tag:blogger.com,1999:blog-15496060671984127032024-03-19T11:15:23.087+02:00 ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝπαπα Γιώργης Δορμπαράκηςπαπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comBlogger3701125tag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-78197949973423078982024-03-19T11:14:00.002+02:002024-03-19T11:14:32.140+02:00ΚΑΘΑΡΑ ΤΡΙΤΗ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3HOQ8TWPP2GEWHpp8N16Qmqllm-ogG8OmnzNEaY6IqDSBnSPjsxix-5Ui-Dh9Y9IYcNWTLUZaXkaPuROx0SHryX4_wlAR3IsdNqzbud4vSmgU_ktNuc2hVaqXke5rubfHJVmuVDJc9w9SrGxKEnnnfPWsUbpgyj0zwwOhpUMQBY35XFliiLd_S-nW99k/s553/monaxos-proseyxi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="461" data-original-width="553" height="454" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3HOQ8TWPP2GEWHpp8N16Qmqllm-ogG8OmnzNEaY6IqDSBnSPjsxix-5Ui-Dh9Y9IYcNWTLUZaXkaPuROx0SHryX4_wlAR3IsdNqzbud4vSmgU_ktNuc2hVaqXke5rubfHJVmuVDJc9w9SrGxKEnnnfPWsUbpgyj0zwwOhpUMQBY35XFliiLd_S-nW99k/w544-h454/monaxos-proseyxi.jpg" width="544" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Νῆψον, γρηγόρησον, στέναξον, δάκρυσον, διά
νηστείας, ὅλον τῆς ἁμαρτίας τόν φόρτον, ψυχή, ἀπόρριψον· τῇ θερμῇ μετανοίᾳ ἀπόφυγε
τό πῦρ, καί διά πένθους τῶν παθῶν τόν πενθήρη χιτῶνα διάρρηξον, τήν στολήν τήν
θείαν λαμβάνουσα</i>» (Ὠδή β΄, ἦχος β΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">(Μεῖνε
ξύπνια, ψυχή μου, νά ’σαι σέ ἐγρήγορση, στέναξε, δάκρυσε, ἀπόρριψε μέσω τῆς
νηστείας ὅλο τό φορτίο τῆς ἁμαρτίας. Μέ τή θερμή μετάνοια ἀπόφυγε τή φωτιά (τῆς
κόλασης), καί μέ τό πένθος (γιά τίς ἁμαρτίες σου) σκίσε τόν πένθιμο χιτώνα τῶν
παθῶν, παίρνοντας τή (φωτεινή) θεϊκή στολή).</span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">Στό ἴδιο
μῆκος κύματος μέ τόν μεγάλο κανόνα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης τό τροπάριο τῆς
δεύτερης ὠδῆς τοῦ κανόνα τῆς Τρίτης τῆς καθαρῆς ἑβδομάδος - ὠδῆς πού ἀκούγεται
λόγω τοῦ θρηνικοῦ της χαρακτήρα μόνον κατά τήν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς – καί
στόν β΄ σεμνό καί γλυκύ ἦχο ψαλλόμενο, μᾶς ὠθεῖ μέ ἄμεσο καί βιωματικό τρόπο
στήν κατάνυξη τῆς περιόδου. Τί μᾶς λέει ὁ ἅγιος ὑμνογράφος; Μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι
μετά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου ἀποκτήσαμε καί πάλι τή στολή τῆς θεότητας, ἡ ὁποία στήν
πραγματικότητα εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, καθώς μᾶς ἐνέταξε στόν Ἑαυτό Του διά τοῦ
ἁγίου βαπτίσματος. «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε».
Ντυμένοι λοιπόν τόν ἴδιο τόν Κύριο φύγαμε ἀπό τή σκοτεινιά τοῦ ἐνδύματος τῶν
παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας. Ὅμως στόν κόσμο τοῦτο εὑρισκόμενοι ἐπηρεαζόμαστε ἀπό τά
ὑπάρχοντα ἀκόμη πάθη μας, λόγω τῆς ἀμέλειάς μας ἀλλά καί λόγω τῆς στόν κόσμο τοῦτο
κατά παραχώρηση Κυρίου δράσεως τοῦ Πονηροῦ. Ὁπότε μή προσέχοντας καί μή ἔχοντας
ὡς προτεραιότητα δυστυχῶς τή δωρεά τῆς χάρης, σκίζουμε τόν χιτώνα τοῦ Κυρίου
καί ράβουμε καί πάλι τόν σκοτεινό χιτώνα τῶν παθῶν μας. Λοιπόν, μᾶς λέει ὁ ὑμνογράφος,
ἀπευθυνόμενος πρωτίστως στήν ἴδια τήν ψυχή του: Νά ξαναβροῦμε, νά λάβουμε καί
πάλι τή φωτεινή θεϊκή στολή μας – νά ἀφήσουμε τόν Κύριο νά φανερωθεῖ μέσα μας
–, νά σκίσουμε ἑπομένως τόν σκοτεινό καί πένθιμο χιτώνα τῶν παθῶν μας, πράγμα
πού ἔχει ὡς ὅρο τή νήψη καί τήν ἐγρήγορσή μας, ἡ ὁποία σηματοδοτεῖ τή θερμή
μετάνοιά μας καί ἐκφράζεται ὡς νηστεία ἀληθινή καί ὡς πένθος γιά τίς ἁμαρτίες
μας. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι πραγματικά σωτήριο: ἐλευθερωνόμαστε ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας,
φεύγουμε ἀπό τήν ὀδύνη τῆς κόλασης, γεμίζουμε ἀπό ἀληθινή χαρά. <o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-7570811242597326592024-03-18T11:46:00.004+02:002024-03-19T10:39:46.354+02:00ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqj-vkoS8-44MW73qEpeoE-tvcE2IC_UcMV_DQMMrDFMW5ak7ypRwx_KXVrY4PNuLoY4cFd4Vqu02tSDUYpfspSzS7AZ4QUOrgkWi6RtOTudHLwcPBNgRAuejr6ewXvimqlHaQAqvqwAw0lrpnbUFfvDlKHkmuZZdAeWfE5mBwCdu3tjCXzZUN_4tzZuk/s470/esper.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="470" height="470" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqj-vkoS8-44MW73qEpeoE-tvcE2IC_UcMV_DQMMrDFMW5ak7ypRwx_KXVrY4PNuLoY4cFd4Vqu02tSDUYpfspSzS7AZ4QUOrgkWi6RtOTudHLwcPBNgRAuejr6ewXvimqlHaQAqvqwAw0lrpnbUFfvDlKHkmuZZdAeWfE5mBwCdu3tjCXzZUN_4tzZuk/w553-h470/esper.webp" width="553" /></a></div>
<p align="center" class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: center; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;"><i>Κύρια σημεία ομιλίας στον Κατανυκτικό Εσπερινό της
Τυρινής (της Συγγνώμης),</i></span><i style="font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 36pt;">στον Ι. Ν. της Αγίας
Παρασκευής Ηλιουπόλεως (17-3-2024)</i></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Α. Στο κατώφλι της Μ.
Σαρακοστής, μετά το εισαγωγικό μέρος της – τις τρεις εβδομάδες προετοιμασίας:
Κυριακές Τελώνου και Φαρισαίου, Ασώτου, Απόκρεω και Τυρινής – η Εκκλησία μάς
κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Προσέξτε μην κρατήσετε καμία κακία μέσα σας˙ η
συγγνώμη ενώπιον Θεού και ανθρώπων είναι εκείνο που φωτίζει την αληθινή οδό -
Εσπερινός της Συγγνώμης δεν ονομάζεται αυτό που μόλις ζήσαμε με την παρουσία
μας στην προηγηθείσα ακολουθία; Που θα πει: ό,τι κι αν κάνουμε: νηστείες,
αγρυπνίες, χαμαικοιτίες ίσως, ελεημοσύνες ακόμη, αν δεν οδηγούν στην ανεξικακία
ή δεν προϋποθέτουν την ανεξικακία, συνεπώς την αγάπη, δεν κάνουμε τίποτε! Εδώ ο
απόστολος Παύλος θα πει στον ύμνο της αγάπης (Α΄ Κορ. 13 κεφ.): «Κι αν δώσω όλα
μου τα υπάρχοντα ελεημοσύνη, κι αν ακόμη παραδώσω το σώμα μου για να καεί χάριν
της πίστεώς μου, αν δεν έχω αγάπη δεν ωφελούμαι σε τίποτε». Και βεβαίως λέει
τον θεωρούμενο «ακραίο» αυτόν λόγο ο απόστολος, διότι ο ίδιος ο Κύριος το έθεσε
ακραία και απόλυτα: «<i>εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών εκ των
καρδιών υμών, και ο Πατήρ υμών ο Ουράνιος αφήσει υμίν τα παραπτώματα υμών. Εάν
δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα
παραπτώματα υμών</i>»! Κι ακόμη περισσότερο ο Ίδιος στην κατεξοχήν προσευχή που
μας άφησε, την πιο σπουδαία και καίρια, εξ ου και Κυριακή προσευχή ονομάζεται,
μας έμαθε να λέμε: «<i>Πάτερ ημών,… άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς
αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών</i>…». Συγχώρεσέ μας, όπως και εμείς συγχωρούμε
αυτούς που μας βλάπτουν και μας αδικούν – και δεν μνημονεύουμε το συγκλονιστικό
παράδειγμά Του πάνω στον Σταυρό, όπου «<i>αίρων την αμαρτίαν</i>» όλων των
ανθρώπων προσεύχεται στον Θεό Πατέρα να μας συγχωρήσει δικαιολογώντας μας λόγω
της άγνοιάς μας! «<i>Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι</i>». Και μόνες
οι αναφορές αυτές θα έφταναν να τελειώσουμε εδώ την όποια ομιλία μας. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Όμως, θα συνεχίσουμε, για να
εξετάσουμε με οδηγό τον άγιο της Σαρακοστής Ιωάννη της Κλίμακος, (που έχει
ξεχωριστό λόγο για τη μνησικακία στο γνωστότατο βιβλίο του «Κλίμαξ», εξ ου και
ως Κλίμακος προσδιορίζεται), διάφορες διαστάσεις του πάθους αυτού, της
μνησικακίας, που συνιστά κατά τον ίδιο «<i>δηλητήριο της ψυχής</i>». Και ως
δηλητήριο ακυρώνει γι’ αυτό οποιαδήποτε πιθανή καλή ενέργειά μας, δηλαδή
ακυρώνει κάθε ενέργεια του Θεού που θέλει να βρει τόπο μέσα στην καρδιά μας και
εκεί να επαναπαυτεί. Κατά τον άγιο λοιπόν «<i>μνησικακία είναι</i> <i>να
διατηρείς συνεχώς μέσα σου</i> <i>κάποιο μίσος, να ενθυμείσαι δηλαδή το κακό
που σου έγινε</i>» (λόγ. 8<sup>ος</sup>). «<i>Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δουλεύειν</i>» είπε ο Κύριος, δεν γίνεται
ταυτοχρόνως να είσαι με τον Θεό και με τον Σατανά. Είναι δρόμοι εντελώς
αντίθετοι – δεν μπορείς αν είσαι μνησίκακος ούτε το «<i>Πάτερ ημών</i>» να
ψελλίσεις, όπως θα πει με πόνο ο άγιος Ιωάννης: «<i>Η προσευχή που μας παρέδωσε
ο Ιησούς, (το «Πάτερ ημών»), δεν μπορούμε να την πούμε όπως αυτός, εάν
μνησικακούμε</i>» (9). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Οπότε, το να θέλω να είμαι με
τον Θεό, συνεπώς να μπω στο στάδιο των αρετών με τη Σαρακοστή, και να κρατάω
μίσος και πικρίες μέσα μου, με κάνει να μοιάζω με τον (εθνικιστή) προφήτη Ιωνά:
τον έστειλε ο Θεός στη Νινευί να κηρύξει μετάνοια λόγω του πλήθους των αμαρτιών
των κατοίκων της – «αν δεν μετανοήσετε θα πεθάνετε» -, αλλά εκείνος πήρε καράβι
να πάει ακριβώς στην αντίπερα όχθη, την περιοχή της Θαρσείς. Με μία ωραία
εικόνα του αγίου Ιωάννη: <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συμβαίνει το
ίδιο μ’ αυτόν που τρέχει στον… ύπνο του! Μόνον ονειρεύεται. «<i>Εκείνος που
διατηρεί την έχθρα και νομίζει ότι έχει μετάνοια, ομοιάζει μ’ αυτόν που του
φαίνεται στον ύπνο του ότι τρέχει</i>» (λόγ. 9, 15).</span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Β. 1. Δεν είναι από τα δύσκολα
θεολογικά θέματα. Το αντίθετο! Είναι όμως από τα δύσκολα, τα δυσκολότατα ίσως,
γιατί πρέπει κανείς όχι απλώς να τα συλλογιστεί, αλλά να τα κάνει πράξη.
Άλλωστε η χριστιανική πίστη δεν αποτελεί διαλογισμό, που είναι και της μόδας
στις ημέρες μας, αλλά συνιστά κίνηση και ενέργεια, κινητοποίηση στο έπακρο,
απαιτείται κανείς αν θέλει να είναι πιστός στον Χριστό να γίνει κυριολεκτικά
«μετανάστης», για να θυμηθούμε και τον άγιο Ανδρέα Κρήτης στον Μεγάλο κανόνα
που μας άφησε, το πρώτο τμήμα του οποίου θα το ακούσουμε στο αυριανό Μεγάλο
Απόδειπνο της Καθαράς Δευτέρας. Ο ίδιος ο Κύριος είπε στον νομοδιδάσκαλο που
τον ρώτησε για το πώς αποκτάται η αιώνια ζωή ότι χρειάζεται να γίνει κι εκείνος
σαν τον καλό Σαμαρείτη: «<i>πορεύου και συ ποίει ομοίως</i>». Πορεία και πράξη
ζωής είναι ο χριστιανισμός, ξεβόλεμα, ένταση στο απόλυτο. «<i>Ου πας ο λέγων
μοι Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την Βασιλείαν των Ουρανών, αλλ’ ο ποιών το
θέλημα του Πατρός μου του εν Ουρανοίς</i>». Κι ο απόστολος Ιάκωβος θα σημειώσει
επ’ αυτού: «Όχι οι ακροατές του λόγου του Θεού αλλά αυτοί που τον εφαρμόζουν θα
δικαιωθούν από τον Θεό» - ό,τι ακριβώς είδαμε και στην παραβολή του Τελώνου και
του Φαρισαίου στην έναρξη του Τριωδίου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Και πρέπει να μας τρομάζει η
αλήθεια αυτή – «<i>μετά φόβου και τρόμου κατεργάζεσθε την σωτηρίαν υμών</i>»
(απ. Παύλος) -, ότι δηλαδή στην πράξη παρουσιαζόμαστε ή όχι χριστιανοί, γιατί
και πάλι ο Κύριος απεκάλυψε αυτό που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι ίσως το
κατανοούμε: «<i>ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστι</i>». Δεν είμαστε με τον
Χριστό, δηλαδή δεν τηρούμε τον λόγο Του; Γινόμαστε αυτομάτως αντίχριστοι! Μη
ψάχνουμε τον αντίχριστο ή τους αντιχρίστους έξω και μακριά – θα έλθει κι αυτών
η ώρα! Να τον βλέπουμε εκεί που μας υπέδειξε ο Χριστός: σ’ εμάς τους ίδιους,
όταν δεν πορευόμαστε κατά τις εντολές Του. «Σατανά» χαρακτήρισε, ας θυμηθούμε,
και τον μαθητή Του Πέτρο, όταν θέλησε εκείνος να Τον εμποδίσει από το έργο Του!
«<i>Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά</i>!» <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Κι είναι δύσκολο να
ξεπεράσουμε τη μνησικακία όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί δεν θέλουμε! «Δεν
υπάρχει δεν μπορώ, συνήθιζε να λέει ο άγιος Παΐσιος, υπάρχει δεν θέλω. Κι
υπάρχει δεν θέλω, γιατί δεν αγαπώ!» Μπορεί ο Πονηρός να φαίνεται ότι κυριαρχεί,
μπορεί ο κόσμος όλος να κείται δέσμιος σ’ αυτόν, μπορεί και τα πάθη μας να μας
δυναστεύουν, μα αν στραφούμε προς τον Κύριο «τα αδύνατα γίνονται δυνατά»!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Χρησιμοποιήσαμε προηγουμένως
τη λέξη «μετανάστης» από τον Μ. Κανόνα του αγίου Ανδρέα Κρήτης. Ανήκει σ’ ένα
από τα πιο δυνατά τροπάρια του μεγάλου αυτού ύμνου. «<i>Τον Αβραάμ ήκουσας
πάλαι, ψυχή μου, καταλιπόντα γην πατρώαν και γενόμενον μετανάστην˙ τούτου την
προαίρεσιν μίμησαι</i>» (ωδή γ΄). Δηλαδή: Ψυχή μου, άκουσες από την Παλαιά
Διαθήκη τον Αβραάμ που εγκατέλειψε την πατρική γη του και έγινε μετανάστης.
Λοιπόν, να μιμείσαι την προαίρεση και τη διάθεσή του. Γιατί μένουμε στον Αβραάμ
που έγινε μετανάστης; Γιατί λειτουργεί ως πρότυπο και αρχέτυπο για εμάς, μας διδάσκει
ο άγιος Ανδρέας. Σηκώθηκε και έφυγε από ό,τι τον έδενε με την πατρική γη, καθώς
υπάκουσε στη φωνή του Θεού. Το ίδιο πρέπει να γίνεται και με εμάς: Να γινόμαστε
αδιάκοπα, αέναα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή μετανάστες, με την έννοια ότι
αφήνουμε, όσο οδυνηρό κι αν είναι, αυτό που μας δένει με τα πάθη μας, τις
συνήθειές μας, τον βολικό εγωισμό μας, για να βρισκόμαστε εκεί που μας
υποδεικνύει κάθε φορά ο λόγος και η εντολή του Χριστού. Κι αυτό συνιστά μία
εσωτερική μετανάστευση, μία καρδιακή ανάβαση στο όρος του Κυρίου. «<i>Αναβάσεις
εν τη καρδία αυτού διέθετο</i>» όπως διαρκώς λέμε τα θεόπνευστα λόγια του
ψαλμωδού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">2. Να επανέλθουμε λοιπόν! Η
μνησικακία, να μην μπορούμε να ξεχάσουμε κάτι κακό που μας έκαναν ή που
νομίζουμε ότι μας έκαναν – γιατί κι αυτό συμβαίνει συχνά: μία παγίδα που στήνει
ο διάβολος σε καλές και ευαίσθητες ως επί το πλείστον ψυχές, που φαίνεται ότι
υπάρχει πρόβλημα χωρίς τελικώς να υπάρχει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>– η μνησικακία λοιπόν, κατά τον άγιο της
Κλίμακος, «<i>σημαίνει κατάληξη του θυμού, φύλακας των αμαρτημάτων, μίσος της
δικαιοσύνης, απώλεια των αρετών, δηλητήριο της ψυχής, σαράκι του νου, ντροπή
της προσευχής, εκκοπή της δεήσεως, αποξένωση της αγάπης, καρφί μπηγμένο στην
ψυχή, αίσθηση δυσάρεστη που αγαπάται μέσα στη γλυκύτητα της πικρίας της,
συνεχής αμαρτία, ανύστακτη παρανομία, διαρκής κακία</i>» (9, 2).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και μας κάνει αμέσως εντύπωση η επισήμανση του
αγίου: η μνησικακία δημιουργεί «<i>αίσθηση δυσάρεστη που αγαπάται όμως μέσα στη
γλυκύτητα της πικρίας της</i>». Πρόκειται για σπουδαία ανθρωπολογική
διαπίστωση, την οποία μπορεί και κάνει ο ίδιος γιατί έχει παλέψει με τη
μνησικακία και μιλάει από την εμπειρία του – οι άγιοι δεν γεννήθηκαν άγιοι˙
«μάτωσαν» για να φθάσουν σε ψηλά επίπεδα της κατά Χριστόν ζωής! Και τι
επισημαίνει; Την τραγωδία που ζούμε οι άνθρωποι: αφενός, να μη νιώθουμε καλά
όταν αφήνουμε κακία ασυγχώρητη μέσα μας, είναι πικρία λέει, κάτι δυσάρεστο,
γιατί δεν γίνεται όταν αμαρτάνουμε να νιώθουμε καλά: «ψωνίζεις θάνατο με την
αμαρτία» κατά Παύλο. Αφετέρου όμως, την ίδια στιγμή υπάρχει και μία γλύκα στην
πικρία αυτή. Γιατί ικανοποιούμε και χαϊδεύουμε τον εγωισμό μας που ζητάει
εκδίκηση για το κακό, πραγματικό ή όχι, που μας έκαναν. (Πόση αλήθεια δεν
κρύβουν και πολλά λαϊκά τραγούδια που τονίζουν την ίδια πραγματικότητα: «είναι
γλυκό το πιοτό της αμαρτίας…»). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Όμως τελικά ζει ο μνησίκακος
την κόλαση από τη ζωή αυτή. Γιατί χωρίζεται από τον Θεό, την πηγή της Ζωής και
της Χαράς. Σαν τον άφρονα πλούσιο της παραβολής που «ευφραινόταν κάθε ημέρα
λαμπρώς». Μα ήλθε η ώρα, η ξαφνική, που του άνοιξε τα μάτια για να δει τον
γκρεμό που βρισκόταν: «Αυτήν την νύχτα οι δαίμονες απαιτούν να πάρουν την ψυχή
σου!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">3. Λέει και κάτι ακόμη
παράδοξο ο άγιος Ιωάννης στο παραπάνω κεφάλαιο (2): ενώ είναι δρόμος της
κόλασης η μνησικακία, είναι το σαράκι, είναι το δηλητήριο, όμως «<i>δεν
σκοπεύει να μιλήσει πολύ περί αυτής</i>». Γιατί; Διότι είναι τέκνο και όχι
πατέρας ή μάνα! Είναι γέννημα της οργής η μνησικακία, σημειώνει, γι’ αυτό και
στην οργή πρέπει να στρέψει κανείς και την προσοχή του. Και βεβαίως σ’ εκείνο
που καταργεί και την ίδια την οργή, την Αγάπη. Με τα ίδια τα λόγια του: «<i>Όποιος
κατέπαυσε την οργή, αυτός φόνευσε και τη μνησικακία, διότι για να γεννηθούν
τέκνα πρέπει να ζει ο πατέρας</i>» (3). Και: «<i>Όποιος απέκτησε την αγάπη, έγινε
ξένος της οργής. Εκείνος όμως που διατηρεί την έχθρα, συσσωρεύει στον εαυτό του
άσκοπα ενοχλητικά βάρη</i>» (4). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">4. Δεν θα στραφούμε ακόμη, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πιο αναλυτικά, στο αντίδοτο του δηλητηρίου.
Γιατί μας αποκαλύπτει ο άγιος, όπως είδαμε, και άλλα χαρακτηριστικά του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">- Λοιπόν, εκτός του ότι είναι
«τέκνο» η μνησικακία είναι και «<i>φύλακας των αμαρτημάτων</i>». Αντί δηλαδή να
σβήνουμε τα αμαρτήματα με τη μετάνοια, την εξομολόγηση, τη Θεία Κοινωνία, η
μνησικακία μάς τα κρατάει. Κατά κάποιο τρόπο γίνεται φράγμα στο να γευτούμε τις
δωρεές που απέρρευσαν από τον Σταυρό του Κυρίου. Ο Κύριος με τη Σταυρική θυσία
Του διέγραψε την αμαρτία ως «<i>ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου</i>», καταπάτησε
τον θάνατο, κατήργησε τον διάβολο. Κι όμως! Η μνησικακία κάνει πέρα για εμάς
όλες αυτές τις θεόσδοτες δωρεές και μας κρατάει σε προχριστιανική εποχή: ο
Χριστός είναι σαν να μην ήλθε για εμάς˙ συμπορευόμαστε με τους Εβραίους της
εποχής Του που μισούσαν τον Κύριο και τον οδήγησαν στον Σταυρό! Όταν με άλλα
λόγια μνησικακούμε βλασφημούμε στην ουσία τον Σταυρό και την Αγάπη Του. Κι αυτό
σημαίνει κατ’ επέκταση, άρνηση και του αγίου βαπτίσματός μας! Διότι με το
βάπτισμά μας μετείχαμε στον Σταυρό και την Ανάστασή Του – γινήκαμε Χριστός κι
εμείς. Στην πράξη όμως όλα τα ακυρώνουμε. Όπως είπαμε και προηγουμένως: μη
ψάχνουμε για αντιχρίστους, όταν αντίχριστοι γινόμαστε καθημερινά εμείς οι ίδιοι
με την διατηρημένη μέσα μας κακία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">- Οπότε, ναι! «Μισούμε τη
δικαιοσύνη» του Θεού, επιλέγοντας έτσι ως πορεία μας την αδικία. «Μα εγώ είμαι
ο αδικημένος, αφού με έβλαψαν» θα αντείπει ο εγωισμός μας. Για να φανερώσουμε
όμως με τον αντίλογό μας ότι δεν έχουμε πάρει καθόλου μυρωδιά το τι είναι η
χριστιανική πίστη, την οποία ίσως σπεύδουμε με ζήλο συχνά να την
υπερασπιστούμε. Δίκαιος χριστιανικά είναι ο άνθρωπος που πορεύεται σαν τον
Χριστό, με τη δύναμη του Χριστού. Άρα μονάχα αγαπά, παραθεωρώντας το
υποτιθέμενο δίκιο του για να είναι δικαιωμένος από τον Θεό. «Τα δικαιώματά μας
τα κρατάει ο Θεός» σημειώνει κάπου ο άγιος Παΐσιος. «Δικαιώματα στον κόσμο
αυτόν έχουν μόνο οι άθεοι»! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">(Κι ίσως αξίζει εδώ
παρενθετικά να κάνουμε λίγο λόγο για τον «δικαιωματισμό» όπως χαρακτηρίζεται
της εποχής μας, όπου όλα βρίσκονται σε σύγχυση και σε ταραχή. Τι σημαίνει
«δικαιωματισμός»; Να θέλω να επιβάλω το δίκιο μου με όποιον τρόπο, να επιβάλω
τη γνώμη μου, γιατί τη θεωρώ ότι αυτή και μόνον είναι η σωστή. Κι έτσι
αποκαλύπτεται όλο το «μεγαλείο» του «δικαιωματισμού»: η δαιμονική υπερηφάνεια.
«<i>Όποιος θέλει να επιβάλει τη γνώμη του</i> – θα πει και πάλι σε άλλο σημείο
ο άγιος της Κλίμακος – <i>έστω κι αν είναι ορθή, πάσχει από τη νόσο του
διαβόλου, την υπερηφάνεια</i>»). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">- Ποιο άλλο χαρακτηριστικό
έχει η μνησικακία κατά τον όσιο; Σου κλέβει τις αρετές, σημειώνει. «<i>Η
απώλεια των αρετών</i>». Δεν πρόκειται δηλαδή για μία απλή εκτροπή, για ένα
παράπτωμα. Έρχεται η μνησικακία σαν σύννεφο που όχι μόνο σκεπάζει τον ήλιο του
αγαθού και των αρετών, αλλά και τα εξαφανίζει. Η ψυχή επομένως κυριαρχείται από
το πονηρό σκοτεινό πνεύμα. Διότι κατ’ ανάγκην δεν υπάρχει Πνεύμα Θεού όπου
υπάρχει ο Διάβολος – μέση λύση και μέση κατάσταση δεν υφίσταται. Κι είναι καλό
εδώ να μνημονεύσουμε τον αρχικό λόγο του αγίου Ιωάννη: «<i>οι κακίες έχουν τη
συνήθεια να γεννούν η μία την άλλη και να συσφίγγονται μεταξύ τους</i>» (1).
Οπότε με την κυριαρχία της μνησικακίας χάνεται και η προσευχή και η όποια
αναφορά στον Θεό, ο άνθρωπος αποξενώνεται από τον Θεό, γίνεται ένας «σταυρωμένος»
αλλά με αρνητικό τρόπο, όπως το ακούσαμε: «έχει μπηγμένο μέσα του το καρφί της
κακίας»! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">- Επιμένει ο άγιος να μας
ξαφνιάζει με τον διεισδυτικό λόγο του! Υπάρχει και άλλο χαρακτηριστικό της
μνησικακίας, σημειώνει. Ποιο; Η μνησικακία κάνει τον φορέα της… «θεολόγο»! Πώς;
Γιατί; Μας εξηγεί: «<i>Η μνησικακία γίνεται και ερμηνευτής των Γραφών,
προσαρμόζοντας και εξηγώντας τα λόγια του Αγίου Πνεύματος κατά τις δικές της
διαθέσεις</i>» (9). Δεν μας αποκαλύπτει έτσι ο άγιος και πώς κινούνται οι
αιρετικοί; Βασισμένοι στον λόγο της Γραφής τον διαστρεβλώνουν, γιατί κριτήριο
γι’ αυτούς είναι τα πάθη τους και όχι τι το Πνεύμα του Θεού φανερώνει. Και
ποιος είναι ο δάσκαλος των μνησικάκων και όλων των αιρετικών; Ο ίδιος ο
διάβολος βεβαίως, ο οποίος τόλμησε να… «θεολογήσει» και στον ίδιο τον Κύριό
μας, όταν Εκείνος βρέθηκε μετά το βάπτισμά Του στον Ιορδάνη στην έρημο. Λόγια
της Γραφής χρησιμοποίησε για να τον πειράξει στους γνωστούς τρεις πειρασμούς
Του! Η θεολογία των δαιμόνων, που λένε οι άγιοι Πατέρες μας! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">5. Το τελικό αποτέλεσμα της
μνησικακίας το είπαμε: ο πνευματικός θάνατος, μία κόλαση από τη ζωή αυτή! Ο
μνησίκακος δηλαδή έρχεται στο σημείο να ζει ό,τι έζησαν και οι προπάτορές μας
μετά την πτώση τους στην αμαρτία με την παρακοή που επέδειξαν: την έξωσή τους
από τον Παράδεισο! Λένε πολλοί: παραμύθια αυτά για τον Αδάμ και την Εύα! Μα η
ίδια, η δική μας ζωή, έρχεται και επιβεβαιώνει την αλήθεια, γιατί γινόμαστε
πολύ συχνά Αδάμ και Εύα. Ο καθένας μας επαναλαμβάνει στη ζωή του τη ζωή των
προπατόρων, όταν αφήνει μέσα του την παραμικρή κακία, μη αγωνιζόμενος τον αγώνα
της ευλογημένης μετάνοιας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">6. Λοιπόν, θέλουμε να
απεμπλακούμε από την τραγική αυτήν κατάσταση; Η μοναδική λύση όπως σημειώσαμε
εξαρχής είναι η καταπολέμηση του πατέρα και της μάνας της μνησικακίας, της μανιώδους
οργής, διά της στροφής στην Αγάπη. Κι από δω πια βλέπουμε τον άγιο της Κλίμακος
να μας χειραγωγεί με τον πιο φιλάνθρωπο τρόπο. Γιατί αυτό είναι οι άγιοί μας:
οι ιατροί που μας χειρουργούν αλλά με τέτοιο στοργικό τρόπο που μας κάνουν να
κλαίμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Και κατά πρώτον: μπορείς και
να μνησικακείς, μας λέει συγκαταβατικά. Ξέρεις ότι η μνησικακία είναι ο θάνατός
σου, αλλά δες και τη… θετική πλευρά της! Ποια είναι αυτή; Να ξέρεις πού θα
στρέψεις την αρνητική φορά της ψυχής σου, να μάθεις ποιον θα μνησικακήσεις! «<i>Να
μνησικακείς πολύ εναντίον των δαιμόνων και να εχθρεύεσαι πολύ και διαρκώς τη
σάρκα σου</i>» (8). Τους δαίμονες λοιπόν και τη σάρκα. Όχι το σώμα, αλλά τη
σάρκα. Γιατί άλλο πράγμα είναι το σώμα, το από τον Θεό δημιουργημένο, ώστε μαζί
με την ψυχή ως ενιαία πραγματικότητα να ζει την παρουσία του Θεού – άλλωστε «<i>ναός
του αγίου Πνεύματος</i>» είναι κατά τον λόγο της Γραφής – κι άλλο η σάρκα που
σημαίνει την κυριαρχία της αμαρτίας πάνω της. «Αποστρέφω το πρόσωπό μου από
αυτούς, σημειώνει για παράδειγμα ο προφητικός λόγος για τον Θεό, “δια το είναι
αυτούς σάρκας”», γιατί είναι ολοκληρωτικά στραμμένοι στη σαρκολατρεία. Και
θυμίζει η αλήθεια της στροφής της βούλησης του ανθρώπου κατά των δαιμόνων και
της αμαρτίας αυτό που συνεχώς τονίζει η Πατερική παράδοση της Εκκλησίας: ο Θεός
δεν καταστρέφει ούτε ακυρώνει οποιαδήποτε δύναμη του ανθρώπου, έστω και την οργή.
Απλώς μας προσκαλεί να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της ψυχής προς την ορθή
κατεύθυνσή της, δηλαδή το θέλημα του Θεού που είναι και το μόνο που εξισορροπεί
και ορθοφρονεί τον άνθρωπο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Τι μας λέει επίσης με
ρεαλιστικό τρόπο ο άγιος; Δεν πας διαμιάς στο τέλειο. Υπάρχουν σκαλοπάτια στην
πνευματική σκάλα – από τα χαμηλά πας στα ψηλότερα. Αναγνωρίζει λοιπόν ότι
μπορεί να θέλουμε να υπερβούμε τη μνησικακία, να βγάλουμε το καρφί αυτό που μας
πονάει, να συγχωρέσουμε με την καρδιά μας, να πλησιάσουμε τον Θεό, όμως… δεν τα
καλοκαταφέρνουμε. Και τι προτείνει ο μέγας; Υποκρίσου τη συγγνώμη και τη
μετάνοια! Που θα πει ότι υπάρχει και καλή υποκρισία. Όπως ακούμε από την
Εκκλησία μας την Κυριακή του Θωμά ότι υπάρχει και καλή απιστία – «<i>ω, καλή
απιστία του Θωμά». </i>Διότι<i> «απιστία βεβαίαν πίστιν εγέννησεν</i>» – έτσι
υπάρχει και καλή υποκρισία! Με τα λόγια του: «<i>Αν δεν μπορείς, μολονότι
πάλαιψες πολύ, να διαλύσεις εντελώς το σκάνδαλο της μνησικακίας, δείξε στον
εχθρό σου, έστω με λόγια, ότι μετανόησες. Έτσι θα συμβεί να ντραπείς την
παρατεινόμενη υποκρισία σου και να τον αγαπήσεις ολοκληρωτικά, κεντώμενος και
καιόμενος σαν με πυρ από τις τύψεις της συνειδήσεως</i>» (10). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Κι αυτή η «υποκρισία», η καλή
και επαινουμένη και από τον Θεό, βλέπουμε ότι διαπερνά όλες τις σελίδες του
βιβλίου του αγίου, προκειμένου να βοηθηθεί ο αδύναμος και παραπαίων άνθρωπος.
