τό πρωτεῦον γιά μᾶς εἶναι ἡ ἀλήθεια! Ὅταν ἐπιλέγει κανείς, γιά ὁποιοδήποτε λόγο, τήν πλάνη καί τό ψέμα - ἰδίως ἐν προκειμένῳ γιά τό θέμα τῆς «Μακεδονικῆς» λεγόμενης γλώσσας καί τοῦ «Μακεδονικοῦ» λεγόμενου ἔθνους, τά ὁποῖα δεν ὑφίστανται -  ἀργά ἤ γρήγορα θά ἔρθει ἡ ὥρα νά τό πληρώσει. Γιατί τό ψέμα δέν εὐλογεῖται ποτέ ἀπό τόν Θεό!

Ἀλλά τόν Θεό… ποιός Τόν ὑπολογίζει ἀπό τούς ἰθύνοντες;  

Λ Ε Υ Κ Ο ΓΡΑΜΜΑ... (4)

ΒΑΛΣ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΛΙΑ…

Επέστρεψε σα μαγεμένος στον… θησαυρό του. «Καρδούλα μου», μουρμούρισε. Το βλέμμα του κατευθύνθηκε έπειτα στο πρόσωπο της γυναίκας του, η οποία τον πήρε είδηση και αναδεύτηκε λίγο στο κρεβάτι. Με βαθιά αγάπη διασταυρώθηκαν οι ματιές τους, κι έπειτα στράφηκαν από κοινού στο… βλαστάρι τους!

Δεν χρειάστηκε να πουν λέξη. Εκεί που οι καρδιές κτυπούν στον ίδιο ρυθμό, τα λόγια είναι συνήθως περιττά. Ιδίως αυτές τις ώρες! Της χάιδεψε σχεδόν με λατρεία το μέτωπο και τα μαλλιά. «Μια χαρά είναι το μικρό μας!» ήταν ο μοναδικός του λόγος. «Ναι», έγνεψε εκείνη.

Το μυαλό του πάλι ξέφυγε. Βλέποντας τη φιγούρα της αγαπημένης του έκανε άλμα στον χρόνο και βρέθηκε λίγο στα… παλιά. Τότε που είχαν βρεθεί νέοι και ερωτευμένοι σε μία χοροεσπερίδα.

«Χοροεσπερίδα!» είχε εκφράσει εκείνος λίγο την… απέχθειά του! «Σε ποια εποχή ζούμε;» Κάμφθηκε από τις παρακλήσεις της. Τα πέρασε θαυμάσια. Κορυφαία στιγμή η ώρα του χορού.

Η ζωντανή ορχήστρα έπαιζε κομμάτια πότε παλιά, πότε πιο μοντέρνα. Και ξεκίνησε ένα βαλς. Κι αυτός δεν ξέρει πώς τον συνεπήρε ο ρυθμός. Ο ήχος σαν χέρι απλωμένο τον σήκωσε από τη θέση του και τον πήρε στα αέρινα φτερά του. Η αίσθηση ήταν κοινή. Σηκώθηκαν και στροβιλίστηκαν στο παλιό αυτό βαλς, κι ήταν σαν να μη πατάνε στη γη. Επιβεβαίωσε γιατί θεωρείται κλασικός χορός: σου δίνει ώθηση για τον ουρανό. Απογειώνεσαι.

«Θυμάσαι το βαλς… απ’ τα παλιά;» Έκαναν ταυτόχρονα κι οι δυο  την ερώτηση. Τα χέρια τους πλέχτηκαν μεταξύ τους και γέλασαν με την καρδιά τους. Το μικρό σαν να… ενοχλήθηκε.

Το γράμμα παρέμενε κενό.  

 -Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη  ''λευκό γράμμα'' (Βαλς απ' τα παλιά)  [Δεκέμβριος 2016]

https://www.youtube.com/watch?v=2QXMrEAKWn4
 

Λ Ε Υ Κ Ο ΓΡΑΜΜΑ... (3)

L U N A !

Σηκώθηκε από τη θέση του κρατώντας τη λευκή κόλλα. Το λευκό… γράμμα. Κοίταξε από το παράθυρο. Το φεγγάρι είχε ήδη σηκωθεί και διέγραφε την προγραμματισμένη τροχιά του.

Μα το ‘νιωσε κείνη τη στιγμή σαν να ήταν μόνο γι’ αυτόν. Σαν φίλο που έμαθε τη μεγάλη χαρά του και ήλθε επίσκεψη. Και περιμένει διακριτικά την ώρα που θα του πουν να έλθει να δει το παιδί. Να δει τον καινούργιο άνθρωπο που έκανε την εμφάνισή του στον κόσμο.

 Φάνηκε να του… χαμογελά! Και τ’ ασημένιο φως του χάιδεψε το,  ευλογημένο πια, δικό του πρόσωπο. Άπλωσε τα χέρια και το ‘πιασε. Λούστηκε από τη φωτεινή παρουσία του.

Κατάλαβε πολύ βαθιά γιατί τόσοι το είχαν τραγουδήσει και εξακολουθούν ακόμη να το τραγουδούν: ήταν και είναι πάντοτε παρόν σε κάθε περίσταση της ζωής μας, στις λύπες και στις χαρές μας, κι ιδίως στις χαρές μας. Πραγματικός και αληθινός φίλος! Κάθε απόπειρα… αποδόμησης του μυστηρίου του, έπεσε και θα έπεφτε στο… κενό! Το «κενό» άλλωστε του ανήκε. Μέσα σε κενό φαίνεται ότι ζει και κινείται.

Φεγγάρι, σελήνη,  luna! «Λούνα λούνα, μας σώζεις στη φουρτούνα…» αυτοσχεδίασε. Αναγάλλιασε με τη σκέψη του πηγαιμού τους, οικογενειακά, στο λούνα παρκ. Οι τρέλες, τα γέλια, οι χαρές…

L U N A !

 -Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη  ''λευκό γράμμα'' (Luna)  [Δεκέμβριος 2016]
https://www.youtube.com/watch?v=vgtGAIqgG94