Πόση ανατροπή
στο σκηνικό τ’ αληθινό!
Ο κοντινός
Κυρίου, ο μαθητής ο ίδιος,
με την
ταυτότητα του Γένους του
ολούθε σφραγισμένος
- Ιούδας το ιστορικό του όνομα –
φανέρωσε τον
θησαυρό που 'κρυβε στην καρδιά του:
Θεός και αρχηγός
του ο χρυσός,
αυτός που
λάμψη έφερνε στα μάτια του τα φλογισμένα,
τα μαθημένα χώμα
και λάσπη μόνο να κοιτούν.
Κι η μακρινή
και ξένη, του δρόμου η γυναίκα,
μονάχο φτύσμα των
καλών και ηθικών,
που 'ξεραν λίθους
με γωνιές να ρίχνουν πάνωθέ της,
έδειξε πως
δικός της θησαυρός
είν’ ο Χριστός
που τους χαμένους κυνηγούσε.
Άπλωσε χέρια ο
μαθητής τ’ αργύρια να πάρει
κι έκαψε την
καρδιά του.
Άπλωσε χέρια η
ποταπή μύρο για να προσφέρει
κι είδε Αυτόν
να την κερνά τη χάρη Παραδείσου.
Η λογική τ’
ανθρώπου απόγινε αργή
κι οι «ασφαλείς»
αισθήσεις σβήστηκαν απ’ τον χάρτη.