Για παράδειγμα: για να νικήσουμε την οργή, συνεπώς και τη μνησικακία, μας λέει
ότι υπάρχουν σκαλοπάτια. Πρώτα, θα «βρίζεις» μέσα σου λόγω της ταραχής σου τον
όποιο θεωρούμενο «εχθρό» σου, αλλά χωρίς να βγαίνει καμία λέξη άσχημη από το
στόμα σου˙ έπειτα, θα είσαι ελαφρά ταραγμένος, αλλά θα ελέγχεις πια και τις
σκέψεις και τους λογισμούς σου απέναντί του˙ και τέλος, θα φτάσεις στο όριο της
αοργησίας, όπου και να σε βρίζουν εσύ θα ζεις σε μόνιμη ησυχία και γαλήνη! «<i>Αρχή
αοργησίας, σιωπή χειλέων εν σφοδρά ταραχή ψυχής, μεσότης, σιωπή λογισμών εν
ψιλή ταραχή ψυχής, τέλος δε, πεπηγμένη γαλήνη εν πνοή ανέμων ακαθάρτων</i>»! Κι
άλλο παράδειγμα ακριβώς επί του θέματός μας, της ανεξικακίας! Πρώτη βαθμίδα,
γράφει, για να φτάσει κανείς στην ανεξικακία, είναι να αποδέχεται κανείς τις
προσβολές και τις ατιμίες, έστω με οδύνη και πικρία ψυχής. Στη δεύτερη βαθμίδα
φθάνουν αυτοί που έχοντας πια περάσει από την πρώτη, δεν θλίβονται</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-style: italic;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">για τις προσβολές και τις αναποδιές που τους
συμβαίνουν, αλλά και δεν χαίρονται βεβαίως. Και η τρίτη βαθμίδα, το στάδιο των
τελείων, είναι γι’ αυτούς που όχι μόνον δεν πονούν και δεν πικραίνονται, αλλά
θεωρούν ως επαίνους τις ατιμίες. «<i>Αρχή ανεξικακίας,</i></span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-style: italic;"> </span><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">εν πικρία και οδύνη ψυχής τας ατιμίας καταδέχεσθαι. Μεσότης, αλύπως εν
ταύταις διακείσθαι. Τέλος δε, ως ευφημίας ταύτας λογίζεσθαι</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">7. Το να υποκρίνεσαι όμως την
αγάπη, ξαναλέει ο άγιος, είναι στάδιο χαμηλό όπως κι όταν χρησιμοποιείς κι άλλα
μέσα για να εξομαλύνεις την κατάσταση με εκείνον που έχεις πρόβλημα: την
προσευχή υπέρ αυτού για παράδειγμα ή ακόμη και την προσφορά σ’ αυτόν δώρων σου!
Η θεραπεία, η ολοκληρωτική και χαρισματική για τη μνησικακία, βρίσκεται στη
βίωση της αγάπης, που όριό της είναι ο σταυρός! Η αγάπη αυτή, όπως την
απεκάλυψε ο Κύριος και την κήρυξαν οι Απόστολοι, είναι το όραμα και η προοπτική
που θα σε κάνει όντως όχι μόνο να απεμπλακείς αλλά και να βρεθείς στα ύψη του
Παραδείσου. Και ποιο το σημάδι ότι πράγματι κανείς έφτασε στο ύψος αυτό ή
καλύτερα άγγιξε το… τέλειο; Αυτό που σημειώνει ο απόστολος Παύλος για τις
σχέσεις του χριστιανού με τους συνανθρώπους του: «<i>κλαίειν μετά κλαιόντων και
χαίρειν μετά χαιρόντων</i>». Όταν δηλαδή αρχίσει να ανατέλλει μέσα του η εν
Χριστώ ενότητα των ανθρώπων, κατά την οποία ο άλλος, ο όποιος συνάνθρωπος,
φίλος ή εχθρός, θεωρείται ότι συνιστά κομμάτι δικό του, γιατί και ο ίδιος
συνιστά κομμάτι και μέλος του Χριστού, του περικλείοντος τα πάντα. «<i>Ίνα
πάντες εν ώσιν</i>» είναι το όραμα του Κυρίου, οπότε το όριο αυτό αποτελεί την
πυξίδα που κατευθύνει και την πορεία του αληθινού χριστιανού. «<i>Αγαπήσεις τον
πλησίον σου ως σεαυτόν</i>». Ας ακούσουμε εν προκειμένω και πάλι τον άγιο
Ιωάννη: «<i>Τότε θα καταλάβεις ότι απαλλάχτηκες από αυτήν τη «σαπίλα», τη
μνησικακία, όχι όταν προσεύχεσαι για εκείνον που σε λύπησε ούτε όταν του
προσφέρεις δώρα ούτε όταν του στρώσεις τραπέζι, αλλά όταν μάθεις πως του συνέβη
κάποια συμφορά, ψυχική ή σωματική, και πονέσεις και κλάψεις σαν να επρόκειτο
για τον εαυτό σου</i>» (11). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Ξεπερνάμε λοιπόν τη
μνησικακία, ζούμε την ανεξικακία, όταν αποδυόμαστε στον αγώνα της αγάπης.
Κατανοούμε δηλαδή αυτό που μας κηρύσσει αδιάκοπα η Εκκλησία απαρχής μέχρι
σήμερα και όσο θα υπάρχει κόσμος: ένα κακό, ένα πάθος, μία αμαρτωλή κατάσταση
ξεπερνιέται όχι όταν κανείς αρχίζει να στρέφεται απλώς εναντίον του, αλλά όταν
στρέφεται σ’ εκείνο που καταργεί το κακό. Κι αυτό είναι η στροφή προς τον Θεό
ως στροφή προς την ταπείνωση και την αγάπη. Γιατί αυτά είναι ο Θεός μας. Κι η
στροφή αυτή συνιστά τον δρόμο της μετανοίας. «<i>Νίκα εν τω αγαθώ το κακόν</i>».
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">8. Αν αυτό το κατανοήσουμε και
κυρίως το προσπαθήσουμε θα δούμε να επιλύονται κι όλα τα προβλήματα που μας
ταλανίζουν είτε προσωπικά είτε οικογενειακά είτε και εθνικά είναι. Το πρόβλημα
για παράδειγμα με την ψήφιση του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια όπως το λένε,
είναι πράγματι πρόβλημα – αποτελεί κατά Παύλον «ανομία και ασχημοσύνη». Και η
Εκκλησία, συνοδικά και μεμονωμένα αντέδρασε και αντιδρά, γιατί το νομοσχέδιο στρέφεται
κατάφωρα κατά του νόμου του Θεού και του Ευαγγελικού λόγου. Από κει και πέρα
όμως η ευθύνη ανήκει σε όλους μας με τον τρόπο που μας υποδεικνύουν οι άγιοί
μας: με τη μετάνοιά μας. Γιατί όλοι είμαστε υπεύθυνοι! Μόλις προηγουμένως
τονίσαμε ότι ο καθένας εν Χριστώ περικλείει τους πάντες και τα πάντα. Ό,τι
συμβαίνει λοιπόν και στους άλλους αντανακλά και σε εμάς, οι οποίοι έχουμε τη
συναίσθηση και της ενότητάς μας αλλά και του πώς υπερβαίνεται η αμαρτία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Ως χριστιανοί λοιπόν
συμπάσχουμε με τους πάντες, όπως ο Κύριος συμπάσχοντας με εμάς σήκωσε τις
αμαρτίες μας και «<i>έπαθε υπέρ ημών, γενόμενος υπέρ ημών κατάρα</i>». Την ώρα
λοιπόν που λίγοι ή πολλοί αρχίζουν τον αγώνα της πιο έμπονης προσευχής ως
τεταμένης στροφής προς τον Κύριο και το άγιο θέλημά Του, εκείνη την ώρα αρχίζει
και η επενέργεια της χάρης του Θεού, που βρίσκει εξαιτίας μας τρόπους να
διεισδύει στις χαραμάδες των καρδιών των ανθρώπων. Ό,τι δεν κάνουν οι άλλοι οι
εκτός της εν επιγνώσει πίστεως ας προσπαθούμε όσο μπορούμε να το κάνουμε εμείς!
Είναι το αυτονόητο(;) για έναν χριστιανό που λίγο αισθάνεται ότι ως μέλος
Χριστού καλείται να φτάσει και μέχρι τον Άδη για χάρη της αγάπης. Η ελεήμων
καρδία είναι η λύση των πάντων, γιατί είναι η λύση που έδωσε ο Χριστός. Και σ’
αυτήν τη λύση, την άρση του Σταυρού ως πορεία μετανοίας αλλά και αναστημένης
ζωής μάς καλεί η Σαρακοστή. Είναι ο πυρήνας και το κέντρο της Εκκλησίας, που
αποκαλύπτεται με ενάργεια όταν πιστέψουμε ότι ο καιρός που περνάμε είναι η
δωρεά του Χριστού ακριβώς για να μετανοούμε. «Έδωσα χρόνο στον άνθρωπο για να
μετανοήσει» (Αποκάλυψη Ιωάννη). Με τον λόγο και πάλι του αγίου της Κλίμακος τον
οποίο μνημονεύσαμε και αρχικά: «<i>Η αμνησικακία είναι απόδειξη της γνησίας
μετανοίας. Εκείνος που διατηρεί την έχθρα και νομίζει ότι έχει μετάνοια,
μοιάζει μ’ αυτόν που του φαίνεται στον ύπνο του ότι τρέχει</i>».</span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Γ. Θα μου επιτρέψετε να
τελειώσουμε μ’ ένα συγκλονιστικό παράδειγμα από τον βίο του αγίου Νικηφόρου,
τον οποίο εορτάσαμε σχετικά λίγο καιρό από τώρα (9 Φεβρουαρίου): «<i>Ο άγιος
Νικηφόρος είχε ένα χριστιανό φίλο, πρεσβύτερο της Εκκλησίας, που λεγόταν
Σαπρίκιος, ο οποίος από διαβολική ενέργεια μίσησε τον άγιο Νικηφόρο και
μνησικακούσε απέναντί του. Όταν συνελήφθη ο Σαπρίκιος από τους ειδωλολάτρες και
υφίστατο πολλά βασανιστήρια για την πίστη του Χριστού, ο άγιος Νικηφόρος
έστειλε μεσίτες προς αυτόν, ζητώντας συγχώρηση, αλλ’ ο Σαπρίκιος δεν τους
άκουσε.</i></span><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Είδε τότε ο άγιος Νικηφόρος ότι ο Σαπρίκιος οδηγείται εκεί που θα του
έκοβαν το κεφάλι, οπότε έτρεξε και έπεσε στα πόδια του ζητώντας συγχώρηση. Και
μολονότι του θύμιζε τους νόμους του Χριστού περί συμφιλιώσεως των ανθρώπων,
εκείνος δεν υπεχώρησε. Ο Σαπρίκιος πέρασε από πολλά βασανιστήρια και πλησίαζε η
ώρα να πάρει το στεφάνι και τα βραβεία από τον Χριστό. Κι ενώ λίγο έμελλε για
να του κόψουν το κεφάλι, δεν έδινε τη συγχώρηση. Γι’ αυτόν τον λόγο,
απογυμνώθηκε από τη βοήθεια του Θεού και είπε στους δημίους: Αφήστε με και θα
θυσιάσω στους θεούς. Μόλις το είδε αυτό ο άγιος Νικηφόρος, παρέδωσε τον εαυτό
του στους δήμιους και ομολόγησε τον Χριστό με παρρησία. Με την προσταγή του
τυράννου τότε, του έκοψαν το κεφάλι, κι έτσι έλαβε ο άγιος γρήγορα τα βραβεία
της αγάπης, την οποία και προσπαθούσε να κάνει πράξη, χάριν του Χριστού,</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">του δοτήρα της αγάπης</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">». <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-49972867614392424032024-03-18T11:30:00.003+02:002024-03-18T11:30:23.529+02:00ΚΥΡΙΕ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ...<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4oKa-pBjyTR8U9zpuWHcthUcJM5p0TB90dmkslHiL7U0nA4-par1xwyGDPDivCwydjVuKMJU9Ssx6AQa2ZmC4xCjLp1TmIo793vu9emg1HGCtYJ8J6cOmEbCm6lebXeM8B3bmaYyWeSdow4niykYLa2hm7gg45HkfS3X4JkjrMz-8Gs6CqqT4PSp2Kxo/s827/fa60789448f2156cacaf83c2938a1fd5_xl.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="517" data-original-width="827" height="374" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4oKa-pBjyTR8U9zpuWHcthUcJM5p0TB90dmkslHiL7U0nA4-par1xwyGDPDivCwydjVuKMJU9Ssx6AQa2ZmC4xCjLp1TmIo793vu9emg1HGCtYJ8J6cOmEbCm6lebXeM8B3bmaYyWeSdow4niykYLa2hm7gg45HkfS3X4JkjrMz-8Gs6CqqT4PSp2Kxo/w598-h374/fa60789448f2156cacaf83c2938a1fd5_xl.jpg" width="598" /></a></div><p></p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας,
περιεργείας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας μή μοι δῷς∙ πνεῦμα δέ σωφροσύνης,
ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ. Ναί, Κύριε βασιλεῦ,
δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός
εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, μη μου δώσεις πνεύμα
αργίας, περιέργειας, αγάπης για κυριαρχία και πνεύμα αργολογίας. Αντιθέτως,
χάρισέ μου, σ’ εμένα τον δούλο Σου, πνεύμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
υπομονής και αγάπης. Ναι, Κύριε βασιλέα, πρόσφερέ μου ως δώρο το να μπορώ να
βλέπω τα δικά μου αμαρτήματα και να μη κατακρίνω τον αδελφό μου, γιατί είσαι
ευλογημένος αιώνια).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η σύντομη αυτή προσευχή του μεγάλου Πατέρα και ασκητικού
διδασκάλου οσίου Εφραίμ του Σύρου είναι η πιο γνωστή προσευχή της Μεγάλης
Σαρακοστής και σφραγίζει την όλη πορεία της. Διότι πολύ συνοπτικά θέτει τον
πιστό χριστιανό ενώπιον του Κυρίου Ιησού Χριστού προκειμένου να Τον παρακαλέσει
αφενός να μην επιτρέψει η καρδιά του να πάρει τη φορά και την κλίση προς το
αμαρτωλό φρόνημα που εκφράζεται με τα πάθη της αργίας, της περιέργειας, της
φιλαρχίας και της αργολογίας, αλλά αντιθέτως να στραφεί προς Εκείνον, κάτι που
θα φανερώνεται χαρισματικά με τους συγκεκριμένους καρπούς της σωφροσύνης, της
ταπεινοφροσύνης, της υπομονής και της αγάπης. Βάση της θετικής αυτής πορείας
προς τον Κύριο είναι, τονίζει η προσευχή του οσίου, το δώρο από Εκείνον και
πάλι της αυτογνωσίας ως προσήλωσης των οφθαλμών της ψυχής στην πραγματικότητα
του εαυτού μας: της αμαρτίας και των πταισμάτων που διαπράττουμε καθημερινά,
γεγονός που μας απαλλάσσει από την εμπαθή προσήλωση προς τις αμαρτίες του πλησίον
μας και επομένως την κατάκρισή του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Δεν είναι δυνατόν να σχολιάσουμε όλα τα επιμέρους σημεία
της προσευχής – αυτό θα έπαιρνε πολύ χρόνο. Δύο σημεία της όμως μπορούν να
τονιστούν ιδιαίτερα. Πρώτον, η επισήμανση του οσίου ως προς το πού «γέρνει» η
ψυχή, τι πνεύμα δηλαδή κυριαρχεί μέσα της, αφού από τη φορά της φανερώνεται ο
προσανατολισμός της, συνεπώς και το αληθινό περιεχόμενο της πίστεώς της. Ο
ίδιος ο Κύριος απεκάλυψε τη σημασία της αλήθειας αυτής: «όπου είναι ο θησαυρός
σας», είπε, «εκεί είναι και η καρδιά σας». Τι σημαίνει αυτό; Για να καταλάβουμε
ποια είναι η κεντρική αξία της ζωής μας, ο θησαυρός μας, ο Θεός μας δηλαδή,
πρέπει νά ερευνήσουμε ακριβώς το περιεχόμενο της καρδιάς μας. Μπορεί να ομολογώ
τον Ιησού Χριστό ως τον αρχηγό της ζωής μου, αλλά αυτό να είναι μία θεωρία και
μία ιδεολογία τελικά για μένα. Διότι άλλα πράγματα κατέχουν την πρώτη θέση στη
ζωή μου: η καριέρα μου, οι ηδονές της ζωής, οι φίλοι μου, ακόμη και η
οικογένειά μου. Ο Κύριος ήταν απόλυτα σαφής απέναντί μας: η προτεραιότητά σας, είπε,
πρέπει να είναι πάντοτε ο Θεός, συνεπώς ο Ίδιος ως ο ενανθρωπήσας Θεός. «<i>Ὁ
φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ἤ γυναῖκα ἤ τέκνα ἤ ἀγρούς, ἔτι δέ καί τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, ὑπέρ
ἐμέ, οὐκ ἔστι μου ἄξιος». «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν
δικαιοσύνην Αὐτοῦ</i>». Οπότε, αν η πλάστιγγα της αγάπης μου γέρνει κατά
προτεραιότητα προς οτιδήποτε άλλο πέραν του Κυρίου και των αγίων Του εντολών,
αποδεικνύω ότι δεν είναι Εκείνος ο Θεός μου, έστω κι αν διατείνομαι πάλιν και
πολλάκις ότι δεν υφίσταται τούτο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Αυτό λοιπόν μάς λέει ο όσιος ότι πρέπει να παρακαλούμε
στην προσευχή μας: κάνε μας Εσένα να αγαπούμε πάνω από όλα, το πνεύμα μας να
στρέφεται στο δικό Σου Πνεύμα, κι αυτό θα φανερώνεται με την</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">καρποφορία των αρετών και όχι ασφαλώς των ψεκτών παθών. Η
απαρχής εντολή «<i>Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς ἐξ ὅλης τῆς
καρδίας καί τῆς διανοίας καί τῆς ἰσχύος</i>» βρίσκει εδώ την επακριβή εκπλήρωσή
της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Δεύτερο</span></i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">σημείο: ο αγώνας για αυτογνωσία, για προσήλωση σ’ αυτό
που έχω ακριβώς απέναντί μου: τον ίδιο μου τον εαυτό. Κι είναι πράγματι
περίεργο, πώς ό,τι είναι ενώπιόν μας μάς διαφεύγει, ενώ εύκολα βλέπουμε ό,τι
συμβαίνει στον συνάνθρωπό μας. Πρόκειται για πραγματικότητα που είχαν
διαπιστώσει και οι αρχαίοι Έλληνες, όταν έλεγαν ότι κάθε άνθρωπος έχει δύο
σάκκους πάνω του: έναν μπροστά και έναν πίσω. Ο πίσω σάκκος είναι τα δικά του
λάθη και οι δικές του αστοχίες. Ο μπροστινός είναι του συνανθρώπου του. Γι’
αυτό και παρουσιάζεται με ανοικτούς οφθαλμούς στα σφάλματα και τις ενέργειες
του συνανθρώπου, ενώ παρουσιάζεται τυφλός με αυτό που είναι λάθος δικό του.
Αιτία για την «παραδοξότητα» αυτή είναι προφανώς, κατά την πίστη μας, η πτώση
του ανθρώπου στην αμαρτία. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος αμάρτησε: αρνήθηκε να
υποταχθεί στο θέλημα του Δημιουργού Του επιλέγοντας το δικό του θέλημα, τα
πράγματα διαστρεβλώθηκαν, με αποτέλεσμα αντί της αγάπης ως αποδοχής και
ανοίγματος προς τον συνάνθρωπο να έχουμε την κατάκριση και την καταδίκη του
άλλου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Λοιπόν, μας λέει ο όσιος Εφραίμ, για να βρισκόμαστε στην
πορεία προς τον Θεό, την ακολουθία του Κυρίου δηλαδή, απαιτείται η χάρη
Εκείνου. Η χάρη Του μάς ανοίγει τα μάτια να βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα, να
μετανοούμε γι’ αυτά και να ρίχνουμε τον εαυτό μας στο έλεος Εκείνου – η πορεία
μετανοίας που βλέπουμε στην επιστροφή του ασώτου υιού. Ο άσωτος υιός είναι ο
καθένας μας και τη μετάνοιά του προβάλλει στην ουσία ο όσιος Εφραίμ με τη
σπουδαία προσευχή που μας δίδαξε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Είναι περιττό να πούμε ότι η προσευχή αυτή μπορεί να
λέγεται στην Εκκλησία μας κυρίως την εποχή της Σαρακοστής, όμως πρέπει να γίνει
προσευχή καθημερινή κάθε χριστιανού – μία αλήθεια που τόνιζε συχνά και ο μέγας
σύγχρονος Γέρων όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, ο Αθωνίτης. «Ἀσφαλῶς, χωρίς τόν
Χριστό, χωρίς τό Πνεῦμα τό Ἄγιο, δέν μποροῦμε νά δοῦμε τήν ἁμαρτία μας. Στήν
πραγματικότητα ὀφείλουμε νά διαβάζουμε κατά τή διάρκεια ὅλου τοῦ ἔτους τήν
προσευχή τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου: “Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς
καί ἀγάπης (μετανοίας, κατανύξεως, ὑπακοῆς) χάρισαί μοι... Δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν
τά ἐμά πταίσματα”» (Οἰκοδομώντας τόν Ναό τοῦ Θεοῦ, τόμ. </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">Β΄,
σελ. 68).</span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-49998339158453984662024-03-18T11:28:00.001+02:002024-03-18T11:28:08.688+02:00ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijx_9Tlt61c4sO39r2J0VNHURHV1oGkOOnTIcrw9RwJdIHXCkfEg302gzmDN6Kfru4XM_-H0AaEtB5pouw-JQREf2vL9r6xjfWIp5dHMLZnQUS0CptbVDstHrNOcaLw0x4S13EIdbcXoHUlIQH__Q9THgN_zCtwVqWUmq90z9GKpnYqeqKOZY4i31JBAE/s810/8-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="465" data-original-width="810" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijx_9Tlt61c4sO39r2J0VNHURHV1oGkOOnTIcrw9RwJdIHXCkfEg302gzmDN6Kfru4XM_-H0AaEtB5pouw-JQREf2vL9r6xjfWIp5dHMLZnQUS0CptbVDstHrNOcaLw0x4S13EIdbcXoHUlIQH__Q9THgN_zCtwVqWUmq90z9GKpnYqeqKOZY4i31JBAE/w612-h352/8-3.jpg" width="612" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> «<i>Ελήλυθεν η Νηστεία η μήτηρ της σωφροσύνης, η
κατήγορος της αμαρτίας και συνήγορος της μετανοίας, η πολιτεία των Αγγέλων και
σωτηρία των ανθρώπων. Οι πιστοί ανακράξωμεν∙ ο Θεός, ελέησον ημάς</i>»
(απόστιχα αίνων Καθαράς Δευτέρας, ιδιόμελον, ήχος πλ. α΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(Έφτασε η νηστεία, η μητέρα της σωφροσύνης, η κατήγορος
της αμαρτίας και συνήγορος της μετανοίας, ο τρόπος ζωής των αγγέλων κι αυτή που
οδηγεί στη σωτηρία τους ανθρώπους. Οι πιστοί ας φωνάξουμε δυνατά: ο Θεός
ελέησον ημάς).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η Εκκλησία μας, από την πρώτη ημέρα της Μεγάλης
Σαρακοστής, επιμένει να μας καθοδηγεί πάνω σ’</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">αυτό που σφραγίζει την περίοδο αυτή: τη νηστεία. Και το
πρώτο που τονίζει, προκειμένου να νιώσει κανείς τα ευεργετικά πνευματικά και
αιώνια αποτελέσματά της, είναι ο συνδυασμός της νηστείας με την προσευχή.
«Έφτασε η νηστεία», λέει, οπότε «ας φωνάξουμε στον Θεό μας να μας ελεήσει».
Είναι ο συνδυασμός που υποτάσσει και θηρία, κατά τον λόγο των αγίων αββάδων της
ερήμου, διότι η νηστεία ως εγκράτεια και περιορισμός των ατάκτων ορμών του
σώματος αλλά και της ψυχής, διευκολύνει ιδιαιτέρως τη στροφή προς τον Θεό -</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">απεμπλέκει τον άνθρωπο από τα γοητευτικά δεσμά της ύλης –
συνεπώς κάνει τον άνθρωπο να στέκει στο σημείο της βασιλικής εξουσίας που ο
Θεός απαρχής της Δημιουργίας τού έδωσε: να άρχει πάνω σε όλα τα στοιχεία της
φύσης. Να άρχει και να εξουσιάζει εννοείται χαρισματικά, που σημαίνει με αγάπη
και σεβασμό προς την αδελφή του λοιπή Δημιουργία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Είναι ευνόητο βεβαίως ότι ο υμνογράφος μιλάει πρώτον για
την αληθινή διάσταση της νηστείας ως μέσου πνευματικού και όχι ως μέσου... αδυνατίσματος!
– ό,τι θα επισημάνει σε άλλο σημείο: «<i>αληθής νηστεία η των κακών
αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς,
ψεύδους και επιορκίας</i>» - και δεύτερον για την αληθινή και γνήσια προσευχή,
τύπος της οποίας είναι η τελωνική κραυγή: «<i>ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ</i>».
Με τους όρους αυτούς αναδύεται όντως το μεγαλείο της νηστείας της Σαρακοστής με
όλα τα θαυμαστά αποτελέσματά της:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Είναι αυτή που ισορροπεί πνευματικά τον άνθρωπο, γιατί
του δίνει τη δύναμη να ελέγχει τις φιλήδονες τάσεις του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Είναι αυτή που τον απομακρύνει από την αμαρτία, γιατί
του δημιουργεί τις συνθήκες να υπερβαίνει τον εγωισμό του, συνεπώς να ζει την
αγάπη ως άνοιγμα προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Είναι αυτή που ωθεί στη μετάνοια, τον μονόδρομο κατά
τον Κύριο που εκβάλλει στη Βασιλεία του Θεού: «<i>μετανοείτε, ήγγικε γαρ η
Βασιλεία των Ουρανών</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Είναι αυτή πού κάνει τους πιστούς να είναι άγγελοι ήδη
από τούτη τη ζωή, ανοίγοντας έτσι τα μάτια μας στην εσχατολογική διάστασή της:
ο Κύριος είπε ότι στον μέλλοντα αιώνα οι άνθρωποι «ισάγγελοί εισι».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Είναι μ’ ένα λόγο αυτή που φέρνει τον άνθρωπο σε
ζωντανή σχέση με τον Θεό, αυτό που ονομάζουμε σωτηρία του ανθρώπου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ας σκεφτούμε: αν κατήγορός μας ενώπιον του Θεού παραμένει
πάντοτε ο πονηρός διάβολος, του οποίου η χαρά κατά τη Γραφή είναι «να σκοτώνει
τους ανθρώπους»: «ανθρωποκτόνος» χαρακτηρίζεται απαρχής, συνήγορός μας κατά τον
θεόπνευστο ύμνο είναι η νηστεία. Για τον απλούστατο λόγο ότι όπως είπαμε
αποκαλύπτει, εφόσον είναι αληθινή, δηλαδή σωστά εκκλησιαστική, το πού τελικώς
είναι στραμμένη η καρδιά μας, συνεπώς ποιος στο βάθος είναι ο (πραγματικός)
Θεός μας. Και ναι! Ή φανερώνουμε με την περιφρόνησή της -</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">δεν μιλάμε για εκείνους που για λόγους υγείας ή ανωτέρους
της θέλησής τους</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">δεν επιτρέπεται να νηστεύσουν – ότι ο κόσμος αυτός
αποκλειστικά είναι η αγάπη μας, ή αγωνιζόμενοι διακριτικά στον δρόμο της
φανερώνουμε ότι ως αγάπη μας πρώτη θέτουμε Κύριο τον Θεό μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Νηστεία: το φίλτρο που δείχνει ότι οι πνευματικοί μας
οφθαλμοί είναι εστιασμένοι στον Χριστό!</span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-52507015663915139922024-03-16T10:28:00.007+02:002024-03-16T10:34:26.155+02:00ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZquy2YgpPYS8Ai8o0t_mWpxg884mxQwYh-J8o0S8_Brsx7ucRudWO4lacEQ4AnSFlCq583Ap4xFYc33zMWaAJhLn1JR0w9vkJKuNOLOfWKNuXvMk78SrRzldb3TEphXpt5hVBcpGT1D34OaPUlwhvEuCNCe5HSFHI3g1EyIyFwe4aVL2zgwisPPsUkKk/s400/10fb0b0b9695762a501a2c8a4accef57.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="258" data-original-width="400" height="385" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZquy2YgpPYS8Ai8o0t_mWpxg884mxQwYh-J8o0S8_Brsx7ucRudWO4lacEQ4AnSFlCq583Ap4xFYc33zMWaAJhLn1JR0w9vkJKuNOLOfWKNuXvMk78SrRzldb3TEphXpt5hVBcpGT1D34OaPUlwhvEuCNCe5HSFHI3g1EyIyFwe4aVL2zgwisPPsUkKk/w599-h385/10fb0b0b9695762a501a2c8a4accef57.jpg" width="599" /></a></div><p></p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">«<i>Καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀδελφοί, ἀπό παντός μολυσμοῦ,
σαρκός καί πνεύματος· τάς λαμπάδας τῶν ψυχῶν ἡμῶν φαιδρύνωμεν, διά
φιλοπτωχείας, μή κατεσθίοντες ἀλλήλους τῇ συκοφαντίᾳ· ἔφθασε γάρ ὁ καιρός, ὅταν
ὁ Νυμφίος ἐλεύσεται, πᾶσιν ἀποδοῦναι κατά τά ἔργα αὐτῶν. Συνεισέλθωμεν Χριστῷ
μετά τῶν φρονίμων Παρθένων, τήν φωνήν ἐκείνην τοῦ Λῃστοῦ, πρός αὐτόν ἀνακράζοντες·
Μνήσθητι ἡμῶν, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου</i>» (Ἀπόστιχα ἑσπερινοῦ
Σαββάτου Τυρινῆς, ἦχος β΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(Ἄς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς
μας, ἀδελφοί, ἀπό κάθε μολυσμό τῆς σάρκας καί τοῦ πνεύματός μας. Ἄς κάνουμε
λαμπρές καί φωτεινές τίς λαμπάδες τῶν ψυχῶν μας, μέ τήν ἀγάπη πρός τή φτώχεια,
χωρίς νά κατατρώγουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον μέ τή συκοφαντία. Κι αὐτό γιατί ἔφτασε ὁ
καιρός, πού ὁ Νυμφίος θά ἔλθει, προκειμένου νά ἀποδώσει σέ ὅλους σύμφωνα μέ τά ἔργα
τους. Μαζί μέ τίς φρόνιμες Παρθένες ἄς εἰσέλθουμε κι ἐμεῖς μέ τόν Χριστό στή
Βασιλεία Του, φωνάζοντας δυνατά πρός Αὐτόν ἐκείνη τή φωνή τοῦ Ληστῆ πάνω στόν
σταυρό: Θυμήσου μας, Κύριε, ὅταν ἔλθεις στή Βασιλεία Σου).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας
μας, ἀρυόμενος ἀπό τά λόγια τῶν Εὐαγγελίων ἀλλά καί τοῦ ἀποστόλου Παύλου, μᾶς
καλεῖ σέ μετάνοια ἀληθινή, ἐνόψει τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία
παρουσιάζεται ὡς ἐνεστῶσα κατάσταση μέ τήν ἔναρξη τῆς Σαρακοστῆς. Δέν πρέπει νά
μᾶς διαφεύγει ὅτι πράγματι τό κλίμα τῆς ἁγίας Σαρακοστῆς - ἀλλά καί ὅλης τῆς ζωῆς
τῆς Ἐκκλησίας τελικά - εἶναι αὐτό πού διαμορφώνεται</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ἀπό τήν ἐπικείμενη ἔλευση</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">τοῦ Κυρίου, δηλαδή ἕνα κλίμα πνευματικῆς ἐγρήγορσης καί
νήψης, πού ὁδηγεῖ τόν πιστό νά θέτει τόν ἑαυτό του χωρίς τερτίπια καί
τεχνάσματα ὑπό τήν ἄμεση κρίση τοῦ Χριστοῦ - ἄς δοῦμε ἤδη αὐτό πού κυριαρχεῖ ἰδίως
τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, τήν ὁποία ἀδιάκοπα ἔχει πρό ὀφθαλμῶν ἡ
Ἐκκλησία μας: «ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». Λοιπόν, σέ τί μᾶς
καλεῖ ἡ Ἐκκλησία; Νά φτάσουμε στό σημεῖο, ξύπνιοι πνευματικά, πού θά πεῖ μέ ἀναμμένες
τίς λαμπάδες τῆς ψυχῆς ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, νά κραυγάζουμε ἐν μετανοίᾳ τό
«μνήσθητι ἡμῶν Κύριε» τοῦ ληστοῦ, συνεπῶς νά βρεθοῦμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν
ληστή καί μαζί μέ τίς φρόνιμες Παρθένες τῆς γνωστῆς παραβολῆς στήν οὐράνια
παστάδα τοῦ Κυρίου, τήν ἴδια τή Βασιλεία Του.</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ποιό εἶναι τό μοναδικό ἐμπόδιο πού μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό αὐτήν
τή Βασιλεία καί τήν ἀληθινή μετάνοια; Ἡ βρόμικη ψυχή, ὁ μολυσμός αὐτῆς ἀπό τήν ἁμαρτία,
ἡ ὁποία μολύνει καί τό σῶμα, κάνοντάς το νά πορεύεται ἀνεξέλεγκτα ἀπό τίς ἄτακτες
καί φιλήδονες ὀρέξεις του. Λοιπόν, κατά τόν ἅγιο ὑμνογράφο, ἐκεῖνο πού
καθαρίζει καί τήν ψυχή καί τό σῶμα -</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">καθώς</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ὁ Κύριος ξανάρχεται ἀνά πᾶσα στιγμή</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- εἶναι ἡ ἀγάπη γιά τή φιλοπτωχεία, δηλαδή ἡ ἀγάπη γιά
τήν ἐγκράτεια πού θέτει περιορισμούς σέ κάθε πλεονεξία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί ἡ
ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, ἡ ὁποία ἀπομακρύνει ἀπό τή δαιμονική κατάκριση καί
τή συκοφαντία.</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> Ὁπότε, καθαρός ὁ πιστός ἀπό τήν ἁμαρτία, λόγω
τῆς ἐγκράτειας καί τῆς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο πού τόν κάνει νά κρατάει τό φῶς
τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ στήν ὕπαρξή του, ζεῖ ἐν μετανοίᾳ προσβλέποντας πάντοτε στόν
«καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς» Κύριο, πού σημαίνει
τήν ἀνοικτή διέλευσή του στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.</span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> Γι’ αὐτό καί ἡ λιτή καί
συμπυκνωμένη νοηματικά πορεία αὐτή τοῦ χριστιανοῦ πού γέμει κατανύξεως καί εὐλαβείας
προσφέρεται ἀπό τόν ὑμνογράφο ὄχι τυχαῖα σέ ἦχο δεύτερο, πού θά πεῖ σέ ἦχο μέ ἰδιαίτερη
γλυκύτητα, ἡ ὁποία κάμπτει τίς ὅποιες ἁμαρτωλές καί σκληρές ἀντιστάσεις τῆς
φιλήδονης ψυχῆς.<o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-65754875699890613892024-03-16T10:24:00.006+02:002024-03-16T10:24:52.679+02:00Ο ΟΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Ο ΕΝ ΠΑΤΜΩ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB6N3E2CIyBUgyimBYu729YM2ulyTRM0KHNx1tD_HQ0sgkoNWP2k5lVthNmMFPnUPhaczWoTXcP5uIGi4D7awB0kTf4gXd-FgePbRv6h26MYKeNYYURfhKTei5se14wPGtQu8L5XHnPBFDVI4PV3auS7OLWLRru1ncc5rwGmc938Xb0FemjdOYsfR1B00/s375/db11928d364294b4f6bba4e5e9680865.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="375" data-original-width="350" height="546" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB6N3E2CIyBUgyimBYu729YM2ulyTRM0KHNx1tD_HQ0sgkoNWP2k5lVthNmMFPnUPhaczWoTXcP5uIGi4D7awB0kTf4gXd-FgePbRv6h26MYKeNYYURfhKTei5se14wPGtQu8L5XHnPBFDVI4PV3auS7OLWLRru1ncc5rwGmc938Xb0FemjdOYsfR1B00/w510-h546/db11928d364294b4f6bba4e5e9680865.jpg" width="510" /></a></div><p></p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">«<i>Μέγας μὲν Ἀντώνιος
ἀρχὴ Πατέρων. </i></span><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Θεῖος δἐ
Χριστόδουλος, ἕνθεον τἐλος</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">»
(Είναι μέγας μεν ο Αντώνιος, η αρχή των Πατέρων. Θείος δε ο Χριστόδουλος, το
ένθεο τέλος).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Ο Όσιος Χριστόδουλος γεννήθηκε σε μία κωμόπολη κοντά
στη Νίκαια της Βιθυνίας γύρω στο 1020 μ.Χ. (και εκοιμήθη το 1093). Το κοσμικό
του όνομα ήταν Ιωάννης. Από πολύ νέος επιθύμησε να εγκαταλείψει τον κόσμο και
ν΄ αφοσιωθεί στην μοναχική ζωή. Ξεκίνησε από κάποια Μονή στον Όλυμπο της
Βιθυνίας, όπου μετά από λίγο καιρό εκάρη Μοναχός. Από εκεί μετέβη στους Αγίους
Τόπους και για μικρό διάστημα μόνασε εκεί σε κάποιο ερημικό μέρος. Οι επιδρομές
όμως των Σαρακηνών ανάγκασαν τους Μοναχούς να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και
να επανέλθουν στην Μικρά Ασία, οπότε και εγκαταστάθηκαν</i></span><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">στο Όρος Λάτρος της Μυσίας. Εκεί διέπρεψε σ΄ όλες τις
αρετές και οι Μοναχοί τον εξέλεξαν πρώτον επιστάτη με το αξίωμα του
Αρχιμανδρίτη, γεγονός που του έδωσε και το προσωνύμιο του Λατρηνού. Οι
επιδρομές όμως των Μουσουλμάνων τον ανάγκασαν σε φυγή και από το Λάτρος.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Αναζητώντας τόπο ασκήσεως ο Όσιος έφτασε στη Στρόβιλο,
μια θαλάσσια περιοχή στα παράλια της Μικράς Ασίας, όπου κι έμεινε για λίγο
καιρό, γιατί μια νέα επιδρομή τον εξανάγκασε να διαφύγει τη φορά αυτή στη Λέρο
και στη συνέχεια στην Κω, όπου ίδρυσε και Μονύδρια. Οι διαφορές όμως με τους
εκεί κατοίκους τον κατέστησαν ανέστιο για άλλη μία φορά. Ύστερα από
περιπλανήσεις στα γύρω νησιά έφτασε στην Πάτμο, από την οποία γοητεύεται λόγω
της ησυχίας και της ηρεμίας της. Αμέσως έφυγε για την Κωνσταντινούπολη και
ζήτησε από τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Α' τον Κομνηνό την άδεια «ίνα φροντιστήριον
των ψυχών καταστήση ταύτην». Ο Αυτοκράτορας με Χρυσόβουλλο του παραχωρεί την
Πάτμο και τα γύρω νησιά μαζί με εργάτες και χρήματα. Με την εγκατάσταση του
στην Πάτμο ο Όσιος ξεκινά το χτίσιμο Μοναστηριού τιμώμενο επ΄ ονόματι του αγίου
Ιωάννου του Θεολόγου.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Οι επιδρομές όμως των Μουσουλμάνων δεν θα τον αφήσουν
ήσυχο ούτε αυτή τη φορά. Ο Όσιος αφήνει την Πάτμο και καταφεύγει στην Εύβοια
κατά το έτος 1092. Η διαμονή του Οσίου Χριστοδούλου στην Εύβοια ήταν, σύμφωνα
με επιστημονικές έρευνες, μικρής διάρκειας. Υπάρχει η πληροφορία ότι ένας
ευσεβής και πλούσιος κάτοικος του Ευρίπου προσέφερε την πολυτελή οικία του στον
Όσιο, ο οποίος την ανέδειξε σε μοναστήρι, αν και οι φροντίδες του Οσίου,
εξαιτίας της μεγάλης περιουσίας του μοναστηριού στην Πάτμο, απαιτούσαν την
παραμονή του όχι στην έρημο αλλά κοντά στον κόσμο. Εξάλλου, στην Εύβοια
ανέκαθεν υπήρχε παράδοση, σύμφωνα με την οποία ο Όσιος Χριστόδουλος παρέμεινε
ασκητεύοντας στο σπήλαιο στο δυτικό άκρο της κωμόπολης Λίμνη (Ελύμνιον). Ο
Όσιος κατά την διαμονή του στον Εύριπο συνέταξε την «Διαθήκη» και τον
«Κωδίκελλό» του (Μάρτιος 1093 λίγο πριν φύγει από τη ζωή). Τη Διαθήκη αυτή, για
να έχει ισχύ, την υπέγραψαν επτά αξιωματούχοι της επισκοπικής αρχής και της
πόλεως Ευρίπου (Χαλκίδος), ήτοι Λέων πρεσβύτερος και σακελλάριος της πόλεως
Ευρίπου, Ιωάννης πρεσβύτερος και νοτάριος της καθέδρας Ευρίπου, Μιχαήλ.... της
καθέδρας Ευρίπου, Βασίλειος ο ευτελής διάκονος.... και νοτάριος Ευρίπου κ.α.</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Το λείψανο του Οσίου φυλάσσεται ως σήμερα στο μικρό
φερώνυμο Παρεκκλήσιο του Οσίου Χριστοδούλου, στη Νοτιοδυτική πλευρά του
Καθολικού της Μονής Πάτμου</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">» (Από
το ιστολόγιο, «Ορθόδοξος Συναξαριστής»).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο σοφός υμνογράφος της ακολουθίας του οσίου Χριστοδούλου
διδάσκαλος Ιάκωβος Αναστάσιος Πάτμιος διακρίνεται για τη βαθειά γνώση της
πνευματικής ζωής της Εκκλησίας, που σημαίνει ότι μπορεί με άνεση να διακρίνει
τα σημάδια της αγιότητας του οσίου και να μας τα προσφέρει με τον καλύτερο
δυνατό τρόπο. Ισχύει γι’ αυτόν ο λόγος του αποστόλου Παύλου που λέει ότι «ο
πνευματικός άνθρωπος που έχει το Πνεύμα του Θεού μπορεί να εξετάσει τα πάντα, ο
ίδιος όμως δεν μπορεί να ελεγχθεί από οιονδήποτε που δεν έχει το Πνεύμα αυτό».
