Εκείνο που τονίζουν κατεξοχήν οι ύμνοι
της Εκκλησίας μας για τον άγιο μεγαλομάρτυρα Γεώργιο είναι η δύναμη της ψυχής του και ο θερμός ζήλος του για
τον Χριστό. Δεν διστάζει ο υμνογράφος
να χαρακτηρίσει τον Γεώργιο ως ῾λιοντάρι που με ρωμαλέο
φρόνημα πήγε μόνος του προς το μαρτύριο, γιατί καταφρόνησε
το σώμα ως φθαρτό και φρόντισε πρωτίστως την άφθαρτη ψυχή του᾽ (στιχηρό εσπερινού), όπως και νέο Δαυίδ που νίκησε τον αντίπαλο
Γολιάθ με τις βολές όμως των λόγων του. ῾Φάνηκες νέος στους
πολέμους, με ικανότητα στο χέρι, σαν άλλος ανδρείος Δαυίδ. Διότι όπως αυτός νίκησε
τον αντίπαλο Γολιάθ, το ίδιο και εσύ νικάς ρίχνοντας κάτω
τον αντίπαλο με τις βολές των λόγων σου᾽ (ωδή α´). Κι η λιονταρίσια
αυτή δύναμή του ερμηνεύεται από τον υμνογράφο όχι ως μία αποκοτιά, αλλά ως ενσυνείδητη έκφραση του πόθου και του ζήλου του για τον Χριστό,
αφού ῾ο πόθος ενίκα την φύσιν᾽ (δοξαστικό εσπερινού).
Ο άγιος Γεώργιος αποτελεί την επιβεβαίωση αυτού που σημειώνει ο
μέγας απόστολος Παύλος, ότι δηλαδή η αγάπη για τον Χριστό
υπερβαίνει τον όποιο φόβο για τον θάνατο, για τους κινδύνους,
για τις όποιες ταλαιπωρίες. ῾Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Πέπεισμαι
γαρ ότι ουδέν δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Χριστού της εν Χριστώ Ιησού᾽
(Πρβλ.Ρωμ. 8). ῾Βρέθηκες ντυμένος την πανοπλία του Χριστού, Γεώργιε,
κι ήσουν γεμάτος φωτιά από αγάπη του Χριστού...και στους παρανόμους κραύγαζες: Ούτε τα θηρία
ούτε οι τροχοί, ούτε η φωτιά ούτε το μαχαίρι έχουν τη δύναμη
να με χωρίσουν από την αγάπη του Χριστού του Θεού μας᾽
(Στιχηρό εσπερινού).
