«Όποιος
αποκρούει τον έλεγχο, είτε δίκαιο είτε άδικο, αυτός αρνήθηκε τη σωτηρία του.
Ενώ εκείνος που τον δέχεται, είτε με δυσκολία είτε χωρίς δυσκολία, αυτός
γρήγορα θα επιτύχει την άφεση των πταισμάτων του» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ.
δ΄, 38)
Παρακαλείς
καθημερινά για την άφεση των αμαρτιών και των πταισμάτων σου: «Άφες ημίν τα
οφειλήματα», λες στην προσευχή των προσευχών, το «Πάτερ ημών».
Θέλεις δηλαδή να πετύχεις τη σωτηρία σου, που έχεις σωστά κατανοήσει ως ζωντανή
σχέση με τον Σωτήρα Χριστό. Και ξέρεις ότι η άφεση αυτή δίνεται στον βαθμό που
και εσύ συγχωρείς τους άλλους. «Ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».
Ο Κύριος όμως, οι Απόστολοι, όλοι οι Πατέρες μας, μάς ανοίγουν τα μάτια, γιατί
μας εξηγούν ότι για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο αγάπης ως συγχώρησης όλων των
συνανθρώπων μας χρειάζεται η ταπείνωση, η βάση όλων των αρετών. Χωρίς την
ταπείνωση, και η όποια πίστη μας και η όποια αγάπη μας είναι ψεύτικες. Είναι
καλυμμένος εγωισμός.
Ποιο
είναι το πιο άμεσο κριτήριο για να καταλάβω αν βρίσκομαι στον δρόμο της
υψοποιού αυτής αρετής, που συνιστά «το ένδυμα» της θεότητας; Η αντίδρασή μου
απέναντι στον έλεγχο, στην άσκηση κριτικής για τη ζωή μου, τα λόγια μου, την εν
γένει συμπεριφορά μου. Τι έκανε ο μέγιστος των οσίων Αντώνιος, καθώς ιστορεί το
Γεροντικό; Για να δει το πνευματικό επίπεδο ενός θεωρούμενου καλού νεαρού
μοναχού που τον επαινούσαν πολύ όλοι, τον πρόσβαλε. Κι όταν είδε ότι αντιδρούσε
άσχημα, του επεσήμανε φιλόστοργα: «Πρόσεχε, αδελφέ. Γιατί απέξω φαίνεσαι σαν
πόλη ωραία, που τα νώτα της όμως τα λυμαίνονται ληστές».
Δες
λοιπόν το πνευματικό σου επίπεδο και συ, από το πώς αντιδράς στους όποιους
ελέγχους που σου ασκούν, δίκαιους ή άδικους. Αν αντιδράς και νιώθεις
αδικημένος, είσαι ακόμη πολύ χαμηλά. Αν όμως έχεις κατανοήσει τη σημασία και
την αξία τους – μην εξετάζεις το ποιόν των επικριτών σου – και είτε με οδύνη
είτε με ευκολία τους δέχεσαι, τότε, ναι! Η σωτηρία σου έχει αρχίσει να
ενεργοποιείται στην καρδιά σου. Μακάρι μάλιστα να φτάσεις στο χαρισματικό
σημείο, να θεωρείς τους ελέγχους και ως επαίνους.
«Παιδί
μου, μην είσαι εγωιστής», είπε ένας Γέροντας στον νεαρό υποτακτικό του. «Γέροντα, δεν είμαι εγωιστής», απάντησε θιγμένος
εκείνος. «Και ποια μεγαλύτερη απόδειξη ότι πράγματι είσαι εγωιστής θα μου
έδινες», είπε ο Γέροντας, «από την άρνησή σου να δεχθείς ότι είσαι;»