Παρ’ όλα αυτά όμως, αισθανόμενος τη μικρότητά του, επικαλείται απαρχής, όπως
γίνεται συνήθως με τους υμνογράφους, τον φωτισμό και τη χάρη του Θεού
προκειμένου να υμνολογήσει σωστά τον άγιο και να μη διαστρεβλώσει την εικόνα
του (ωδή α΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Όντως λοιπόν ο εκκλησιαστικός ποιητής παρουσιάζει τον
άγιο σε όλη θα λέγαμε την έκταση της ζωής του, και της επίγειας και της
επουράνιας. Και τι μας λέει σε γενικές γραμμές; Ότι ο άγιος, όπου κι αν πήγε,
σε όποιον τόπο κι αν ασκήθηκε, στην Όλυμπο, στη Λάτρο, στην Πάτμο, στην Εύβοια,
ένα πράγμα είχε κατά προτεραιότητα ενώπιόν του: πώς να ευαρεστήσει τον Κύριο,
πώς να διακρατήσει ζωντανή τη σχέση του με τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό του. Και
αγωνιζόμενος βεβαίως γι’ αυτό αφενός απεμπλεκόταν από οτιδήποτε εμπαθές τον
έδενε με τον κόσμο (στιχ. εσπ.), αφετέρου ένιωθε τη μεγάλη επιθυμία να
καθοδηγήσει και τους άλλους συνανθρώπους του, όταν μάλιστα τους έβλεπε να
βρίσκονται μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας του Θεού. Διαπιστώνει μάλιστα ο ποιητής
ότι ο όσιος μπορεί να παραβληθεί με τα μεγάλα αναστήματα των αγίων προφητών και
πατριαρχών της Παλαιάς Διαθήκης, διότι η ζωή του οσίου Χριστοδούλου αντιστοιχεί
με γνωρίσματα της δικής τους ζωής. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζει τον όσιο ως άλλον
Σαμουήλ, ως νέο Μωυσή, ως δεύτερο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ως επίσης προφήτη Ηλία,
ως Δανιήλ κ.ο.κ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κι εκείνο βεβαίως που αδιάκοπα τονίζει ο υμνογράφος ως
κινητήρια δύναμη του αγίου και ερμηνευτικό κλειδί των όλων θαυμασίων της ζωής
του είναι η αγάπη του προς τον Θεό, ο σφοδρός σαν φωτιά πόθος του γι’ Αυτόν, ο
έρωτάς του κυριολεκτικά για τον Χριστό που πλήγωσε την καρδιά του με αποτέλεσμα
να γίνει ο όσιος κατοικητήριο δικό Του – «<i>ἐν ἑαυτῷ γάρ εἶχε τόν Κύριον</i>»
και «<i>Χριστόν ἔχων ἐν ἑαυτῷ οἰκοῦντα</i>» (λιτή) θα πει για παράδειγμα μεταξύ
άλλων. Κι ένα μικρό δείγμα αυτής της θερμότητας που τον διακατείχε είναι και ο
παρακάτω ύμνος από την πρώτη ωδή του κανόνα του: «Επειδή πληγώθηκες από τον
έρωτα της αληθινής σοφίας, δηλαδή του Χριστού, με τον ανώτερο και καλύτερο φόβο
που υπάρχει ρύθμισες με σύνεση τα κινήματα του νου σου. Γι’ αυτό και πέτυχες,
σοφέ, ό,τι ήταν η έφεση της καρδιάς σου».</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ποιο είναι το εξόχως σημαντικό στον συγκεκριμένο ύμνο; Η
ρύθμιση των κινημάτων του νου με τρόπο συνετό. Διότι είναι γνωστό ότι ο νους
έχει «τρεπτότητα» τέτοια, δηλαδή κινητικότητα και εναλλαγή διαρκή, που είναι
πολύ δύσκολο να τιθασευτεί. Κι αυτό συνιστά το κεντρικότερο πρόβλημα στην
πνευματική ζωή ενός πιστού χριστιανού. Αγόμαστε και φερόμαστε με άλλα λόγια από
τους λογισμούς του νου μας, που προέρχονται άλλοτε από τα πάθη μας κι άλλοτε
από τον πονηρό διάβολο, με αποτέλεσμα ο νους να χαρακτηρίζεται ως «αλήτης» -
αδιάκοπα περιπλανάται. Τι είναι εκείνο που μπορεί να τον θέσει υπό έλεγχο; Ο
φόβος του Θεού, λέει ο υμνογράφος βλέποντας τη ζωή του οσίου Χριστοδούλου,
φόβος που αποτελεί καρπό της πληγωμένης από αγάπη προς τον Χριστό καρδιάς του
ανθρώπου. Και ο φόβος αυτός φανερώνεται στη χαρισματική της διάσταση, όταν
βρίσκεται στον δρόμο τηρήσεως των αγίων εντολών του Χριστού. Αγαπά δηλαδή
κανείς τον Χριστό, στέκεται με απόλυτο δέος και σεβασμό (φόβο) απέναντί Του – η
αγάπη προς τον Θεό δεν εκτρέπεται σε «παιδιαρίσματα» και ελευθεριότητες – τηρεί
τις εντολές Του, ρυθμίζει τα κινήματα του νου του ελέγχοντας τους λογισμούς
του. Δεν είναι τυχαίο ότι και στην ακολουθία της μεταλήψεως αναφέρεται μεταξύ
των άλλων η πολύ σοβαρή παράκληση του πιστού ο Κύριος με τη Θεία Κοινωνία να
ρυθμίσει τη ζωή του. «<i>Ἅγνιζε καί κάθαρε καί ρύθμιζέ με</i>». Ο όσιος
Χριστόδουλος ήταν έμπειρος στον πνευματικό αγώνα, ο νους του ήταν ρυθμισμένος
με βάση τις εντολές του Χριστού, γι’ αυτό όχι με απλό βηματισμό αλλά με
τεράστια άλματα έφτασε στο άκρως εφετό της ζωής του: τη θέα του Χριστού του!<o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-49321634223088156222024-03-16T10:23:00.004+02:002024-03-16T10:23:43.600+02:00ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΕΝ ΑΣΚΗΣΕΙ ΔΙΑΛΑΜΨΑΝΤΕΣ ΟΣΙΟΙ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir38zv3VbPB7rzlMC8sCXVVh6SPJI32IWoolKOiXV2zx23rmRWxGvB6MuNazcfKS-A-LfmNl3EJdhX_JvA5CdhC1BZ0Ki8kHJl9RgBZStODc6TtOvmiBlMyx75PFVb1XEFuCYO5cxyn6CrVbnR7IRxk5OM7q4YN5HvP7-vfcbuBJcQ1WJtC9VCnFVVKEg/s548/690c6-13-cebcceb1cf81cf84cf85cf81ceb5cf83.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="334" data-original-width="548" height="369" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir38zv3VbPB7rzlMC8sCXVVh6SPJI32IWoolKOiXV2zx23rmRWxGvB6MuNazcfKS-A-LfmNl3EJdhX_JvA5CdhC1BZ0Ki8kHJl9RgBZStODc6TtOvmiBlMyx75PFVb1XEFuCYO5cxyn6CrVbnR7IRxk5OM7q4YN5HvP7-vfcbuBJcQ1WJtC9VCnFVVKEg/w605-h369/690c6-13-cebcceb1cf81cf84cf85cf81ceb5cf83.jpg" width="605" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν ἐν ἀσκήσει
λαμψάντων ἁγίων ἀνδρῶν τε καί γυναικῶν</i>» (Την ίδια ημέρα, μνημονεύουμε όλους
αυτούς που έλαμψαν στην άσκηση, άγιους άνδρες και γυναίκες).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Ήρεμα και σιγά-σιγά με τις προηγούμενες εορτές, οι
θεοφόροι Πατέρες αφού μας παιδαγώγησαν και μας προπαρασκεύασαν να είμαστε
έτοιμοι για το πνευματικό στάδιο, κι αφού μας απομάκρυναν από την τρυφή και τον
κόρο και μας έβαλαν στον δρόμο του φόβου της μελλούσης κρίσεως, όπως και με την
εβδομάδα της Τυροφάγου μάς προκάθαραν καθώς πρέπει, μάς έβαλαν συνετά ανάμεσά
τους και τις δύο νηστείες, ώστε λίγο λίγο να μας προτρέψουν σ’ αυτήν. Και να
τώρα προσθέτουν στο μέσον κι όλους εκείνους που έζησαν όσια με πολλούς κόπους
και καμάτους, άνδρες και γυναίκες, προκειμένου με τη μνήμη τους και τα
παλαίσματά τους να μας κάνουν δυνατώτερους για το στάδιο της Σαρακοστής,
έχοντας τους βίους εκείνων ως κάποιο υπογραμμό και οδηγό. Οπότε με
τη συμμαχία και την αρρωγή των οσίων αυτών να αποδυθούμε προς τους πνευματικούς
αγώνες, αναλογιζόμενοι ότι και αυτοί είχαν την ίδια με εμάς ανθρώπινη φύση.</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> Όπως ακριβώς δηλαδή οι στρατηγοί, αφού
έχουν παραταχθεί τα στρατεύματα και ήδη στέκονται κατά μέτωπο, προτρέπουν τον
στρατό τους με λόγια και παραδείγματα και μνημόνευση ανδρών της ιστορίας που
στάθηκαν άριστα στον πόλεμο και παρουσίασαν ανδρείο φρόνημα, το ίδιο και ο
δικός τους στρατός να κινηθεί στον αγώνα ολόψυχα, ενδυναμούμενος με
την ελπίδα της νίκης∙ έτσι και τώρα, οι θεοφόροι Πατέρες κινούνται με την ίδια
σοφία: εγκαρδιώνουν για τους πνευματικούς αγώνες τους άνδρες και τις γυναίκες,
με τα παραδείγματα όσων βίωσαν όσια, και τους καθοδηγούν παρόμοια κι αυτοί να μπουν
στο στάδιο της νηστείας. Ώστε κι εμείς, θεωρώντας τους ως αρχέτυπο και
βλέποντας τον βίο εκείνων όχι κακό αλλά καλό, να εργαζόμαστε τις αρετές, όσο
μπορεί ο καθένας: πρώτη από όλες την αγάπη και τη σώφρονα αποχή των άσεμνων
έργων και πράξεων, και την ίδια τη νηστεία, όχι βεβαίως μόνον από τα φαγητά,
αλλά και τη νηστεία της γλώσσας και του θυμού και των οφθαλμών, και μ’ έναν
λόγο την αργία και την αποξένωση από κάθε κακό.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Γι’ αυτόν τον λόγο λοιπόν οι άγιοι Πατέρες κατέταξαν
σήμερα την παρούσα μνήμη όλων των αγίων, προβάλλοντας αυτούς που ευαρέστησαν
τον Θεό με τη νηστεία και τα άλλα καλά και χρηστά έργα. Μας παρωθούν δηλαδή με
την εικόνα αυτών προς το στάδιο των αρετών, ώστε να οπλιζόμαστε γενναία κατά
των παθών και των δαιμόνων, και κατά κάποιο τρόπο μας λένε ότι αν κι εμείς
δείξουμε τον ίδιο μ’ αυτούς ζήλο, τίποτε δεν θα μας εμποδίσει να κάνουμε όσα
έκαναν κι εκείνοι και να αξιωθούμε τα ίδια βραβεία μ’ εκείνους. Διότι κι αυτοί
είχαν την ίδια μ’ εμάς ανθρώπινη φύση.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Και για την εβδομάδα της Τυροφάγου, ισχυρίζονται κάποιοι
ότι ο βασιλιάς Ηράκλειος την επέβαλε, ενώ ήταν προηγουμένως εβδομάδα
κρεοφαγίας. Όταν δηλαδή είχε εκστρατεύσει κατά του βασιλιά Χοσρόη και των
Περσών για έξι έτη, προσευχήθηκε στον Θεό ότι αν τους νικήσει, θα την
καθιερώσει και θα την βάλει στο διάστημα μεταξύ της νηστείας και της
καταλύσιμης περιόδου, πράγμα που έκανε. Όμως εγώ νομίζω, έστω κι αν συνέβη
τούτο, ότι οι άγιοι Πατέρες επινόησαν την καθιέρωση αυτή, ως ένα είδος
προκαθάρσιμης περιόδου, ώστε να μην δυσχεραινόμαστε με την απότομη αλλαγή από
την κρεοφαγία και την κατάλυση σε όλα στην άκρα ασιτία, κι έτσι να βλαπτόμαστε
και σωματικά. Αλλά σταδιακά και σιγά-σιγά αφού απομακρυνθούμε από τα λιπαρά και
τα ευχάριστα στη γεύση, να υποδεχτούμε το χαλινάρι της νηστείας με τον
περιορισμό του φαγητού, όπως συμβαίνει και στα άγρια άλογα. Με άλλα λόγια ό,τι
έκαναν οι Πατέρες και για τα θέματα της ψυχής χρησιμοποιώντας τις παραβολές, το
ίδιο σκέφτηκαν να κάνουν και για το σώμα: τα εμπόδια που υπάρχουν στη νηστεία
τα έκοψαν λίγο λίγο</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η Εκκλησία μας με τη σημερινή εορτή που θυμάται όλους
τους αγίους ασκητές, άνδρες και γυναίκες, αλλά τελικώς και όλους τους αγίους,
θέλει να τονίσει αυτό που συνιστά βαθειά πεποίθησή της, ότι δηλαδή όλοι οι
άγιοι στο βάθος και κατ’ ουσίαν είναι μάρτυρες. Αν όχι του αίματος, όπως
συμβαίνει με πάμπολλους εξ αυτών, αλλά της συνειδήσεως. Τι έκαναν όλοι οι άγιοι
παρά αγωνίστηκαν να ζήσουν ενάντια στην πεσμένη στην αμαρτία ανθρώπινη φύση
τους, επιλέγοντας το αγκυροβόλημα της καρδιάς και της ψυχής τους στο θέλημα του
Χριστού και Θεού; Κι αυτή η επιλογή αποτελεί διαχρονικά πράγματι ένα μαρτύριο.
Διότι άλλα επιθυμεί ο άνθρωπος της αμαρτίας και άλλα ο άνθρωπος του Θεού. «<i>Ἡ
σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ Πνεύματος, καί τό Πνεῦμα κατά τῆς σαρκός». «Οὐδείς
δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν</i>». Συνεπώς, άγιος είναι ο πιστός που ενώ
φέρεται από τον νόμο της αμαρτίας κατά του Θεού, εκείνος διά της βίας και
χάριτι βεβαίως Θεού στρέφεται προς Εκείνον, ζώντας στη συνείδησή του ένα
μαρτύριο. «<i>Βία φύσεως διηνεκής</i>», λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ζωγραφίζοντας
τον όσιο και τον κάθε άγιο. Πρόκειται για ό,τι ο Κύριος απεκάλυψε, ότι «<i>ἡ
Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν</i>» - ο πιστός, ο
άγιος βρίσκεται αδιάκοπα σ’ έναν αδυσώπητο πνευματικό πόλεμο, σε μία ένταση
εσωτερική, για να βρίσκεται εκεί που είναι ο Κύριός Του, δηλαδή οι άγιες
εντολές Του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η παραπάνω αλήθεια, η «χαρτογράφηση» της εσωτερικής
πορείας του οσίου, του κάθε αγίου, άνδρα και γυναίκας, αποτελεί το καίριο
σημείο στο οποίο επικεντρώνει την προσοχή μας συχνά ο άγιος υμνογράφος. Μιλάει
για τους οσίους, αλλά δεν μένει σε μία επιφανειακή και εξωτερική περιγραφή των
αγώνων τους. Τον ενδιαφέρει το «βάθος» τους, γιατί αυτό θέλει να προβάλει, ώστε
να λειτουργήσει και ως αρχέτυπο και πρότυπο για όλους τους πιστούς. Το
δοξαστικό μάλιστα του εσπερινού με σαφήνεια δείχνει την κατά Χριστόν πολιτεία
των οσίων και αγίων. «Αφού τηρήσατε υγιές και αλώβητο από την αμαρτία το κατ’
εικόνα κι αφού καταστήσατε τον νου σας ηγεμόνα απέναντι στα ολέθρια πάθη με
τους ασκητικούς σας αγώνες, όσο είναι δυνατόν στον άνθρωπο ανεβήκατε στο καθ’
ομοίωσιν. Διότι με ανδρεία ψυχής ασκήσατε βία στην (αμαρτωλή) φύση (που ρέπει
επί τα πονηρά) και σπεύσατε να υποτάξετε το χειρότερο στο καλύτερο και να
υποδουλώσετε το σαρκικό φρόνημα στο Πνεύμα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η πορεία αυτή δεν συνιστά την «<i>ὁδόν Κυρίου</i>», όπως
την απεκάλυψε ο Κύριος; Με τα αποτελέσματα που επίσης ο Ίδιος υποσχέθηκε: την
ενχρίστωση του ανθρώπου, την ταύτισή του με Εκείνον, την ένταξή του στον
Νυμφώνα Του που θα πει την ένταξη του πιστού στη Βασιλεία του Θεού, ήδη από τη
ζωή αυτή. Ένα απόστιχο του εσπερινού επίσης με ενάργεια φοβερή μάς προσφέρει
την υπέρ φύσιν χριστιανική ζωή. «Ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας, αδελφοί, από
κάθε μολυσμό της σάρκας και του πνεύματος. Ας κάνουμε να λάμψουν οι λαμπάδες
των ψυχών μας, με τη φιλοπτωχεία μας, χωρίς να καταβροχθίζουμε ο ένας τον άλλον
με τη συκοφαντία. Κι αυτό γιατί έφτασε ο καιρός, όταν ο Νυμφίος θα έλθει, για
να αποδώσει σε όλους σύμφωνα με τα έργα τους. Ας μπούμε λοιπόν μαζί με τον
Χριστό και με τις φρόνιμες παρθένες στον Νυμφώνα Του, φωνάζοντας δυνατά εκείνη
τη φωνή του Ληστή προς Αυτόν: Θυμήσου μας, Κύριε, όταν έλθεις στη Βασιλεία
Σου».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Είναι ευνόητο έτσι ότι οι όσιοι, αυτοί που με πόθο
ακολουθούν τον Χριστό συσταυρωμένοι μαζί Του, είναι αυτοί που αφενός ζουν πια
όλα όσα ο Κύριος είπε ότι θα αποτελούν κληρονομιά των πιστών Του – αυτά που
περιέγραψε ο απόστολος Παύλος με τα λόγια «<i>ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε
καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν</i>»
- αφετέρου όμως έχουν και την παρρησία να πρεσβεύουν υπέρ ημών για όλους τους
κινδύνους που αντιμετωπίζουμε αλλά και για την ενίσχυσή μας στον καθημερινό
πνευματικό αγώνα μας και εν όψει της Νηστείας της Σαρακοστής. Όπως το
καταγράφει μάλιστα ο υμνογράφος μεταξύ άλλων: οι άγιοι Ιεράρχες και Ασκητές και
Ιερομάρτυρες και όσιες Γυναίκες «καταφρόνησαν τα φθαρτά και τα πρόσκαιρα
πράγματι, και ως αράχνη και ως σκουπίδια τα θεώρησαν, προκειμένου να κερδίσουν
τον Χριστό και τα Βασίλεια αυτού, όπως και τα θεία εκείνα που οφθαλμός ανθρώπου
δεν είδε κι αυτί δεν άκουσε ποτέ» (αίνοι). Και: «Άγιοι και ένδοξοι
Πατέρες που σας μνημονεύσαμε, αλλά και οι άγνωστοι σε μας, σώστε μας από τους
κινδύνους, εμάς που επιτελούμε το μνημόσυνό σας με πόθο» (ωδή στ΄).<o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-13124782692367553192024-03-15T10:34:00.008+02:002024-03-15T10:46:11.718+02:00ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMvm6t-WWkWgislM2BeIokHYTVYjppxvJH78tnFDNRyINnui_6Gs4zU1RjpWXqgV-41ofkI8aPFp1oI-gWht657VSLHhC9nIM4FaFxtsegRSkIrzITYDq5SfBqkU4AcMQobjkBfApgns_HqN9gkVucDmKCYN8GiBlXMXaX9ckj_eZJKcZnzv5ThRE7aHs/s529/sarakosti.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="317" data-original-width="529" height="383" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMvm6t-WWkWgislM2BeIokHYTVYjppxvJH78tnFDNRyINnui_6Gs4zU1RjpWXqgV-41ofkI8aPFp1oI-gWht657VSLHhC9nIM4FaFxtsegRSkIrzITYDq5SfBqkU4AcMQobjkBfApgns_HqN9gkVucDmKCYN8GiBlXMXaX9ckj_eZJKcZnzv5ThRE7aHs/w639-h383/sarakosti.jpg" width="639" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; text-align: center; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">«</span><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ὁ</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">τῆς</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">νηστείας</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">θεῖος</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">καιρός</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">, </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">πάθη</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ἐκκαθαίρων</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ψυχικά</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">, </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">καί</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ψυχικούς</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">πλύνων</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">μώλωπας</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">, </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ἦλθε</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">, </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">νῦν</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ἐπέστη</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">˙ </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">πιστοί</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">, </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">συνδράμωμεν</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">, </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">καί</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">τοῦτον</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">φιλοφρόνως</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ὑποδεξώμεθα</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">» (</span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ωδή</span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ε΄</span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Τριωδίου</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;">).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(Ο θείος καιρός της νηστείας, που καθαρίζει τα ψυχικά
πάθη και πλένει τους ψυχικούς μώλωπες, ήλθε, τώρα φάνηκε. Πιστοί, ας τρέξουμε
μαζί και ας τον υποδεχτούμε με φιλοφροσύνη και καλή διάθεση).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Μια ανάσα από την έναρξη της Σαρακοστής και η Εκκλησία
μας διά του αγίου υμνογράφου της Ιωσήφ μάς καλεί να την υποδεχτούμε με τον
σωστό τρόπο. Και σωστός τρόπος δεν είναι η κατήφεια και η μελαγχολική διάθεση
- δείγμα της κυριαρχίας των παθών μέσα μας: «χάνουμε» τα ηδονικά
στοιχεία του λαιμού και της γαστέρας μας, ταλαιπωρείται δηλαδή η λαιμαργία και
η γαστριμαργία μας, άρα η φιληδονία μας – αλλά η καλή και ευχάριστη διάθεση, η
φιλοφροσύνη. Μας καλεί η Εκκλησία μας «τρέχοντας» να σπεύσουμε να ενταχτούμε
στην αγκαλιά της σεμνής αυτής περιόδου. Θυμάται κανείς τον άγιο αββά του
Γεροντικού, ο οποίος έλεγε τον παράδοξο θεωρούμενο λόγο: «Πηγαίνω όπου υπάρχει
κόπος, και στον κόπο βρίσκω ανάπαυση». Που θα πει: ο όσιος αυτός ασκητής είχε
καταλάβει πολύ καλά ότι η ζωή στον κόσμο τούτο αν θέλει να είναι χριστιανική,
πρέπει να είναι με τον Χριστό, συνεπώς πρέπει ο πιστός να ασκεί πάντοτε «βία»
στον εαυτό του, ακολουθώντας με συνέπεια Εκείνον. Κι η ακολουθία του Χριστού
είναι συσταύρωση μαζί Του: «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον
εαυτό του και ας σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί». Οπότε η
χριστιανική ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη. Έχει ασκητικό χαρακτήρα, είτε είναι
κανείς καλόγερος είτε όπως λέμε κοσμικός. Γιατί ακριβώς παλεύεις να στρέφεις
αδιάκοπα τα νώτα του στο γενικό κλίμα του σαρκικού αμαρτωλού φρονήματος και να
προσανατολίζεσαι έστω και με το «ζόρι» εκεί που είναι ο Χριστός.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Αλλά ο προσανατολισμός αυτός καθιστά από την άλλη και τον
αγώνα ευχάριστο και εξαιρετικά ποθητό. Γιατί δεν είναι αγώνας «τυφλός». Τον
Χριστό θέλουμε να ακολουθούμε, το πιο αγαπημένο πρόσωπο που μπορεί να υπάρξει
για τους πιστούς, έστω κι αν υπάρχουν τα εμπόδια των ακανθών από τα πάθη μας.
Τι μας εμποδίζει στην πραγματικότητα να ζούμε τον Παράδεισο ήδη από τώρα στη
ζωή αυτή μαζί Του; Μόνον ο αμαρτωλός εαυτός μας, που ρέπει στη φιληδονία, τη
φιλαργυρία, τη φιλοδοξία. Γι’ αυτό και ο πνευματικός αγώνας στοχεύει στην
εξάλειψη των παθών αυτών, με την έννοια της μεταστροφής τους σε εγκράτεια, σε
προσφορά και ελεημοσύνη, σε ταπείνωση. Το αποτέλεσμα; Στον βαθμό που
εξαλείφονται τα αγκάθια αυτά εξομαλύνεται το έδαφος της καρδιάς μας και φύεται
το σπέρμα του Πνεύματος που ελάβαμε διά του αγίου βαπτίσματός μας, εμφανίζεται
δηλαδή στην ύπαρξή μας ο ίδιος ο Χριστός, γινόμαστε κι εμείς Χριστός, γινόμαστε
φιλόθεοι και φιλάνθρωποι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η πιο πρόσφορη περίοδος της Εκκλησίας για την ένταση του
πνευματικού αγώνα, ώστε να κάνουμε τον εαυτό μας «περιβόλι του Ουρανού», είναι
η Σαρακοστή. Είναι ο θείος καιρός της νηστείας, μας υπενθυμίζει ο άγιος
υμνογράφος, γιατί με τη ορθή άσκησή της καθαρίζονται τα ψυχικά πάθη
και ξεπλένονται και θεραπεύονται οι μαυρίλες και τα κτυπήματα της
ψυχής. Σε άλλο σημείο (ωδή ε΄) ο υμνογράφος θα μας πει: «η νηστεία έκανε τον
Μωυσή θεόπτη, είδε τον Θεό! Οπότε κι εσύ, ψυχή μου, μιμήσου τον κι ανάλαβε τη
νηστεία, ανεβαίνοντας διαρκώς εσωτερικά προς τον Θεό, για να δεις τη λαμπρότητα
του Θεού». Η εκκλησιαστική νηστεία, ψυχική και σωματική, είναι αυτονόητο ότι
έχει θετικό χαρακτήρα: μας φέρνει ενώπιον του Θεού και μας γεμίζει με το φως
Του. Πόσο μακριά δηλαδή από ό,τι συνήθως οι πολλοί αντιμετωπίζουμε τη
«σκυθρωπότητά» της!</span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-40028019246380240832024-03-14T10:12:00.000+02:002024-03-14T10:12:14.623+02:00ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ» ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ…<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPVRwiO2PtVRFIXVe8GXz_w9e26xpYIUhxympShqylqqcTGOWLySdw1Bz4FaBhDLZ_UbJVk5SrKTDPkKinQJRFMQxDtlQWqRaPWo69y1ZQdJJhp2Xb3EgMLxRac3IrM1NqZsEJHd8fqewN6D03__6mKVv7rr1DR5mO6sDwMv2k1GT9362kZdKJIrGxgCQ/s1016/%CE%95%CE%9E%CE%A9%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%9B%CE%9F%20.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1016" data-original-width="630" height="922" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPVRwiO2PtVRFIXVe8GXz_w9e26xpYIUhxympShqylqqcTGOWLySdw1Bz4FaBhDLZ_UbJVk5SrKTDPkKinQJRFMQxDtlQWqRaPWo69y1ZQdJJhp2Xb3EgMLxRac3IrM1NqZsEJHd8fqewN6D03__6mKVv7rr1DR5mO6sDwMv2k1GT9362kZdKJIrGxgCQ/w570-h922/%CE%95%CE%9E%CE%A9%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%9B%CE%9F%20.jpg" width="570" /></a></div>
<p align="center" class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: center; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: center; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Β΄ ΕΚΔΟΣΗ (ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΠΑΥΞΗΜΕΝΗ)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Στό ἀνηλεές σφυροκόπημα πού δέχεται ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας
στούς καιρούς μας, ἡ πιό ἀποτελεσματική ἀντίδραση εἶναι ἡ προβολή τῶν ὑγιῶν
στοιχείων της, ἐκείνων μάλιστα πού ἀπό πλευρᾶς χριστιανικῆς παραπέμπουν σ’ αὐτό
πού χαρακτηρίζεται ἀπό τήν Ἁγία Γραφή «κατ’ οἶκον Ἐκκλησία»... <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Στήν προβολή τοῦ ἁγίου θεσμοῦ τοῦ γάμου, τῆς συζυγίας, τῆς
οἰκογένειας στοχεύουν καί τά κείμενα τοῦ μετά χεῖρας βιβλίου, πού βελτιώνουν
καί ἐπαυξάνουν τήν πολλαπλῶς ἀνατυπωθεῖσα πρώτη ἔκδοσή του (2008, σελ. 131).
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). <o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: center; text-indent: 36.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Σχήμα:
21Χ14, σελ. 266.<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: center; text-indent: 36.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Σε
λίγες ημέρες από τις εκδόσεις "ἀκολουθεῖν". Σε όλα τα εκκλησιαστικά
βιβλιοπωλεία.</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></b></p><br /><p></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-83719532024125366102024-03-14T10:04:00.006+02:002024-03-14T10:06:08.313+02:00ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwXJXlnnilU2Bw_u7HzNXSnuYaLqLI6tA23nwiEZ3RGAQlNOLieNuWsJyyGjceQ98rafu-kVw7wd5x0-BFK4fMPRg3Tt2LUprJ2MK7ArAaGfH7-KVdLc3bYyQYCoBHXS5OjQhMS2mYIS9zuZ2Go-9lxM720WVyY3AZdZ1r9hl6V1m0fsykA238s9SSfb0/s419/unnamed.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="419" data-original-width="300" height="585" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwXJXlnnilU2Bw_u7HzNXSnuYaLqLI6tA23nwiEZ3RGAQlNOLieNuWsJyyGjceQ98rafu-kVw7wd5x0-BFK4fMPRg3Tt2LUprJ2MK7ArAaGfH7-KVdLc3bYyQYCoBHXS5OjQhMS2mYIS9zuZ2Go-9lxM720WVyY3AZdZ1r9hl6V1m0fsykA238s9SSfb0/w418-h585/unnamed.jpg" width="418" /></a></div><p></p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; text-align: center; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ</span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Ἔλαμψε τῆς ἐγκρατείας ἡ εὐπρέπεια, τῶν δαιμόνων τήν ἀχλύν
φυγαδεύουσα· ἐπεδήμησε τῆς νηστείας ἡ σεμνότης, τῶν ψυχικῶν παθῶν τήν ἰατρείαν
φέρουσα· ταύτῃ ποτέ Δανιήλ, καί οἱ ἐν Βαβυλῶνι Παῖδες φραξάμενοι, ὁ μέν, στόμα
λεόντων ἐχαλίνωσεν, οἱ δέ, τήν φλόγα τῆς καμίνου ἔσβεσαν· μεθ’ ὧν καί ἡμᾶς δι’
αὐτῆς, σῶσον, Χριστέ ὁ Θεός, ὡς φιλάνθρωπος</i>» (Ἀπόστιχα τῶν Αἴνων, Ἰδιόμελον,
ἦχος γ΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(Ἔλαμψε ἡ εὐπρέπεια τῆς ἐγκράτειας, ἡ ὁποία διώχνει
μακριά τή σκοτεινιά τῶν δαιμόνων. Ἔφτασε ἡ σεμνότητα τῆς νηστείας, ἡ ὁποία
γιατρεύει τά ψυχικά πάθη. Μέ τή νηστεία αὐτή ὀχυρωμένοι κάποτε ὁ Δανιήλ, ὅπως
καί τά τρία παιδιά στή Βαβυλώνα, ὁ μέν πρῶτος ἔβαλε χαλινάρι στό στόμα τῶν
λιονταριῶν, τά δέ παιδιά ἔσβησαν τή φλόγα τῆς καμίνου. Μαζί μ’ αὐτούς καί μέσω
αὐτῆς σῶσε καί μᾶς, Χριστέ Θεέ μας, ὡς φιλάνθρωπος).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ὁ ἅγιος ὑμνογράφος ἐπιμένει στή σπουδαιότητα καί στόν
πνευματικό χαρακτήρα τῆς ἐγκράτειας καί τῆς νηστείας πού προβάλλει ἡ Μεγάλη
Τεσσαρακοστή. Ἔχει τέτοια σπουδαιότητα μάλιστα, κατ’ αὐτόν,</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">πού ἡ μέν πρώτη φυγαδεύει ἀκόμη καί τούς δαίμονες - ὁ ἐγκρατής
ἄνθρωπος δηλαδή εἶναι κυρίαρχος ὄχι μόνον τοῦ ἑαυτοῦ του ἀλλά καί τῶν πονηρῶν
πνευμάτων - ἐνῶ ἡ δεύτερη, ἡ νηστεία, ὡς ἔκφραση βεβαίως τοῦ πνεύματος τῆς ἐγκρατείας,
θεραπεύει ὅλα τά ψυχικά πάθη, πού σημαίνει ὅτι ὁ περιορισμός στή σάρκα, πού
κινεῖται συνήθως ἄτακτα χωρίς χαλινό, φέρνει ἐκείνη τή χάρη ὥστε νά θεραπεύεται
καί ἡ ἴδια ἡ ψυχή. Μιλᾶμε ἀσφαλῶς γιά τήν εὐπρεπή ἐγκράτεια καί τή σεμνή
νηστεία, ὅπως τίς χαρακτηρίζει ὁ ὑμνογράφος, γιά νά τίς διακρίνει ἀπό τίς ἀρρωστημένες
ἐκτροπές τοῦ φαρισαϊσμοῦ ἤ καί τοῦ δαιμονικοῦ μανιχαϊσμοῦ - ὡς καύχηση ἤ ὡς ἀποστροφή
τοῦ σώματος. </span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Τό ἐπιχείρημα τοῦ ὑμνογράφου εἶναι συντριπτικό, ἐφόσον κανείς εἶναι
πιστός καί δέχεται τίς Ἅγιες Γραφές: ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, μᾶς λέει, ἔχουμε
τά παραδείγματα τοῦ προφήτη Δανιήλ πού ρίχτηκε λόγω τῆς πίστης του σέ λάκκο μέ
λιοντάρια, καί τῶν τριῶν παίδων πού ρίχτηκαν στό ἀναμμένο καμίνι. Κι αὐτό
γιατί; Διότι καί ὁ προφήτης καί τά τρία παιδιά, σέ νεαρή ἡλικία εὑρισκόμενοι ὅλοι,
κατά τήν περίοδο τῆς Βαβυλώνιας αἰχμαλωσίας τῶν Ἰουδαίων, ἀρνήθηκαν νά ὑποταχτοῦν
στά κελεύσματα τῆς εἰδωλολατρικῆς ἐξουσίας, ἐπιλέγοντας θυσιαστικά νά
παραμείνουν σταθεροί στήν ἀληθινή λατρεία τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί στήν παράδοση τῆς ἐγκρατείας
καί νηστείας πού καθόριζε ἡ πίστη τους. Καί τό ἀποτέλεσμα ἦταν θαυμαστό: τόν
μέν Δανιήλ ἀντιμετώπισαν τά λιοντάρια ὡς τόν καλύτερο «ἀφέντη» τους, ἐνῶ τά
τρία παιδιά σεβάστηκε καί ἡ ἴδια ἡ πύρινη μεγάλη φλόγα. Ὁπότε, κατά τόν ὑμνογράφο
μας, τό ἴδιο θά συμβεῖ καί μέ ἐμᾶς, ἄν ἀκολουθήσουμε τήν ἀληθινή νηστεία: ἡ
σωτηρία μας ἀπό τόν φιλάνθρωπο Κύριο καί Θεό μας.</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-91119674654756036242024-03-13T10:00:00.005+02:002024-03-13T10:00:29.992+02:00ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΥΡΙΝΗΣ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijHhDnRDlaFqHFGY-4t3jWSCQJWEd5k9vqrMHJcwv6TbXxSO6T2LAb1Bty_9w6lk_ULSr8JUNzhHNSWVN0RLHcJr0A85VnSjDjCb5esRZlJmtVZXvUhtshAs3-Lb-IKOSP1Okn3FRdCeBrfClczMltCS8QfGUCeSjnOsIDISSS1kJnHRc-Xeaq30KOfwo/s374/1467304436_0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="374" data-original-width="300" height="545" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijHhDnRDlaFqHFGY-4t3jWSCQJWEd5k9vqrMHJcwv6TbXxSO6T2LAb1Bty_9w6lk_ULSr8JUNzhHNSWVN0RLHcJr0A85VnSjDjCb5esRZlJmtVZXvUhtshAs3-Lb-IKOSP1Okn3FRdCeBrfClczMltCS8QfGUCeSjnOsIDISSS1kJnHRc-Xeaq30KOfwo/w438-h545/1467304436_0.jpg" width="438" /></a></div><p></p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Προσευχαῖς καί νηστείαις τόν Λυτρωτήν ἱλεωσώμεθα∙
συγχαίρει γάρ ὁ Κτίστης τῇ μετανοίᾳ τῶν κτισμάτων αὐτοῦ</i>» (ωδή γ΄ 1ου καν.
Τριωδίου).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">(Ας
καταστήσουμε τον εαυτό μας άξιο του ελέους του Λυτρωτή Χριστού με τις προσευχές
και τις νηστείες μας. Διότι ο Δημιουργός συγχαίρει με τη μετάνοια των
δημιουργημάτων Του).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">Ο
μεγάλος Πατήρ και μεγαλοφυής υμνογράφος άγιος Ανδρέας ο Κρήτης είναι ο ποιητής
του πρώτου κανόνα του Τριωδίου της ημέρας, συνεπώς και του συγκεκριμένου ύμνου.
Με ελάχιστα λόγια τονίζει τρεις καίριες και βαθιές αλήθειες της πίστεώς μας,
ενόψει της εισόδου μας στην αγία μεγάλη Τεσσαρακοστή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">Πρώτον</span></i><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι
ο Λυτρωτής μας και ο Δημιουργός μας. Δεν είναι ένας σπουδαίος και σημαντικός
άνθρωπος, αλλά ο Ίδιος ο Θεός, ο «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">δι’ οὗ
τά πάντα ἐγένετο</i>», η ίδια η πηγή της ζωής. Όσο κι αν φαίνεται να προκαλεί
την ανθρώπινη σκέψη η αλήθεια αυτή, πρόκειται για την αποκάλυψη του Θεού μας,
από την οποία εξαρτάται η σωτηρία και η λύτρωσή μας. Αυτός που αποκαλύφθηκε
στην Παλαιά Διαθήκη στον Αβραάμ και τους λοιπούς Πατριάρχες και που φανέρωσε το
όνομά Του στον μέγα Μωϋσή μέσα από τη φλεγόμενη αλλά μη κατακαιόμενη βάτο: «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν</i>», ο Γιαχβέ εβραϊστί, ο
Ίδιος είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, στον οποίο, κατά τον λόγο του
αποστόλου Παύλου «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα
τῆς θεότητος σωματικῶς</i>». Τα λόγια του ταπεινού Θεού μας Ιησού Χριστού ηχούν
συγκλονιστικά, όπως ο ήχος του λιονταριού που προκαλεί φόβο στους πάντες, για
να θυμηθούμε τον προφήτη Αμώς. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ἐάν μή
πιστεύσητε ὅτι Ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν</i>» (αν δεν
πιστέψετε ότι Εγώ είμαι η πηγή της Ζωής, ο Ίδιος ο Θεός δηλαδή, θα πεθάνετε
μέσα στις αμαρτίες σας). Η αποδοχή του Κυρίου Ιησού ως τελείου Θεού και τελείου
ανθρώπου στη ζωή μας – κι εννοείται όχι κατά θεωρητικό νοησιαρχικό τρόπο – μας
κάνει μετόχους της πραγματικής ζωής και μας οδηγεί στην υπέρβαση και του ίδιου
του θανάτου. Ο πιστός στον Χριστό ζει την αιώνια ζωή ήδη από τη ζωή αυτή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">Δεύτερον</span></i><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">, ότι ο Χριστός ως
Δημιουργός και Λυτρωτής μας είναι πλήρης ελέους και αγάπης απέναντι στα
πλάσματά Του, και μάλιστα τα πλανεμένα και απομακρυσμένα από Αυτόν πλάσματά
Του. Κατά τον λόγο Του, είναι Αυτός που αφήνει τα ενενήντα εννέα πρόβατα και
ψάχνει για το ένα το χαμένο. Και χαίρεται, όταν το βρει, σαν να βρήκε τον κόσμο
όλο (Λουκ. 15, 4 εξ). Ο κάθε άνθρωπος, όποιος κι αν είναι αυτός, ακόμη και ο
θεωρούμενος ανθρωπίνως ο πιο έσχατος – ο «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">έσχατος</i>»:
η μεγάλη αγάπη του Χριστού! – είναι το κέντρο της αγάπης Του και της αδιάκοπης
φροντίδας Του. Μπορεί δηλαδή οι πάντες στον κόσμο τούτο να μας ξεχάσουν και να
μας περιφρονήσουν, ακόμη και η μάνα μας να μας διαγράψει, Εκείνος ποτέ δεν μας
ξεχνά, δεν μας περιφρονεί, δεν μας διαγράφει. Διότι είμαστε «εικόνα» Του – μία
άλλη «επανάληψη» (όσιος Σωφρόνιος) του Ίδιου. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν</i>»! Ποιος
μπορεί να ακούσει με ανοιχτή καρδιά την αποκάλυψη αυτή του Θεού μας και να μη
συγκινηθεί και να μη κατανυχθεί; Μόνον ο κατακτημένος από τον Πονηρό που έχει
πετρωμένη την καρδιά του και δεν αφήνει καμία ρωγμή για να ρουφήξει αχόρταγα το
οξυγόνο της αγάπης του Πατέρα του! Οπότε, ο Δημιουργός μας, η Αυτοαγάπη και η
Αυτοαγαθότης, χαίρεται με την πιο μεγάλη χαρά, όταν δει το πλάσμα Του να
προσκλίνει προς Αυτόν εν μετανοία, δηλαδή να δείχνει έμπρακτα ότι Τον θέλει στη
ζωή του. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Χαρά γίνεται ἐν Οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ
μετανοοῦντι</i>». Το παράδειγμα της επιστροφής του ασώτου υιού, που τον
υποδέχεται με χαρά και αγαλλίαση ο Πατέρας του δείχνει με απόλυτη καθαρότητα
την πραγματικότητα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">Και <i style="mso-bidi-font-style: normal;">τρίτον</i>, ότι ναι μεν ο Χριστός Θεός μας
είναι γεμάτος Αγάπη και Έλεος απέναντί μας, αλλά όπως είπαμε θέλει και τη δική
μας ανταπόκριση. Ποτέ δεν έρχεται η Αγάπη εκβιαστικά στη ζωή μας, γιατί έτσι
σταματάει να είναι Αγάπη. Αγάπη σημαίνει ακριβώς σεβασμός στην ελευθερία μας,
που θα πει ότι όπου υπάρχει αμετανοησία και επιλογή της πονηρίας ως τρόπου
ζωής, εκεί ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει συνθήκες ώστε και την Αγάπη και το
Έλεος του Θεού να τά «εισπράττει» ως οργή του Θεού. Συνεπώς, προκειμένου να
καθιστούμε τον εαυτό μας άξιο του Ελέους του Θεού: η Αγάπη Του να βρίσκει χώρο
μέσα στην ύπαρξή μας και να έχουμε κοινωνία μαζί Του, απαιτείται κι εμείς να
στρέφουμε τη θέλησή μας προς Εκείνον. Κι αυτό που φανερώνει το «ναι» μας προς
τον Θεό είναι το άνοιγμά μας προς το Πρόσωπό Του, η προσευχή μας δηλαδή, η
οποία γίνεται καθαρή όταν κάνουμε πέρα αυτό που την εμποδίζει. Και τι εμποδίζει
την προσευχή και την εν αγάπη αναφορά μας προς τον Κύριο παρά η γοητεία που
ασκεί επάνω μας η ηδονή των υλικών αγαθών; Εκεί εντοπίζεται και η αξία της
νηστείας: αποκαλύπτει με μοναδικό τρόπο τη θέληση του ανθρώπου να απεγκλωβιστεί
από τα χαμερπή και να κοιτάξει λίγο πιο ψηλά, εκεί που είναι ο Χριστός. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας</i>». Ο ίδιος ο
Κύριος το είχε πει στους μαθητές Του με σαφήνεια: Τα πάθη του ανθρώπου και τα
δαιμόνια που ενεργούν σ’ αυτά δεν φεύγουν παρά μόνο με την προσευχή και τη
νηστεία. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Τοῦτο τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται
εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ</i>». Από την άποψη αυτή, η Σαρακοστή
που μας κινητοποιεί στο ανώτερο δυνατό και στην προσευχή και στη νηστεία
συνιστά το μεγαλύτερο δώρο του Θεού για την πνευματική μας προκοπή και την
πορεία μας προς συνάντησή Του. Για να το εκφράσουμε με τα λόγια του αγίου Ιωσήφ
του υμνογράφου αυτήν τη φορά (ωδή γ΄, 2ος καν.): «Αφού δεχτήκαμε τη δωρεά
της νηστείας, ας δοξάσουμε Αυτόν που μας την έδωσε για τη σωτηρία μας». Και με
το δεδομένο της διαρκούς δυστυχώς αδυναμίας μας: «Ας φωνάξουμε δυνατά με δάκρυα
στον Δεσπότη Χριστό: Δώσε μας, Κύριε πολυέλεε, χάρη που να μας βοηθεί για να
τηρούμε τα θελήματά Σου»!<o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-24758147224143666542024-03-11T09:38:00.008+02:002024-03-11T09:38:53.976+02:00ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΥΡΙΝΗΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKnbLdIuccSw8pNtlhEqRnCRKz2f-KG0h_NG7Jjyr0osku7UnEW4rae9z4JV5wKcaHtDDHEd1SNozCSKDydvJBflSzh8oS964S-rEEyQJgk5FbR2DJdoHepkYY-jg7XWd4ot5riQYYwDbMY3H9ojVkoj76JqzxW5MCPskz6Z1pQoN0h5zYZsOGxkalOG8/s480/d32166165582ab5af838f97b280ec2d4_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="480" height="395" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKnbLdIuccSw8pNtlhEqRnCRKz2f-KG0h_NG7Jjyr0osku7UnEW4rae9z4JV5wKcaHtDDHEd1SNozCSKDydvJBflSzh8oS964S-rEEyQJgk5FbR2DJdoHepkYY-jg7XWd4ot5riQYYwDbMY3H9ojVkoj76JqzxW5MCPskz6Z1pQoN0h5zYZsOGxkalOG8/w594-h395/d32166165582ab5af838f97b280ec2d4_XL.jpg" width="594" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Φαιδρά προεόρτια τῆς ἐγκρατείας, λαμπρά τά προοίμια τῆς
νηστείας σήμερον∙ διό συνδράμωμεν ἐν πεποιθήσει, ἀδελφοί, καί προθυμίᾳ πολλῇ</i>»
(ὠδή α΄ τριωδίου).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(Καλοδεχούμενα τα προεόρτια της εγκράτειας, λαμπρά τα
προοίμια της νηστείας σήμερα. Γι’ αυτό ας τρέξουμε από κοινού, αδέλφια, με
πίστη και μεγάλη προθυμία).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Απαρχή των ύμνων των Τριωδίων ο παραπάνω ύμνος, από τον
πολυγραφότερο όλων των υμνογράφων άγιο Ιωσήφ. Τρία σημεία θίγει με πολύ
συνοπτικό τρόπο:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Πρώτον, ότι πρώτη ημέρα της εβδομάδας της Τυρινής σήμερα,
ξεκίνησε η περίοδος της νηστείας και της εγκρατείας. Διότι μπορεί να μην
εισήλθαμε στην καθαυτό Σαρακοστή – αυτό θα γίνει με την Καθαρά Δευτέρα – όμως
είμαστε στην τελευταία εβδομάδα της εισαγωγής της, όπου αφήνουμε κατά μέρος τα
κρεατικά: η πρώτη νηστεία, μένοντας μόνο στα γαλακτομικά και στα ψάρια. Και δεν
είναι τυχαία η διπλή επισήμανση: εγκράτεια, νηστεία. Για να δηλωθεί ότι
μιλώντας για τη νηστεία στην Εκκλησία δεν εννοούμε ένα απλό διαιτολόγιο, αλλά
έναν περιορισμό φαγητών που έχει όμως πνευματικό χαρακτήρα. Διότι η εγκράτεια
αυτό δηλώνει: την πράξη της θέλησης του ανθρώπου που κινείται από τον ηγεμόνα
νου του, προκειμένου να απεγκλωβιστεί από τη γοητεία των υλικών αγαθών, ώστε
πιο ελεύθερα να στραφεί προς Κύριο και Θεό του. Μη ξεχνάμε: η απόλυτη εν αγάπη
αναφορά του ανθρώπου είναι ο Χριστός κι αυτή η αναφορά μονίμως παρεμποδίζεται
από την εμπαθή προσκόλληση στην ύλη και τα πάθη του – «<i>ὅς ἄν θέλῃ φίλος εἶναι
τοῦ κόσμου, ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται</i>». Οπότε, η νηστεία ως εγκράτεια
παθών λειτουργεί απελευθερωτικά για τον πιστό άνθρωπο. Γι’ αυτό και σε άλλο
σημείο ο άγιος Ιωσήφ θα επισημάνει ότι τέτοιον εγκρατή άνθρωπο που φανερώνει
ότι η στροφή της θέλησής του είναι ο Χριστός δεν τολμούν να τον πλησιάσουν οι
δαίμονες, ενώ βρίσκονται πάντοτε ως βοηθοί του οι άγγελοι («<i>οὔτε ἐπήρεια
δαιμόνων κατατολμᾶ τοῦ νηστεύοντος, ἀλλά καί οἱ φύλακες τῆς ζωῆς ἡμῶν ἄγγελοι
φιλοπονώτερον παραμένουσι τοῖς διά νηστείας ἡμῖν κεκαθαρμένοις</i>»: απόστιχα
αίνων).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Δεύτερον, ότι ακριβώς για τον παραπάνω λόγο η περίοδος
της νηστείας και της εγκρατείας είναι περίοδος για τον πιστό όχι κατήφειας και
θλίψης, όχι οργής και καταπιεσμένης επιθετικότητας, αλλά περίοδος που με χαρά
την προσμένει ο χριστιανός προσβλέποντας στη λαμπρότητα που εκπέμπει. Αν η
θλίψη και η στενοχώρια είναι το κυρίαρχο στοιχείο που τον διακατέχει, τούτο
οφείλεται ακριβώς σε ό,τι είπαμε προηγουμένως: η θέληση προσκλίνει κατά
προτεραιότητα στα πράγματα του κόσμου και όχι στον Θεό – «Θεός» είναι ο κόσμος
και όχι ο αληθινός Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο χριστιανός, μολονότι βιώνει
την ένταση στην ύπαρξή του της αμαρτίας που τον κινεί σε αντίθετη κατεύθυνση
προς ό,τι καλεί ο Θεός, συνεχίζει «κόντρα στο ρεύμα» του κόσμου να τρέχει προς
τον Χριστό και τις άγιες εντολές Του. Και σ’ αυτήν τη διαδικασία ευρισκόμενος
βλέπει το φως του Χριστού να ανατέλλει στην καρδιά του. «<i>Ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα
φῶς</i>» μάς λέει συνεχώς η Εκκλησία, με το φως του Χριστού λοιπόν βλέπει τη
χαρά και τη λαμπρότητα της νηστείας και της εγκρατείας ο αγωνιστής χριστιανός.
«Δεν στοχεύουμε στα ορατά αλλά στα αόρατα» λέει ο απόστολος Παύλος, κι αυτό
συμβαίνει και με την περίοδο της Σαρακοστής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Και τρίτον, επομένως: με πίστη και μεγάλη προθυμία
κινείται προς την περίοδο της Σαρακοστής ο χριστιανός. Αν ενώπιόν μας έχουμε το
όραμα του Χριστού που προβάλλει μέσα από το σταύρωμα των εμπαθών επιθυμιών μας,
αν το όραμά μας, όραμα της Εκκλησίας, είναι ο αναστημένος Χριστός που περνάει
μέσα από τη Σταυρική Του θυσία, τότε πράγματι η περίοδος των Νηστειών έχει ένα
νόημα που για να το γνωρίσει κανείς πρέπει να το ενσωματώσει στον εαυτό του.
Ζώντας την περίοδο αυτή ζει ο πιστός τα υπέρ φύσιν γεγονότα της ζωής του
Χριστού ή με άλλα λόγια μ’ αυτόν τον τρόπο ενεργοποιεί στο έπακρον την ήδη σ’
αυτόν δοσμένη χάρη του Βαπτίσματος να είναι μέλος Χριστού. Οπότε: η μεγάλη προθυμία
προς συμμετοχή στον αγώνα του σταδίου αυτού ισοδυναμεί με τον αγώνα να
καθαρίσει ο πιστός όλα τα εμπόδια της καρδιάς του για να φανερωθεί μέσω αυτού ο
ίδιος ο Χριστός!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κι αξίζει να ακούσουμε τον άγιο Σωφρόνιο του Έσσεξ στο τι
έλεγε για το θέμα αυτό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Πῶς πρέπει νά περάσουμε τήν περίοδο τῶν Νηστειῶν; Σᾶς
μίλησα ἤδη γιά τή μέθοδό μου, τήν ὁποία σᾶς συνιστῶ νά ἀφομοιώσετε. Ἡ μέθοδος αὐτή
εἶναι ἡ ἀκόλουθη: νά δοῦμε τόν τελικό μας σκοπό καί νά βαδίσουμε πρός αὐτόν ἀρχίζοντας
ἀπό τό ἀλφάβητο. Ὅσον ἀφορᾶ τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πρέπει νά θέσουμε στόν ἑαυτό
μας τήν ἴδια ἀκριβῶς ἀρχή, ἀλλά σέ μικρότερες διαστάσεις. Πρέπει νά ἐννοήσουμε ὅτι
μᾶς προτείνονται πενήντα ἡμέρες νηστείας ὡς προετοιμασία γιά τήν ὑποδοχή τῆς ἐκ
νεκρῶν ἀναστάσεως. Καί ἐμεῖς θά οἰκοδομήσουμε ἔτσι τή θεωρία μας: Τώρα ἀρχίζει ὁ
πνευματικός μας ἀγώνας. Ἡ ἔμπνευσή μας πολλαπλασιάζεται μέ τή σκέψη ὅτι ἑκατομμύρια
χριστιανοί θά τηρήσουν τή Νηστεία αὐτή. Ἡ ὁδός πρός τήν ἀνάσταση, ἀκόμη καί γιά
τόν Ἴδιο τόν σαρκωθέντα Θεό, πέρασε ἀπό παθήματα. Τό μυστήριο τῶν παθημάτων θά
τό κατανοήσουμε μόνο ἀργότερα.... «Δι’ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθεν εἰς τόν
κόσμον», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καί ἀπό ἕναν Ἄνθρωπο ἔρχεται ἡ σωτηρία. Ἄν
μπροστά μας ὑψώνεται τέτοιος σκοπός, θά δεχθοῦμε τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή ὡς ἁγία
περίοδο στή ζωή ὅλου τοῦ χρόνου. Καί ὅταν μέ χαρά καταβάλλουμε σωματικό ἀγώνα ἐγκρατείας
ἀπό τροφές, αὐτό δέν μᾶς φθείρει, ἀλλά μᾶς βοηθᾶ σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί στό
πνευματικό καί στό φυσικό... Ἐπιπλέον, παρατηρῶ μέ πόνο καρδιᾶς ἕνα πολύ
τραγικό φαινόμενο: γιά λόγους ὑγείας οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἱκανοί νά ὑπομείνουν
μακρά καί αὐστηρή δίαιτα, ἀλλά γιά τόν Θεό δέν εἶναι διατεθειμένοι νά τηρήσουν
τήν καθιερωμένη ἀπό τήν Ἐκκλησία νηστεία, διότι ὑπάρχει κάποιο πνεῦμα πού
παρεμποδίζει κάθε προσπάθεια νά ἀκολουθήσει ὁ ἄνθρωπος τόν Χριστό</i>» («Οἰκοδομώντας
τόν Ναό τοῦ Θεοῦ..., τόμ. </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">Β΄, σελ. 220-222»).<o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-55253901821634311512024-03-09T10:26:00.001+02:002024-03-09T10:26:19.965+02:00ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJxgGkR1tPFDhdIw69jQOFZ_6tWBKhhnMWlccT2R2jLCnsklCqvMfpX2L63xrKRE8v6VKXsRkjauLn2LpvjgjfJpcp-_2cae7IVYsYoP_rtWXbwnHAhuOz6rEAtBB9-kl0le9FKoSgdaRz6XAk_owPiEzkZb5SCL2hzhmIP6vd5w2AjinMCmIQp_aRqWM/s791/pUlqPH7.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="496" data-original-width="791" height="401" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJxgGkR1tPFDhdIw69jQOFZ_6tWBKhhnMWlccT2R2jLCnsklCqvMfpX2L63xrKRE8v6VKXsRkjauLn2LpvjgjfJpcp-_2cae7IVYsYoP_rtWXbwnHAhuOz6rEAtBB9-kl0le9FKoSgdaRz6XAk_owPiEzkZb5SCL2hzhmIP6vd5w2AjinMCmIQp_aRqWM/w639-h401/pUlqPH7.png" width="639" /></a></div><p></p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Είναι γνωστό ότι για την Εκκλησία μας, μολονότι το κάθε
Σάββατο το έχει αφιερωμένο στους αγίους μάρτυρες και στους κεκοιμημένους
πιστούς της, δύο είναι τα ψυχοσάββατα: αυτό της παραμονής της Κυριακής των
Απόκρεω και αυτό της παραμονής της αγίας Πεντηκοστής. Γι’ αυτό και
κατά τις δύο αυτές ημέρες ακούμε το συναξάρι να σημειώνει: «<i>Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
μνείαν πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς, ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου,
οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν</i>» (Την ίδια ημέρα, οι θειότατοι Πατέρες
θέσπισαν να θυμόμαστε όλους τους απαρχής ευσεβώς κεκοιμημένους, αυτούς δηλαδή
που έφυγαν από τον κόσμο αυτόν με την ελπίδα της αναστάσεως της αιώνιας ζωής).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Για την Εκκλησία οι κεκοιμημένοι δεν αποτελούν τμήμα του
κόσμου που «τελείωσε και έφυγε» – ό,τι πιστεύουν πολλοί που την ύπαρξή τους την
έχουν περικλείσει στα ασφυκτικά πλαίσια του κόσμου τούτου, γιατί έχουν
διαγράψει τον Θεό και τον Χριστό από τη ζωή τους. Οι κεκοιμημένοι συνιστούν
οργανικό κομμάτι της Εκκλησίας, κομμάτι δηλαδή του σώματος του Χριστού, διότι ο
θάνατος δεν είναι η θύρα που οδηγεί στην ανυπαρξία, αλλά η θύρα που εκβάλλει
στην αγκαλιά του Χριστού. Όπως οι πιστοί ζούμε στην αγκαλιά αυτή στον κόσμο
τούτο, το ίδιο και ακόμη περισσότερο συμβαίνει και την ώρα του θανάτου μας και
μετέπειτα. Μας το λέει με άμεσο τρόπο ο απόστολος Παύλος, βασισμένος βεβαίως
στην Ανάσταση του ίδιου του Κυρίου Ιησού Χριστού: «<i>ἐάν τε ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνῄσκωμεν,
τοῦ Κυρίου ἐσμέν</i>» (είτε είμαστε στη ζωή αυτή είτε φεύγουμε από τη ζωή αυτή,
στον Κύριο ανήκουμε).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κι είναι ευνόητο: ο Κύριος ως Παντοκράτωρ, ως Δημιουργός
και Προνοητής και Κυβερνήτης του κόσμου όλου, ως «<i>ὁ ἐξ Οὗ καί δι’ Οὗ καί εἰς
Ὅν τά πάντα ἔκτισται</i>», μάς δίνει τη δυνατότητα να ζούμε και εδώ στον κόσμο
τούτο ψυχοσωματικά, αλλά και μετά τον θάνατό μας ως ψυχές, πολύ περισσότερο
έπειτα μετά τη Δευτέρα Του Παρουσία που θα αναστήσει τα σώματά μας για να
ενωθούν και πάλι με τις ψυχές μας, ώστε ολόκληροι να ζούμε μέσα στην παρουσία
Του, είτε θετικά (Παράδεισος) είτε δυστυχώς αρνητικά (Κόλαση). Αν υπάρχει
δηλαδή και υφίσταται η ζωή, αυτό οφείλεται στην πηγή της που είναι ο ίδιος ο
Θεός. «<i>Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν</i>». «<i>Ὅτι παρά Σοί πηγή ζωῆς». «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί
ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή</i>». Ο Κύριος είναι ο Θεός των ζώντων και των
κεκοιμημένων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Αυτούς λοιπόν τους κεκοιμημένους, ιδίως τους εν πίστει
κεκοιμημένους, θυμόμαστε τα Σάββατα και κατεξοχήν τα ψυχοσάββατα, σαν το
σημερινό, με σκοπό αφενός να προσευχηθούμε για την εν Κυρίῳ ανάπαυσή τους – ως
άνθρωποι μπορεί να μην είχαν ολοκληρώσει τη μετάνοιά τους – αφετέρου να
προκληθούμε οι εν κόσμῳ ακόμη ευρισκόμενοι ώστε να βαθύνουμε τη μετάνοιά μας,
να νιώσουμε ενόψει του ορίου του θανάτου ότι η αληθινή ζωή είναι η ζωή που έχει
αιώνιο χαρακτήρα και δεν είναι αυτή που εκτρέφει απλώς τα πάθη μας, κατεξοχήν
τον εγωισμό και τα όποια παρακλάδια του - να προσανατολίσουμε την καρδιά και τη
σκέψη μας στην εντολή του Κυρίου «<i>ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί
τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα (</i>όλα τα απαραίτητα για τα προς το ζην<i>)
προστεθήσεται ὑμῖν</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Και πρέπει να τονίσουμε ότι τα δύο αυτά: προσευχή υπέρ
των κεκοιμημένων, πρόκληση να μετανοήσουμε αληθινά, δεν είναι απλώς προσθετικές
καταστάσεις με την έννοια να κάνουμε το ένα, αλλά ευκαιρία να
κάνουμε και το άλλο. Κι αυτό γιατί το ένα συνιστά προϋπόθεση του άλλου. Μετανοώ
σημαίνει ότι αλλάζω νου, αλλάζω τρόπο θέασης των πραγμάτων, αλλάζω ζωή –
επιστρέφω προς τον Θεό μένοντας πάνω στο άγιο θέλημά Του, την αγάπη. Κι αυτό θα
πει ότι αρχίζω, κατά την αναλογία της μετάνοιάς μου, να αγαπώ σωστά και τον Θεό
και τον συνάνθρωπό μου, τον συνάνθρωπο μάλιστα που ευρίσκεται όπου γης αλλά και
σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου. Μη ξεχνάμε ότι κατά την πίστη μας ο χριστιανός
συνιστά «<i>μίμημα Χριστού</i>» ως κατ’ εικόνα Εκείνου δημιουργημένος, συνεπώς
το φρόνημα Χριστού που περιέκλειε μέσα Του σύμπασα την ανθρωπότητα, τοπικά και
χρονικά, αποτελεί όριο και του κάθε χριστιανού, οπότε και ο μετανοών χριστιανός
τον όποιο συνάνθρωπο, στην όποια τοπική αλλά και χρονική έκταση, τον περικλείει
στην ύπαρξή του, θεωρώντας τον οργανικό κομμάτι δικό του. Η προσευχή του λοιπόν
και για τους κεκοιμημένους είναι όχι απλώς ευκταία κατάσταση, αλλά δεδομένη
πραγματικότητα της συνείδησής του, οφειλή που χωρίς αυτήν εκπίπτει σχεδόν από
την πίστη του. «<i>Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κι η Εκκλησία μας λοιπόν με αφορμή το όριο του θανάτου
μάς καλεί σε μετάνοια, σ’ αυτήν την απεραντοσύνη της εν Κυρίῳ εμπειρίας της,
στην αληθινή ζωή με βάση τις εντολές του Θεού. Γιατί είναι δυστυχώς πολύ εύκολο
στον κόσμο τούτο που ευρισκόμαστε, τον πεσμένο στην αμαρτία, να εκτραπούμε από
την Οδό του Χριστού και να προσκολληθούμε στα πάθη μας που ελκύονται από τη
γοητεία της σαρκολατρείας του κόσμου. Ένας ύμνος μάλιστα από τους πολλούς που
μας προσφέρει είναι πολύ χαρακτηριστικός για την αποτίναξη της πλάνης των
αισθήσεων και το άνοιγμα των οφθαλμών στην όντως πραγματικότητα του Θεού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Πάντες οἱ τῷ βίῳ προστετηκότες, δεῦτε ἐν τοῖς τάφοις ἐξεστηκότες,
ἐγκύψατε, ἴδετε τοῦ κόσμου τήν ἀπάτην∙ ποῦ νῦν τοῦ σώματος τό κάλλος καί ἡ δόξα
τοῦ πλούτου; Ποῦ δέ ἡ ἔπαρσις τοῦ βίου; Ὄντως μάταια πάντα∙ διό κράξωμεν πρός
τόν Σωτῆρα∙ Οὕς ἐξελέξω ἐκ τῶν προσκαίρων ἀνάπαυσον, διά τό μέγα σου ἔλεος</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(Όσοι είστε προσκολλημένοι εμπαθώς στη ζωή αυτή, εμπρός
σκύψτε προσεκτικά πάνω στους τάφους έκθαμβοι και δείτε την απάτη του κόσμου.
Πού είναι τώρα η ομορφιά του σώματος και η δόξα του πλούτου; Πού
είναι η αλαζονεία της ζωής; Πράγματι, όλα είναι μάταια. Γι’ αυτό ας φωνάξουμε
δυνατά προς τον Σωτήρα Χριστό: Αυτούς που πήρες από τα πρόσκαιρα ανάπαυσέ τους,
λόγω του μεγάλου Σου ελέους).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Αναφέρεται σε όλους εμάς που δεν βρισκόμαστε στο κανονικό
επίπεδο των αληθινών υιών: να είμαστε προσκολλημένοι στον Κύριο από την αγάπη
μας γι’ Αυτόν. Προσκολλημένοι συχνά – ή ίσως διαρκώς; - στις μέριμνες του βίου,
γοητευμένοι από τα πάθη μας, ξεχνάμε το ουσιαστικότερο για τη σωτηρία μας: την
αιώνια ζωή ως ζωντανή σχέση με τον Θεό. Κι έρχεται η επαφή μας με τους τάφους,
λόγω και της ημέρας, να θυμηθούμε ότι τελικά ό,τι κάνουμε και επιδιώκουμε στη
ζωή αυτή, αν δεν χρωματίζεται από τον Χριστό, είναι μάταιο: ομορφιά, πλούτος,
θέσεις, αξιώματα. Πόσο θα πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια της Γραφής ήδη από την
Παλαιά Διαθήκη: «<i>Ματαιότης ματαιοτήτων, τά πάντα ματαιότης</i>». Καί: «<i>μιμνῄσκου
τά ἔσχατά σου καί οὐ μή ἁμάρτῃς εἰς τόν αἰῶνα</i>» (θυμήσου το τέλος σου και
ποτέ δεν θα αμαρτήσεις). Αν δεν μας κινεί η αγάπη του Θεού, τουλάχιστον ας μας
κινεί ο φόβος του θανάτου. Μπορεί να μην είναι ό,τι καλύτερο, τουλάχιστον όμως
μπορεί να αποβεί σωτήριο.</span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-73843549407509684022024-03-09T10:23:00.010+02:002024-03-09T10:23:56.416+02:00ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΙ ΕΝ ΛΙΜΝΗ ΤΗΣ ΣΕΒΑΣΤΕΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgKzZTMvtHuhpu3UAPAUtREARJ2C8k-mHJcAVLIjkD5VofZU0l2j1MnD74hJDG9Ps3YUWvga74jwqWuFA2wxIlmqfqSQBnylQmyIkNf3P75Dkc0u9XLAbHlCzu1M1RGaOp4g_gvR2W1clrkoYCnuyQyiwZE9jQNH2gKIEyqzyZKA2YTWUC5yPhDnYrp_k/s550/%CE%91%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9%20%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="328" height="680" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgKzZTMvtHuhpu3UAPAUtREARJ2C8k-mHJcAVLIjkD5VofZU0l2j1MnD74hJDG9Ps3YUWvga74jwqWuFA2wxIlmqfqSQBnylQmyIkNf3P75Dkc0u9XLAbHlCzu1M1RGaOp4g_gvR2W1clrkoYCnuyQyiwZE9jQNH2gKIEyqzyZKA2YTWUC5yPhDnYrp_k/w406-h680/%CE%91%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9%20%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1.jpg" width="406" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Οι άγιοι αυτοί που προέρχονταν από διάφορες πατρίδες,
ήταν στρατιώτες στο ίδιο τάγμα. Συνελήφθησαν για την πίστη τους στον Χριστό και
οδηγήθηκαν σε εξέταση, κι επειδή δεν πείσθηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα,
κτυπήθηκαν καταρχάς με πέτρες στα πρόσωπα και στο στόμα. Οι βολές όμως των
πετρών αντί να πλήττουν αυτούς, αντιστρέφονταν και</i></span><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">έπλητταν μάλλον αυτούς που τις έριχναν. Έπειτα, σε καιρό
χειμώνα, καταδικάστηκαν να διανυκτερεύσουν στο μέσο της λίμνης που βρισκόταν
μπροστά από την πόλη. Εκεί δείλιασε ο ένας από αυτούς, ο οποίος έτρεξε στο
κοντινό λουτρό κι ευθύς</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">με την επαφή της θερμότητας διαλύθηκε. Ο δήμιος τότε που
τους παρατηρούσε και τους φύλασσε, έβαλε αμέσως τον εαυτό του στη θέση αυτού
που έφυγε, καθώς είδε μέσα στη νύκτα φως γύρω από τους μάρτυρες και στεφάνια να
κατεβαίνουν πάνω στον καθένα τους.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Όταν ξημέρωσε, επειδή οι άγιοι δεν είχαν ξεψυχήσει και
ανέπνεαν ακόμη, τους έσπασαν τα σκέλη και έτσι πήραν το στεφάνι του μαρτυρίου.
Αποδείχθηκε όμως ότι ο θάνατος</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ήταν αποδεκτός και ευχάριστος από αυτούς και με το εξής:
ο τύραννος άφησε ζωντανό κάποιον από τους μάρτυρες που ακόμη λόγω της ηλικίας
του και της σωματικής του δύναμης ανέπνεε, γιατί νόμισε ότι ίσως αυτός αλλάξει
γνώμη. Η μητέρα του όμως παρέμενε κοντά στους μάρτυρες, βλέποντας το παιδί της.
Διότι ήταν ο νεώτερος από όλους στην ηλικία και φοβόταν μήπως η νεότητά του
αυτή και η αγάπη του για τη ζωή τού φέρει δειλία και βρεθεί ανάξιος της τάξης
και της τιμής των συστρατιωτών του. Στεκόταν λοιπόν βλέποντάς τον επίμονα και
με το σχήμα</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">της και με το βλέμμα της, όπως φαινόταν, προσπαθώντας να
του εμβάλει θάρρος, και με απλωμένα διαρκώς τα χέρια της σ’ αυτόν έλεγε:
Γλυκύτατό μου τέκνο, τέκνο ήδη του ουράνιου Πατέρα, κάνε υπομονή λίγο ακόμη,
για να γίνεις τέλειος. Μη φοβηθείς τα βάσανα. Γιατί, να, παρευρίσκεται βοηθός
σου ο Χριστός ο Θεός. Λοιπόν, τίποτε άσχημο και καμιά ταλαιπωρία</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">δεν πρόκειται να συναντήσεις. Όλα εκείνα έφυγαν, όλα αυτά
τα νίκησες με τη γενναιότητά σου. Από δω και πέρα έρχεται η χαρά, η ηδονή, η
άνεση, η ευφροσύνη, που θα τα έχεις συμβασιλεύοντας με τον Χριστό και γινόμενος
πρεσβευτής προς Αυτόν και για εμένα που σε γέννησα.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Οι άγιοι λοιπόν με συντριμμένα τα σκέλη παρέδωσαν τις
ψυχές τους στον Θεό. Οι δε στρατιώτες αφού έφεραν άμαξες και έβαλαν σ’ αυτές τα
ιερά σώματα, τις οδήγησαν κοντά στο χείλος του γειτονικού ποταμού. Τον νέο όμως
εκείνον, που το όνομά του ήταν Μελίτων, παρατηρώντας ότι είναι ακόμη ζωντανός,
τον άφησαν για να ζήσει. Βλέποντάς τον η μητέρα του να έχει μείνει μόνος αυτός,
θεωρώντας ότι τούτο είναι μάλλον θάνατος γι’ αυτήν και το παιδί της, άφησε κατά
μέρος τη γυναικεία αδυναμία, ξέχασε τα σπλάγχνα αγάπης της μάνας, πήρε στους
ώμους της τον γιο της κι ακολούθησε με μεγαλοψυχία τα αμάξια, πιστεύοντας ότι
τότε θα ζήσει, όταν τον δει νεκρό μάλλον και να έχει φύγει από τη ζωή. Επειδή
λοιπόν την ώρα που τον μετέφερε έτσι, άφησε το πνεύμα του, τότε η μάνα άφησε
τις φροντίδες της, σκίρτησε πάρα πολύ από χαρά για το τέλος του γιου της, και
πήγε το νεκρό σώμα του φίλτατου παιδιού της μέχρι τον τόπο που ήταν τα σώματα
των αγίων. Τον έβαλε πάνω σ’ αυτά και τον συναρίθμησε μαζί με τους άλλους, ώστε
ούτε και το σώμα να μείνει μακριά από τα σώματά τους, του γιου της που έσπευδε
και η ψυχή του να συναριθμηθεί με τις ψυχές εκείνων. Αφού άναψαν δε μεγάλη
φωτιά οι υπηρέτες του διαβόλου, κατακαίνε τα σώματα των αγίων. Κι έπειτα,
κινούμενοι από φθόνο προς τα λείψανα των χριστιανών, τα ρίχνουν στο ποτάμι.
Αλλά εκεί, με θεϊκή οπωσδήποτε οικονομία, συγκρατήθηκαν από κάποιο βράχο όλα
μαζί. Κάποια χέρια χριστιανών τότε τα σήκωσαν και μας δώρισαν πλούτο παντοτινό.
Τελείται δε η σύναξή τους στο αγιότατο Μαρτυρείο τους, που βρίσκεται πλησίον
του Χαλκού Τετραπύλου</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Σπάνια να βρεθεί χριστιανός, ο οποίος να μη γνωρίζει τη
φράση «<i>δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος</i>», έστω κι αν αγνοεί ότι
σχετίζεται με τους αγίους σαράντα μάρτυρες. Πράγματι, η συγκεκριμένη γνωστή
φράση αποτελεί σφραγίδα, θα λέγαμε, του μαρτυρίου των αγίων αυτών, δεδομένου
ότι οι ίδιοι, λέγοντάς την, λειτουργούσουν ως αλείπτες του εαυτού τους, δηλαδή
ως προπονητές, ως καθοδηγητές αυτών των ίδιων, που παρότρυναν και ενίσχυαν ο
ένας τον άλλον, για να μείνουν σταθεροί στο μαρτύριο που περνούσαν. Κι είναι
αυτό που έλεγαν ό,τι πιο επίκαιρο και καίριο μπορούσαν να σκεφτούν, δεδομένου
ότι έδιναν ώθηση στον εαυτό τους να αντέξουν τη δεινότητά τους με μετάθεση του
λογισμού τους στο πέρα από αυτό, στο ανώτερο και καλύτερο, στον ίδιο τον
Παράδεισο. Αυτό σημαίνει ότι</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">οι άγιοι λειτουργούσαν ως αληθινοί και γνήσιοι θεραπευτές
του εαυτού τους, αγωνιζόμενοι να κρατούν</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">τους λογισμούς εκείνους που κινούνταν στη χαρισματική
διάσταση της αποκάλυψης του Χριστού. Ο Κύριος δεν αποκάλυψε ότι το μαρτύριο και
οι θλίψεις αποτελούν την οδό που εκβάλλει στη βασιλεία του Θεού</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- «<i>διά πολλών θλίψεων δει υμάς εισελθείν εις την
Βασιλείαν του Θεού</i>» - και ότι αυτό που υφίσταται ο πιστός στον κόσμο ως
διωγμό συνιστά συμμετοχή στο δικό Του πάθος; «<i>Ει εμέ εδίωξαν και υμάς
διώξουσιν».</i></span><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Το σημειώνει και ο απόστολος:</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«Πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού
διωχθήσονται</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">», όσοι θέλουν να ζήσουν
με πίστη στον Ιησού Χριστό θα διωχθούν. Έτσι ο προσανατολισμός των αγίων και η
στερέωση του λογισμού τους όχι στο φαινόμενο: το μαρτύριο και τα βάσανα, αλλά
στο αποτέλεσμα ως βάθος και νόημα του μαρτυρίου: τη βασιλεία του Θεού, ήταν
αφενός η επιβεβαίωση της γνησιότητας της πίστης τους˙ έβλεπαν τα πράγματα εν
Χριστώ, αφετέρου και η λύτρωσή τους˙ ενεργοποιείτο έτσι η χάρη του Κυρίου στην
ύπαρξή τους. Κι από την άποψη αυτή δείχνουν σε όλους τους χριστιανούς με ποιο
τρόπο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε δυσκολία και θλίψη της ζωής, είτε
λέγεται οικονομική και κάθε κρίση είτε «αναποδιά» είτε ανατροπή των
«κεκτημένων»: να μη μένουμε δηλαδή στο πρόβλημα, αλλά στη λύση του προβλήματος,
την υπέρβασή του. Με τον τρόπο αυτό κινητοποιείται ολόκληρη η ύπαρξή μας,
αποκτώντας μία δυναμικότητα που εκβάλλει, με τη χάρη του Θεού, εκεί που λάμπει
ο ήλιος της χαράς και της ευφροσύνης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο υμνογράφος των αγίων, Ιωάννης ο μοναχός, επιμένει πολύ
στην παραπάνω αλήθεια. Ήδη από τα στιχηρά του εσπερινού επισημαίνει:
«Υποφέροντας τα παρόντα με γενναιότητα, με χαρά γι’ αυτά που έλπιζαν, έλεγαν ο
ένας στον άλλον οι άγιοι μάρτυρες: Μήπως τάχα ξεντυνόμαστε κανένα ρούχο; Τον
παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας βγάζουμε. Δριμύς ο χειμώνας, αλλά γλυκός ο
παράδεισος. Προκαλεί πόνο η πήξη του νερού, αλλά είναι γλυκιά η απόλαυση. Μη
λοιπόν χάσουμε τον δρόμο, συστρατιώτες. Ας υπομείνουμε για λίγο, ώστε να
φορέσουμε τα στεφάνια της νίκης από τον Χριστό τον Θεό μας και Σωτήρα των ψυχών
μας». Και παρακάτω: «Ρίχνοντας τα ρούχα τους όλα, μπαίνοντας ατρόμητα στη
λίμνη, έλεγαν μεταξύ τους οι άγιοι μάρτυρες: Χάριν του Παραδείσου που χάσαμε, ας
μην κρατήσουμε σήμερα φθαρτό ιμάτιο. Ντυθήκαμε κάποτε εξαιτίας του φθοροποιού
φιδιού διαβόλου, ας ξεντυθούμε τώρα χάριν της ανάστασης όλων». Ώστε για τους
αγίους μας τα βάσανά τους ισοδυναμούσαν με την οδυνηρή πράγματι απέκδυση του
παλαιού αμαρτωλού φρονήματός τους και την ταυτόχρονη ευφρόσυνη ένδυσή τους από
τη χάρη του Θεού που τους έκανε να κερδίζουν τον Παράδεισο. «Σεις που μισήσατε
εν Χριστώ τη σάρκα και τον αμαρτωλό κόσμο, ξεντυθήκατε μαζί με τα πρόσκαιρα
ρούχα και τον παλαιό άνθρωπο, ντυθήκατε δε τη στολή της αφθαρσίας» (ωδή α΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο παραπάνω τονισμός της μετάθεσης των λογισμών των αγίων
από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, από τα βάσανα στην απόλαυση του Παραδείσου,
παραπέμπει βεβαίως και σ’ αυτό που επισημαίνει και ο άγιος απόστολος Παύλος: «<i>ηγούμαι
πάντα σκύβαλα είναι, ίνα Χριστόν κερδήσω</i>», όπως και το: «<i>τις ημάς
χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Κίνδυνος ή μάχαιρα ή θλίψις ή στενοχωρία;
Ουδέν ημάς δυνήσεται χωρίσαι από της αγάπης του Χριστού</i>», με άλλα λόγια
κινητήρια δύναμη των αγίων ήταν η αγάπη τους για τον Χριστό, η προσκόλλησή τους
σ’ Εκείνον. Το σημειώνει ο υμνογράφος: «προσκολληθήκατε στον ουράνιο Δεσπότη,
αθλοφόροι σαράντα» (κοντάκιο)∙</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>τον Χριστόν αντί πάντων εκληρώσαντο</i>», τον Χριστό
διάλεξαν αντί οποιουδήποτε άλλου (ωδή γ΄). Αλλά προχωρεί και πιο πολύ στη
θεολογία του μαρτυρίου των αγίων. Ερμηνεύοντας το σπάσιμο των σκελών τους, διά
του οποίου επέσπευσαν οι δήμιοι τον θάνατό τους, λέει ότι ανάγεται τούτο στο
πάθος του ίδιου του Κυρίου: αναπλήρωναν έτσι το υστέρημα του πάθους Του, κάτι
που τονίζει ιδιαιτέρως ο απόστολος Παύλος. «<i>Τα παθήματα που περνάμε
αναπληρώνουν τα υστερήματα του σώματος του Χριστού</i>» (Πρβλ. Κολασ. 1, 24).
«Αναπληρώνουμε οι σαράντα το υστέρημα του πάθους Σου, Σωτήρα Κύριε, καθώς μας
συνέτριψαν τα σκέλη» (στίχοι συναξαρίου). Δεν παραξενεύει λοιπόν η θέση των
αγίων, όπως το βάζει στο στόμα τους ο υμνογράφος, ο μοναχός Ιωάννης, ότι δηλαδή
οι άθεοι με αυτά που έκαναν εναντίον τους αποδείκνυαν απλώς τη φρενοβλάβειά
τους, διότι ενώ έκαναν κάτι που τους προξενούσε ζημιά, αυτοί τελικώς το επέλεγαν
με τη θέλησή τους. «<i>Φρενοβλαβείτε, έλεγον οι αθληταί, την πρόξενον ζημίας
δωρεάν προτείνοντες, αθεώτατοι</i>» (ωδή δ΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο υμνογράφος έχει πολλά να θίξει από τους αγίους σαράντα.
Ο «φακός» του επικεντρώνει, εκτός του μεγαλείου των ίδιων των αγίων, και στη
γενναία και θαυμαστή μητέρα του νεωτέρου μάρτυρα που άντεξε και δεν πέθανε
αμέσως, στον φρουρό που πήρε τη θέση του λιπόψυχου στρατιώτη, αλλά και στον
τραγικό και αξιοθρήνητο λιπόψυχο, που δείλιασε την τελευταία στιγμή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Και να ξεκινήσουμε αντίστροφα. Είναι μεγαλειώδεις ως προς
τον πένθιμο χαρακτήρα τους οι στίχοι που αφιερώνει στην τραγική φιγούρα του
έκπτωτου από τους σαράντα: τον θεωρεί ως λάφυρο του αρχέκακου διαβόλου, τον
παραλληλίζει με τον προδότη Ιούδα, με τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, στον κήπο
της Εδέμ. Κι η δραματικότητα των στίχων του φτάνει στο απώγειό της, όταν
πικρόχολα θα πει: ο παρ’ ολίγον μάρτυς τελικά έχασε και τις δύο ζωές, και την
αιώνια και την πρόσκαιρη. Η αγάπη του για τη ζωή, αποκομμένη από την πηγή της
Ζωής, τον έκανε να χάσει κάθε ζωή. «Με μεγάλη χαρά ο αρχέκακος άρπαξε τον
έκπτωτο από τη σαραντάδα, όπως από τη δωδεκάδα τον δειλό Ιούδα και τον άνθρωπο
από την Εδέμ» (ωδή ς΄). «Είναι ματαιόφρονας και εντελώς άξιος για θρήνους
όποιος αστόχησε και στις δύο ζωές: με τη θέρμη της φωτιάς διαλύθηκε και
εκδήμησε προς την άσβεστη φωτιά» (ωδή ς΄). «Έτρεξε γρήγορα στο ψυχοφθόρο λουτρό
αυτός που αγαπούσε αυτήν τη ζωή, και πέθανε» (ωδή η΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο Ιωάννης ο υμνογράφος επικεντρώνει όμως και στον φύλακα
που η χάρη του Θεού τον κάλεσε την τελευταία στιγμή. Δεν μπορεί να μη
συγκινηθεί από ό,τι συνέβη και να μη σκεφτεί αντίστοιχες στιγμές χάρης: τον
ληστή πάνω στον σταυρό που πρώτος μπήκε στον Παράδεισο με το «<i>μνήσθητί μου,
Κύριε, εν τη βασιλεία Σου</i>», τον απόστολο Ματθία, που πήρε τη θέση του
προδότη μαθητή Ιούδα. Όπως αυτοί, έτσι και ο φύλακας καλείται να αναπληρώσει τα
ελλείποντα, με ταυτόχρονη οδύνη του τυράννου διαβόλου. «Επειδή είναι</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">αναιδής ο τύραννος διάβολος, δικαίως όπως παλιά φυσούσε
και ξεφυσούσε από την οργή του για τον Ληστή και τον Ματθία, έτσι και τώρα
σπαράσσεται από την κλήση του Θεού στον φρουρό» (ωδή ς΄). Για τον Ιωάννη ο
μάρτυς φύλακας υπήρξε ένας φιλόχριστος άριστος άρπαγας, που η χάρη του Θεού τον
έκανε με θεοσημία να ξεπεράσει και την ίδια τη φυσική αγάπη</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">για τη ζωή του. «Βρέθηκε σε έκσταση ο φρουρός των
σαράντα, βλέποντας τα στεφάνια τους. Και κάνοντας πέρα την αγάπη για τη ζωή
του, αναπτερώθηκε από τον έρωτα της φανερωθείσας δόξας Σου» (ωδή ζ΄). «Ο
φιλόχριστος φρουρός έγινε άριστος άρπαγας των στεφανιών που είδε» (ωδή ζ΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Εκεί όμως που αποκορυφώνεται η λυρική διάθεση του
υμνογράφου μας είναι όταν εστιάζει την προσοχή του στην όντως επική, ηρωική</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">και γεμάτη τραγικό μεγαλείο προσωπικότητα της μάνας του
νεαρού μάρτυρα. Ποιος άνθρωπος δεν θα κλάψει μαζί της και δεν θα
παραδειγματιστεί από το ρωμαλέο κυριολεκτικά</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">αυτό φρόνημά της; Κι η εξήγηση του υμνογράφου είναι μία:
η μάνα αυτή ήταν φιλόθεη. Αγαπούσε τον Θεό παραπάνω από όλα, γι’ αυτό και δεν
δίστασε να «θυσιάσει» τον υιό της, γινόμενη ένας δεύτερος Αβραάμ. Δεν ξέρουμε
τίνος το μαρτύριο ήταν μεγαλύτερο: των αγίων σαράντα ή τελικά της μάνας που
υψώνεται σε αιώνιο πρότυπο γυναίκας και μάνας; «Η φιλόθεη μητέρα, με ρωμαλέο
νου, παίρνοντας στους ώμους της αυτόν που γέννησε, τον φέρνει μάρτυρα μαζί με
τους μάρτυρες, σαν καρπό της πίστης της, μιμούμενη την ιερουργία του Αβραάμ»
(ωδή η΄). «Γιε μου, τράβα τον δρόμο σου ίσια προς την αιώνια ζωή, φώναζε η
φιλόχριστη μητέρα στο φιλόχριστο παιδί της. Δεν το αντέχω να εμφανιστείς
δεύτερος στον αγωνοθέτη Θεό» (ωδή η΄).</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο υμνογράφος τελειώνοντας τον θαυμαστό κανόνα του στους
αγίους σαράντα, εν είδει επιλόγου, τους σχετίζει με την περίοδο που διανύουμε,
τη Μεγάλη Σαρακοστή. Σαράντα εκείνοι, σαράντα οι ημέρες της νηστείας. Για να
πει τι; Ότι η μνήμη τους καθιστά πιο λαμπρή και πιο χαρμόσυνη από πλευράς
πνευματικής τη νηστεία. Διότι με το μαρτύριό τους προβάλλουν το σωτήριο πάθος
του Κυρίου που μιμήθηκαν, συνεπώς επιτείνουν τον αγιασμό της περιόδου αυτής με
την άθλησή τους. «Αθλοφόροι Χριστού, κάνατε την πάνσεπτη νηστεία πιο λαμπρή και
χαρμόσυνη με τη μνήμη της ένδοξης άθλησής σας. Διότι σαράντα εσείς, αγιάζετε
την σαρανταήμερη νηστεία, καθώς μιμηθήκατε με την άθλησή σας υπέρ του Χριστού
το σωτήριο πάθος Του. Γι’ αυτό έχοντας παρρησία, πρεσβεύσατε να φτάσουμε κι
εμείς με ειρήνη στην τριήμερη Ανάσταση του Θεού και Σωτήρα των ψυχών μας»
(δοξαστικό αίνων όρθρου).</span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-3207782654756089982024-03-07T11:22:00.005+02:002024-03-07T11:22:59.245+02:00ΣΒΗΣΙΜΟ ΑΜΑΡΤΙΩΝ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJtVTGdL2xFtFHEZa87ZqdkNg9RLEOxTEuHYG1nlPjk-djL5L72P-9_45hKpeYQSRcXIbSL3BJNytQwDMlAp88jvWbPtgoNnNB7QqyEdW55uPIcgwGVSOzoaLnWQ34ieQspR_M0ALnnAR0C4OM51PsCL7bsLMHfnQsco8AxYGWVZxa_U6uJcNxGmC22xc/s700/mkask.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="418" height="717" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJtVTGdL2xFtFHEZa87ZqdkNg9RLEOxTEuHYG1nlPjk-djL5L72P-9_45hKpeYQSRcXIbSL3BJNytQwDMlAp88jvWbPtgoNnNB7QqyEdW55uPIcgwGVSOzoaLnWQ34ieQspR_M0ALnnAR0C4OM51PsCL7bsLMHfnQsco8AxYGWVZxa_U6uJcNxGmC22xc/w428-h717/mkask.jpg" width="428" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">«<i>Να αναλογίζεσαι το
αποτέλεσμα κάθε αθέλητης θλίψεως, και θα βρεις σ’ αυτό το σβήσιμο κάποιας
αμαρτίας</i>» (όσιος Μάρκος ο ασκητής, Περί πνευματικού νόμου, κεφ. 67). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Ο σπουδαίος ασκητικός δάσκαλος
της Εκκλησίας όσιος Μάρκος ο ασκητής, που τα κείμενά του κοσμούν τη Φιλοκαλική
συλλογή των αγίων Μακαρίου του Νοταρά και Νικοδήμου του Αγιορείτου, δεν
αναφέρεται στο υπ’ όψιν μικρό κεφάλαιό του γενικά στις θλίψεις της παρούσης
ζωής. Αυτές συνιστούν δεδομένη κατάσταση για οποιονδήποτε άνθρωπο που ο Θεός
θέλησε να έρθει στον κόσμο - είναι το τίμημα της αποστασίας του ανθρώπου από
τον Θεό με την παρακοή των πρωτοπλάστων. «Διά της αμαρτίας ο θάνατος» θα πει ο
απόστολος Παύλος και χαρακτηριστικό του θανάτου αυτού, πνευματικού αλλά και
σωματικού είναι η θλίψη˙ η θλίψη ως πιεστική κατάσταση του περιβάλλοντος του
ανθρώπου, αλλά και ως εσωτερικό βίωμα που ονοματίζεται καλύτερα ως στενοχώρια.
Θλιβόμαστε όταν έρχεται μία αρρώστια για παράδειγμα, θλιβόμαστε όταν ξεφεύγουμε
και από το θέλημα του Θεού. Στη δεύτερη περίπτωση είναι κλασική η αποτίμηση του
αποστόλου Παύλου και πάλι: «Θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του
κατεργαζομένου το πονηρόν» - όταν αμαρτάνεις θα γευτείς τα επίχειρα της
αμαρτίας σου: θα στενοχωρηθείς, δεν θα νιώσεις καλά, θα διαπιστώσεις ότι έφυγες
από τον χώρο της ζωής και της χαράς και σε κυρίεψε το σκοτάδι της κόλασης! Το
παράδειγμα του Κάιν μετά τη φονική ενέργεια κατά του αδελφού του Άβελ είναι
κλασικό: στιγματισμένος δεν μπορεί να ησυχάσει ούτε στιγμή!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Η θλίψη της πρώτης περιπτώσεως
όμως, της πιεστικής καταστάσεως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από
κάποιο άσχημο θεωρούμενο συναπάντημα της ζωής, αρρώστιας για παράδειγμα όπως
είπαμε ή επιθετικής ενέργειας άλλων έναντι ημών, συνεπώς η θλίψη που δεν
δημιουργείται άμεσα από εμάς τους ίδιους, η «αθέλητη θλίψη», <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θεωρείται με θετικό πρόσημο κατά την πίστη
μας. Διότι ανάγεται στην Πρόνοια του Θεού μας, ο Οποίος μέσα στην απειρία της
αγάπης Του επιτρέπει την όποια θλίψη που κρίνει απαραίτητη για την πνευματική
μας προκοπή. «Με πολλές θλίψεις πρέπει να εισέλθετε στη Βασιλεία του Θεού». Οι
θλίψεις δηλαδή κατά τον Κύριο, μέσα στον πεσμένο στην αμαρτία κόσμο,
κατανοούνται ως μονόδρομος για την ουσιαστική σχέση μαζί Του. Και πώς αλλιώς,
αφού Εκείνος γενόμενος άνθρωπος διήλθε τη ζωή Του μέσα στις θλίψεις και στους
πειρασμούς; Θλίψεις και δοκιμασίες η ζωή του Θεανθρώπου Κυρίου, θλίψεις και
δοκιμασίες και η ζωή κάθε πιστού Του που θέλει να Τον ακολουθεί. «Ει εμέ
εδίωξαν και υμάς διώξουσιν». «Βγάλε τους πειρασμούς από τη ζωή και κανείς δεν
πρόκειται να σωθεί» αποφαίνονται γι’ αυτό και όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας
μας. Και ο ίδιος ο άγιος Μάρκος σε άλλο σημείο του ίδιου έργου του «Περί
πνευματικού νόμου» ακριβώς θα σημειώσει: «Μη νομίζεις ότι κάθε θλίψη έρχεται
στους ανθρώπους εξαιτίας των αμαρτιών. Υπάρχουν άνθρωποι που ευαρεστούν τον Θεό
και όμως έχουν θλίψεις» (κεφ. 174). Για τον λόγο που σημειώσαμε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Πέραν των παραπάνω όμως. Ο
άγιος Μάρκος μας υπενθυμίζει και μία περαιτέρω διάσταση των (αθελήτων) θλίψεων.
Βεβαίως οι θλίψεις για έναν αγωνιζόμενο μετανοούντα πιστό στην κατά Χριστόν ζωή
συνιστούν σκαλοπάτια πνευματικής ανόδου, όμως κάποιες από αυτές μας ανεβάζουν
γιατί λειτουργούν και ως «γομολάστιχα» για αμαρτίες του παρελθόντος. Με τη
γλώσσα του οσίου Παϊσίου του αγιορείτου: «οι θλίψεις και οι δοκιμασίες είτε
σβήνουν αμαρτίες είτε τοκίζουν για τον Παράδεισο» - η λειτουργία του
πνευματικού νόμου. Οπότε, σε κάθε θλίψη μπορούμε να «διαβάζουμε» την ευκαιρία
που δίνει ο φιλεύσπλαχνος Θεός για πλήρωση της καρδιάς μας με τη χάρη Του.
Γιατί και στη μία και στην άλλη περίπτωση, δηλαδή στο σβήσιμο της αμαρτίας και
στον τοκισμό, Εκείνος λόγω της υπομονής και της ταπείνωσης που μπορούμε να
αναπτύξουμε με τις θλίψεις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βρίσκει χώρο προς
εγκατοίκηση στην ύπαρξή μας. «Σου αρκεί η χάρη μου», είπε ο Ίδιος ο Κύριος στον
μέγα απόστολό Του Παύλο, όταν εκείνος διερχόταν μεγάλη κρίση θλίψεως και δεν
εύρισκε λύση σ’ αυτήν. «Διότι η δύναμή μου φτάνει στην τελείωσή της μέσα από
τις ασθένειες». Λοιπόν, «όταν ασθενώ, τότε δυνατός ειμι». Ή με άλλα λόγια: η
θλίψη αποτελεί την επίσκεψη της αγάπης του Θεού στα προσωπικά μου όρια. «Εν
θλίψει επλάτυνάς με».<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-25322346643146686842024-03-07T11:17:00.004+02:002024-03-07T11:17:55.555+02:00Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΠΑΥΛΟΣ Ο ΑΠΛΟΥΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcqCwaLAKe-SxHVhcSHGoPrOeHx9utnd6LTiDfGqDmLSzc-CQBpYtBw-0-iTo609KQEklvG3oXFV46vMvR4Dy6AzMr3Fm5UlHO_nEUv5Pzp0746GcAmkX1eC-hzjKWbQ_HpQYK9gQKqmnfxk6EEc4KdZHH3HGsO3IYFxywBvIG96nvngx2GQIKgSq_pws/s300/paplous.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="250" data-original-width="300" height="519" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcqCwaLAKe-SxHVhcSHGoPrOeHx9utnd6LTiDfGqDmLSzc-CQBpYtBw-0-iTo609KQEklvG3oXFV46vMvR4Dy6AzMr3Fm5UlHO_nEUv5Pzp0746GcAmkX1eC-hzjKWbQ_HpQYK9gQKqmnfxk6EEc4KdZHH3HGsO3IYFxywBvIG96nvngx2GQIKgSq_pws/w623-h519/paplous.jpg" width="623" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Αυτός ο εν αγίοις Πατήρ ημών Παύλος, που
προσαγορεύτηκε και απλός, ήταν γεωργός και άξεστος υπερβολικά, άκακος όμως και
απονήρευτος, όσο κανείς άλλος. Είχε και γυναίκα δύστροπη και μοιχαλίδα, χωρίς
να το ξέρει ο δίκαιος για μεγάλο διάστημα. Μία ημέρα λοιπόν που ήλθε από τον
αγρό ξαφνικά, παρά τη συνηθισμένη ώρα, όπως ήταν φυσικό να συμβαίνει βρήκε την
ομόζυγό του να μοιχεύεται στο σπίτι του. Γέλασε σεμνά και τους λέγει: Καλά,
καλά, δεν με νοιάζει, μα τον Ιησού. Εγώ από τώρα και εξής δεν πρόκειται να την
δω στα μάτια μου. Κράτα την λοιπόν, αυτήν και τα παιδιά της, κι εγώ φεύγω και
θα γίνω μοναχός.</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κι αμέσως άφησε τα πάντα, αφού τα οικονόμησε καλά, κι
απήλθε προς τον Μακάριο Αντώνιο. Κτύπησε τη θύρα και βγήκε ο μακάριος Αντώνιος
και του λέγει: Ποιος είσαι, αδελφέ; Και τι ζητάς εδώ; Αυτός τότε: Ξένος είμαι,
είπε, και ήλθα σε σένα να γίνω μοναχός. Ο άγιος τότε του λέει: είσαι εξήντα
ετών γέρος, γι’ αυτό δεν μπορείς να γίνεις μοναχός ούτε και να υπομείνεις τις
θλίψεις και τη δυσκολία του όρους. Πήγαινε καλύτερα σε Κοινόβιο, για να βρεις
άφθονα τα σωματικά και να ζήσεις εκεί άκοπα μαζί με τους αδελφούς. Διότι οι
αδελφοί θα σε βοηθήσουν στην αδυναμία σου. Κι αυτό γιατί εγώ κάθομαι μόνος εδώ
και τρώω ανά πέντε ημέρες κι αυτό πολύ λίγο. Αυτός δε δεν ανεχόταν να ακούει
τον Γέροντα, αλλά τον πίεζε να μείνει μαζί του. Επειδή δεν μπόρεσε ο άγιος να
τον απομακρύνει, έκλεισε τη θύρα του κελλιού και τον άφησε έξω. Ο Παύλος τότε
έμεινε νηστικός και δεν έφυγε. Την τέταρτη ημέρα, λόγω επείγουσας ανάγκης,
άνοιξε ο άγιος το κελλί, βρήκε τον Παύλο και του λέει: Φύγε, γέρο, από εδώ, μη
με αναγκάζεις, δεν μπορείς να είσαι μαζί μου. Ο Παύλος του λέει: Είναι αδύνατο
να πάω αλλού.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Τότε είδε ο άγιος ότι αυτός δεν είχε ούτε σακούλι ούτε
ψωμί ούτε νερό ούτε κάτι άλλο και του λέει: εάν έχεις υπακοή και ό,τι ακούσεις
από εμένα το κάνεις πρόθυμα και αγόγγυστα, μπορείς να σωθείς και εδώ. Αν όμως
δεν μπορείς αυτά, γιατί κουράζεσαι άδικα και δεν γυρίζεις εκεί από όπου ήρθες;
Αποκρίθηκε ο Παύλος και του λέει: Όσα μου πεις θα τα κάνω όλα πρόθυμα. Και ο
άγιος: Στάσου λοιπόν και προσευχήσου, μέχρις ότου βγω πάλι και θα σου δώσω
εργασία. Μπήκε λοιπόν στη σπηλιά ο μακάριος και τον πρόσεχε από ένα μικρό
άνοιγμα, να στέκεται ακίνητος στην προσευχή επί μία εβδομάδα, και να ψήνεται
κάτω από τον καυτό ήλιο.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Μετά από αυτά βγήκε ο άγιος, έλαβε από τους φοίνικες και
του λέει: Πάρε και πλέξε σειρά, όπως βλέπεις εμένα να πλέκω. Έπλεξε ο γέρων
μέχρι την ενάτη ώρα (τρεις το απόγευμα), δεκαπέντε οργιές με μεγάλο κόπο. Και
λέει ο άγιος: Άσχημα την έπλεξες. Λύσε την και πλέξε την από την αρχή. Ήταν δε
νηστικός επτά ημέρες. Τα έκανε αυτά ο άγιος, για να δυσφορήσει ο Παύλος και να
φύγει από αυτόν. Ο Παύλος όμως με μακροθυμία και ζήλο απέπλεξε τη σειρά, και
πάλι αγόγγυστα και ήρεμα την έπλεξε με πολλή τάξη, τόσο που εξέπληξε τον άγιο.
Γι’ αυτό και κατανύχτηκε, κι όταν έδυσε ο ήλιος του λέει: Παππούλη, θέλεις να
φάμε λίγο ψωμί; Κι ο Παύλος: όπως νομίζεις, πάτερ. Αυτό πάλι έκαμψε τον
Γέροντα, κι αφού παρέθεσε τράπεζα, έβαλε τέσσερα κομμάτια ψωμί, βρέχοντας το
ένα για τον εαυτό του και τρία για τον γέροντα Παύλο. Άρχισε τότε ο Αντώνιος να
ψέλνει ψαλμό, για να δοκιμάσει και μ’ αυτό τον Παύλο, και μάλιστα είπε δύο
φορές τον ίδιο ψαλμό. Ο δε Παύλος προσευχόταν με μεγάλη προθυμία μαζί με τον
άγιο. Και λέει ο Γέρων στον Παύλο: Κάθισε στο τραπέζι και μην αγγίξεις από τα
παρατιθέμενα. Όταν έκανε αυτό που του πρόσταξε, λέει ο άγιος: Σήκω, προσευχήσου
και κοιμήσου. Αυτός δε, χωρίς να έχει γευτεί καθόλου τροφή, έκανε έτσι. Περί δε
το μεσονύχτιο, σηκώθηκε ο Αντώνιος για προσευχή και σήκωσε και τον Παύλο, οπότε
και παρέτεινε τις προσευχές μέχρι της ενάτης ώρας της ημέρας.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Όταν σουρούπωσε αρκετά, έφαγε ο Αντώνιος τον ένα άρτο,
χωρίς να αγγίξει άλλον. Ο δε Παύλος που έτρωγε πιο αργά, είχε ακόμη τον άρτο
από τον οποίο έτρωγε. Κι όταν πια τον τελείωσε, λέει ο Αντώνιος: Παππούλη, φάε
και άλλον άρτο. Λέει ο Παύλος: Εάν φας κι εσύ θα φάω κι εγώ. Λέει ο Αντώνιος:
Για μένα είναι αρκετός, γιατί είμαι μοναχός. Και ο Παύλος: Λοιπόν, επειδή κι
εγώ μοναχός θα γίνω, αρκεί και σ’ εμένα. Σηκώθηκαν λοιπόν και έψαλλαν. Κι αφού
κοιμήθηκαν για λίγο, πάλι σηκώθηκαν κι άρχισαν να ψάλλουν. Όταν ξημέρωσε, τον
έστειλε να γυρίζει στην έρημο και μετά από τρεις ημέρες να επιστρέψει. Έγινε κι
αυτό, οπότε ήλθαν αδελφοί προς τον Γέροντα. Και πρόσεχε ο Παύλος τι όφειλε να
κάνει. Και ο άγιος του λέει: Να διακονείς τους αδελφούς σιωπηρά, χωρίς να
γευτείς τίποτε μέχρι να φύγουν. Και έως την τρίτη ημέρα, ο Παύλος δεν γεύτηκε
τίποτε. Οι δε αδελφοί τον ρωτούσαν: Για ποιο λόγο είσαι σιωπηλός; Επειδή αυτός
δεν αποκρινόταν, λέει ο άγιος προς αυτόν: Μίλησε στους αδελφούς, οπότε άρχισε
να ομιλεί.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κάποια μέρα έφερε κάποιος στον μακάριο Αντώνιο ένα δοχείο
από μέλι και αυτός το έχυνε στη γη. Όταν έγινε αυτό, λέει ο Γέρων στον Παύλο:
παιδάκι, μάζεψε το μέλι και πρόσεξε μη τυχόν κάτι από αυτό αχρηστευθεί. Έγινε
κι αυτό χωρίς καθόλου να ταραχτεί ή να αλλοιωθεί. Σε άλλο δε καιρό, προστάχτηκε
να αντλεί νερό και όλη την ημέρα να το χύνει χωρίς λόγο. Κι άλλοτε έσχισε το
ιμάτιό του και τον πρόσταξε να το ράψει με επιμέλεια. Όταν λοιπόν τον είδε ο
άγιος να κάνει ό,τι του πρόσταζε αγόγγυστα και ανεμπόδιστα, του λέει: Λοιπόν,
αδελφέ. Εάν μπορείς να κάνεις έτσι κάθε ημέρα, να μείνεις μαζί μου. Αν δεν
μπορείς όμως, πήγαινε από εκεί που ήλθες. Ο δε Παύλος του λέει: Εάν έχεις να
μου δείξεις κάτι περισσότερο, δείξε μου, επειδή όσα είδα μέχρι τώρα, τα κάνω
όλα εύκολα.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Τέτοια και τόσο μεγάλη υπακοή και ταπείνωση απέκτησε ο
μακάριος, ώστε να λάβει χάρισμα κατά των δαιμόνων και να τους διώχνει.
Πληροφορήθηκε λοιπόν από τον Θεό ο Αντώνιος και τον είχε μαζί του για κάποιο
διάστημα. Έπειτα, του κατασκεύασε κελλί και τον έβαλε να κάθεται εκεί, ώστε να
μάθει και τις πανουργίες εκείνων και να τους πολεμά. Κάθισε ένα χρόνο μόνος του
ο Παύλος και αναδείχτηκε σε θαυματουργό. Κι αφού υπηρέτησε τον Θεό άξια, απήλθε
προς τις ουράνιες μονές».</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ημέρες, που εορτάσαμε τον εν
αγίοις πατέρα ημών Νικόλαο Πλανά (2 Μαρτίου). Και να σήμερα που η Εκκλησία μας
εορτάζει έναν επίσης άγιο, με το ίδιο χάρισμα αγιότητας, την κατά Θεόν
απλότητα. Η απλότητα ανέδειξε τον Παύλο σε μεγάλο όσιο, η απλότητα ανέδειξε
επίσης σε μεγάλο άγιο τον παπα Νικόλα Πλανά. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν
προτείνει ορισμένοι με την ίδια προσαγόρευση με τον όσιο Παύλο να
προσαγορεύεται και ο παπα Νικόλας: ο απλός. Ο νέος όσιος της Εκκλησίας
Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ο υμνογράφος του οσίου Παύλου, αυτό επισημαίνει ως
πρώτο από όλα για τον όσιο Παύλο: «Έκανες ωραίο, όσιε, τον εαυτόν σου με τους
τρόπους της απλότητας κι αναδείχτηκες απλός και πράος και ήσυχος, Παύλε
μακάριε, κι έγινες γνήσιος υπηρέτης του Παντοκράτορα Θεού με τον λαμπρό βίο
σου»</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(στιχηρό εσπερινού). Αιτία για την ανάδειξη σε άγιο
εκείνου που έχει την κατά Θεόν απλότητα είναι ότι η αρετή αυτή φανερώνει τη
μεγίστη όλων των αρετών, την ταπείνωση.</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Όπου δηλαδή απλότητα, εκεί και ταπείνωση. Κι όπου
ταπείνωση, εκεί κι η χάρη κι η αγάπη του Θεού. Διότι «<i>ταπεινοίς ο Θεός
δίδωσι χάριν</i>». «Μόνος εσύ ανάμεσα στους μαθητές του Χριστού κλήθηκες απλός,
Παύλε, ως τύπος της ταπεινοφροσύνης και μυρίπνοη μυροθήκη της απλότητας»
(στιχηρό εσπερινού). «Αληθινά, Παύλε, φάνηκες μέγας ανάμεσα στους ασκητές,
γιατί είχες ως κόσμημά σου την ταπείνωση, και δέχτηκες γι’ αυτό τη λαμπρότητα
των μεγάλων χαρίτων του Θεού»</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(ωδή ε΄). «Γέμισες από το άυλο θεϊκό φως, επειδή ήσουν
πράος, ταπεινός και γεμάτος από απλότητα</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(ωδή ς΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο άγιος υμνογράφος Γεράσιμος δεν μπορεί παρά να
επικεντρώσει σε μεγάλο βαθμό την προσοχή του στη στάση του αγίου και μεγάλου Αντωνίου,
του καθηγητή της ερήμου. Μπροστά στο «φαινόμενο» Παύλο, ακόμη κι αυτός ο
αυστηρότατος ασκητής υποκλίνεται. Τον θαυμάζει και τον κάνει μέτοχο και της
δικής του ζωής, ώστε τελικώς βλέποντας τον όσιο Παύλο τον όσιο Αντώνιο
ταυτοχρόνως να βλέπουμε και να ευφημούμε, σαν ένα είδος «<i>εκμαγείου</i>» του.
«Αναδείχτηκες θεοειδής μύστης του θείου Αντωνίου, Παύλε θεοφόρε, και μιμητής
του και όργανο της απάθειας»</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(στιχηρό εσπερινού). «Πραγματικά θαύμασε ο μέγας Αντώνιος
τον θερμό πόθο της ψυχής σου και τη σταθερότητα του νου σου και το ανυποχώρητο
φρόνημά σου για τα ανώτερα. Διότι έγινες, Παύλε, μιμητής του και ίδιος με τους
τρόπους της ζωής του κι αξιώθηκες με τους αγώνες της άσκησής σου πλούσια
χαρίσματα» (στιχηρό εσπερινού).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο μεγάλος υμνογράφος αποπειράται να εξηγήσει το παράδοξο
πράγματι γεγονός, του πώς ένας προχωρημένης ηλικίας άνθρωπος και άγευστος
ασκητικών αγώνων μπόρεσε να ακολουθήσει την αυστηρή ασκητική διαγωγή του οσίου
Αντωνίου σαν να ήταν η διασκέδασή του, η τρυφή και η χαρά του. Κι η εξήγηση που
δίνει είναι μία: η βαθειά αγάπη προς τον Θεό, η καύση της καρδιάς του για
Εκείνον. «Τους κόπους της ασκητικής ζωής τους θεώρησες σαν διασκέδαση, όσιε,
γιατί ήσουν πυρπολημένος από τη θεία αγάπη»</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(λιτή). Κι ακριβώς αυτό τον κάνει να θαυμάσει το άλλο
παράδοξο: πώς ένας μεγάλος άνθρωπος παρουσίασε ένα φρόνημα κυριολεκτικά
νεανικό. Ακριβώς όμως για να επιβεβαιωθεί η αλήθεια ότι όπου υπάρχει η αγάπη
προς τον Θεό, εκεί η καρδιά του ανθρώπου παραμένει πάντοτε νέα και γεμάτη δύναμη.
«Εκπαιδεύτηκες καλά στα χέρια του μεγάλου Αντωνίου και επέδειξες προς τους
αγώνες της άσκησης νεανικό φρόνημα κατά το γήρας»</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(δοξαστικό εσπερινού). Κι αλλού, σ’ ένα τροπάρι της
λιτής: «Σήκωσες στους ώμους σου τον σταυρό και περιφρόνησες</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">την ηλικία του γήρατος, γι’ αυτό και έγινες δούλος του
Σωτήρα, κατά τον θείο Παύλο, ζώντας τον καινούργιο τρόπο της ζωής που έφερε ο
Χριστός».</span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-53872365542343181232024-03-05T09:47:00.003+02:002024-03-05T10:28:29.434+02:00Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi64ZvmANlTJuBjd9kywlOZniWotSwRKyEG3h45oICFvjJKfwd8gwZIeO54J_tx7fy7XdJj0FnhWsduQ6h6cXz2OwU0wA-fqQWxyju9SOfASKe9a0_yq8e1GjOtbwDzr9PjnBMxPizUcLpfgkiHIte5SfhoCgcN_bi6J0bleqr1N3B_RRSK0e-vqQPtEHg/s485/8977315_orig.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="485" data-original-width="408" height="570" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi64ZvmANlTJuBjd9kywlOZniWotSwRKyEG3h45oICFvjJKfwd8gwZIeO54J_tx7fy7XdJj0FnhWsduQ6h6cXz2OwU0wA-fqQWxyju9SOfASKe9a0_yq8e1GjOtbwDzr9PjnBMxPizUcLpfgkiHIte5SfhoCgcN_bi6J0bleqr1N3B_RRSK0e-vqQPtEHg/w479-h570/8977315_orig.jpg" width="479" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Ο όσιος Μάρκος υπήρξε φιλόπονος σε όλα: και στη
μελέτη των θείων Γραφών αφιέρωσε τον εαυτό του και έφτασε στο άκρο της άσκησης
και της αρετής.</i></span><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Απόδειξη και των δύο είναι αφενός οι λόγοι που συνέγραψε,
οι οποίοι είναι γεμάτοι από κάθε διδαχή και ωφέλεια, αφετέρου η ενέργεια των
θαυμάτων που του δόθηκε από τον Σωτήρα Χριστό. Από αυτά ένα είναι αναγκαίο
εξάπαντος να πούμε: Όταν ο όσιος βρισκόταν στην αυλή του ασκηταριού του και εν
προσευχή πρόσεχε τον εαυτό του, ήλθε κοντά του μία ύαινα, φέρνοντας και το
τυφλό παιδάκι της. Με ταπεινό σχήμα λοιπόν παρακαλούσε τον άγιο να την λυπηθεί
και να γιατρέψει την τύφλωση του παιδιού της. Κι αυτός, αφού έφτυσε στους
πληγωμένους οφθαλμούς και προσευχήθηκε, τους έκανε υγιείς.</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Μετά από κάποιες ημέρες, η ύαινα του έφερε την προβιά
ενός μεγάλου κριαριού σαν δώρο για τη θεραπεία, αλλά ο όσιος δεν θέλησε</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">να το πάρει πριν το θηρίο του υποσχεθεί ότι δεν πρόκειται
ποτέ από εδώ και στο εξής να επιτεθεί</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">σε πρόβατα φτωχών ανθρώπων. Αν όμως ήταν τόσο συμπαθής
στην άλογη φύση, πολλαπλασίως είχε αγάπη προς τους ανθρώπους, λόγω της κοινής
φύσης μας, η οποία απαιτεί να δείχνουμε πολύ μεγάλη ευσπλαχνία ο ένας προς τον
άλλον.</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ήταν τόσο μεγάλη η ψυχική καθαρότητα του άνδρα, ώστε ο
πρεσβύτερος της Μονής βεβαίωνε με όρκους ότι ουδέποτε ο ίδιος έδωσε κοινωνία
των αχράντων μυστηρίων στον μοναχό Μάρκο, διότι όταν προσερχόταν αυτός να
κοινωνήσει, άγγελος Κυρίου του την μετέδιδε, ενώ εκείνος έβλεπε μόνο το χέρι
του αγγέλου από τον αγκώνα να κρατάει την αγία λαβίδα, με την οποία ο όσιος
μετείχε των αγιασμάτων. Απομακρύνθηκε ο όσιος από τις κοσμικές φροντίδες και
από όλους τους θορύβους, όταν ήταν στην ηλικία των σαράντα χρόνων. Κι αφού
πέρασε στην άσκηση εξήντα έτη, εκδήμησε προς τον Κύριο. Ήταν κοντός σωματικά,
με λεπτό γένι και έχοντας το κεφάλι να λάμπει εσωτερικά από τη χάρη του Αγίου
Πνεύματος</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο μακαριστός και επιφανής λόγιος μοναχός Γέρων Θεόκλητος
Διονυσιάτης σε εισαγωγικό του σχόλιο για κείμενα του οσίου Μάρκου του ασκητή
στη Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">λέγει μεταξύ άλλων τα εξής: «<i>Ο όσιος Μάρκος ο ασκητής
είναι ένας από τους πλέον επιφανείς ασκητικούς συγγραφείς των μέσων βυζαντινών
χρόνων και ο δημοφιλέστερος δάσκαλος του ασκητικού βίου, ώστε οι βυζαντινοί
ασκητικοί χριστιανοί να λένε∙</i></span><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«πώλησον πάντα και αγόρασον Μάρκον». Γεννήθηκε τον 5ο</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">αιώνα, υπήρξε μαθητής του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου
και σε μεγάλη ηλικία κατέφυγε σε μια έρημο, όπου και κοιμήθηκε εν Κυρίω σε
βαθύτατο γήρας. Τα έργα του όμως επέζησαν ανά τους αιώνες και επηρέασαν αποφασιστικά
τη μοναχική σκέψη και εμπειρία… Ο όσιος Μάρκος και οι άλλοι όσιοι Πατέρες, δεν
μιλούσαν, ούτε έδιναν μονιμότητα στις σκέψεις τους με την εγγραφή τους, αν δεν
ζούσαν τις αλήθειες της πνευματικής ζωής και αν δεν είχαν την καθολική μαρτυρία
της πνευματικής παραδόσεως. Έτσι, ο άγιος αυτός ερημίτης έγραψε τις εμπειρίες
του στηριζόμενος στις άγιες Γραφές και μέσα στα πλαίσια της πνευματικής
παραδόσεως, αλλά με την προσωπική του ιδιοτυπία, που συνίσταται στον τονισμό
της λειτουργίας του πνευματικού νόμου</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Δεν επηρέασε μόνο τους μοναχούς όμως ο όσιος Μάρκος.</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κάθε χριστιανική ψυχή που ενέκυψε, εγκύπτει ή θα εγκύψει
με προσοχή και με ταπείνωση στα κείμενά του, θα διαπιστώσει τη χάρη που τα
διέπουν και οπωσδήποτε θα προβληματιστεί και θα παρακινηθεί, όχι ασφαλώς στο να
γίνει μοναχός – αυτό είναι ξεχωριστή κλήση του Κυρίου σε όσους δύνανται να
χωρέσουν τον λόγο τούτο – αλλά στο να εμβαθύνει στην πνευματική ζωή και στο να
ακολουθήσει πιο συνειδητά τον δρόμο του Κυρίου.</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κι αυτό είναι το σημαντικότερο: δεν πρόκειται να κρίνει ο
Κύριος το είδος της ζωής που επιλέγουμε, τον έγγαμο ή τον μοναχικό βίο, αλλά αν
αυτό που επιλέγουμε, το ακολουθούμε με βάση το άγιο θέλημά Του. Κι εδώ έγκειται
η συνεισφορά η μεγάλη του οσίου Μάρκου. Με τις γραφές του, στη μορφή των μικρών
κεφαλαίων, κατά το πρότυπο των βυζαντινών συγγραφέων της εποχής του, ώστε να
είναι ευκολομνημόνευτα, δίνει ισχυρότατη ώθηση σε όλους τους χριστιανούς,
μοναχούς ή κοσμικούς, στο να δουν σωστά την πνευματική ζωή και κατά τη δύναμη
του καθενός να την ακολουθήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγάλος άγιος Συμεών ο
νέος θεολόγος, ο ένας εκ των τριών που έχει τιμηθεί από την Εκκλησία μας με τον
τίτλο του θεολόγου, προχώρησε από τη νεότητά του στα ύψη της αγιότητας, διότι
κράτησε ως κανόνα και αρχή στη ζωή του, κυρίως ένα κεφάλαιο από τα διακόσια του
«Πνευματικού Νόμου» του οσίου Μάρκου: «Αν ζητάς να θεραπευτείς, φρόντισε τη
συνείδησή σου και κάνε ό,τι σου λέει, και πολύ θα ωφεληθείς».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Μία πολύ μικρή γεύση από τα κεφάλαια αυτά του οσίου στη
Φιλοκαλία (μετάφραση Αντωνίου Γαλίτη) παραθέτουμε στη συνέχεια:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">-</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Πρώτα-πρώτα γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι αρχή κάθε καλού
και μεσότητα και τέλος. Το καλό δεν είναι δυνατό να πράττεται ή να πιστεύεται,
παρά μόνο με την ένωση με τον Ιησού Χριστό και με την έμπνευση του Αγίου
Πνεύματος.</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Μην προσπαθείς να λύσεις κάποιο δύσκολο πρόβλημα με
φιλονικία, αλλά με τα μέσα που επιβάλλει ο πνευματικός νόμος, δηλαδή με την
υπομονή, την προσευχή και την απλότητα της ελπίδας.</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Μην πεις ότι απόκτησες αρετή χωρίς θλίψη∙</span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 13pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">γιατί είναι αδοκίμαστη η αρετή που απόκτησες με άνεση.</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Να αναλογίζεσαι το αποτέλεσμα κάθε αθέλητης θλίψεως,
και θα βρεις σ’ αυτό το σβήσιμο κάποιας αμαρτίας.</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Πολλές συμβουλές των άλλων μας προσφέρονται για το
συμφέρον μας. Για τον καθένα όμως τίποτε δεν είναι καταλληλότερο από τη δική
του γνώμη.</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Μελέτα τα λόγια της θείας Γραφής με την πράξη και μην
επεκτείνεσαι σε πολυλογία, υπερηφανευόμενος για σκέψεις θεωρητικές.</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Τα μικρά αμαρτήματα ο διάβολος τα δείχνει μηδαμινά,
επειδή διαφορετικά δεν μπορεί να φέρει τον άνθρωπο στα μεγαλύτερα κακά.</span></i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i><span face=""Arial","sans-serif"" lang="EL" style="font-size: 13pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">- Εκείνος που ζητεί άφεση, αγαπά την ταπεινοφροσύνη.
Εκείνος που κατακρίνει τον άλλον, επισφραγίζει τις αμαρτίες του.</span></i></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-39687006945644091772024-03-04T09:51:00.003+02:002024-03-04T09:51:07.553+02:00Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΕΝ ΙΟΡΔΑΝΗ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfawhjRucV2_vZAVlfzIpUSZOUGV-qvLlWjEbOT1u724Ny6veqBE-AT09bHhst-QZ4xYXXLtrihlJp77hj_THTosZJSDrEXz-YdhLoV5CtDCsoxp6yhKtdnCVGq-n5o8flroTpfndxy2wkjjtDAsc5O9a9R6yUtXnbX_nt7TknPv5glLq5Ob3drc4R83Q/s525/1200px-gerasimus_of_jordan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="477" data-original-width="525" height="497" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfawhjRucV2_vZAVlfzIpUSZOUGV-qvLlWjEbOT1u724Ny6veqBE-AT09bHhst-QZ4xYXXLtrihlJp77hj_THTosZJSDrEXz-YdhLoV5CtDCsoxp6yhKtdnCVGq-n5o8flroTpfndxy2wkjjtDAsc5O9a9R6yUtXnbX_nt7TknPv5glLq5Ob3drc4R83Q/w546-h497/1200px-gerasimus_of_jordan.jpg" width="546" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«Ο όσιος Γεράσιμος μεγάλωσε από παιδί με τον φόβο του
Κυρίου και αφού περιβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, προχώρησε στην εσώτερη έρημο της
Θηβαΐδος, όταν βασιλιάς ήταν ο Κωνσταντίνος ο λεγόμενος Πωγωνάτος, εγγονός του
αυτοκράτορα Ηρακλείου. Έκανε τόσους μεγάλους ασκητικούς αγώνες και ήταν τόσο
κοντά στον Θεό, ώστε να εξουσιάζει και τα άγρια θηρία. Διότι ένα λιοντάρι τον
διακονούσε, επιτελώντας διάφορα διακονήματα, και μάλιστα να βγάζει για βοσκή
και να επιστρέφει έναν όνο που έφερνε νερό. Όταν κάποτε κάποιοι έμποροι του
δρόμου έκλεψαν τον όνο, τον οποίο έδεσαν στις καμήλες τους, εκμεταλλευόμενοι το
γεγονός ότι το λιοντάρι κοιμόταν, ο μοναχός που υπηρετούσε τον όσιο, βλέποντας
το βράδυ το λιοντάρι να βρίσκεται μόνο του στο κελί, αγανάκτησε. Κι επειδή νόμισε
ότι φαγώθηκε από αυτό, ανέφερε τούτο στον Γέροντα. Αυτός τότε έδωσε εντολή να
αναλάβει το λιοντάρι την υπηρεσία του όνου. Πράγματι το λιοντάρι την δέχτηκε
και για όσο χρόνο ο όνος βρισκόταν στα χέρια των εμπόρων, αυτό έφερνε τα δοχεία
νερού στους ώμους του, και τρέχοντας, σαν να έκανε αγώνα δρόμου, αναγκαζόταν να
φέρνει το νερό.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Αλλά οι έμποροι επέστρεφαν και πάλι από τον ίδιο δρόμο,
όταν το λιοντάρι ήταν στο ποτάμι για να πάρει νερό. Το λιοντάρι είδε και
αναγνώρισε τον όνο που ακολουθούσε τις καμήλες, όρμησε ξαφνικά προκαλώντας την
κατάπληξη των εμπόρων, οι οποίοι τράπηκαν σε φυγή. Άδραξε τότε το χαλινάρι και
τράβηξε τον όνο, ο δε όνος τις καμήλες που ακολουθούσαν, καθώς ήταν δεμένες η
μία με την άλλη, όπως τις συνήθιζαν, έως ότου οδήγησε τον όνο και τις καμήλες
στο κελί. Και κτυπώντας τη θύρα με την ουρά του, τα έφερε στον Γέροντα σαν
κυνήγι. Αυτός τότε μειδίασε και λέει προς τον μοναχό που τον υπηρετούσε: Χωρίς
λόγο λοιπόν βάλαμε επιτίμιο στο λιοντάρι. Γι’ αυτό, ας απαλλαγεί από τις
συνηθισμένες αγγαρείες και ας πάει να βόσκει και να ζει όπως θέλει. Τότε</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">το λιοντάρι έκλινε το κεφάλι του και σαν να συμφώνησε με
τον Γέροντα άφησε το όρος και παρουσιαζόταν μία φορά την εβδομάδα, κατά την
οποία προσερχόταν σ’ αυτόν και έσκυβε το κεφάλι, σαν να προσκυνάει.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Όταν πέθανε δε ο Γέροντας, ήλθε για να αποδώσει τη
συνηθισμένη ευχή. Επειδή όμως δεν βρήκε τον όσιο κι έμαθε από τον διακονητή του
μοναχό ότι πέθανε και μπήκε σε τάφο, πρώτα μεν θρήνησε πολύ με μικρά βρυχήματα,
κι ύστερα με μεγάλο βρυχηθμό άφησε κι αυτό την πνοή του. Έτσι δοξάζει ο Θεός
αυτούς που Τον δοξάζουν και κάνει και τα θηρία να τους υπακούνε, αυτούς που
διατηρούν το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν άσπιλο και καθαρό</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο όσιος Γεράσιμος είναι μία από τις πιο ωραίες παρουσίες
στην ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας. Όχι μόνο για την ασκητική του
διαγωγή, αλλά και για την ιδιαίτερη σχέση του με τον ιδιότυπο «υποτακτικό» του,
τον ανθρωπόμορφο λέοντα. Το λιοντάρι του αγίου Γερασίμου έχει ταυτιστεί μαζί
του τόσο, ώστε οι περισσότερες εικόνες του να απεικονίζουν</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">και αυτό μαζί με εκείνον. Ασφαλώς δεν είναι η μοναδική
περίπτωση,</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">που
θηρία είναι υποταγμένα σε αγίους. Αρκετά συχνά σε συναξάρια βρίσκουμε παρόμοια
φαινόμενα, όπως για παράδειγμα στις 11 Φεβρουαρίου μνημονεύεται ο άγιος
αρχιεπίσκοπος Σεβαστείας Βλάσιος, ο οποίος σε όρος ζώντας, με την ευλογία του
ξημέρωνε όλα τα άγρια θηρία. Ακόμη και στη νεώτερη εποχή είναι γνωστή η
περίπτωση της αρκούδας του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, για να μην αναφερθούμε και
στον όσιο Παΐσιο, που και αυτού η πολύ φιλική σχέση με τα ζώα είναι γνωστή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κατά την πίστη μας, η εξήγηση είναι απλή: ο Δημιουργός
Θεός έθεσε τον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Αυτού άνθρωπο να άρχει επί όλων
των ζώων της γης. Τα ζώα σε αυτόν προσέβλεπαν και αυτόν υπάκουαν, επειδή αυτός
προσέβλεπε και υπάκουε</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">στον Δημιουργό Του. Η αμαρτία όμως που εισήλθε στον
άνθρωπο, έφερε μεταξύ των άλλων και την ανατροπή αυτή: τα ζώα έγιναν εχθρικά
απέναντί του, κάτι που αποκαταστάθηκε μετά τον ερχομό στον κόσμο του
ενανθρωπήσαντος Θεού μας. Από τη στιγμή που ο Χριστός εξάλειψε την αμαρτία και
καθάρισε την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο, δόθηκε στον άνθρωπο και πάλι η χάρη
της βασιλείας του επί της κτιστής φύσεως, στον βαθμό που επιτρέπει τούτο
βεβαίως ο ίδιος ο Χριστός, στο μεταξύ διάστημα που βρισκόμαστε μέχρι τη Δευτέρα
Του παρουσία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Έτσι, για να επανέλθουμε στον όσιο Γεράσιμο, η υπακοή του
λέοντα ήταν η υπακοή στον χαρισματούχο άνθρωπο, τον αποκαταστημένο ενώπιον του
Θεού, με την καθαρότητα της εικόνας του Θεού στην καρδιά του. Η υπακοή του
δηλαδή ήταν η συνέχεια της υπακοής των θηρίων στον πρώτο Αδάμ, προ της πτώσεώς
του στην αμαρτία, εκεί που η εξουσία του επ’ αυτών φανερωνόταν και με το όνομα
που αυτός έδινε στα θηρία. Κι αυτό ακριβώς τονίζει και ο υμνογράφος της
ακολουθίας του. «Δόθηκε σαν βραβείο στον Γεράσιμο ένας υπηρέτης θηρίο, επειδή
πριν φύγει από τη ζωή φόνευσε τα θηρία των παθών του» (στίχοι συναξαρίου). Κι
αλλού: «Επειδή φύλαγες την αξία του κατ’ εικόνα, θεοφόρε, φάνηκες φοβερός στα
ανήμερα θηρία» (ωδή ζ΄). Με άλλα λόγια, βασίλεψε πρώτα πάνω στα πάθη του ο άγιος,
κι έπειτα του δόθηκε η χάρη να βασιλέψει και πάνω στο λιοντάρι. Τα θηρία
αναγνωρίζουν προφανώς τον άνθρωπο του Θεού, τον άνθρωπο δηλαδή που τα αγαπά
γνήσια. Το γεγονός ότι έχουμε φαινόμενα που άγιοι κατασπαράσσονται από θηρία,
δεν ακυρώνει την αλήθεια αυτή. Τούτο γίνεται, διότι ο Θεός κρίνει ότι με τον
τρόπο αυτό οι άγιοι θα κέρδιζαν πιο εύκολα τον Παράδεισο. Το μαρτύριο του αγίου
Ιγνατίου του Θεοφόρου είναι μία πολύ καλή απάντηση επ’ αυτού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο υμνογράφος Γεώργιος δεν επεκτείνεται άλλο σ’ αυτό το
θέμα. Θα μπορούσε να μνημονεύσει και την υπακοή των λιονταριών στον προφήτη
Δανιήλ, ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, όταν τον είχαν ρίξει σ’ αυτά μέσα σ’ έναν
λάκκο. Δεν το κάνει όμως. Και μάλλον διότι περισσότερο τον ενδιαφέρει να
προβάλει την πνευματική προσωπικότητα του οσίου Γερασίμου. Κι είναι αλήθεια: τα
περισσότερα τροπάρια της ακολουθίας του έχουν ως περιεχόμενο την αναζήτηση του
Θεού εκ μέρους του, όταν περιπλανιόταν στις ερημιές, στις σπηλιές και στα όρη,
και την αδιάκοπη ενατένισή του προς τον πόθο του Κυρίου του, με αποτέλεσμα να
καταυγαστεί από το φως του Πνεύματος του Θεού. «Όσιε Πάτερ Γεράσιμε, ζώντας με
πίστη πάντοτε στις ερημιές και στα σπήλαια και στα όρη, τον Θεό εκζήτησες και
Αυτόν βρήκες, όπως ακριβώς ήταν η βαθιά σου επιθυμία» (στιχηρό εσπερινού).
«Ήσουν προσηλωμένος πάντοτε προς τον άυλο πόθο του Κυρίου, Πάτερ όσιε».
«Καταφωτίστηκαν τα νοητά μάτια της ψυχής σου από την έλλαμψη του Πνεύματος του
Θεού, θεοφόρε, και τα προσήλωσες στο αιώνιο φως με την αρετή σου» (ωδή α΄). Η
κρίση του υμνογράφου Γεωργίου είναι ορθή: δεν θέλει να μας αποπροσανατολίσει με
ένα σπουδαίο ασφαλώς γεγονός: το «ανθρώπινο» λιοντάρι, γιατί το ουσιώδες γι’
αυτόν είναι η πνευματική διαγωγή του οσίου, η οποία και μόνη, αν ακολουθηθεί,
εκβάλλει στη βασιλεία του Θεού. Τον υμνογράφο τον ενδιαφέρει η αιτία της
αγιότητας του μεγάλου Γερασίμου και όχι ένα από τα αποτελέσματα αυτής.</span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-31637821705957801092024-03-02T10:30:00.005+02:002024-03-02T10:30:29.355+02:00ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗΝ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ "ΜΑΥΡΗ"!<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_Bn70rrcV2HQ1KCUS20H_ub8cniP0ERG8s7oFX4MQftMmZG3-Pvc9gp2Uu3fAZxpyvOvdC2Tb_c-fY0qdTkC-HHaZxHLZNrotlvKjRV_ps8JWZ_k9x0ufRq97RJr7JoCU10LbEHljo4K3t7crbakBrbUkVFA0EcNYO5MjIJS8ZPv9J1lXBTBFqAjcpHU/s673/krhtikos441.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="673" data-original-width="321" height="878" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_Bn70rrcV2HQ1KCUS20H_ub8cniP0ERG8s7oFX4MQftMmZG3-Pvc9gp2Uu3fAZxpyvOvdC2Tb_c-fY0qdTkC-HHaZxHLZNrotlvKjRV_ps8JWZ_k9x0ufRq97RJr7JoCU10LbEHljo4K3t7crbakBrbUkVFA0EcNYO5MjIJS8ZPv9J1lXBTBFqAjcpHU/w420-h878/krhtikos441.jpg" width="420" /></a></div><p></p><p class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Χρειάζεται η οικογένεια. Χωρίς αυτήν η ζωή είναι
μαύρη, δεν μπορεί να προχωρήσει ευχάριστα και ανοδικά. Να γιατί και η Παγκόσμια
Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου υπογράμμισε ότι η οικογένεια “είναι το
φυσικόν και θεμελιώδες συστατικόν στοιχείον της Κοινωνίας”. Να γιατί ο
Δημιουργός Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο μόνον στη ζωή, αλλ’ “ἐποίησε βοηθόν κατ’
αὐτόν”. Να γιατί και όταν Αυτός ο Δημιουργός Θεός έγινε άνθρωπος, μέσα στην
οικογένεια έζησε και την οικογένεια αγίασε κι ευλόγησε</i>» (Μακαριστός Γέρων π.
Γεώργιος Κρητικός).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο μακαριστός Γέρων π. Γεώργιος Κρητικός, διαπρύσιος
κήρυκας του ευαγγελίου του Κυρίου, λόγω και έργω: ό,τι κήρυσσε το έβλεπες
ενσαρκωμένο στην αγία βιοτή του, τονίζει στο παραπάνω απόσπασμα άρθρου του για
την οικογένεια αυτό που συνιστούσε βαθειά πεποίθησή του και εμπειρική
διαπίστωσή του από την πολύχρονη ιερατική του διακονία. Τι δηλαδή; Η ζωή χωρίς
την οικογένεια είναι ζωή μαύρη, χωρίς χαρά, μία ζωή μίζερη κολλημένη στην ύλη
των παθών και των αισθήσεων. Κι ασφαλώς ο αγιασμένος Γέρων δεν αναφέρεται σ’
αυτούς που από αγάπη προς τον Κύριο στράφηκαν στη μοναχική ζωή την πλήρως
αφιερωμένη στον Θεό – αυτοί αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της Εκκλησίας, καθώς
έλεγε στοιχώντας στους αγίους Πατέρες και πάνω από όλα στον ίδιο τον Κύριο:
«δεν μπορούν όλοι να προχωρήσουν όλοι σ’ αυτόν τον δρόμο της αφιέρωσης, αλλά σ’
όσους έχει δοθεί το χάρισμα τούτο». Αλλ’ ούτε και σ’ εκείνους που για λόγους
ανώτερους: αφιέρωσης στην επιστήμη τους για χάρη της κοινής ωφέλειας, αφιέρωσης
στην οικογένειά τους λόγω υπάρξεως ασθενειών σε μέλη αυτής ή αφιέρωσης και στην
ιεραποστολή, δεν μπόρεσαν παρ’ όλη ίσως την επιθυμία τους να δημιουργήσουν δική
τους οικογένεια. Έχει υπ’ όψιν του εκείνους τους αδελφούς που χωρίς να
υφίσταται κάποιο πρόβλημα αυτοί επιλέγουν τη «μοναξιά» τους για να κάνουν, όπως
λέμε, τη ζωή τους, χωρίς καμία δέσμευση – «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ
αποθνήσκομεν»! Γι’ αυτούς σημειώνει ότι η ζωή τους είναι μαύρη και χωρίς χάρη
και χαρά, όπως άλλωστε το επισημαίνει σε άλλο σημείο του κειμένου του, μνημονεύοντας
συγκεκριμένη περίπτωση καταξιωμένου και σπουδαίου θεωρούμενου ανθρώπου μέσα
στην κοινωνία, που του εξομολογήθηκε: «όλα τα έχω στη ζωή, αλλά ζω χωρίς καμία
χαρά, γιατί έκανα το μεγαλύτερο σφάλμα: δεν δημιούργησα δική μου οικογένεια».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο μακαριστός π. Γεώργιος λοιπόν προβάλλει την αξία της
οικογένειας. </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">Κι η σκέψη του κινείται με σφαιρικό τρόπο: επικαλείται
και την ίδια την πραγματικότητα της ζωής, αυτό δηλαδή που η ίδια η κοινωνία
έχει διαπιστώσει εμπειρικά ως ανάγκη της μέσω της Παγκόσμιας Διακήρυξης των
Δικαιωμάτων του ανθρώπου, κυρίως όμως τον λόγο του Θεού: ο Δημιουργός μάς
έπλασε έτσι ώστε το κοινωνικό στοιχείο να συνυπάρχει με τη φύση μας – «δεν
είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος» - αλλά και ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός
μας επέλεξε μέσα σε οικογένεια να ανατραφεί και να μεγαλώσει, ευλογώντας και
αγιάζοντας τον συγκεκριμένο θεσμό. Κι είναι περιττό βεβαίως να τονίσουμε ότι ο
μακαριστός Γέρων θεωρεί ότι καταξιώνεται και αγιάζεται η οικογένεια, όταν τα
μέλη της, πρώτιστα οι σύζυγοι, ο πατέρας και η μάνα, λειτουργούν και κινούνται
όπως ο άγιος Ιωακείμ και η Παναγία Μητέρα του Κυρίου: με απόλυτη υπακοή στο
θέλημα του Θεού, που θα πει με απόλυτη προτεραιότητα της θυσιαστικής αγάπης του
ενός προς τον άλλον. Τότε μόνον δημιουργούνται οι συνθήκες να σκηνώσει η χάρη
του Θεού στην οικογένεια και να φανερώνεται αυτή ως «κατ’ οίκον Εκκλησία».
Διαφορετικά η οικογένεια μπορεί να υφίσταται αλλά να λειτουργεί εγωιστικά,
φτιάχνοντας ανθρώπους ατομιστές με μοναδική απόβλεψη το συμφέρον τους. Στην
περίπτωση αυτή βεβαίως και ο γάμος και η οικογένεια περιπίπτει στην περίπτωση
εκείνων από την παραβολή του μεγάλου Δείπνου που αρνήθηκαν την πρόσκληση του
Κυρίου με το «έχε με παρητημένον» και έμειναν έξω από το τραπέζι της Βασιλείας,
μακριά δηλαδή από τον Θεό.<o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-73540368800678606382024-03-02T10:23:00.007+02:002024-03-02T10:23:52.213+02:00Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΠΑ-ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΛΑΝΑΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzyoLB8RQccN6bo8z9FSeHboNB89Ys0APN5jiloWprTRRKDy-yo2ABnDb02ILG7-VzSdal6hrrpyNBi3c9jNxJsiDhDJZm9aAohAUvKVzHt_SLi7Shi2jLMEYWMSKSe16pX5Qkbjt1NgNtMNZxpCxKjJTQJw31Mn6lIlkeZS0kB-v71D-7j6il0KwumyU/s474/nikolaos_planas_papadiamantis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="324" data-original-width="474" height="423" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzyoLB8RQccN6bo8z9FSeHboNB89Ys0APN5jiloWprTRRKDy-yo2ABnDb02ILG7-VzSdal6hrrpyNBi3c9jNxJsiDhDJZm9aAohAUvKVzHt_SLi7Shi2jLMEYWMSKSe16pX5Qkbjt1NgNtMNZxpCxKjJTQJw31Mn6lIlkeZS0kB-v71D-7j6il0KwumyU/w618-h423/nikolaos_planas_papadiamantis.jpg" width="618" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Ο άγιος γεννήθηκε στη Νάξο το</i></span><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">1851, από ευσεβείς γονείς που είχαν ένα εμπορικό καΐκι.
Στο κτήμα τους είχαν και παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο. Τον
περισσότερο χρόνο του ο άγιος από μικρός τον περνούσε</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">μέσα σ’</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">αυτό,</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ενώ προείπε στους γονείς του τον καταποντισμό του καϊκιού
τους έξω από την Πόλη.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε από τον εκ μητρός παππού του
ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό, κοντά στον οποίο έμαθε όλα τα εκκλησιαστικά
τελετουργικά. Δεκατεσσάρων ετών ορφάνεψε από πατέρα και η οικογένεια αναγκάστηκε
να μετακομίσει στην Αθήνα. Νεαρός νυμφεύτηκε κι απόκτησε έναν γιο, αλλά σύντομα
έχασε τη σύζυγό του. Χειροτονήθηκε διάκονος (1879) και πρεσβύτερος (2 Μαρτίου
1885) και τοποθετήθηκε στον άγιο Παντελεήμονα</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ιλισσού. Λειτουργούσε όμως και στον άγιο Ιωάννη
Βουλιαγμένης, όπως και στον άγιο Ελισσαίο Πλάκας, όπου γνώρισε ως ιεροψάλτες
τους μεγάλους Αλέξανδρους, Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Διέπρεψε ως εκκλησιαστικός λειτουργός, αφήνοντας σε όλους
την εικόνα του αφιλάργυρου, ταπεινότατου, φιλάνθρωπου και απλού ανθρώπου του
Θεού. Η ακτινοβολία του κατά τη Θεία Λειτουργία ήταν τέτοια που κυρίως τα
παιδιά τον έβλεπαν κάποιες φορές να μην πατάει στο έδαφος.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η φιλανθρωπία του, η παροιμιώδης απλότητά του, η
αφιλαργυρία του ήταν καρπός του Πατερικού του ήθους, το οποίο εδραζόταν στη
μεγάλη ταπείνωσή του και την απέραντη αγάπη του στον Χριστό. Δεν είναι τυχαίο
ότι λειτουργούσε καθημερινά στον άγιο Ελισσαίο, ενώ η λειτουργία ήταν πολύωρη
από το πλήθος</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ονομάτων που μνημόνευε.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Χωρίς σπουδές ο άγιος αλλά με σοφία Θεού, χαριτώθηκε από
Εκείνον με τα χαρίσματα της προόρασης και της διόρασης, αλλά και της
θαυματουργίας. 2 Μαρτίου του 1932, Κυριακή του ασώτου, κοιμήθηκε</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">οσιακά. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Τον δρόμο τετέλεκα.
Δόξα Σοι ο Θεός. Η Θεία Χάρις να σας ευλογεί!» 29 Αυγούστου 1992, χρονιά που
διακηρύχθηκε επισήμως η αγιότητά του, τα λείψανά του τοποθετήθηκαν σε ασημένια
λάρνακα στον Άγιο Ιωάννη Βουλιαγμένης</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο άγιος επιβεβαιώνει τον Παύλειο λόγο</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«τα πτωχά του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο
Θεός, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά». Δεν είχε προσόντα που θαυμάζει ο κόσμος. Το
απόλυτο προσόν του ήταν</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">η απλότητα και η ταπείνωσή του, που μαγνητίζουν τη χάρη
του Θεού. Διότι «ταπεινοίς ο Θεός δίδωσι χάριν». Μπροστά στον άγιο Νικόλαο
δηλαδή τοποθετούμαστε ενώπιον</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">του Θεού και αναπνέουμε την ατμόσφαιρα Εκείνου. Μια
διαφάνεια του ουρανού ήταν όλη η ζωή του.</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η υμνογραφία για τον άγιο</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">αυτό πρώτα απ’ όλα θίγει: «Αξίωσες, Χριστέ, με τη χάρη
Σου,</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">τα ασθενή του κόσμου να γίνουν ανώτερα από τα ισχυρά και
να φθάσουνε</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">τον
ουρανό».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο άγιος Νικόλαος δεν ήταν απλός βεβαίως με την έννοια του
αφελούς. Την απλότητά του την «έδεσε» με την αγάπη προς τον Θεό, ώστε δι’</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">αυτής να φανερωθεί η σοφία Εκείνου. Γι’</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">αυτό και τίποτε επίγειο δεν τον γοήτευε. «Εσένα ο κόσμος
δεν σε έλκυσε κι ούτε σε έκανε φίλο του. Την καρδιά σου όμως την έδωσες στον
Σωτήρα σου» σημειώνει ο υμνογράφος του μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος
Βαλληνδράς. Οπότε όλοι τον ονόμαζαν</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">άνθρωπο
του Θεού», με όλες τις αρετές ενός τέτοιου ανθρώπου. «Ελάτε να δείτε άνθρωπο
πράγματι του Θεού. Γνήσιο υπηρέτη Του, αγιασμένο λειτουργό της Χάρης Του, απλό
στους τρόπους και αφιλάργυρο, με αγάπη στον Χριστό και διακονία Εκείνου μέσω
των ελεημοσυνών και των προσφορών του στους πτωχούς».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο εμπνευσμένος υμνογράφος αφορμάται από το όνομά του
αφενός για να τονίσει την ιδιαίτερη αγάπη του αγίου προς τον ομώνυμό του</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">άγιο - «ζήλεψες τον ομώνυμό σου Νικόλαο, τον κανόνα της πίστης
και τον πυρσό της εγκράτειας, αλλά και την εικόνα της πραότητας»</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">– αφετέρου από την προσωνυμία του «Πλανάς», για να
χαρακτηρίσει τον</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">βίο του. «Με ύμνους ας τιμήσουμε τον αγιασμένο Νικόλαο,
τον Πλανά μεν στην κλήση του, απλανή όμως στην πίστη</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">του». Και: «Πορεύτηκες τη ζωή σου απλανώς, πατέρα μας».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο άγιος ήταν βραδύγλωσσος σαν τον Πατριάρχη Μωυσή. Ο
υμνογράφος δεν διστάζει να τους παραλληλίσει: «Με τον ατελή του λόγο έμοιαζε
στον βραδύγλωσσο Μωυσή και δεν υστέρησε στο να φωτίσει πολλούς για να γνωρίσουν
τον Κύριο». «Ο Ααρών έγινε συμπαραστάτης του Μωυσή και ο Παράκλητος ήλθε αρωγός
στον Νικόλαο» -</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">πιο μεγάλος και από τον Μωυσή!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Τέλος, ως λειτουργός υπήρξε μοναδικός. Όχι γιατί ήταν
καλλίφωνος ή σπουδαίος ιεροκήρυκας, αλλά γιατί «κατέβαζε στη γη τον ουρανό»,</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">έχοντας σαν τον άγιο Σπυρίδωνα «αγγέλους να
συλλειτουργούν μαζί του». Όχι τυχαία λοιπόν σπουδαίοι άνθρωποι της εποχής του,
σαν τους Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη, αυτόν προτιμούσαν για λειτουργό στις
λειτουργίες, αυτόν κυρίως ένιωθαν μύστη των αρρήτων μυστηρίων, αυτόν βοηθούσαν
στο ψαλτήρι.</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο
υμνογράφος επισημαίνει «συνεσκιασμένα». «Είχες άξιους συνεργάτες, που έψελναν
καρδιακά στον Κύριο. Τα ονόματα αυτών είναι πασίγνωστα στους εραστές των
γραμμάτων, αλλά και γραμμένα από τον Θεό στο βιβλίο της ζωής».<o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-85064416078748857532024-03-02T10:22:00.008+02:002024-03-02T10:22:49.501+02:00Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΗΣΥΧΙΟΣ Ο ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΟΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvx9pSvn3wOZyqcEwn-VdyTUcyqEgT7cBo0oe9yDn6S-387ctY-lU-p-sinq1K47WoysygAPX8PpGLU-nN-CueCeACuxbbvdkGo3LJ46Gx1_gUGUkx-eliZzDABwbu76l_-lgrHo2dAD4qNZOsczhBqQ_3n-zQEveHCq1JriNXrMeIdx_lux2qX6E26s4/s697/AgiosIsixios01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="697" data-original-width="208" height="849" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvx9pSvn3wOZyqcEwn-VdyTUcyqEgT7cBo0oe9yDn6S-387ctY-lU-p-sinq1K47WoysygAPX8PpGLU-nN-CueCeACuxbbvdkGo3LJ46Gx1_gUGUkx-eliZzDABwbu76l_-lgrHo2dAD4qNZOsczhBqQ_3n-zQEveHCq1JriNXrMeIdx_lux2qX6E26s4/w252-h849/AgiosIsixios01.jpg" width="252" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Ο άγιος Ησύχιος έζησε κατά τους χρόνους του βασιλιά
Μαξιμιανού (302) κι ήταν ο πρώτος στο παλάτι και στη βουλή της Συγκλήτου.
Επειδή ο Μαξιμιανός πρόσταξε όλοι οι χριστιανοί που ήσαν στρατιώτες βασιλικοί,
αν δεν αρνηθούν τον Χριστό, να στερηθούν τις ζώνες τους – το σημάδι της βασιλικής
τους αξίας – και να ζουν ως ιδιώτες και άτιμοι, λόγω λοιπόν αυτής
της παράνομης προσταγής πολλοί χριστιανοί προτίμησαν να ζουν καλύτερα χωρίς
καμία εξωτερική τιμή, παρά να έχουν μεν τιμή αλλά να χάνουν την ψυχή τους. Κι
ένας από αυτούς τους χριστιανούς ήταν και ο άγιος Ησύχιος. Το έμαθε
ο βασιλιάς και έδωσε διαταγή να αποδυθεί κι αυτός τα πολυτελή ενδύματά του και
να ενδυθεί φτωχό μανδύα, χωρίς μανίκια, υφασμένο από μαλλί, και να ζει μαζί με
τις γυναίκες.</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Όταν έγινε αυτό, προσκάλεσε ο βασιλιάς τον Ησύχιο και του
ζητούσε να του πει αν δεν ντρέπεται που ξέπεσε από την τιμή των μαγίστρων στον
άτιμο αυτόν τρόπο ζωής, κι αν έχει επίγνωση ότι κανείς από τους χριστιανούς δεν
μπορεί να τον αποκαταστήσει στις προηγούμενες τιμές και εξουσίες που είχε. Ο
άγιος απάντησε ότι η παρούσα τιμή είναι πρόσκαιρη, ενώ του Χριστού είναι
απέραντη και αιώνια, οπότε ο βασιλιάς οργισμένος πρόσταξε να δεθεί μία
μυλόπετρα στον τράχηλό του και να ριχτεί στον Ορόντη ποταμό (στη Συρία), μέσα
στον οποίο ο άγιος δέχτηκε το μακάριο τέλος</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ένδοξος όσο ζούσε στον κόσμο αυτό ο άγιος Ησύχιος λόγω
της μεγάλης του θέσης στο παλάτι του αυτοκράτορα, μέγιστος όμως και στο τέλος
του λόγω της πιστότητάς του στον Χριστό και του μαρτυρίου του. Κι ακόμη
ενδοξότερος βεβαίως μετά τη θριαμβευτική είσοδό του στη Βασιλεία του Θεού,
ζώντας πια μαζί με τους αγγέλους ενώπιον του Κυρίου του. «Και στον
βίο σου ένδοξος και μεταξύ των μαρτύρων μέγιστος ήσουν γνωστός, αθλητά Ησύχιε,
και μαζί με τις ουράνιες δυνάμεις παρίστασαι με δόξα μπροστά στον Βασιλέα των
όλων» θα πει με θάμβος ο άγιος υμνογράφος του Ιωσήφ (στιχ. εσπ.). Κι είναι
ακριβώς η ένδοξη κοσμική θέση του που φωτίζει τον πλούτο της χριστιανικότητάς
του. Γιατί είχε να αντιπαλέψει με ό,τι αποτελεί στον κόσμο τούτο «μεγάλο και
τρανό»: την εξουσία, τα χρήματα, την αποδοχή. Κι όμως εκείνος τα έκανε όλα
πέρα, τα θεώρησε κυριολεκτικά ως σκουπίδια. «Εγκατέλειψες τα αξιώματα και τον
πλούτο και τη φθαρτή δόξα, κι ακολούθησες μόνο τον Χριστό» (ωδή θ΄). Σαν τον
απόστολο Παύλο που κι εκείνος κάπως έτσι προχώρησε στη ζωή του: από
«πριγκιπόπουλο» του Ιουδαϊσμού, όπως ήταν, να γίνει «<i>περικάθαρμα</i>» και
έσχατος όλων. Κι αυτό γιατί; Για να κερδίσει τον Χριστό. «<i>Ηγούμαι πάντα
σκύβαλα </i><span style="mso-bidi-font-style: italic;">(σκουπίδια)<i> είναι ίνα
Χριστόν κερδήσω</i></span>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Τι υπέκειτο ως κινητήρια δύναμη και στον απόστολο Παύλο,
αλλά και στον άγιο Ησύχιο τον Συγκλητικό που εορτάζουμε σήμερα; Αυτό που όλοι
γνωρίζουμε καλά: η αγάπη τους προς τον Κύριο, ο θερμός πόθος και έρωτάς τους
προς Εκείνον. Ό,τι ζητάει ο λόγος του Θεού: την απόλυτη στροφή του ανθρώπου
προς τον Θεό, «<i>εξ όλης της ψυχής και της καρδίας και της διανοίας και της
ισχύος</i>», αυτό έκαναν πράξη οι άγιοι όλοι, αυτό έκανε και ο άγιος Ησύχιος.
«Αγάπησες μόνο το ποθητό κάλλος του Χριστού, μακάριε, γι’ αυτό και περιφρόνησες
τα κάλλη και τις ομορφιές του κόσμου» (ωδή γ΄). Αυτή είναι η αλήθεια: μόνο η
δύναμη του Θεού που ριζώνει ως αγάπη στην καρδιά του ανθρώπου μπορεί να τον
κάνει να υπερβεί και την ίδια τη φύση του, την πεσμένη στην αμαρτία και που
ρέπει «<i>επιμελώς εκ νεότητος επί τα πονηρά</i>». Κι η δύναμη αυτή όχι
μόνο απεμπλέκει από την έλξη και τη γοητεία των υλικών αγαθών,
αλλά και οδηγεί τον πιστό στην κατάθεση και του πιο μεγάλου θεωρούμενου αγαθού,
της ίδιας της ζωής. «Ο Κύριος, πανσεβάσμιε, στον καιρό των μαρτυρικών άθλων,
σού φανερώθηκε στήριγμα και κραταίωμα. Γι’ αυτό και δεν φοβήθηκες τον θάνατο»
(ωδή δ΄). Η αφοβία του θανάτου άλλωστε δεν είναι εκείνη που χαρακτηρίζει τον
γνήσιο χριστιανό; Γιατί ζει, κατά την ακραία ιδίως κατάσταση του μαρτυρίου, τη
χαρισματική αγάπη του Χριστού που είναι δυνατότερη και από τον θάνατο – ο
Σταυρός είναι η επιβεβαίωση πάντοτε της πιστότητας στην αλήθεια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Πώς συγκεκριμενοποιείται όμως ο θερμός πόθος προς τον
Χριστό του μάρτυρα και κάθε αγίου; Τι σημαίνει δηλαδή αγαπώ τον Χριστό ώστε μου
δίνει τη δύναμη να αντέξω τα μαρτύρια μέχρι θανάτου; Ο άγιος υμνογράφος Ιωσήφ
δίνει την απάντηση, θεμελιωμένη στη Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας: αγάπη
προς τον Χριστό σημαίνει εναγκαλισμό των εντολών του Χριστού και πορεία ζωής με
βάση αυτές – σαν να περιχαρακώνεται ο πιστός ψυχικά και σωματικά από ό,τι ο
Κύριος καθορίζει. Διότι ο Κύριος μέσα στις εντολές Του περικλείεται.
«Περιχαρακωμένος από τις εντολές του Κυρίου, απόκρουσες, παμμακάριστε Ησύχιε,
τις πονηρές θωπείες των ανόμων ηγεμόνων, αθλούμενος καρτερικότατα» (ωδή α΄).
Αυτό είναι το αποτέλεσμα στον άνθρωπο που βαδίζει με αγάπη προς το θέλημα του
Θεού: νιώθει σαν να είναι μέσα σε φρούριο, παντοδύναμος σχεδόν, που κάθε
θεωρούμενη ελκτική δύναμη είναι ενώπιόν του ως αράχνη.<o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-10530445003718522022024-03-01T10:53:00.004+02:002024-03-01T10:53:14.483+02:00Η ΑΓΙΑ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΕΥΔΟΚΙΑ Η ΑΠΟ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmRZYSNbhc_QYUC8ilX-k7a5qQRexAQfIluMQJA2T2j0WKUUBShHSJOTwHVeH3-WQVSVyd3Pk6VA78UvXGALghwKL7G1cDnQLDHVTtaj9mk0HfKdsbjDFfaUcRuPY6C9rjvY14vAHlHcU_K21CbqhYanAemJKs8MhvAMx_axReNpUqyf1Fvhbg3ijrDtU/s516/ag-Eydokia-2013%201.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="516" data-original-width="372" height="592" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmRZYSNbhc_QYUC8ilX-k7a5qQRexAQfIluMQJA2T2j0WKUUBShHSJOTwHVeH3-WQVSVyd3Pk6VA78UvXGALghwKL7G1cDnQLDHVTtaj9mk0HfKdsbjDFfaUcRuPY6C9rjvY14vAHlHcU_K21CbqhYanAemJKs8MhvAMx_axReNpUqyf1Fvhbg3ijrDtU/w427-h592/ag-Eydokia-2013%201.jpg" width="427" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«Η οσία Ευδοκία ήταν από την Ηλιούπολη της επαρχίας
Λιβανησίας της Φοινίκης, κατά τους καιρούς της βασιλείας του Τραϊανού, που
έζησε πρώτα ακόλαστη ζωή, παρασύροντας πολλούς εραστές με την ομορφιά της και
μαζεύοντας πολύ πλούτο. Ύστερα όμως προσήλθε στον Χριστό, όταν άκουσε κάποιο
μοναχό Γερμανό στο όνομα, ο οποίος κήρυσσε λόγους</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ευσεβείας και μετανοίας. Βαπτίζεται λοιπόν από τον
επίσκοπο Θεόδοτο, καθώς πείστηκε σε θείες αποκαλύψεις. Διότι της φάνηκε ότι
ανήλθε στους ουρανούς, σαν να είχε βγει από τον εαυτό της και καθοδηγείτο από
άγγελο, και ότι οι άγγελοι τη συνέχαιραν για την επιστροφή της, όπως και ότι
κάποιος μαύρος και φοβερός στην όψη βρυχιόταν και κραύγαζε ότι τάχα αδικείται,
αν του την έπαιρναν.</span></i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η Ευδοκία λοιπόν μοίρασε τον πλούτο της, τον έδωσε σε
πτωχούς και πήγε σε μοναστήρι. Εκεί ζούσε τον δρόμο της ασκήσεως θεάρεστα, έως
ότου οι πρώην εραστές της την κατήγγειλαν και την οδήγησαν στον Αυρηλιανό, που
είχε τότε ανέβει στον βασιλικό θρόνο. Όταν όμως θαυματούργησε και ανέστησε τον
υιό του βασιλιά που είχε πεθάνει, οδήγησε και τον βασιλιά στην πίστη του
Χριστού. Μετά από αρκετά χρόνια δικάζεται από τον Διογένη τον ηγεμόνα της
Ηλιούπολης, αλλά καθώς θαυματούργησε και πάλι, ελευθερώνεται. Τέλος ο
Βικέντιος, που διαδέχτηκε τον Διογένη, έδωσε διαταγή και της έκοψαν το κεφάλι</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η αγία Ευδοκία αποτελεί τύπο και σύμβολο της δύναμης της
μετανοίας, όπως συμβαίνει και με άλλες μεγάλες άγιες της Εκκλησίας μας, σαν την
οσία Μαρία την Αιγυπτία για παράδειγμα. Και θα ’λεγε κανείς ότι όπως η Εκκλησία
μας προβάλλει στο τέλος της Σαρακοστής την οσία Μαρία, για να δώσει θάρρος
στους ραθύμους, ώστε, έστω και την τελευταία στιγμή, να μετανοήσουν – ο Κύριος
έχει πει δέχεται τον εργάτη της τελευταίας ώρας όπως τον εργάτη της πρώτης,
αρκεί να μην υπάρχει πονηρία μετάθεσης της ώρας της μετάνοιας – έτσι και τώρα, που
εισήλθαμε με το Τριώδιο στα προπύλαια της Σαρακοστής, δίνει ισχυρή ώθηση
μετανοίας, με την ευκαιρία της μνήμης της συγκεκριμένης οσίας. Διότι και αυτή,
σαν την πόρνη του Ευαγγελίου που ο Κύριος συγχώρησε λόγω της μετανοίας της, σαν
την οσία Μαρία την Αιγυπτία που είπαμε, ενώ η ζωή της ήταν βουτηγμένη στην
ασωτία, ευθύς ως άκουσε λόγο πίστεως και μετανοίας, πίστεψε κι άλλαξε τρόπο
ζωής τόσο, ώστε να γίνει καλόγρια, να κάνει θαύματα, να δώσει και την ίδια τη
ζωή της προς χάρη του Κυρίου της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο υμνογράφος μάλιστα Ιωάννης ο μοναχός, στο Δοξαστικό των
αποστίχων του εσπερινού της ακολουθίας της, κινούμενος στα χνάρια της ποιητικής
έμπνευσης της αγίας υμνογράφου Κασσιανής, χρησιμοποιώντας μάλιστα και ίδιες
εκφράσεις, μας φέρνει ενώπιον του μεγαλείου της καρδιακής συντριβής της: «Άφησε
τα ωραία και ποικίλα του βίου η οσία και μάρτυς, σήκωσε τον σταυρό στους ώμους
της και προσήλθε να σε νυμφευθεί, Χριστέ. Και με θρηνητικά δάκρυα φώναζε: Μη με
απορρίψεις την πόρνη, συ που καθαρίζεις τους ασώτους. Μη περιφρονήσεις τα
δάκρυα που χύνω για τις φοβερές αμαρτίες μου. Αλλά δέξου με, όπως την πόρνη
εκείνη που σου πρόσφερε το μύρο, και να ακούσω κι εγώ: η πίστη σου σε έσωσε,
πήγαινε στον δρόμο της ειρήνης». Ο υμνογράφος πράγματι μας κατανύσσει
περιγράφοντας τον εσωτερικό αγώνα της οσίας Ευδοκίας και μας ανάγει στην
πνευματική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας, τότε που το βράδυ της Μεγάλης
Τρίτης, αιρόμενοι στα φτερά της ποίησης της αγίας Κασσιανής, γινόμαστε μέτοχοι
και εμείς της συντριβής της γυναίκας εκείνης του Ευαγγελίου, που έλουσε με τα
δάκρυα της αγάπης της τα πόδια του Κυρίου. Είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό στον
Ιωάννη τον μοναχό, τον άγιο υμνογράφο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας βέβαια τονίζουν και άλλες
όψεις της αγιασμένης ζωής της οσιομάρτυρος. Κι αξίζει κανείς πρώτον να σταθεί
στο πώς η οσία μπόρεσε να ξεπεράσει την παθολογική στροφή της στα αμαρτωλά πάθη
της. Μας λέει λοιπόν ότι μόνο η δύναμη της αγάπης του Χριστού ήταν εκείνη που
της έδωσε τη δύναμη. Διότι κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τα πάθη του και τη
γοητεία που ασκεί ο αμαρτωλός κόσμος πάνω σ’ αυτά, αν δεν υπάρξει η μεγαλύτερη
δύναμη ελευθερίας στον κόσμο, η δύναμη και η αγάπη του Χριστού. «Προτίμησες,
Ευδοκία, τον σεμνό Νυμφίο Χριστό, αντί της αγάπης των εραστών που φθείρουν την
ψυχή, και απόθεσες τον εαυτό σου στον άφθαρτο έρωτά Του» (ωδή ς΄). Και
δεύτερον, ο υμνογράφος παραλληλίζει την οσία, λόγω της καταγωγής της από τη
Σαμάρεια, με τη Σαμαρείτιδα του Ευαγγελίου του αγίου Ιωάννου, τη μετέπειτα αγία
μεγαλομάρτυρα Φωτεινή. Για να πει: «η Σαμαρείτις Ευδοκία δεν σου πρόσφερε, Σωτήρα
Κύριε, νερό, σαν εκείνην του Ευαγγελίου στο φρέαρ του Ιακώβ, αλλά το αίμα της
που έρρευσε από τον τράχηλό της, όταν αποκόπηκε για χάρη Σου η αγία κεφαλή της»
(στίχοι κοντακίου). Πράγματι: δεν υπάρχει ανώτερο δώρο προς τον Χριστό από την
προσφορά του ίδιου μας του εαυτού. Διότι στην πραγματικότητα πρόκειται περί
αντιδώρου, αφού Εκείνος πρώτος μας πρόσφερε ως δώρο το δικό Του αίμα. Όταν
Εκείνος μας τα έχει δώσει όλα, δεν μπορούμε εμείς να κινηθούμε σε μικρότερη
κλίμακα. Με την παρατήρηση ότι η δική μας προσφορά γίνεται με τη χάρη και πάλι
Εκείνου και κατανοείται ως συμμετοχή στη δική Του θυσία.</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-89302177511425835782024-02-29T11:41:00.001+02:002024-02-29T11:41:05.003+02:00Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguP8Ttt1SGRJYW2k83-9h2nnJGPlO4KKuAINAe06k8NCFqUQpyq-R0D-Lr9yfxdUVqkUWuBvxA7WVBvK1cVVQ_nH8dbbGnAYxGL0Mxs8dfMxEc1ZZxFsq8Y_45AAvySpNThaoDncsaRV2vTKJlp7d8R4KrtpYjOGTTOgnZnPS7DGCdl9Zdr-HhuL9eZCA/s357/agios-kassianos.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="357" data-original-width="350" height="549" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguP8Ttt1SGRJYW2k83-9h2nnJGPlO4KKuAINAe06k8NCFqUQpyq-R0D-Lr9yfxdUVqkUWuBvxA7WVBvK1cVVQ_nH8dbbGnAYxGL0Mxs8dfMxEc1ZZxFsq8Y_45AAvySpNThaoDncsaRV2vTKJlp7d8R4KrtpYjOGTTOgnZnPS7DGCdl9Zdr-HhuL9eZCA/w539-h549/agios-kassianos.webp" width="539" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Ο όσιος Κασσιανός (5<sup>ος</sup> αι.) ήταν από την
πόλη της Ρώμης, υιός ενδόξων και λαμπρών γονέων. Από την αρχή ήδη της ζωής του
απέκτησε μεγάλο έρωτα προς τα γράμματα. Με τη σπουδή του λοιπόν σ’ αυτά και με
τη φυσική του ευφυΐα ασχολήθηκε με όλη την ελληνική παιδεία και μελέτησε
επισταμένως φιλοσοφία και αστρονομία. Έμαθε επίσης καλά και τη θεία Γραφή και
έφτασε στο ανώτερο δυνατό της γνώσεώς της. Τέλος, αφού κόσμησε τη ζωή του με
την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής, έφυγε από την πατρίδα του, πήγε σε
μοναχική σκήτη κι ακολούθησε τον μοναχικό βίο. Παραδομένος στο μοναστήρι
εξάσκησε κάθε υπακοή, έμαθε από εκεί κάθε ασκητική σκληραγωγία, κι αφού
συνήθισε έτσι τον εαυτό του κι έφθασε από την άκρα υπακοή στην άκρα διάκριση, προχώρησε
και στην ησυχία. Έκανε πολλά χρόνια στην ησυχαστική ζωή, υποβάλλοντας τον εαυτό
του σε μεγαλύτερες ακόμη σκληραγωγίες, με αποτέλεσμα να γίνει περισσότερο
έμπειρος και ασκητικός.</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κάποια στιγμή λοιπόν έφυγε από την ησυχία αυτή και
επισκέφτηκε όλα τα μοναστήρια της Αιγύπτου και της Θηβαΐδος, το όρος της Νιτρίας,
όπως και τα μοναστήρια της Ασίας και του Πόντου και της Καππαδοκίας και όλης
της Ανατολής. Από την περιδιάβασή του αυτή αποτύπωσε τους βίους όλων των
μοναχών και τους τύπους και τις ασκητικές τους διαγωγές, όπως ούτε και το κερί
ακόμη δεν αποτυπώνει τους τύπους των δακτυλιδιών. Και φανερώνουν τούτο τα
βιβλία που γράφτηκαν από</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">αυτόν, τα οποία είναι γεμάτα από κάθε ακρίβεια και σοφία
και ωφέλεια, όπως και όλες οι άλλες συγγραφές του και οι διδασκαλίες του.</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Αυτές τις συγγραφές του όποιος τις μελετήσει επισταμένως
και σοβαρά, θα δρέψει μεγάλη ωφέλεια και θα γνωρίσει από αυτές και τον βίο και
τον τρόπο ζωής του συγγραφέα. Έτσι λοιπόν έζησε ο θείος αυτός άνδρας, έτσι
πολιτεύτηκε, μέχρις ότου μετέβη προς τις αιώνιες μονές</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η συντριπτική πλειοψηφία των ύμνων της Εκκλησίας μας
αναφέρεται στο διδασκαλικό χάρισμα του οσίου Κασσιανού του Ρωμαίου. Ο άγιος
Ιωσήφ, ο συνθέτης του κανόνα του οσίου, χωρίς βεβαίως να παραλείπει τον
σπουδαίο ασκητικό τρόπο ζωής του, διά του οποίου έφθασε σε επίπεδα θέωσης – «Με
ολοκληρωτική στροφή προς τον Θεό, απομακρύνθηκες, θαυμάσιε, από όλα τα εμπαθή
νοήματα κι έγινες φως, προχωρώντας στη θέωση με τη μέθεξη των πνευματικών» (ωδή
α΄) – τονίζει κυρίως τις ένθεες διδαχές του. Δεν υπάρχει σχεδόν ωδή του κανόνα
του χωρίς να αναφέρεται σ’ αυτές τις διδαχές, οι οποίες όμως δεν αποτελούν
πρώτιστα καρπό της φυσικής οξύνοιάς του ή των σπουδαίων όντως μελετών του, αλλά
φωτισμό του αγίου Πνεύματος από την αγιασμένη αποδεδειγμένα ζωή του. Με άλλα
λόγια, ο όσιος Κασσιανός - ο οποίος μας άφησε σπουδαία ασκητικά συγγράμματα,
που μερικά από αυτά συμπεριλήφθηκαν μάλιστα στη γνωστή ανά τον κόσμο συλλογή
της Φιλοκαλίας των ιερών νηπτικών από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη - αυτό
που ζούσε και έβλεπε ως αγία εμπειρία και των αγίων της Εκκλησίας μας, αυτό</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">και κατέγραψε, καθοδηγώντας έτσι και φωτίζοντας όχι μόνον
τους μοναχούς της Εκκλησίας, αλλά και το σύνολο των πιστών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«Λάμποντας σαν αστέρι με τον λόγο και τον βίο σου,
Κασσιανέ, φωτίζεις όλα τα πληρώματα της γης, διώχνοντας τη θολούρα της άγνοιας»
(ωδή η΄). «Καθώς ήσουν προσκολλημένος πάντοτε στον Θεό με νηστείες και
αγρυπνίες, μακάριε,</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">φάνηκες υψηλότερος από κάθε επίγεια ηδονή,</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">και φωτιζόμενος αδιάκοπα από τις θεϊκές αναβάσεις σου
ανέβλυσες τους ποταμούς της διδασκαλίας, που ποτίζουν τις καρδιές των πιστών
και εκθέτουν τη σωτήρια γνώση, θεόφρον Κασσιανέ» (στιχηρό εσπερινού). «Γέμισε η
καρδιά σου από τη σοφία του Θεού, πάνσοφε, και ανέβλυσε με το φωτισμό του Αγίου
Πνεύματος άβυσσο διδασκαλίας» (ωδή γ΄). Θα μπορούσε κανείς να πει έτσι ότι οι
λόγοι του και οι διδασκαλίες του συνιστούν ένα άρωμα θεϊκό, τα κείμενά του
είναι θεόπνευστα, διότι ακριβώς βγαίνουν από μία ζωή ευωδιαστή από τη χάρη του
Πνεύματος του Θεού. Κι είναι τούτο το συμπέρασμα πράγματι του αγίου Ιωσήφ, το
οποίο το αποδέχτηκε και το έκανε τραγούδι της και η Εκκλησία. «Σαν ηδύπνοο ρόδο
μας ευωδιάζουν οι θεόπνευστοι λόγοι της θείας γλώσσας σου. Διότι εσύ έγινες
ευωδία του, για χάρη μας από το άπειρο έλεός Του, σαρκωθέντος Θεού, θεοφόρε
πανσεβάσμιε» (ωδή θ’ ).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Είναι ευνόητο έτσι ότι οι λόγοι του οσίου Κασσιανού έχουν
ως περιεχόμενο την οδό την οποία ο Κύριος πρότεινε στους πιστούς Του,
προκειμένου να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού. Και η οδός του Κυρίου ήταν και
είναι πάντοτε η στενή και θλιμμένη οδός των ιχνών Εκείνου, δηλαδή η οδός του
Σταυρού ως υπέρβαση των παθών και άρση της αγάπης, που οδηγεί όμως στην ίδια τη
ζωή, εν αντιθέσει προς την πλατειά και ευρύχωρη οδό της αμαρτίας, που οδηγεί
όμως στην απώλεια και την καταστροφή. «<i>Τι στενή και τεθλιμμένη η οδός η
απάγουσα εις την ζωήν. Και πλατεία η οδός και ευρύχωρος η απάγουσα εις τον
απώλειαν</i>» (ο Κύριος). Ο άγιος Ιωσήφ επισημαίνει: «Περπάτησες, πάτερ, την
οδό τη στενή, κι αυτήν υπέδειξες με όλα σου τα λόγια. Κι αυτήν την οδό όσοι την
βαδίζουν καλά εισάγονται στο πλάτος του Παραδείσου» (ωδή ς΄).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Με βάση τα παραπάνω ο άγιος Ιωσήφ δεν διστάζει να
χαρακτηρίσει τον όσιο Κασσιανό και ως ιατρό. Ο όσιος ήταν και παραμένει ιατρός
των ψυχών, γιατί ακριβώς ρυθμίζει τα φρονήματα των μοναχών και όλων των πιστών
που μελετούν τα λόγια του. «Έγινες ιατρός των ψυχών με τα θεία σου διδάγματα,
Κασσιανέ, διότι ρυθμίζεις τα φρονήματα των Μοναχών με τη χάρη του Θεού, και
τους υποδεικνύεις άριστα την οδό που οδηγεί προς την αιώνια ζωή» (ωδή α΄). Κι
είναι αληθές: οι περισσότερες αρρώστιες, και μάλιστα οι ψυχικές, που εμμένουσες
σωματοποιούνται, έχουν ως πηγή τους «φρονήματα»,</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">πλανεμένους λογισμούς. Όπως σημειώνει επ’ αυτού ο
μακαριστός Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης, στην εισαγωγή του στη Φιλοκαλία για
τον όσιο Κασσιανό: «οι ‘λογισμοί’ κατά βάθος αποτελούν τα θανάσιμα λεγόμενα
πάθη, όταν, από την μη σωστή χρήση τους, σταδιακά γίνονται έξεις, αποκτούν
δύναμη, στερεώνονται στην ψυχή, αναχωνεύονται με τη νοερή ουσία της και
μεταβάλλονται σε ‘σκληρές ουσίες’, κατά την έκφραση του αββά Ισαάκ του Σύρου».
Ψυχοθεραπευτής αληθής και ιατρός λοιπόν ο όσιος Κασσιανός και ευτυχής η στιγμή
που θα πάρουμε στα χέρια μας τα θεόπνευστα κείμενά του.<o:p></o:p></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-36077836830258481902024-02-27T10:30:00.003+02:002024-02-27T10:30:13.618+02:00Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtggkdVf8UNMnlsmoo8mfroZYqmBCQ63-KIyJkKwu8ETmV4B5UyrPov-4DQfKtGq0pgUKLU5h_8p-quRJoLbm0BWy43QUYlP1tSdiqp9bB1SIv6__mdnHEbmAbhk8vBRQBeF8_l7aUMrAKyDOqbHIZ63lnAaJ4J7-idlCLVKJhrZurElgoiJRnBZeN9iU/s613/ela-fos-1984x2811.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="613" data-original-width="432" height="734" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtggkdVf8UNMnlsmoo8mfroZYqmBCQ63-KIyJkKwu8ETmV4B5UyrPov-4DQfKtGq0pgUKLU5h_8p-quRJoLbm0BWy43QUYlP1tSdiqp9bB1SIv6__mdnHEbmAbhk8vBRQBeF8_l7aUMrAKyDOqbHIZ63lnAaJ4J7-idlCLVKJhrZurElgoiJRnBZeN9iU/w518-h734/ela-fos-1984x2811.jpg" width="518" /></a></div>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Ο Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο
Αμπελοχώρι Θηβών. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης Παπανικήτας και η μητέρα του
Βικτωρία. Το κοσμικό όνομα του Γέροντα ήταν</i></span><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά η Χάρη του Θεού
έκλεισε στον Ευάγγελο όλες τις θύρες της κοσμικής αποκατάστασής του.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει η οικογένειά του, ο
Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του, τον Εφραίμ και τον Νικηφόρο, ενώ η ζωή
του ήταν καλογερική και πριν γίνει καλόγερος – και στον κόσμο αγωνιζόταν
πνευματικά ασκούμενος στην ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, τη νηστεία και κυρίως
στην υπακοή. Η ευλαβέστατη μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο
Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει μοναχός ήταν και θέλημα
Θεού και ότι ο Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή. Πράγματι, 14 Σεπτεμβρίου
του 1933 ο Ευάγγελος άφησε τον κόσμο και ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα
Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στη
συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά τη δοκιμασία του εκάρη
μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Δύο χρόνια αργότερα έγινε
μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντά του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραίμ.
Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε ιερέας.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο Όσιος Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον μεγάλο άγιο
Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του
Γέροντά του Νικηφόρου. Από τον όσιο Ιωσήφ διδάχτηκε την απλανή πνευματική ζωή
και μυήθηκε στα «μυστικά» της νοεράς προσευχής. Έτσι από νωρίς κατάλαβε ότι
καμία προκοπή δεν υφίσταται, χωρίς το θεμέλιο όλων, τη υπακοή. Τη γνήσια όμως
υπακοή που κίνητρό της έχει την αγάπη και τον ζήλο του Θεού.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ο όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής έδωσε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής
ζωής στον νεαρό τότε Εφραίμ, για να καλλιεργεί την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ,
υιέ του Θεού, ελέησόν με», ώστε να φυλάσσει τις αισθήσεις του και να καθαρίσει
όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν την καρδιά του με το φως του Θεού. Το 1973
εκοιμήθη ο Γέροντάς του ιερομόναχος Νικηφόρος, χάριν του οποίου έκανε ο γνήσιος
υποτακτικός δεκαεννιά σαρανταλείτουργα!</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Υπακούοντας στον όσιο Ιωσήφ, συγκρότησε από το 1980 δική
του συνοδεία, δίνοντας πια την ευκαιρία και σε άλλους αναζητητές της
ησυχαστικής ζωής να βρουν τον δρόμο των αγίων στους οποίους αναπαύεται το
Πνεύμα του Θεού.</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κύριο στοιχείο στον δρόμο αυτόν είναι η αδιάκοπη τέλεση
της θείας λειτουργίας, η οποία για τον μεγάλο Γέροντα Εφραίμ συνιστούσε
συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Δεν είναι τυχαίο ότι είχε εκμυστηρευθεί σε
Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία που τέλεσε,
έβλεπε αισθητά όχι μόνο συλλειτουργούντες αγίους αγγέλους αλλά και</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">τη Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τον άρτο και τον οίνο</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">της προσφοράς σε σώμα και αίμα Χριστού, γι’ αυτό και ήταν
αδύνατον να συγκρατήσει τα δάκρυά του, σε σημείο που να μουσκεύει το αντιμήνσιο
της αγίας Τράπεζας. Τα δάκρυα όμως ήταν για τον κατανυκτικό Γέροντα</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">χαρακτηριστικό όλης της αγίας βιοτής του, γιατί ζούσε
βαθύτατα το πένθος που εκφράζει την αληθινή μετάνοια.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η οσία ασκητική ζωή του μεγάλου Εφραίμ που θεμελιωνόταν
στην υπακοή ως φρόνημα του ίδιου του Κυρίου και της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων
των αγίων, διήνοιξε τον νου και την καρδιά του και τον έκανε μέτοχο των θείων
ενεργειών της διοράσεως και της προοράσεως, όπως και της τελέσεως ακόμη και
θαυματουργικών επεμβάσεων. Είναι γνωστό μάλιστα, λόγω επαναλαμβανομένων παρόμοιων
καταστάσεων, ότι ο Κύριος του έδινε τη χάρη να «οσμίζεται» την πνευματική
κατάσταση των ανθρώπων που τον επισκέπτονταν, ακόμη δε και να καθιστά αισθητή
και σε άλλους τη «βρομιά» που εξέπεμπαν άνθρωποι είτε αιρετικοί είτε και με
άλλους τρόπους πλανεμένοι.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Με το πνεύμα Χριστού που ζούσε επιθυμούσε βαθύτατα την
ενότητα όλων και προσευχόταν με πόνο υπέρ αυτής. Αλλά με τις προϋποθέσεις που
θέτει η Πατερική εκκλησιαστική παράδοση: ως ενότητα και αγάπη εν τη αληθεία.
Έλεγε μάλιστα χαρακτηριστικά κάτι που ιδίως για τη σύγχρονη εποχή ηχεί απολύτως
προφητικά: «το σχίσμα γίνεται εύκολα, η ένωση όμως είναι δύσκολη». Την ενότητα
του Χριστού δεν την έβλεπε ο όσιος Γέρων μόνον στο επίπεδο της πίστεως και των
Εκκλησιών, αλλά και στην καθημερινότητα των ανθρώπων, ιδίως των εγγάμων.
Βοήθησε πολλούς οικογενειάρχες να διατηρήσουν τον γάμο τους και να κατανοήσουν
ότι ο γάμος είναι δρόμος αγιασμού τους, όπως νουθέτησε, εν πνεύματι ελευθερίας,
και πολλούς νέους να αφήσουν την «άσωτη» ζωή και να κάνουν ευλογημένη
οικογένεια.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Το 1996 ο Όσιος έπαθε εγκεφαλικό και έπεσε σε ακινησία.
Όχι μόνο δεν γόγγυσε αλλά το θεώρησε ως ευκαιρία μεγαλύτερης δοξολογίας του
Θεού. 27 Φεβρουαρίου 1998 ο μέγας Γέρων του Αγίου Όρους παρέδωσε την οσία ψυχή
του στα χέρια του Δημιουργού του που εκ νεότητος υπηρέτησε.</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Στις 20 Οκτωβρίου 2019, και ευρισκόμενος στις Καρυές του
Αγίου Όρους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ανήγγειλε ότι επίκειται η επίσημη αγιοκατάταξη του
Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτου, κάτι που έγινε πράξη στις 9 Μαρτίου 2020, όταν η
Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, απηχώντας την ορθόδοξη
συνείδηση του λαού που τον γνώρισε,</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">τον ενέγραψε στο αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας»</span></i><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(Στοιχεία του συναξαριού από το ιστολόγιο: Ορθόδοξος
Συναξαριστής).</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Απαρχής της ακολουθίας του οσίου Εφραίμ, ο συντάκτης της
σεμνός και έμπειρος της πνευματικής ζωής ιερομόναχος Ιγνάτιος τονίζει αυτό που
είναι γνωστό σε όλους όσοι έστω και λίγο γνώρισαν τον γίγαντα Γέροντα Εφραίμ:
ότι ήταν το γνήσιο τέκνο της υπακοής. Ο «χαρισματούχος υποτακτικός» είναι ο πιο
γνωστός χαρακτηρισμός που του αποδίδεται. Κι αυτό γιατί ήδη και από την κοσμική
του ζωή, πολύ περισσότερο όταν έγινε μοναχός, είχε κατανοήσει το ύψος και το
βάθος της χαρισματικής αυτής καταστάσεως: αφήνεις κατά μέρος το δικό σου θέλημα
για να κάνεις το θέλημα του έμπειρου στα πνευματικά Γέροντά σου, που θα πει να
μάθεις να υπακούς τελικά στον Θεό! Η υπακοή δεν συνιστά άλλωστε, όπως είναι
γνωστό, το φρόνημα του ίδιου του αρχηγού της πίστεως Ιησού Χριστού, καθώς το
μαρτυρεί ο μέγας απόστολος Παύλος, γι’ αυτό και προτρέπει το ίδιο αυτό φρόνημα
να αποκτήσει και κάθε πιστός που θέλει να ακολουθεί την οδό Εκείνου; «Αυτό το
φρόνημα να έχετε κι εσείς, όπως το βλέπουμε στον Ιησού Χριστό. Αυτός μολονότι
Θεός «κένωσε» τον εαυτό του, έγινε άνθρωπος από την ταπείνωσή Του κι έγινε
υπάκουος στον Θεό Πατέρα μέχρι σημείου να θανατωθεί και μάλιστα πάνω σε
Σταυρό».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Γι’ αυτό και η υπακοή - η γνήσια και όχι η αναγκαστική
και «καταπιεσμένη», δηλαδή αυτή που κινείται από την ορμή αγάπης προς τον
Χριστό - θεωρείται ο ανώτερος βαθμός φανέρωσης της ταπείνωσης, η οποία επισύρει
πλούσια στον άνθρωπο τη χάρη του Θεού. «Ταπεινοίς ο Θεός δίδωσι χάριν». Και γι’
αυτόν τον λόγο ταυτοχρόνως οδηγεί και στην αγάπη, γιατί «ο Θεός αγάπη εστί».
Υπακοή, ταπείνωση, αγάπη συνυπάρχουν στον εργάτη της πίστεως, χαρισματικές
καταστάσεις που ψηλαφώνται στο έπακρο στον μεγάλο όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη.
Και πάνω σ’ αυτά κινείται διαρκώς ο σεμνός υμνογράφος του οσίου. «Αγάπησες την
υπακοή, μακάριε», σημειώνει από τα πρώτα ήδη στιχηρά του εσπερινού, «και
διακήρυττες ότι αυτή είναι η ανώτερη από όλες τις αρετές». Για να συμπληρώσει
ό,τι έλεγε εξίσου ο άγιος: «Από την υπακοή αυτή πηγάζει η αδιάλειπτη προσευχή
κατά τρόπο άρρητο».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κι εδώ πράγματι μας αποκαλύπτεται ο άγιος Εφραίμ σε όλο
του το μεγαλείο. Ήταν τέκνο υπακοής, για να μπορεί να ζει την παρουσία του Θεού
στην ύπαρξή του, την ψυχή και το σώμα του, και να «χάνεται» μέσα στην
αδιάλειπτη προσευχή εν αγάπη προς Αυτόν, που σημαίνει ότι η υπακοή δεν είναι
αυτοσκοπός, αλλά ο μοναδικός δρόμος για να «βλέπει» κανείς τον Χριστό ήδη από
τον κόσμο τούτο, να Τον κοινωνεί και να Τον γεύεται πάντοτε, προσδοκώντας το
πότε θα ξανάλθει στη Δευτέρα Του παρουσία για να αυξήσει σε υπερθετικό βαθμό τη
σχέση του μαζί Του. «Τον ένδοξο Εφραίμ, τον εργάτη της υπακοής και τον εραστή
της προσευχής και τον ζηλωτή και μύστη της πιο μεγάλης άσκησης ας τιμήσουμε με
τους ύμνους μας» θα πει έκθαμβος και πάλι ο καλός υμνογράφος (στιχ. εσπ.). Κι
ακριβώς επειδή γνωρίζει καλά και ο ίδιος ότι τέτοια πνευματικά αναστήματα
πατάνε στην πράξη των αρετών κι ανεβαίνουν στα ύψη της θεωρίας ως θέας του
Θεού, τον παρομοιάζει δικαίως ως «υψιπέτη αετό που έζησε στο Άγιον Όρος». Ποιος
δεν θαυμάζει και δεν στέκεται με δέος και θάμβος μπροστά στον βασιλέα των
πτηνών, τον αετό; Είναι πραγματικά ένας άρχοντας, που δεν διανοείται κανείς να
τον προσεγγίσει εική και ως έτυχε. Θυμόμαστε τον άγιο μεγάλο Πορφύριο που
μιλούσε για την «εξημέρωση» ενός τέτοιου βασιλιά: πόσο τον πλησίαζε με δέος,
πόσο διαρκώς έκανε μικρά βήματα προσέγγισης, μέχρις ότου φτάσει μετά από αρκετό
καιρό στο σημείο απλώς να τον «χαϊδέψει»! Τέτοιος άρχοντας, τέτοιος πνευματικός
βασιλιάς που εντρυφούσε αδιάκοπα στον Κύριο ήταν και ο άγιος Εφραίμ. «Σαν
υψιπέτης αετός στο όρος Άθω ανέβηκες στο ύψος της μυστικής θεωρίας, θεοφόρε
Εφραίμ, μετέχοντας πολλές φορές πλούσια στη θεία Χάρη» (στιχ. εσπ.).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Εφραίμ λοιπόν σημαίνει άνθρωπος της προσευχής, άνθρωπος
δηλαδή που είναι ερωτευμένος με τον Χριστό, γιατί κατάλαβε κι ένιωσε ότι η
σχέση μαζί Του γίνεται με την καρδιά και όχι με την ψυχρή και υπολογιστική
λογική. «<i>Ημείς αγαπώμεν ότι Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς</i>» λέει ο άγιος
Ιωάννης ο Θεολόγος, το ίδιο έλεγε και ζούσε ο άγιος Εφραίμ: δίνεις την καρδιά
σου σ’ Εκείνον που στα έδωσε όλα! Όπως σημειώνει και ο σεμνός ιερομόναχος
υμνογράφος στο κοντάκιο του οσίου: «Σε μαγνήτισε η ωραιότητα του Χριστού, γι’
αυτό και ακολούθησες απολύτως τα ίχνη Του, με την προσευχή, την υπακοή, την
άσκηση και την ταπείνωση». Γι’ αυτό και τα βιώματά του και από την άσκηση της
μονολόγιστης ευχής, του Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, και από την τέλεση του
κέντρου όλης της εκκλησιαστικής ζωής, της Θείας Λειτουργίας ήταν μοναδικά και
συγκλονιστικά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Μαζεμένοι νοερώς με δέος μπρος στα πόδια του τον ακούμε
να λέει: «<i>Λες την ευχούλα. Αργά, γλυκά, σταθερά, παρακαλεστικά, κλαψιάρικα,
“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή ζωογονεί, τρόπον τινά, την ψυχή. Να
βράζει η ψυχή με την προσευχή. Έτσι μαλακώνει, έτσι ησυχάζει, έτσι αναπαύεται…
Μαλακώνει και σφραγίζεται από τη Χάρη. Να νιώθεις τις λέξεις. Κρατήσου από την
κάθε λέξη. Σωσίβιο είναι το κομποσκοινάκι</i>». Και παρακάτω: «<i>Με την ευχή η
ψυχή ντύνεται και στολίζεται. Είναι το ένδυμα που έχασε ο Αδάμ, γιατί δεν είπε
στον Θεό “ελέησον”, γιατί δεν είπε στον Δημιουργό “ευλόγησον”. Πριν ντυθεί,
όμως, η ψυχούλα λιώνει από τη θερμότητα της πίστεως και του θείου, να πούμε,
έρωτος. Νομίζεις πως θα σου φύγει η ψυχή μέσα από τα δάκρυα, παιδί μου</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κι εξίσου νοερώς τον βλέπουμε να ιερουργεί σχεδόν
καθημερινά, «βλέποντας» κι «ακούοντας» αυτός πράγματα που δεν επιτρέπεται σε
άνθρωπο να πει. Ο υμνογράφος μάς βοηθάει: «Ιερότατε πατέρα, ιερουργώντας
καθημερινά έβλεπες</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">μέσα στο πλήθος των δακρύων σου καθαρά τη χάρη του
Πνεύματος που επισκίαζε τα Τίμια Δώρα όπως και την πραγματική μεταβολή τους σε
σώμα και αίμα Χριστού» (δόξα Λιτής). Μικρή ιδέα παίρνουμε και απ’ αυτό που
έπαθε, όπως έλεγε, ο ίδιος: «<i>Να σας πω τι έπαθα με τον γέροντα Νικηφόρο που
εκοιμήθη το 1973. Είδα ότι δεν είχε, τρόπον τινά, άνεση. “Θα αφήσω έτσι τον
γέροντά μου;», είπα. “Όχι, όχι. Θα αγωνιστώ, θα αγρυπνήσω, θα κοπιάσω, θα
προσευχηθώ”. Κυνηγούσα τον Θεό: “Στην ευσπλαχνία Σου! Στο έλεός Σου! Στην Αγάπη
Σου, Χριστέ μου!”. Έκανα δεκαεννέα σαρανταλείτουργα. Ένιωθα τον Θεό να μου
λέει: “Λέγε, λέγε”.</i></span><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Η Χάρη με ενθάρρυνε, να πούμε, να προχωρήσω. Σαν να μου
έλεγε: “πες μου, πες μου”. Σε άλλη όμως περίπτωση, για άλλη ψυχή, ένιωσα να μου
λέει: “Δεν σε ακούω. Σταμάτα. Ό,τι και να λες, ό,τι και να κάνεις, δεν ακούω”</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">».</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Το μόνο που μπορούμε πια να κάνουμε απέναντι σ’ αυτόν τον
Γίγαντα όπως είπαμε της πνευματικής ζωής, που «και με μόνη τη θεϊκή όψη του
εκπλήττονταν οι πάντες» (ωδή ε΄) – είναι γνωστό το περιστατικό του συγκλονισμού
που ένιωσε νεαρό παλληκάρι όταν είδε την εικόνα του μετά την κοίμησή του: «δεν
έχω ξαναδεί τέτοια μάτια να διεισδύουν στην ψυχή μου» είπε και άλλαξε ζωή –
είναι να τον παρακαλούμε να συνεχίζει να δέεται και για εμάς ενώπιον του
ουράνιου θυσιαστηρίου με τη μεγάλη παρρησία που έχει στον Κύριο. Με τα λόγια
του υμνογράφου Ιγνατίου που δέεται στον όσιο για τον εαυτό του, αλλά ασφαλώς
και για εμάς: «Θυμήσου, θεομακάριστε Εφραίμ, κι εμάς που επιτελούμε την
πανσεβάσμια μνήμη σου, καθώς παρίστασαι τώρα στο επουράνιο θυσιαστήριο, και
δώρησε από τον ουρανό που βρίσκεσαι σ’ αυτόν που ύφανε με ευλάβεια και πόθο
ύμνους για χάρη σου ζέση πίστεως» (ωδή θ΄).</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">(Ακολουθία του οσίου και λόγια του από: π. Σπυρίδωνα
Βασιλάκου, "Έλα φως...", Συνάντηση με τον όσιο Εφραίμ τον
Κατουνακιώτη, εκδ. </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">Θεσβίτης, Θήρα 2021). </span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1549606067198412703.post-84848120664836546592024-02-24T20:00:00.001+02:002024-02-24T20:00:13.937+02:00ΑΡΧΗ ΤΡΙΩΔΙΟΥ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpAdj-uESBgfp-pxb1U-vhyphenhyphenNe710c4ImupWv5aywCoXF_zJnEJDTpDUuTwTuxeCu8VpqRLJKTTT2jZXZs6bIWHMzn0poMTAJgbeeaR2mbXzxABntc6qbn2OZFZhVkH35RYpShWhIh_40yjvVlouQySZO9Zuvj-sJLr0HEWPOJ2f9cs_3VKTBySDfupsSQ/s534/20220212_141701.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="534" data-original-width="400" height="596" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpAdj-uESBgfp-pxb1U-vhyphenhyphenNe710c4ImupWv5aywCoXF_zJnEJDTpDUuTwTuxeCu8VpqRLJKTTT2jZXZs6bIWHMzn0poMTAJgbeeaR2mbXzxABntc6qbn2OZFZhVkH35RYpShWhIh_40yjvVlouQySZO9Zuvj-sJLr0HEWPOJ2f9cs_3VKTBySDfupsSQ/w447-h596/20220212_141701.jpg" width="447" /></a></div>
<p align="center" class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: center; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, "sans-serif"; line-height: 150%;"><span style="font-size: large;">«<i>Βάλλει μετανοίας
τρεις</i>…»</span><span style="font-size: 13pt;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">«<i>Από σήμερα, στον εσπερινό της Κυριακής του Τελώνου
και του Φαρισαίου, αρχίζουν να συμψάλλονται οι ύμνοι που περιέχονται στο
λειτουργικό βιβλίο του Τριωδίου. Σε μερικούς ναούς πριν την έναρξη του
εσπερινού τίθεται κάτω από την εικόνα του Χριστού στο τέμπλο σε ευτρεπισμένο
σκαμνί το λειτουργικό βιβλίο του Τριωδίου, όπου προσέρχεται ο πρωτοψάλτης (ο οποίος
εκπροσωπεί όλους όσοι υπηρετούν στο αναλόγιο), βάζει μπροστά στην εικόνα τρεις
μετάνοιες, ασπάζεται την εικόνα, παίρνει στα χέρια του το Τριώδιο και το
ασπάζεται, κάνει πάλι τρεις μικρές μετάνοιες και απέρχεται μαζί με το Τριώδιο
στην οικεία του θέση</i>» (Σημείωση Τυπικού ημέρας).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Μία βαθιά συμβολική κίνηση σημειώνεται στο Τυπικό της
Εκκλησίας με το ξεκίνημα της περιόδου του Τριωδίου, για να προβληθούν δύο
κυρίως πράγματα:</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"> </span><i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">πρώτον</span></i><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">, η
μεγάλη σημασία του λειτουργικού βιβλίου που φέρει την ονομασία «Τριώδιον» -
παραλαβή του από τον πρωτοψάλτη μπροστά στην εικόνα του Κυρίου σαν να προσφέρει
Εκείνος στον εκπρόσωπο του λαού στις λειτουργικές συνάξεις τα λόγια που απηχούν
το Πνεύμα Του και ευαρεστείται ο Ίδιος να ακούει∙ και δεύτερον, η προσκύνηση
του εκπροσώπου του λαού (ο ψάλτης είναι εκείνος που για λόγους ευταξίας λέει
όσα ο λαός πάντοτε έλεγε), <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που φανερώνει
ότι ενώπιον του Κυρίου η μόνη ορθή στάση και κίνηση είναι η υπακοή, αυτό που
συνιστά φρόνημα και του ίδιου του αρχηγού της πίστεως, καθώς το εξαγγέλλει με ποιητική
ένταση ο απόστολος Παύλος: «Να υπάρχει μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα που είχε κι ο
Ιησούς Χριστός, ο οποίος, αν και ήταν Θεός, δεν θεώρησε την ισότητά του με τον
Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα και πήρε μορφή δούλου˙ έγινε
άνθρωπος˙ και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας
μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού» (Φιλ. 2, 5-8). Κι η υπακοή αυτή μαρτυρείται
με τον πιο δυνατό τρόπο όταν ο άνθρωπος πορεύεται κατά τα κελεύσματα των ύμνων
του Τριωδίου, δηλαδή προσπαθεί να ζει με μετάνοια ως επίγνωση της αμαρτωλότητάς
του και διαρκή επιστροφή προς τον Θεό ελπίζοντας στο άπειρο έλεός Του. Διότι το
Τριώδιο ως βιβλίο της Εκκλησίας αλλά και ως περίοδος που χρωματίζεται από το
περιεχόμενο του βιβλίου αυτού τη μετάνοια πρώτιστα προβάλλει και διακηρύσσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Από τον εσπερινό της ημέρας λοιπόν ουσιαστικά
εισερχόμαστε στην πιο ιερή και κατανυκτική περίοδο όλου του χρόνου, η οποία
διαρθρώνεται σε τρία μέρη: το εισαγωγικό μέρος (Κυριακές Τελώνου και Φαρισαίου,
Ασώτου, Απόκρεω και Τυρινής, ήτοι τρεις εβδομάδες), το καθαυτό μέρος, τη Μεγάλη
Σαρακοστή (αρχής γενομένης από την Καθαρά Δευτέρα έως το Σάββατο του Λαζάρου)
και το τρίτο και τελευταίο που συνιστά και το όλο σκοπό και την αποκορύφωση, τη
Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι αυτονόητο βεβαίως ότι από την άποψη αυτή η θεώρηση
πολλών, δυστυχώς και χριστιανών, περί του Τριωδίου ως της περιόδου του
ξεφαντώματος και του «ξεσαλώματος» κοινώς των ανθρώπων δεν έχει καμία σχέση με
την πραγματικότητα της εκκλησιαστικής περιόδου και ζωής. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Στην κοσμική θεώρηση ο άνθρωπος χάνει τον εαυτό του και
νεκρώνεται πνευματικά. Διότι στρέφεται ολοσχερώς προς τον θάνατο που φέρνει το
αμαρτωλό φρόνημα – «ψωνίζεις θάνατο με την αμαρτία» λέει ο απόστολος Παύλος.
Στην εκκλησιαστική θεώρηση ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του και το μεγαλείο της
δημιουργίας του. Διότι εγκύπτει μέσα στην καρδιά του, «τον κρυπτόν της καρδίας
άνθρωπον», προκειμένου να την καθαρίσει με τη χάρη του Θεού από κάθε τι εμπαθές
που αλλοιώνει την αληθινή φύση του. Κι η κάθαρση αυτή έτσι αποτελεί συνέργεια
και του Θεού, διότι «μόνο το Πνεύμα του Θεού μπορεί να καθαρίσει τον νου του
ανθρώπου» κατά τους αγίους μας, αλλά και του ανθρώπου, διότι χρειάζεται να
θελήσει κι αυτός τον Θεό στη ζωή του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 2.85pt; mso-add-space: auto; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Οπότε, το Τριώδιο αποτελεί την πιο ευλογημένη πρόκληση
για τον χριστιανό ώστε να αναδυθεί ο αληθινός εαυτός του, ο κατ’ εικόνα Χριστού
δημιουργημένος, μετά μάλιστα το βάπτισμά του στην αγία κολυμβήθρα της
Εκκλησίας, και περαιτέρω αυξανόμενος εν Αυτώ «μέχρις ότου φτάσει στο μέτρο της
ηλικίας του πληρώματος Εκείνου». Ότι από την άποψη αυτή η περίοδος του Τριωδίου
συντελεί με μοναδικό τρόπο στη φανέρωση του χριστιανού ως του ανθρώπου που
πολιτεύεται με ταπείνωση και γνήσια αγάπη είναι περιττό και να πούμε. Το
Τριώδιο με άλλα λόγια ως ο πυρήνας όλης της εκκλησιαστικής χρονιάς υπάρχει για
να «φτιάχνει» αγίους˙ γι’ αυτό και θεωρείται ως το μέτρο που καθημερινά πρέπει
να μετράμε τον εαυτό μας. Δεν ευχόταν τυχαία ο όσιος Παΐσιος ο αγιορείτης «να
ήταν όλη η ζωή του μία Σαρακοστή!»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>παπα Γιώργης Δορμπαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/01939781059809671849noreply@blogger.com